Przyglądając się każdej kolejnej strategii ekonomicznej aż trudno nie przypomnieć sobie gier Maxisa, a w szczególności tych spod znaku Sim. Niewątpliwie tytuł SimCity „obił” się o uszy niemalże każdego fana elektronicznej rozrywki, czemu zresztą nie można się dziwić, bowiem pierwsza część ukazała się około 15 lat temu. O ile w przypadku innych, świetnych tytułów kontynuacje trafiają do sklepów stosunkowo szybko, o tyle zadziwiającym faktem jest owy okres, w trakcie którego wszystko zdążyło się zmienić. Zatem oczywiste jest, że zadanie pytania „jak oni to zrobią tym razem” nasuwa się niemal automatycznie. Tak zwane „odgrzewanie” sprawdzonych pomysłów częstokroć było wykorzystane do powstania kolejnej gry, która w rzeczywistości mogła być zwykłym dodatkiem do oryginału – a jak jest w przypadku dzieła Willa Wrighta?

Jeśli chodzi o pomysł, to jest oczywiste, że nie należy do nowatorskich (o które zresztą trudno), jednakże szczegóły, możliwości czy też oprawa wizualna przystosowują grę do potrzeb teraźniejszego gracza. Nie da się ukryć, iż nie jest to tytuł przełomowy i wolny od wad, jednak ani jedno, ani drugie nie ma znaczenia w porównaniu ze świetną, wciągającą rozrywką. Z całą pewnością czwarta część SimCity jest udana i powinna trafić w gusta zarówno fanów serii, jak i całkiem młodych graczy, o czym zaraz spróbuję ich przekonać.

Na samym początku, tuż po uruchomieniu gry, dostępna jest mapa z wydzielonymi obszarami przygotowanymi pod zabudowę. Rozpoczęcie zabawy polega na wyborze obszaru oraz nadaniu nazwy nowemu miastu, i to wszystko. Jednak wcześniej warto zapoznać się z misjami treningowymi, przygotowanymi raczej z myślą o graczach początkujących, którzy dzięki nim poznają się z zasadami rządzącymi grą, oraz z niezbyt skomplikowaną strukturą menu. Pozostała część może śmiało przystąpić do rozgrywki.

Bez względu na wybrany obszar możliwe są jego modyfikacje: obniżanie, równanie terenu, tworzenie gór, zalesianie (kilkoma gatunkami drzew) czy też osadzenie dzikich zwierząt. Istnieje także możliwość wyrównania brzegów względem obszarów sąsiadujących, poddanie naszego terenu erozji, wygładzenie go, itp. (efekty widać od razu). Innymi słowy, możemy stworzyć dowolny świat, zaprojektować jego wygląd od samych podstaw, co zostanie docenione szczególnie w trakcie rozpoczynania kolejnego, setnego scenariusza.

Interfejs programu jest bardzo intuicyjny i utrzymany w stylu The Sims. Przeglądanie poszczególnych części nie sprawa problemu i, przede wszystkim, nie zasłania całego ekranu (chyba, że na najniższej rozdzielczości). Rzecz tak bardzo prozaiczna, jak ważna i niedopracowana w innych grach, z którymi miałem styczność w ostatnim czasie (Ski Park Manager, Hotel Giant). Jedynym minusem, jaki można przypisać interfejsowi, to małe obrazki symbolizujące budowany obiekt. Jednak wrażenie to mija z czasem, kiedy lepiej poznajemy program – wówczas dotarcie do odpowiedniej opcji odbywa się „na pamięć”.

Początek rozgrywki jest bardzo prosty i sprowadza się do zbudowania elektrowni, stref mieszkalnych, przemysłowych oraz rolnych. Postawienie budynku polega na wybraniu go z menu i kliknięciu w miejscu, w którym ma stać, a w przypadku stref: na kliknięciu, przytrzymaniu i przesunięciu kursora w odpowiednim kierunku. Nowinkami w stosunku do SimCity 3000 jest pewna automatyzacja infrastruktury miasta: linie z prądem stawiane są automatycznie, a w trakcie tworzenia większych stref, program uwzględnia dzielące je drogi. Niekiedy system ten zawodzi, przez co powstają bardzo dziwne rozwiązania, toteż w niektórych przypadkach należy samemu wprowadzić poprawki. Jednak poprowadzenie sieci rurociągów należy do gracza.

Planując miasto bierzemy pod uwagę budynki (strefy) mieszkalne o małej, średniej i wysokiej gęstości. Te ostatnie są najdroższe, lecz przynoszą więcej dochodów, a w dalszym stadium rozwoju miasta przekształcają się w ogromne wieżowce. Niedaleko powinny znaleźć się strefy komercyjne (handlowe), na których pojawią się wszelakiego rodzaju sklepy itp. Jednak przeplatanie ich z dzielnicami przemysłowymi nie jest najlepszym rozwiązaniem – dla tych należy przeznaczyć osobny region. Podstawowymi obiektami są budynki „obywatelskie”, takie jak posterunek policji (dalej także więzienie), straż pożarna, szkoły (podstawowe, średnie, uniwersytety), biblioteki, muzea czy szpitale. Projektując miasto warto wziąć pod uwagę jego przyszłą rozbudowę, chociażby poprzez w miarę „luźne” zagęszczenie wyżej wymienionych stref mieszkalnych. Potrzeby społeczeństwa są do przewidzenia, aczkolwiek zależne od sytuacji. A już w początkowych stadiach rozwoju miasta dokucza natężenie ruchu miejskiego, które regularnie narasta. Do tego dochodzą wszelakie parki, plaże, ogrody, place zabaw, korty, boiska (stadiony), zoo, dzięki którym życie mieszkańców będzie upływać milej, co przełoży się na ich liczebność.

O ile część budowli, tych podstawowych, dostępna jest od samego początku, o tyle pozostałe można postawić dopiero po spełnieniu kilku warunków. I nie są to tylko wymogi finansowe, aczkolwiek te stoją na pierwszym miejscu, ale jeszcze wymogi dotyczące ilości mieszkańców, popularności burmistrza, itp. Dlatego też postawienie domu burmistrza (czyli domu gracza) wymaga populacji liczącej 500 jednostek oraz popularności na poziomie 20. Jednak już radiostacja powstanie w co najmniej osiemnastotysięcznym mieście (popularność: 30), nie mówiąc o stacji telewizyjnej, pierwszoligowym stadionie futbolowym, studiu filmowym czy zaawansowanym centrum naukowym. Nie zabrakło także charakterystycznych budowli z całego świata: piramidy, Sfinks, Biały Dom, Big Ben, wielki napis Hollywood, Statua Wolności czy Taj Mahal. Trzeba przyznać, że jest tego sporo. Jednak z drugiej strony dziwi fakt, iż wszystkie obiekty zamykają się w większym bądź mniejszym czworokącie – czyli dokładnie tak samo, jak w poprzednich częściach SimCity. Dzięki temu poszczególne dzielnice czy nawet całe miasto wygląda dosyć monotonnie.

»