Demokracja Polski w latach 1989-2002

Pamir [ Generaďż˝ ]

Demokracja Polski w latach 1989-2002

Macie moze jakies informacje na ten temat? cokolwiek, teksty, fotki wykresy, wlasne zdanie na ten temat, wszystko sie przyda. Musze do środy napisac referat o doswiadczeniach Polskiej demokracji od transformacji systemowej do wyborow w 2002 roku, a ze ma miec to forme swoistego felietonu, tekstu publicystycznego na temat zdania Polakow na ten temat, dlatego prosze was o pomoc. Tak wiec zapraszam do dyskusji i czekam na materiały.



tekst z www.msz.gov.pl :


"Gospodarka

Podstawowym problemem niepodległego państwa było rozwiązanie problemów gospodarczych: w kraju szalała hiperinflacja (ponad 500% w 1990 roku), ogromne zadłużenie zagraniczne nie pozwalało na inwestycje. Sytuację utrudniały dodatkowo takie czynniki, jak ukryte bezrobocie, przestarzały i nieefektywny przemysł, zacofane rolnictwo. Ustawy o działalności gospodarczej z 1988 r. i uwolnienie cen w lipcu 1989 r nie przyniosły oczekiwanych rezultatów.


Panorama stolicy Polski, Warszawy.



Polska zdecydowała się na wprowadzenia tzw. planu Balcerowicza, autorstwa ówczesnego ministra finansów, który zakładał liberalizację cen wewnętrznych, wzrost importu, zaostrzenie kontroli płac i polityki finansowej wobec przedsiębiorstw, wprowadzenie stopy procentowej wyższej od inflacji, ustabilizowanie kursu dolara i wprowadzenie jego wymienialności. W efekcie gospodarka polska ustabilizowała się i otworzyła na świat. Zreformowano system bankowy i politykę pieniężno-kredytową. Utworzono w Polsce rynek kapitałowy i rynek pracy. W lipcu 1990 r. Sejm uchwalił ustawę prywatyzacyjną. W następnych latach wprowadzono podatek dochodowy od osób fizycznych (lipiec 1991) i podatek VAT (1992 r.).
Ogromne znaczenie wśród reform systemowych miały zapoczątkowane przekształcenia własnościowe, usamodzielnienie przedsiębiorstw i pobudzenie wewnętrznej konkurencji. Polityka prywatyzowania majątku państwowego, wprowadzania zasad wolnorynkowych i radykalne zmniejszanie deficytu budżetowego zaczęło przynosić efekty. W 1992 roku inflacja spadła do 43%, a w kolejnych latach osiągnęła wartość jednocyfrową (pod koniec 2001 spadła poniżej 4 %). Sukcesy gospodarcze kolejnych rządów skłoniły wierzycieli do redukcji polskiego zadłużenia o 50% , a firmy zachodnie - do inwestowania w Polsce. W 1991 roku ruszyła w Warszawie Giełda Papierów Wartościowych, rosło też PKB (w 1993 r. wzrost wyniósł 4%, w 1995 - już 7%). W pełni wymienialna złotówka przeszła w roku 1995 denominację (1 PLN = 10 000 zł), a sukces polskich reform ustabilizował kurs dolara.



W latach 90. centrum Warszawy wybudowano wiele biurowców.



Obecnie Polska jest krajem o stabilnym systemie politycznym, rozwijającej się gospodarce, aktywnie działającym w strukturach międzynarodowych (m.in. członkiem WTO, OECD, CEFTA). Rozwój gospodarczy, choć ostatnio wolniejszy, jest jednak trwały i podtrzymywany głębokimi reformami społecznymi: m.in. reformą systemu emerytalnego i systemu opieki zdrowotnej. Od dziesięciu już lat trwa proces dostosowywania przepisów oraz instytucji gospodarczych do przepisów obowiązujących w Unii Europejskiej. Już dziś UE jest najważniejszym partnerem handlowym Polski. Do UE trafia 70% eksportu, z krajów Unii pochodzi ponad 60% importu.
Zmiany wynikające z procesu transformacji rozpoczętego w 1989 r. wywołały istotne przewartościowania we wszystkich dziedzinach działalności gospodarczej. Ich podstawową przesłanką jest dokonane już, efektywne wdrożenie reguł swobodnego rynku, opartego na dominującej i stale rosnącej pozycji prywatnej przedsiębiorczości. Głównym motorem wzrostu gospodarczego w Polsce stał się sektor prywatny, a prywatyzacja (odgórna i oddolna) przyczyniła się do powstawania bardziej konkurencyjnych struktur w gospodarce. W 2001 r. sektor prywatny wytwarzał już prawie 75% produktu krajowego brutto, zatrudniając ponad 70% wszystkich aktywnych zawodowo Polaków.



Stocznia w Szczecinie.



