Metallica - Death Magnetic (ostatnia)

17.09.2008

23:11

[1]

Petrov [ Konsul ]

Metallica - Death Magnetic (ostatnia)

Premiera:
Album już jest!

Lista Utworów:
1. That Was Just Your Life
2. The End Of The Line
3. Broken, Beat & Scarred
4. The Day That Never Comes
5. All Nightmare Long
6. Cyanide
7. The Unforgiven III
8. The Judas Kiss
9. Suicide & Redemption
10. My Apocalypse

Materiały z albumu dostępne w sieci:
- pierwszy singiel "The Day That Never Comes".
- "Cyanide" w wersji koncertowej.
- "My Apocalypse".
- "Broken, Beat & Scarred", "All Nightmare Long" i "The Judas Kiss".
- oficjalne video do "The Day That Never Comes".
- 30 sekundowe próbki wszystkich kawałków (by ronn).

Najlepszy utwór według "stałych bywalców" wątku:
1. The Unforgiven III (95 punktów)
2. Suicide & Redemption (90 punktów)
3. The Day That Never Comes (78 punktów)
4. Cyanide (69 punktów)
5. The Judas Kiss (65 punktów)
6. The End Of The Line (59 punktów)
7. That Was Just Your Life (56 punktów)
8. All Nightmare Long (37 punktów)
9. Broken, Beat & Scarred (34 punkty)
10. My Apocalypse (22 punkty)

Głosy oddali:
Czekitout, Petrov, Szymon, kamyk_samuraj, Sznapi, Jerryzzz, Orlando, Macco, ExistoR, kszaq, Frogus

Wszystkie części:
12.07 - 10.08
https://forumarchiwum.gry-online.pl/S043archiwum.asp?ID=7952774
10.08 - 22.08
https://forumarchiwum.gry-online.pl/S043archiwum.asp?ID=8056751
22.08 - 26.08
https://forumarchiwum.gry-online.pl/S043archiwum.asp?ID=8099876
26.08 - 01.09
https://forumarchiwum.gry-online.pl/S043archiwum.asp?ID=8115729
01.09 - 04.09
https://forumarchiwum.gry-online.pl/S043archiwum.asp?ID=8135976&N=1
04.09 - 10.09
https://forumarchiwum.gry-online.pl/S043archiwum.asp?ID=8146223&N=1
10.09 - 17.09
https://forumarchiwum.gry-online.pl/S043archiwum.asp?ID=8167656&N=1

17.09.2008

23:15

[2]

Petrov [ Konsul ]

Death Magnetic według...

Jerryzzza...

Pewnego pochmurnego popołudnia, gdzieś na zadupiu we Francji, wstąpiłem do małego sklepu muzycznego. O, Death Magnetic! Już 12.09? Nie? 2.09? No cóż, choć raz na coś Żabojady się przydały. I tak oto właśnie stałem się szczęśliwym (czy aby na pewno?) posiadaczem nowego krążka Metalliki - Death Magnetic. Zapraszam do recenzji.

OSTRZEŻENIE! Jeśli oczekujesz głaskania po jajach, nie znajdziesz go tutaj. James jest za duży, boję się go. Lars sepleni, a to takie niemęskie. Kirk ma tajskie korzenie (50%), więc może mieć AIDS i miliard innych syfów. A Robert jest Meksykaninem. Też się ich boję.

