Ona Kobieta

03.07.2009

19:04

[1]

rzeźnia nr 5 [ Junior ]

Ona Kobieta

Nie ukrywam, że wątek ten kieruję do dorosłych, w miarę doświadczonych życiowo, którzy kończyli liceum już jakiś czas temu.

Podkład muzyczny:

F. poznał A. zupełnie przypadkowo. „Takie rzeczy się nie zdarzają”, słyszał później od znajomych. Bo jak to, on tu, ona tam, „i że niby nie poznali się przez Internet”? A jednak. Mimo odległości, A i F poznali się w świecie, który potocznie nazywa się „realem”. On wyłowił na ulicy jej spojrzenie, ona dostrzegła jego uśmiech. Porozmawiali, wymienili się telefonami i numerami gadu-gadu. Zaczęło się.

Znajomość rozwijała się sukcesywnie. Powoli, ospale, ale jednak sukcesywnie. Na początku F. potraktował zupełnie przypadkowe spotkanie z A. jako najnormalniejszą w świecie okazję do poznania ciekawej osoby. Nie widział w niej póki co kandydatki na partnerkę, czy przyszłej kochanki. W miarę jednak rozwoju tej znajomości F. zaczynał sobie uświadamiać z jak niesamowicie wartościową dziewczyną ma do czynienia. A. była piękna – to wiedział od razu. Była zjawiskowo piękna. Jej urok osobisty nie tylko onieśmielał – wywoływał też zazdrość u kobiet, i irytację u mężczyzn z niską samooceną, bo ci byli przekonani, że taka dziewczyna nigdy nawet na nich nie spojrzy. Pozostali w większości mieli przy A. poważne problemy z wysławianiem się. A. była również ambitna. Miała swoje pasje, zainteresowania. Mała bzika, wiele bzików. Całą masę dziedzin życia w których się doskonaliła i w których była perfekcyjna. F. w pewnym momencie uprzytomnił sobie, że A. jest zupełnie inna od większości dziewczyn które do tej pory napotkał na swojej drodze. Nie miała w sobie żadnej z cech, które go u kobiet irytowały. Gdy było trzeba była poważna, stateczna i dojrzała. Gdy tego potrzebował – była uroczo naiwna, a jej dziewczęca ciekawość świata sprawiała mu gigantyczną frajdę. Tak. Od zawsze oczekiwał tego od przyszłej kobiety, chciał być dla swojej „lepszej połówki” nie tylko kochankiem i oparciem, ale również nauczycielem.

F. miał doświadczenie z kobietami. Kilka dziewczyn już przewinęło się przez jego życie. Jednak żadna z nich – ani z tych, z którymi tworzył mniej lub bardziej udane związki, ani z tych, które go odrzuciły, ani nawet z tych, którym nigdy nie miał odwagi wyznać własnych uczuć – żadna z nich nie dorastała A. nawet do pięt.

F. Zdawał sobie sprawę, że ten proces, ta rodząca się i dojrzewająca fascynacja działała również w drugą stronę. F. widział jak A na niego reaguje, jak rozszerzają się jej oczy na jego widok, słyszał uśmiech w jej głosie gdy podnosiła słuchawkę. F. doskonale wiedział dlaczego A. tak się zachowuje. F. miał w sobie niesamowite pokłady humoru, zaznaczmy tutaj – humoru, który w stu procentach odpowiadał A. F. był kreatywny. A. wydawało się, że nie było sytuacji z której nie umiał wyjść, ani problemu, którego nie potrafiłby rozwiązać. F. był niepoprawnym optymistą, marzycielem – i to również odpowiadało A. Na pesymistów reagowała alergicznie, chłodno kalkulujący ludzie nazywający się „realistami” również nie wywoływali u niej sympatii. A. mogła liczyć na F. niezależnie od dnia i godziny. A. imponowało, że F. ma tak duży zasób wiedzy i opinię niemal na każdy temat. Jednocześnie – A. przymknęła oko na równie liczne wady i niedoskonałości F. Wydawać by się mogło, że A. jako kobieta o niezwykłej urodzie, będzie wymagała od partnera tego samego – a F. był niski, i bardziej przypominał wychudzonego Adama Małysza niż stałego bywalca siłowni. Daleko mu było do modela. Akceptowała go jednak całkowicie, dokładnie w takiej formie, w jakiej go poznała – i nie chciała niczego zmieniać. Nawet pewnych cech charakteru, którymi F. potrafił zrazić niejedną panią.

Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że znajomość F. i A. nie była wyłącznie wirtualna. O nie. Spotykali się w prawdziwym świecie dość często. On przyjeżdżał do niej, bo niby przypadkiem musiał coś załatwić na Suwalszczyźnie, ona do niego, bo akurat przejeżdżała przez Podlasie. On ją zapraszał na imprezy robione przez swojego przyjaciela, ona go na urodziny koleżanek. Iskrzyło.

Ważnym punktem ich znajomości w takiej formie była podróż. Podróż do jednego ze słonecznych południowych krajów, w którą ruszyli razem była dla ich dwójki bardzo pouczającym przeżyciem. Po raz pierwszy mieli okazję, a wręcz – byli zmuszeni – przebywać ze sobą przez 24 godziny na dobę. F. z niemałą radością zauważył, że w przeciwieństwie do wielu ludzi z którymi miał okazję podróżować A. nie irytowała go, nie działała mu na nerwy, że mimo własnego trudnego charakteru potrafił w perfekcyjny sposób wypracowywać z nią kompromisy – mimo, że A. była wybredna i nierzadko – również wymagająca. Gdy wrócili już do kraju i rozstawali się pod jej domem, F. usłyszał od A. słowa, które na długo zapadły w jego pamięć. „Chciałabym mieć takiego partnera, jak Ty”.

Punktem kulminacyjnym ich znajomości był z kolei, sylwester, który nastąpił niedługo później. Sylwester, ten wiecie, najlepszy. Spędzili go wyłącznie we własnym towarzystwie (które nigdy wcześniej ich tak nie cieszyło). Gdy nad ranem, oglądając „Bezsenność w Seattle”. A. zasnęła na klatce piersiowej F., ten uświadomił sobie, że leży na nim kobieta jego marzeń. Dziewczyna z którą chciałby się zestarzeć. Doszedł do wniosku, że musi zrobić wszystko, żeby tylko móc z nią być.

Bo trzeba Wam wiedzieć, że mimo, że to wszystko co przed chwilą przeczytaliście jest prawdą – F. i A. nie byli parą. Na drodze do ich parzystości stała jedna, bardzo poważna przeszkoda. Odległość. Dla F., nie stanowiła ona problemu, była jednak nie do zaakceptowania dla A. F. wiedział, że gdyby nalegał to by mu w końcu uległa. Ale wiedział też, że gdyby to zrobił, byłby egoistą. Nie kierował nim wyłącznie własny interes, własne żądze i potrzeby. F. nie chciał, żeby A. angażowała się w taką relację, jeszcze nie teraz. Nie chciał, by za nim tęskniła, nie chciał, by była zła, gdy nie mógł przyjechać. Wiedział, że dałby sobie radę w związku na odległość, wiedział też, że taki związek stanowiłby dla A. ogromny wysiłek. No ale – A. kombinowała jak by się tu przeprowadzić w okolice F., F. załatwiał już pierwsze formalności związane z przeprowadzką do rodzinnego miasta A. Był dobrej myśli.

Wszystko grało do momentu kiedy nastąpiły dwa, z dzisiejszej perspektywy przełomowe, wydarzenia. A. poznała T., który był kumplem znajomego brata A. Na początku ich znajomość była skrajnie niewinna, dopiero później zaczęła przybierać poważniejszy obrót. F. był przekonany, że T. nie stanowi dla niego jednak żadnego zagrożenia. W swojej naiwności (żeby nie powiedzieć ostrzej) był przekonany, że jest od T. po prostu lepszy. Jednakże T. miał w swoim arsenale potężną przewagę – mieszkał w pobliżu A.