Tak jak w krajach Unii Europejskiej, najtrudniejsze w prywatyzacji i restrukturyzacji okazały się branże ciężkie, o szczególnym znaczeniu społecznym. Trwa proces prywatyzacji grupy dużych przedsiębiorstw w przemyśle hutniczym, chemicznym i maszynowym, a także w energetyce (proces prywatyzacji już trwa, a zainteresowanie inwestorów z zagranicy tą branżą szybko rośnie), gazownictwie, transporcie (przede wszystkim PKP), a także w przemyśle wydobywczym. Zmiany w strukturze własnościowej gospodarki i właściwe funkcjonowanie rynku wymagały stworzenia ram prawnych wspierających rozwój swobodnej i rzetelnej konkurencji. Proces ten zamknął się uchwaleniem - pod koniec lat 1990-tych - m.in. ustaw dotyczących swobody działalności gospodarczej, reguł udzielania i monitorowania pomocy publicznej oraz implementujących acquis communautaire (porządek prawny Unii Europejskiej)



Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie



w odniesieniu do swobodnego przepływu towarów (krajowy system oceny zgodności, odpowiedzialność producenta za wyrób oraz bezpieczeństwo produktu). Obowiązujące od 2001 r. nowe prawo spółek jest w pełni zgodne z wspólnotowymi regulacjami określającymi zasady rejestracji i funkcjonowania podmiotów gospodarczych.
Po ponad dekadzie, poziom deregulacji polskiej gospodarki jest już zbliżony do istniejącego w UE, a dzięki konsekwentnym zmianom w przepisach zniknęły - pozostałe w spadku po okresie gospodarki socjalistycznej - ostatnie różnice w traktowaniu podmiotów gospodarczych. Nie ma już znaczenia forma własności, wielkość, branża czy narodowość właściciela przedsiębiorstwa.




Polityka wewnętrzna

W ciągu ostatnich kilkunastu lat Polska przeszła długą drogę rozwoju i stała się nowoczesnym państwem prawa. Po roku 1989 Polacy musieli nauczyć się mechanizmów demokratycznych, nieobecnych w życiu publicznym przez poprzednie 50 lat - powstawały kolejne partie, dzieliły się, łączyły i dzieliły ponownie. Była to normalna reakcja na pół wieku braku swobód politycznych.
Szybko nastąpił rozpad dotychczasowego systemu politycznego: w styczniu 1990 r. rozwiązała się PZPR. Powstał system wielopartyjny, wprowadzono pełny zakres swobód obywatelskich. W ciągu kolejnych lat z obozu solidarnościowego wyłoniły się rywalizujące partie polityczne.
Urząd prezydenta - głowy państwa został przywrócony w 1989 r. W grudniu 1990 r. w powszechnych wyborach prezydenckich zwyciężył Lech Wałęsa. Obecnie funkcję tę sprawuje wybrany w 2000 r. na drugą kadencję Aleksander Kwaśniewski.
Bilans ostatnich 12 lat w dziedzinie polityki wewnętrznej można uznać za pozytywny. Polska ma nowoczesną konstytucję (1997), która uporządkowała nie tylko scenę polityczną, ale przede wszystkim wiele dziedzin życia społecznego. Polska jest krajem demokratycznym: republiką wielopartyjną z dwuizbowym parlamentem. Zasady ustroju odzwierciedlają wartości typowe dla państw europejskiego kręgu kultury prawnej: suwerenność narodu, suwerenność i niepodległość państwa, państwo prawa, pluralizm polityczny i wolność działania partii politycznych, podział władz, poszanowanie godności człowieka wyznaczającej system praw i wolność jednostki.
Egzamin zdała reforma administracyjna (1999), wprowadzająca trzeci stopień administracji samorządowej - powiaty - i zmniejszająca liczbę województw z 49 do 16. Uregulowane zostały stosunki z mniejszościami narodowymi, kościołami i związkami wyznaniowymi. Powołano bądź rozszerzono uprawnienia szeregu instytucji, mających ułatwić obywatelom korzystanie z ich praw. Konstytucyjne prawa i wolności nawiązują do rozwiązań przyjętych w demokracjach zachodnich, a także w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Sprawnie rozwijają się organizacje pozarządowe, które stały się stałym elementem życia publicznego. Zapoczątkowano reformy służby zdrowia, systemu emerytalnego oraz systemu edukacji.




Polityka zagraniczna

Po drugiej wojnie światowej Polska stała się państwem zależnym od ZSRR, przez blisko pół wieku pozbawionym prawa do suwerennego decydowania o swoich politycznych sojuszach. Aspiracje Polski do odgrywania aktywnej roli w kręgu cywilizacji zachodniej i do uczestniczenia w strukturach euroatlantyckich stały się możliwe dopiero po rozpadzie bloku sowieckiego.


