ROJOBIEKTYW (ERPEGOWO w koło) ze zrytej księgi zakazanych felietonów CZ.1

12.03.2009

00:01

[1]

ROJO. [ SPLAT GIVER - FRAG TAKER ]

ROJOBIEKTYW (ERPEGOWO w koło) ze zrytej księgi zakazanych felietonów CZ.1

Wpadłem na pomyśł, że coś Wam napiszę.

Dzień dobry. Nazywam się ROJO. Gram od 14 lat. We wszystko co popadnie i jak długo się da. Kocham tą branżę i wszystkich którzy w niej siedzą. Uzależniony? Oczywiście! Maniak? Jasna sprawa! Pasjonat? Przede wszystkim. Wiecie kto trafia do grupy Netoholików lub Anonimowych Gierkoholików? Ci co się poddali! Ja nie dałem jeszcze za wygraną, o co Was również proszę. Nie przedłużając, serdecznie zapraszam wszystkich do lektury nieoficjalnego cyklu felietonów: RojOBIEKTYWU. Postaram się by było śmiesznie, interesująco – nie rzadko kontrowersyjnie. Będzie trochę Ludo, maksymalnie subiektywnie, będą flaszeczki i ogóreczki. Myśli jednak przemyślane i sympatycznie podane. Każdy powinien znaleźć coś dla siebie. Jeśli jesteście zatem na tyle pokręceni, by dać się brutalnie zaatakować tworami nie do końca zdrowego umysłu – czytajcie i grajcie! Zostaliście ostrzeżeni.

Na początek coś lekkiego, jednak od normalności bardzo dalekiego: Erpegowo w koło. Pilocik cyklu jak można się domyśleć, adresowany szczególnie do graczy, którym kreacja i rozwój postaci nie są obce. Gry fabularne. Dają nam możliwość stworzenia wirtualnego elter ego oraz wyszkolenia go w nie do końca codziennych dziedzinach. Punkty doświadczenia, punkty akcji, klasa pancerza, obrażenia zadawane przez oręż, stan reputacji w krainie czy zlecane nam zadania pierwszo- i drugorzędne. No w porządku, ale gdyby tak przenieść to wszystko: założenia i mechanikę solidnych erpegów na życie realne? Tylko wyobraźcie sobie jakie kino by wyszło.

Zacznijmy od powierzanych nam zadań. Zleceniodawca: Mama. Cel: wynieść śmieci i pozmywać naczynia. Nagroda: brak wrzasku w domu. Reputacja w krainie: +3. Quest z pozoru łatwy. Tylko punktów doświadczenia mogłoby być za niego więcej. Ile gdzieś tak myślicie, jest? 100? 200 max. Inny przykład. Pójść do banku, opłacić rachunki, udać się na pocztę, wysłać kilka przesyłek w ramach działalności na Allegro, po drodze zrobić zakupy, po przyjściu do domu – podlać kwiatki. Jak widzimy, tutaj misja już bardziej złożona, wręcz wielowątkowa. Trochę expa jednak skapnie. Szkoda tylko, że nie wiadomo ile dokładnie. Przydałyby się odpowiednie cyferki unoszące się nad naszymi głowami. Weźmy opcję randki. Kupujemy różę, elegancko się ubieramy (+5 do wizerunku), spotykamy się, wręczamy upominek (+ 4 do poziomu relacji z NPC), prowadzimy rozmowę (tutaj kłania się nasz poziom retoryki), stawiamy kilka piwek, poprawiamy czymś mocniejszym (percepcja – 5), potem gleba i mission failed. No co? Opcji dialogowych po prostu brakło. Werbunek do drużyny spalił na panewce. A szkoda, bo trochę kapsli, tzn. kasy się zainwestowało.

Jedziemy dalej. Pora na gildie. Ogólniak? Interesuje nas jakaś konkretna specjalizacja? Może szkoła muzyczna? Plastyczna? Nie ważne. Należy mieć odpowiednie statystyki, no i pierwsze zadanie trzeba wypełnić. Egzamin, rozmowa kwalifikacyjna, prezentacja lub teczka. Jak się uda, możemy być dumni z członkostwa w gildii aktorów lub informatyków. Studia? Wyższy poziom wtajemniczenia. Tutaj walczymy o tytuły. Posłużę się przykładem z gry Diablo II. Tytuł magistra (Sir), doktor (Lord), profesor (Baron). Ja kończyłem Liceum Plastyczne, studiuję socjologię, od dawna piszę o grach. Wniosek? Wieloklasowiec (grafik/socjolog/redaktor). Kurs pierwszej pomocy, tańca czy grzybobrania? Dodatkowych umiejętności nigdy za wiele. Kariera zawodowa? Status rośnie. Jest noc? Kliknij Enterem na łóżko. Wieczorem po ulicach więcej potworów chodzi. Poczekaj do rana. Orientacja w terenie też lepsza. Szkoda tylko, że na Tab lub M nie da się pacnąć. Mapa czasami się przydaje.