W tym samym czasie F. poznał G. Była ona profesjonalistką w kwestiach uwodzenia i kuszenia. Była, podobnie jak A. – onieśmielająco piękna. I ponadto – wykazywała znaczne zainteresowanie osobą F. F., wciąż zafascynowany A. pewnie nie zwróciłby na G uwagi, gdyby nie wykraczające już poza ramy zwykłego koleżeństwa kontakty A. i T. F. popełnił gigantyczny błąd taktyczny. Postanowił bowiem, że zamiast próbować walczyć o A., delikatnie odsunie się z jej życia, podążając w stronę G. Myślał, że wywoła tym zazdrość A.

Mylił się. Potwornie się mylił.

Te dwa wydarzenia, te dwa zazębiające się trybiki wywołały lawinę. A. i F. którzy do tej pory nie potrafili wytrzymać jednego dnia bez rozmowy ze sobą, teraz zaczęli się od siebie oddalać. A. rozwijała swoją znajomość z T., F. natomiast robił to samo z G. Nie potrafiąc wytrzymać już takiej sytuacji postanowił z A. szczerze porozmawiać. „No jak to, przecież niczego Ci nie obiecywałam” – usłyszał. ”Ignorowałeś mnie od dłuższego czasu, nie jesteś i nigdy nie byłeś moim chłopakiem, w zasadzie nie wiem czego Ty w zasadzie oczekujesz. No a poza tym” – A. mrugnęła porozumiewawczo – „no a poza tym, T. jest przy mnie zawsze kiedy tego chcę”. F. Był zdruzgotany. Czuł się oszukany, porzucony. W prostych słowach wytłumaczył A., że to koniec. Że już nigdy nie będzie mogła liczyć na jego pocieszające słowo, na radę, że już nigdy nie opowie jej żartu, po którym będzie pękała ze śmiechu. Koniec. A. zrozumiała, i wtedy nawet jej to nie ruszyło.

F., niejako na otarcie łez, postanowił uciec w ramiona G. Na daremno. Ich związek okazał się porażką. G. poza pięknym ciałem i umiejętnością uwodzenia nie reprezentowała sobą niczego. Niejednokrotnie łapał ją na kłamstwach. W końcu, bez żalu się z nią rozstał, łapiąc się na tym, że końcowej fazie tego pseudozwiązku był z G. tylko po to, żeby zrobić A. na złość.

Minęło kilka miesięcy. F. starał się zapomnieć o A., starał się nauczyć się żyć bez niej. Nie było to łatwe z tej prostej przyczyny, że A., być może bezwiednie – nie dawała mu o sobie zapomnieć. Bowiem po owych kilku miesiącach zaczęła pisać do F. sms’y. Pozornie błahe, w rodzaju „śniłeś mi się dzisiaj”, „byłam z kolegą w H&Mie, i widziałam fajną koszulę. Skojarzyła mi się z Tobą, bo na pewno świetnie byś w niej wyglądał”. A. zlokalizowała F. zarówno na facebooku, jak i na naszej-klasie. Komentarze jakie zostawiała były bez znaczenia tylko pozornie, bowiem nie pozwalały F. zapomnieć o A.

F., po rozstaniu z A. starał się znaleźć partnerkę. Oczywiście, że się starał. Spotykał się z wieloma kobietami (na brak ich zainteresowania nigdy nie narzekał), z jednymi na poważnie, z drugimi mniej. Jednakże dopiero niedawno F. poznał dziewczynę, która powinna mu odpowiadać w stu procentach. Ambitna, inteligentna, dojrzała. Całkiem ładna. I co najważniejsze – bardzo F. zainteresowana. Gdy miał ją już „na widelcu”, postanowił odpuścić. Doszedł do wniosku, że mimo, że niewątpliwie posiada pakiet interesujących go cech osobowych to… brak jej tego czegoś. Tak jest. Brak jej tego, co miała A.