W 1999 r. Polska wraz z Czechami i Węgrami wstąpiła do NATO, stając się częścią euroatlantyckiego systemu bezpieczeństwa.



Proces integracji europejskiej, oparty o przestrzeganie zasad demokracji, ochronę praw człowieka oraz gospodarkę rynkową stał się dla Polski wzorem rozwoju cywilizacyjnego. Państwa Unii Europejskiej są dziś dla Polski głównym partnerem w tworzeniu wolnego rynku i kształtowaniu nowych warunków bezpieczeństwa zewnętrznego.
Po rozpadzie dotychczasowych sojuszy (rozwiązanie Układu Warszawskiego i Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej), od 1991 roku Polska jest członkiem Rady Europy, od 1996 - OECD (w 1998 objęła przewodnictwo w tej organizacji). Polska weszła na drogę integracji z państwami Europy Zachodniej oraz budowy opartych na nowych relacjach stosunków z sąsiadami.
Po zmianie układu sił w Europie Wschodniej, przystąpienie do NATO stało się głównym celem politycznym Polski. Rozszerzenie NATO na wschód oznaczało zmianę geopolitycznej pozycji Polski. Przyjęcie do Sojuszu Północnoatlantyckiego 12 marca 1999 roku stanowi jedno z najważniejszych wydarzeń w nowoczesnej historii Polski. Polska stała się częścią sojuszniczego systemu obronnego, gwarantującego bezpieczeństwo i stwarzającego warunki stabilnego rozwoju.


Przygotowywanie polskiej armii do standardów NATO wymaga zmian w strukturach jednostek oraz znacznych nakładów finansowych.



Obok członkostwa w NATO, Polska realizuje swoją politykę bezpieczeństwa jako członek stowarzyszony Unii Zachodnioeuropejskiej oraz przez uczestnictwo w dialogu politycznym prowadzonym w ramach Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej. Polska aktywnie uczestniczy również w przedsięwzięciach antyterrorystycznych inicjowanych i realizowanych przez ONZ (w marcu 2002 roku Polska objęła roczne przewodnictwo w Komisji Praw Człowieka NZ).
Priorytetów polskiej polityki zagranicznej jest uzyskanie członkostwa w Unii Europejskiej. Polska znajduje się w ostatniej fazie trwających od 1997 roku negocjacji. Celem jest uzyskanie pełnego członkostwa w roku 2004. Przystąpienie do Unii oznaczać będzie uzyskanie gwarancji dla trwałości przemian zapoczątkowanych w 1989 roku i przyśpieszenie rozwoju cywilizacyjnego.
Po 1989 roku Polska wiele uwagi poświęciła rozwojowi stosunków bilateralnych i dobrosąsiedzkich, których podstawą stały się traktaty dwustronne. Obok ścisłej współpracy z państwami strefy euroatlantyckiej, w tym z USA w ramach koalicji antyterrorystycznej, Polska pragnie utrzymywać także dotychczasową dynamikę stosunków z swoimi głównymi europejskimi partnerami: Niemcami, Francją i Wielką Brytanią.
Jednym z symboli powrotu Polski do grona europejskich państw demokratycznych stało się spotkanie ministrów spraw zagranicznych: Polski - Krzysztofa Skubiszewskiego, Niemiec - Hansa Dietricha Genschera i Francji - Rolanda Dumasa w Weimarze w sierpniu 1991 roku. Zapoczątkowało ono współpracę trójstronną Polski, Niemiec i Francji pod nazwą Trójkąta Weimarskiego. Spotkanie w Weimarze poprzedziło podpisanie 9 kwietnia 1991 roku Traktatu o Przyjaźni i Solidarności między Polską a Francją oraz podpisanie 17 czerwca tego samego roku polsko-niemieckiego Traktatu o Dobrym Sąsiedztwie i Współpracy.



Spotkanie prounijne w Warszawie.



