Silent Hill 2 jest grą, która już jakiś czas temu zawitała na ekranach użytkowników konsol Xbox i Playstation 2. Teraz, kiedy zostało prawdopodobnie tylko kilka miesięcy do premiery trzeciej części (na razie tylko na konsole), Konami prezentuje nam pecetową wersję swego produktu.

Jest to gra wzorowana na serii Resident Evil, pozostająca w klimatach lovecraftowskich. Gatunek ten ma w swojej historii wiele bardzo dobrych programów i Silent Hill również zajmuje w niej doczesne miejsce. Jak bardzo ludzie lubią się bać widać po sukcesach wszelkiej maści thrillerów i horrorów – kontrolowany (w każdej chwili możemy wyłączyć telewizor czy komputer) strach jest dla nas bardzo atrakcyjny właśnie dlatego, że mamy nad nim kontrolę i wcale nie boimy się naprawdę. Nasz strach jest tylko pozorny, sami się oszukujemy, że się boimy. Gra, o której tutaj mowa, ma zaspokoić właśnie naszą potrzebę odczuwania lęku i to zadanie realizuje całkiem udanie.

Jak przystało na survival horror, fabuła tej gry jest bardzo mglista i tajemnicza. Naszym bohaterem jest nijaki James Sunderland, na oko trzydziestoletni mężczyzna, który od trzech lat, kiedy to zmarła jego żona, nie może się odnaleźć. Jego życie przepełnione jest wspomnieniami i tęsknotą za Mary, najukochańszą kobietą. Nagle James otrzymuje list, w którym Mary prosi go o spotkanie w ich ulubionej miejscowości wypoczynkowej - Silent Hill. To przecież zupełnie niewiarygodne, jednak życie Jamesa bez Mary nie ma sensu, więc długo się nie zastanawiając wsiada on do samochodu i postanawia zrobić wszystko, by dowiedzieć się, co chciała powiedzieć mu jego żona.

Nie co dzień przecież dostaje się list od dawno zmarłej osoby... Jak bardzo zmienione zastaje ich ulubione miasteczko, będziemy mieli okazję przekonać się spacerując jego ulicami i odwiedzając bardzo wiele budynków. Nad miastem zawisła gęsta mgła, w której ledwo cokolwiek widać, a ulice zapełniły się dziwnymi stworzeniami...

Silent Hill 2 pozwala nam wybrać grę na kilku poziomach trudności, osobno regulowanych dla elementów zręcznościowych i osobno dla logicznych (moim skromnym zdaniem najlepsze efekty osiągniemy ustawiając to pierwsze na minimum, a drugie na max – przecież dla fanów strzelanek 3D ta gra i tak nie jest niczym interesującym). Pomysł to może nie nowy, jednak znakomity – nie każdy ma przecież równie zdolne palce jak rozum, i odwrotnie. W ogóle gra ta nie wprowadza do gatunku prawie żadnych rewolucyjnych zmian, jest raczej bardzo solidnym programem w mieszczącym się w kanonie przeciętnej gry tego typu. Jest jednak wiele rzeczy, które są jak najbardziej godne odnotowania. Przede wszystkim filmiki wprowadzające nas w klimat gry – to dzięki tym, perfekcyjnie wykonanym scenkom gra uzyskuje swój charakter. W Silent Hill 2 trudno cokolwiek zarzucić filmowym przerywnikom w naszej misji. Nie tylko nie przeszkadzają w grze, ale stopień perfekcji ich wykonania naprawdę robi wrażenie (chociaż czy po filmowym Final Fantasy coś może jeszcze w tej kwestii zaskakiwać?). Niektóre są naprawdę szokujące i, co ważne, nie nadają się dla młodszych graczy (nie jestem przesadnie konserwatywny, ale to gra raczej od 18 lat).

Jak już wspomniałem, rozgrywka toczy się na dwóch płaszczyznach – zręcznościowej, polegającej na walce z przeróżnymi potworami, i logicznej, która skupia naszą uwagę na rozwiązywaniu zagadek. Aspekt zręcznościowy jest tu nadzwyczaj mało skomplikowany – od czasu do czasu jesteśmy atakowani przez pojedyncze humanoidalne (choć nie tylko) stwory, które dla lepszego efektu pozbawione są jakiejś kończyny albo mają jakichś kończyn za dużo (najczęściej brakuje im jednak głowy). Z tym napastowaniem radzimy sobie przy pomocy broni – możemy walczyć wręcz za pomocą różnych kijów, łomów czy piły łańcuchowej; wreszcie do naszej dyspozycji oddana została także broń palna. Nic specjalnego – o wiele ciekawszy jest Silent Hill 2 dzięki warstwie logicznej i fabularnej, a tych wszystkich walk równie dobrze mogłoby wcale nie być. Ale do rzeczy – zagadek naprawdę nie brakuje. Wiele z nich jest bardzo ciekawych (jednak za prostych!) i co ważne, czuć, że nie są one „doczepione” do gry na siłę, tylko są jakby naturalnym elementem biegu wydarzeń. Jednocześnie nie są frustrujące i denerwujące – wymagają czasem trochę zastanowienia, jednak prawie zawsze w pobliżu znajdzie się kilka wskazówek, ułatwiających sprawne rozwikłanie zagadki (niestety, niekiedy te wskazówki są zbyt wyraźne i oczywiste). Co można im zarzucić? Ano tyle, że mało która z nich jest bezpośrednio związana z samą linią fabuły, choć przecież nigdy naszego życia, choćby było najbardziej nietypowe, nie wypełniają (bogu dzięki!) same zagadki.

Dzieło Konami w warstwie fabularnej ma jeszcze jedną sporą wadę – gra jest bardzo liniowa. W sumie chodzimy teoretycznie gdzie nam się podoba, jednak gra prowadzi nas raczej za rączkę – kiedy przykładowo nie wykonamy jeszcze wszystkich czynności na danym obszarze, nie zostaniemy „wypuszczeni” do kolejnej lokacji. To baaardzo ułatwia grę, jednak trochę psuje atmosferę – to przecież jakiś głos „z góry” zabrania nam wyjścia z budynku, którego drzwi są otwarte.

»