Oceńcie opowiadanie mojego brata....

DR. GAME [ Chor��y ]

Oceńcie opowiadanie mojego brata....

Przeszukując fodery, natrafiłem na opowiadanie autorstwa mojego brata. Dziś przedstawię wam fragment, czyli I rozdział. Proszę o szczerą ocenę, dla braciszka. :)

Rozdział I

I

Nazywam się Alissa McColins. W Anglii to nazwisko było znane niemal każdemu. Ale po kolei.

Pochodzę z Wietnamskiej rodziny. Mój ojciec był jednym z najbardziej wpływowych ludzi w Anglii. Miał dom, który bez wątpienia można nazwać by "pałacem", własną służbę na posyłki oraz sławę. Był miły, szczery i nie wywoływał takiej burzy jak moja matka. Niestety, był też wiecznie chorowity i zapracowany.

Moja matka, znana piękność, interesowała się wyłącznie sobą. Lubiła być kontrowersyjna i zawsze trzymała się młodego, wesołego towarzystwa. A najlepsze jest to, że nie spodziewała się i nigdy nie chciała mieć dziecka. Więc kiedy się urodziłam, od razu matka oddała mnie w ręce jakiejś japonki - niani. Nazywała się Koito, i właściwie to przez połowę mojego życia widziałam tylko ją. Moja matka dała Koito do zrozumienia, żeby trzymała mnie z dala od jej oczu. I tak było.

Kiedy miałam 5 lat, moi rodzice zmarli na epidemię cholery. I wiecie co? Nie było mi ich żal. Nie było i nie będzie.

II

Kiedy miałam 11 lat dorobiłam się własnej służby na posyłki, domu - pałacu oraz wielką sławę (Jednak za moje wychowanie odpowiadała głównie Koito). Nieraz widziałam nagłówki gazet dotyczących mojego życia. Kiedy stuknęła mi dwunastka, mój majątek (A raczej ojca i matki) był wart ponad trzysta dziewięćdziesią trzy miliony dolarów!. Mimo to nie wydawałam pieniędzy na pierdoły, tak jak moja matka. Moja pieprzona matka. Kiedyś ustaliłam z Koito wycieczkę za granicę, do Nowej Zelandii. Zgodziła się, a ja cieszyłam się jak jasna cholera. Lecz pewnego dnia wszystko wzięło w łeb.

Miałam wypadek. Mój osobisty kierowca po pięćdziesiątce podczas dowiezienia mnie do szkoły jechał pod wpływem alkocholu, lecz tego nie zauważyłam. Gdy mój kierowca jechał, ja patrzałam w niebo. Zauważyłam samolot. Lecz nie leciał on w powietrzu - on spadał. Prosto na nas. Za lewym skrzydłem zauważyłam dym, więc mogło to być przyczyną wypadku. Nagle kierowca się zatrzymał, otworzył drzwi i zaczął wymiotować. A samolot spadał. Był coraz bliżej. Słyszałam już świst. Coraz głośniej, głośniej i.....

Zostałam wysłana do szpitala w Tittle Caren Stone. Media dosłownie eksplodowały na tą wieść o samolocie. Lecz nie przejmowałam się teraz mediami - przejmowałam się sobą.

Samolot rozbił się jakieś 40 metrów od nas. Wierzcie lub nie, ale gdy człowiek myśli, że za chwilę spadnie samolot, wydaję mu sie, że samolot pierdzielnie prosto w niego. Na szczęście tak nie było, ale samolot eksplodował. Mój kierowca zginął na miejscu, lecz ja jakimś cholernym cudem przeżyłam. Nie powinnam, ale przeżyłam. Doznałam ciężkiego urazu mózgu. Moja prawa ręka wogóle nie istniała, kark jakby połamał się na 46 kawałków. Lewe żebro przypominało mi ostre szkło, gdy zaczęło o sobie znać. Moje oczy.... No cóż, wszystko widziałam w kolorze krwi. Czerwonej, świeżej krwi. Lecz to, co ucierpiało najbardziej - to psychika.

Miałam poważne problemy z zasypianiem. Musieli mi podawać jakieś leki, abym mogła zasnąć. Panicznie bałam się mocnego, ostrego światła. Nie wiem dlaczego, ale nigdy nie zapomnę tego krzyku, kiedy pielęgniarka odsłoniła okna. Wierciłam się jak pojebana, z pyska leciała "pianka" a lekarze musieli mi dać garść leków uspokajających. Nie wiedziałam skąd bierze się ten potworny ból kręgosłupa czy też głowy.

Miałam też poważne problemy z pamięcią. Zapomniałam kiedyś, jak się nazywam, ile mam lat czy też jak nazywa się ten cholerny przedmiot, które świeci. Koito odwiedzała mnie prawie codziennie. Nie mogłam już liczyć na obsługę typu "dajcie mordoklejkę!", lecz na... Jakby to powiedzieć.... "Samoobsługę siebię", jak to mawiał Friderick, kierowca, który zginął po kontakcie z samolotem. Wiem, że dziwnie to nazywa, ale to był rasowy pijak. Odwiedzał mnie też psycholog, którego imienia nie pamiętam.

W szpitalu leżałam prawie 5 miesięcy. Lecz czułam w sobie jakąś zmianę. Nie wiedziałam dokładnie co, ale to czułam. Coś wokół mnie. Ostatnio miałam sen, w którym śnił mi się facet, który przykłada sobię lufę do skroni i strzela. Coś podobnego usłyszałam w telewizji trzy dni później. Dziwne - znajoma twarz, pistolet, miejsce....

Kiedyś myślałam o samobójstwie. Czułam się, jakbym trafiła do piekła tak po prostu, bez powodu. Kurwa, dlaczego?
Dlaczego?

Okej, to koniec na dziś. Dla mnie bbrat kariery nie zrobi. A wg. was?

Orl@ndo [ Blade Runner ]

Mowi sie opowiadanie, nie powiesc.