Władze polskie, zarówno na szczeblu najwyższym, jak i na poziomie regionalnym, uważają rozwój kontaktów transgranicznych za skuteczne narzędzie wzajemnego poznawania się i przezwyciężania stereotypów. W interesie Polski leży realizacja strategicznego celu polityki Unii Europejskiej, jakim jest budowanie dobrego sąsiedztwa z państwami obszaru Europy Wschodniej. Jako kraj sąsiadujący bezpośrednio poprzez Obwód Kaliningradzki z Rosją, Polska z dużym zadowoleniem przyjmuje wszelkie inicjatywy zmierzające do rozwoju współpracy, w tym gospodarczej. Polska deklaruje swoje zdecydowane poparcie dla Ukrainy w jej ambicjach zbliżenia z państwami i instytucjami strefy euroatlantyckiej.
Po upadku systemu komunistycznego wspólne doświadczenia przeszłości i świadomość nowych wyzwań politycznych, społecznych i ekonomicznych, skłoniły trzy kraje regionu - Polskę, Węgry i Czechosłowację do zacieśnienia kontaktów. W lutym 1991 roku utworzona została Grupa Wyszehradzka, będąca ważnym elementem współpracy regionalnej, wzmacniającym pozycję czterech partnerów w procesie integracji europejskiej. Świadectwem regionalnego podejścia do problemów gospodarczych stało się powołanie w 1993 roku - z inicjatywy Grupy Wyszehradzkiej - Środkowoeuropejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (CEFTA).
Innymi formami współpracy regionalnej, którą Polska traktuje jako element procesów integracyjnych w Europie, są Inicjatywa Środkowoeuropejska oraz Rada Państw Morza Bałtyckiego. IŚE jest płaszczyzną współpracy państw Europy Środkowej i Wschodniej, zainicjowaną w 1989 roku. Polska uczestniczy w jej pracach od 1991 roku. Pomimo zróżnicowanej sytuacji państw członkowskich, Inicjatywa pozostaje platformą dialogu politycznego o kwestiach regionalnych i forum współdziałania państw środkowoeuropejskich w integracji kontynentu. Rada Państw Morza Bałtyckiego zajmuje się z kolei koordynacją działań w zakresie ochrony środowiska naturalnego Bałtyku, rozwoju infrastruktury energetycznej i transportowej, zacieśnianiem więzi pomiędzy krajami bałtyckimi oraz z Unią Europejską. Istniejąca od 1992 roku organizacja skupia państwa basenu Morza Bałtyckiego.
Demokratyczna Polska przykłada wielką wagę do rozwijania przyjaznych i partnerskich stosunków ze swoimi sąsiadami. Po przyjęciu dokumentów, stanowiących fundament współpracy transgranicznej - Europejskiej Konwencji Ramowej o Współpracy Transgranicznej, Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego oraz Europejskiej Karty Regionów Granicznych i Transgranicznych - Polska od początku lat 90. aktywnie współuczestniczy w tworzeniu euroregionów, których celem jest rozwój współpracy gospodarczej, rozbudowa infrastruktury, ochrona środowiska, turystyka i działalność kulturalno-edukacyjna.



Premierzy III Rzeczypospolitej Polskiej

Tadeusz Mazowiecki 24 VIII 1989 - 14 XII 1990
Jan Krzysztof Bielecki 4 I 1991 - 5 XII 1991
Jan Olszewski 6 XII 1991 - 4 VI 1992
Waldemar Pawlak 5 VI 1992 - 8 VII 1992
Hanna Suchocka 10 VII 1992 - 18 X 1993
Waldemar Pawlak 18 X 1993 - 21 III 1995
Józef Oleksy 25 III 1995 - 1 II 1996
Włodzimierz Cimoszewicz 16 II 1996 - 17 X 1997
Jerzy Buzek 17 X 1997 - 19 X 2001
Leszek Miller 19 X 2001 -




Prezydenci III Rzeczypospolitej Polski

Wojciech Jaruzelski 19 VII 1989 - 22 XII 1990
Lech Wałęsa 22 XII 1990 - 22 XII 1995
Aleksander Kwaśniewski 22 XII 1995 - dwie kadencje"


Jeszcze raz zapraszam do wypowiedzenia sie na ten temat, i pozdrawiam Pamir

Dessloch [ Senator ]

ogolnie byly 3 warianty przyjete przz panstwa postkomunistyczne, od radykalnego po lagodny.. CZ wziely wariant sredni bodajze, czego rezultatem byly pare lat zapasci finansowej itd.. PL wziela wariant radykalny, ktory wg. ekonomistow by przyniosl najszybciej pozytywne zmiany oraz by nas na dobra droge wprowadzil.. tworca programu byl Balcerowicz.. wszystko bylo dobrze dopoki do wladzy nei doszla lewica i ludowcy.. reformy zastopowane, prywatyzacja zastopowana... ogolnie przeczekiwanie az wreszcie bomba wybuchnie... pozniej rzady zwiazkowcow ktore nieudolnie wprowadzaly reformy glownie patrzac na interesy zwiazkow zawodowych czyli pracownikow. co oczywiscie nie mogla dobrze wplynac na nasz kraj.. pozniej SLD z glownym programem wyborczym: fatalna sytuacja PL przez prawice, musimy ja narpawiac.. po czym wyczekiwanie az nakreci sie przewidywana koniunktura gospodarcza... ktora de facto na calym swiecie jest na lepszym poziomie niz przez ostatni okres.. obecnie rzad robi jak zwykle to co w poprzedniej kadencji lewicowej :) czyli wyczekuje do nastepnych wyborow.. na szczescie takta szybko sie zakonczy bo beda przedterminowe wybory :D