Podziw nafaszerowany rozterkami

Gry są jak wakacje. Mogą być jak dwa nudne miesiące spędzone w mieście, mogą być jak intensywny tydzień w górach. Max Payne 2 to długi weekend w pięciogwiazdkowym hotelu na Hawajach...

Gra, która w październiku tego roku trafiła do sklepów to kontynuacja hitu sprzed dwóch lat. Max Payne 2001, gorący zawodnik w branży. Ciężka, mroczna opowieść o twardym glinie, który walczy ze Złem, podana z klasą, bez infantylizmu i przejaskrawień, z ciekawą fabułą, ale przede wszystkim z graficznymi fajerwerkami, które zmusiły takich na przykład jak ja do wymiany sprzętu na najmocniejszy. Dla tego tytułu właśnie. Czy było warto? Na pewno. Czy byłoby warto zrobić to teraz po raz drugi? Mam wątpliwości.

Koncept gry w stosunku do poprzednika nie uległ praktycznie żadnej zmianie. Kierujemy postacią widzianą z trzeciej perspektywy, kamerą zza pleców. Nasze zadanie to pokonywanie kolejnych etapów, których główną atrakcją są strzelaniny i eliminacja przeciwników. Na przystawki - filmowe scenki. Danie główne - fabuła, podana w formie czarno-białego komiksu. Powiedzmy sobie szczerze: danie dosyć ciężkostrawne.

Mimo wyjątkowej koncentracji podczas seansów między akcjami, ciężko mi było zrozumieć na początku kto jaką knuje intrygę. Zły-ale-jednak-dobry gliniarz, koszmary z przeszłości, psychodeliczne wizje, femme fatal, mafiozi, skorumpowani policjanci, gangi - nie mogłem się w tym połapać. Nie bardzo też wiedziałem na ile muszę polegać na znajomości pierwszej części gry. W menu znalazłem epickie streszczenie poprzednika, ale niewiele to pomaga w zrozumieniu obecnej sytuacji. A może ja za bardzo żyłem już kolejną wizją spotkania ze smakołykami, które czekają na poszczególnych etapach gry?

Fabuła na bok na moment. To, co jest statkiem flagowym we flocie komplementów płynącej pod adresem Maxa Payne'a "jedynki" to oczywiście grafika. Dwójka nie pozostaje w tyle.

»