Seria Master of Orion jest czymś w rodzaju Cywilizacji, z tymże osadzonej w kosmicznej rzeczywistości. Dodać należy, że stworzona została przez Microprose, firmę, która wyprodukowała pierwsze dwie części Cywilizacji. Podobieństw tych dwóch serii jest bardzo dużo, a fani tego typu strategii zagrywają się zarówno w Civilization, jak i Master of Orion. Niedawno wydana Cywilizacja 3 zaspokoiła w pewnym sensie wygórowane wymagania międzynarodowej społeczności civmaniaków, jednak z drugiej strony w wielu aspektach czuło się niedosyt, nawet po wydaniu rozszerzenia „Play the World”. Większość z nas oczekiwała, że przynajmniej Master of Orion 3 zdecydowanie poprawi nam humory i nie powtórzy błędów, jakie zaistniały w trzeciej części Civki. Przez miesiące śledziłem wszystkie najważniejsze fora dyskusyjne, na których można było się dowiedzieć co nieco o postępujących pracach autorów Master of Orion 3 i wszystko wskazywało na to, że czeka nas prawdziwie przełomowa produkcja. Dodatkowo na miesiąc przed oficjalną premierą gry zaczęły się pojawiać zapowiedzi bazujące na jej betawersjach, które podsycały jeszcze atmosferę, chwaląc autorów za ciężką pracę i wieszcząc, że wszystkie przewidywania odnośnie tej produkcji mają się sprawdzić.

Wreszcie samemu przyszło mi się zetknąć z Master of Orion 3. Już po pierwszych kilku godzinach moje rozbudzone nadzieje zostały jednak w dość dużym stopniu stonowane, choć nie powiem - gra wciągnęła mnie mimo wszystko.

Poniżej postaram się podzielić z Wami moimi wrażeniami z kilku, intensywnych dni mojej przygody z produkcją firmy Quicksilver Software. Na początku co nieco słów o fabule jaka nam towarzyszy w MOO3. Akcja dzieje się chronologicznie po wydarzeniach z drugiej części gry, Antranie mimo porażki zdołali znów się wzmocnić i zapanować nad galaktyką. Jednak nie są już na tyle silni, by całkowicie kontrolować Sektor Oriona i w tym celu miast podbijać i w pełni podporządkowywać sobie inne cywilizacje, stworzyli Senat Oriona, w którym zapewnili sobie zdecydowaną przewagę głosów w stosunku ok. 100:1. Ci, którzy się nie podporządkowali zostali kompletnie unicestwieni, jednak żeby było ciekawiej, dawne starożytne technologie Antran zostały rozproszone po galaktyce. Są one tak potężne, że jeśli jednej z ras uda się je odnaleźć i połączyć, to będzie mogła rządzić niepodzielnie wszechświatem. Na obrzeżach Sektora Oriona znajdują się ukryte cywilizacje, które nie były na tyle ważne i niebezpieczne dla Antran, by je unicestwić. Tak przedstawia się ogólna sytuacja, z jaką spotykamy się na początku rozgrywki. Jak się zapewne domyślacie, to my wcielimy się w lidera jednej z ras Oriona, albo tej, która żyje w bezpośrednim kontakcie z Antranami i innymi cywilizacjami Senatu Oriona, albo egzystującej na obrzeżach galaktyki. Naszym zadaniem będzie opanowanie galaktyki i podporządkowanie sobie innych ras. Możemy to zrealizować na kilka sposobów, dokonując asymilacji wszystkich istniejących gatunków, będąc wybranym przewodniczącym Senatu, bądź odkrywając wszystkie Sekretne Artefakty Antran.

Po odpaleniu gry i obejrzeniu porządnie zrobionego intra, które dość przyjemnie nastraja do rozgrywki, pojawia nam się miły ekran początkowy, gdzie możemy rozpocząć nową grę, załadować starą, dokonać zmian w menu opcji czy też rozpocząć sesję multiplayerową. Jeśli chodzi o opcje, to MoO3 trzyma się standardów, czyli można dokonać drobnych zmian jeśli chodzi o aspekty wizualne, dźwiękowe, muzyczne. Niestety od razu kłuje w oczy brak możliwości zmiany rozdzielczości gry powyżej 800x600, co na pewno w dzisiejszych czasach jest lekką przesadą (właściciele monitorów 19” i większych będą mieli piksele wielkości płyt chodnikowych.). Jednak nie jest to, przynajmniej dla mnie, jakiś duży powód do narzekań, gdyż zdaję sobie sprawę, że dla strategii aspekt graficzny ma znaczenie drugorzędne.

Po sprawdzeniu i dokonaniu zmian w panelu opcji, wreszcie możemy przejść do właściwej rozgrywki. Na początku czeka nas wybór jednej z 16 ras zróżnicowanych gatunkowo (tych jest z kolei osiem). Co najważniejsze, możemy dokonać „kustomizacji” swojej wybranej rasy, opierając się jednak na jej bazowych charakterystykach. Oczywiście wzmacniając pewne atrybuty trzeba niektóre osłabić, ale naprawdę warto na początku poświęcić trochę czasu i pogrzebać w ustawieniach, choć na pewno dopiero po kilkunastu dniach będziemy w stanie w pełni zrozumieć istniejące możliwości i zagrożenia wypływające z tej możliwości. Na końcu można dowolnie nazwać swe Imperium. Po wyborze rasy, musimy też dokonać decyzji na jaki poziom trudności się decydujemy (łatwy, normalny, trudny) i w jaki sposób ma się rozgrywka zakończyć (można odhaczyć możliwości wyżej już przeze mnie wspomniane). Ważną czynnością na samym początku będzie wybór wielkości galaktyki, począwszy od małych kłębowisk gwiazd, kończąc na trójramiennych, spiralnych galaktykach zawierających setki gwiazd (układów planetarnych). W przeciwieństwie do drugiej części Master of Orion, tu mamy do czynienia z trójwymiarowymi galaktykami, co na pewno jest dużym plusem i elementem mającym spore znaczenie dla całej gry. Ostatnią naszą decyzją powinien być wybór ilości i częstotliwości występowania tzw. dróg kosmicznych. Pełnią one te same funkcje, co w drugiej części Master of Orion tunele podprzestrzenne. Będą spełniały kluczową rolę we właściwej rozgrywce i będą łączyły jeden system słoneczny z drugim. Brak połączenia będzie powodował ogromne wydłużenie czasu podróży, uniemożliwiające w praktyce dotarcie do niej. To rozwiązanie ma ogromny wpływ na całą naszą przyszłą strategię, więc na samym początku radziłbym wybór dużej ilości dróg kosmicznych. To tyle, jeśli chodzi o sam początek, teraz czas na opis samej esencji gry.

»