Idziemy w miasto. Z wytrzymałością i siłą trochę słabo? Zapisujemy się na siłownię. Kusi nas by poszaleć w Centum Handlowym? Czemu nie! Zakupujemy solidny kask na motor (+ 8 do klasy pancerza), modne ciuchy (cynk + 2, jestem fajny + 6) sportowe buciki (+ 5 do szybkości) lub markową rakietę tenisową (+ 2 do mocy uderzenia). Sklepików z ognistymi strzałami i mieczami półtora-ręcznymi trochę brakuje. Handel wymienny też odpada. Krwawimy wskutek upadku z rowerka? Używamy na sobie apteczki by zregenerować życie lub składamy wizytę miejscowemu lekarzowi. Jesteśmy iluzjonistą lub magikiem? Musimy mieć sporo Many. Jesteśmy zmuszeni udać się do biblioteki? Korzystamy z książek, poprawiając alchemię. Taaa. Gdyby wszystko było takie proste jak w grach. Przed sesją poklikakibyśmy w kilka skryptów i gotowe. Decydujemy się na operację plastyczną? Podniesie się charyzma. Piszemy dużo tekstów dla serwisu o grach? Podnosi się „zapowiedzi skill”. Tata każe nam założyć szalik (Lodowen potworen szaliken) i rękawiczki (Wściekłej sarenki mroźnego grzmotu)? Martwi się po prostu o stan naszej wytrzymałości na zimno. Szukamy po mieście teleportu, który można by uaktywnić? Nic dziwnego. Do krain Irlandia czy USA, trochę daleko. Na koniu przecież nie pognamy.

Teraz coś z grubej rury. Decydujemy się na dziecko. Bomba! Nie ma nic wspanialszego jak zostać ojcem. Oczywiście pod warunkiem, że było zaplanowane. Na płeć naszej pociechy specjalnego wpływu nie mamy. Imię wybrać jednak możemy. Rasa – człowiek. Wychowujemy je, nauczamy, wpajamy mądrości życiowe, zasady, reguły, obyczaje. Korzystamy z własnych doświadczeń, radzimy, wspieramy. Wszystko po to, by w przyszłości radziło sobie jak najlepiej. Mówiąc krótko, kreujemy i wspomagamy jego rozwój. Razem z nim gramy i szkolimy na esportowca. Okey. Tu już przesadziłem.

I tak dalej, i tak dalej. Przykłady można by mnożyć. Nie ukrywajmy jednak, że wiele aspektów życia codziennego można odwołać do solidnego rolpleja i na odwrót. Wiadomo, że gry powstały by odrywać od rzeczywistości. Coraz częściej zaczynają ją jednak przypominać. Powiedzcie szczerze, bawiliście się kiedyś w wymienione nawiązania? Pozwoliliście na to, by program komputerowy na tyle Was pochłoną, że wszędzie widzieliście elementy RPG? Ja pozwoliłem i jestem szczęśliwy. Nie zaburza to jednak w sposób negatywny mojego odbioru świata, co bardzo przyjemnie go urozmaica. Immersja na maksa. Ot co. Ale czy to coś złego? Każdy odbiera świat gier komputerowych w swój sposób. Jeśli zatem ktokolwiek z Was podziela moje podejście do tematu, dziękuję i witam w klubie. Mimo wszystko, jeśli dalej chcecie czytać teksty dziecka z Krypty, przed lekturą jego następnego tekstu - skontaktujcie się z lekarzem lub farmaceutą. Zarzucenie odpowiednich aur defensywnych, również może pomóc.

12.03.2009

00:04

[2]

ROJO. [ SPLAT GIVER - FRAG TAKER ]

Przed Urzędem Skarbowym (Czar Zus-Luz) --->

12.03.2009

12:16

[13]

ROJO. [ SPLAT GIVER - FRAG TAKER ]

Ja mam 12 i pół latek panie Raziel i nie jestem dziecinny. Jestem poważny. Jestem Pat i mam dałna. Lubię kolekcjonować gumowe żyrafki, przytulać hydranty i lizać się po kostkach. Znajomi mnie lubią, są życzliwi, pomagają mi w lekcjach i wogóle ale wiem, że chcą mi zwyczajnie pod.....dolić różową kredkę. Powoli uczę się nie smarkać w ścianę, bo boli jak się wyciera. Rysuję dinozaury bo wiem, że mi pomogą jak kolega znów opuści mydełko. Lubię spacerować z Emilką po parku robiąc dwa kroki w tył i pół do przodu. Koledzy mówią, że fajnie, że ja taki sportowiec jestem i wogóle, ale żebym dał spokój Emilce bo podobno zdechła 3 lata temu. Raz ciocia powiedziała mi, że zdjęcia z moich narodzin są w komputerze. Nie mogąc ich znaleźć, przyniosłem jej to duże z ekranem i zapytałem: gdzie dokładnie? Nazwała mnie głuptaskiem. Idę do zmywarki wciągać Calgonit zanim mama na gofry ze szpinakiem zawoła. Tato mi zazdrości bo mówi, że nie ma życia bez porycia, a jestem tak zryty że mi nawet wydział konserwacji zabytków z Krakowa nie pomoże. Stary kawalarz, nie maco. Podobno nawet taki Pan doktor House z USA też nie wiedział co mi jest, a podobno jest dobry, nie wiem. To chyba na razie tyle, bo się trochę zasiedziałem i zrobiło mi się lepko tam na dole i barambole z rodzynami już do mnie machają. A tego nie lubię. No nic, Pa, papa, buziaczki, całuski Razielku