F. uświadomił sobie, że A. stała się dla niego niemalże obsesją. Niedoścignionym wzorem. Bił się ze sobą wmawiając, że miała całą masę wad, tyle samo, co inne dziewczyny! Ale podświadomie cały czas liczył, że A. cudownie i nieoczekiwanie zjawi się w jego życiu. I że będzie dokładnie tak, jak dawniej.

Nie mógł tego wszystkiego wytrzymać. Postanowił więc rozprawić się ze swoimi marzeniami i złudzeniami rozmawiając o A. z ich wspólnym znajomym. Był przekonany, że wie czego się dowie. Był pewien, że wspólny znajomy powie mu „dobrze jej się wiedzie, mam cudownego chłopaka, planują ślub”, albo coś w tym rodzaju. W końcu A. była dla niego ideałem! Taki stan rzeczy ostatecznie rozwiałby jego wątpliwości. Prysłaby w ten sposób bańka mydlana, którą, jak mu się wydawało, sam sobie stworzył.

„A.? No co Ty stary, nic nie wiesz? Jasne, że nie ma żadnego faceta! Jak to, co z T.? Rzuciła go jeszcze zanim zdążyła zapamiętać, jak ma na nazwisko, zresztą nie oszukujmy się, w ogóle do siebie nie pasowali. Aha, i tak na marginesie. Wiesz, że A. wspomina często o Tobie? Czasami pyta mnie, co u Ciebie słychać, jak sobie radzisz, czy masz dziewczynę. Ostatnio natarczywie dopytywała mnie co to za laska, której foto wrzuciłeś na facebooka” – F. przypomniał sobie, że faktycznie niedawno zamieścił na portalu społecznościowym zdjęcie z jego japońską znajomą – zdjęcie, które mogło sugerować coś więcej niż zwykłe koleżeństwo – „I staaaaryyyy… gdy pytała o to zdjęcie, w jej oczach było coś więcej, niż tylko zwykła kobieca ciekawość. Była prawdziwa, najprawdziwsza zazdrość. No co Ty, dziwisz się? Przecież wszyscy dookoła widzieli, jak na siebie lecicie. Wielu myślało, że jesteście parą. Tylko idiota mógłby twierdzić, że Ciebie nie ma już w jej głowie”.

Historia kończy się właśnie w tym momencie. Jak już się pewnie domyślacie – F. to właśnie ja. Pytanie do Was brzmi – co byście zrobili w mojej sytuacji? Czy waszym zdaniem warto rzucać się w ten wir, w pogoń za uczuciem, które prawdopodobnie skazane jest na porażkę? Bo musicie wiedzieć o dwóch rzeczach. Oczywiście, wszystkie wydarzenia które opisałem powyżej są prawdziwe. Problem jest tylko w tym, że w moją pamięć zapadają prawie wyłącznie wydarzenia w jakikolwiek sposób pozytywne, te nacechowane pejoratywnie zwykle bardzo szybko i bezboleśnie z niej usuwam. No i druga, chyba jeszcze ważniejsza sprawa jest taka, że opisanej przeze mnie wcześniej „ostatniej rozmowy” minęły już… dwa lata. Możliwe więc, że po prostu idealizuję pewne wydarzenia marginalizując inne, i że, nawet jeżeli uda mi się odzyskać kontakt z A. i doprowadzić do szczęśliwego zakończenia – mogę tego gorzko pożałować, gdy okaże się, że jednak albo nie jesteśmy dla siebie stworzeni, albo już do siebie nie pasujemy.

A więc raz jeszcze – jak uważacie, co lepiej zrobić w takiej sytuacji? Walczyć? Czy też może odpuścić, znaleźć sobie inną, zaakceptować ją, a głowie, już do końca życia, nosić obraz uczucia, mimo, że niespełnionego – to perfekcyjnego?

Założyłem to konto tylko dla tego wątku. Mam nadzieję, że to oczywiste.

Dziękuję wszystkim którzy doczytali do tego momentu.

03.07.2009

19:05

[2]

Radin [ Konsul ]

Proszę, streść to trochę!