Płyta tworzy całość, temu przeczyć nie można. Od pierwszych dźwięków chłopaki z Metalliki delikatnie sugeruje, że płyta nie będzie wzbudzała przyśpieszonego bicia serca. Kto słyszał That Was Just Your Life, wie, o co mi chodzi. Generalnie jest ciężko. James czasami wchodzi z wokalem w górę i szkoda, że nie robi tego częściej. Ciężko niestety powiedzieć czy to zasługa dopieszczenia go w studiu (dopieszczenia wokalu, a nie dopieszczenia Jamesa!), czy też może faktycznie jest tam jeszcze jakaś ikra. Zresztą, co innego śpiewać nie grając w tym samym momencie na gitarze, a co innego pocić się na koncercie. W pełni to rozumiem, zważywszy na to, że James jest już stary i niedługo umrze, muahahahahaha! Kirk pokazuje już w pierwszym utworze, że jest najmocniejszą częścią Metalliki. Robert fajnie dudni, ale oczywiście zbyt słabo go słychać, a bas nie jest czysty, za dużo dołu, za dużo dołu! Czyżby powtórka z historii, kiedy to przez brak zaufania do Jasona ściszono go na …And Justice For All praktycznie do końca? Nie, aż tak źle nie jest. Bas jest słyszalny. O Larsie się nie wypowiem, podczas słuchania wmawiam sobie, że Lars przy nagrywaniu stawiał klocka, a bębnił pan Mietek, sprzątacz studia. Dobrze chociaż, że nie na garnkach (choć niestety echo St. Anger jest w wielu miejscach słyszalne). No, to przybliżyłem z grubsza wszystkich. Wracajmy do płyty.

The End of the Line to niezbyt dobrze wykorzystany fajny riff. Ten riff lepiej prezentował się na żywo, gdzie “pierwsze skrzypce” grała gitara basowa. Teraz ten sam motyw jest plumkany na sześciostrunowcu, kosztem słyszalności basu. Shame! Numer za długi gdzieś o trzy minuty, a dopiero da się go słuchać jak pod końcem wkracza solo i wszystko się uspokaja. Generalnie to strasznie się obśmiałem, bo w dużej części ten utwór to auto-plagiat. Jeśli słoń nadepnął Ci na ucho, proponuję posłuchać Creeping Death z Ride the Lightning i Dirty Window z St. Anger. Śmiech na sali. Żeby ten kawałek zaczął się od sola i trwał trzy minuty, byłoby nieźle. Brzmieniowo wszystko jest bardzo dopieszczone (oczywiście oprócz perki).

W Broken, Beat & Scared raczeni jesteśmy ciekawym klimatem budowanym od pierwszych dźwięków. Początkowo ciężko było mi przekonać się do tej kompozycji, a najgorsze jest to, że solówka Kirka jeszcze bardziej mi to utrudniła. Pojechał klasycznie, aż do bólu. Można było to zrobić na pewno lepiej.

Dalej znany już pewnie The Day That Never Comes. Nadal podtrzymuję swoje zdanie, że jest to całkiem dobra ballada z rozpieprzającą drugą połową (o dziwo, do tego momentu, właśnie ta piosenka mnie do siebie najbardziej przekonuje, więc nie jest to raczej komplement dla pierwsze części Death Magnetic). Jak donosi moje ucho (lewe, bo prawe jednak ma wątpliwości), nie potwierdziła się plotka, jakoby ostateczny miks był lepszej jakości niż singiel opublikowany kilka dni temu w Internecie. Ja różnić nie wyczuwam. A poprawić dałoby się na pewno. Przecież wymiana perkusji i perkusisty nie zajęłaby dużo czasu.

Nie jest przekonywujący początek do All Nightmare Long, gdzie śmierdzi Loadem/ReLoadem na kilometr. Na szczęście za niespełna minutę jest znacznie lepiej. Znacznie, ZNACZNIE lepiej. I tutaj wypada mi się chyba ugryźć w “język”, zanim napiszę te słowa, ale… St. angerowskie bębny nawet tu pasują. Podoba mi się konstrukcja utworu. Kiedy James zaczyna śpiewać zwrotkę, brzmi to jak połączenie śpiewu ze wspomnianą niechlubną erą Load/ReLoad i grania w stylu Black Albumu. I jest to bardzo dobre połączenie, refren chwyta jak cholera! Cieszy też fakt, że zaraz po solówce Lars nawet pokazał fajną podwójną stopę. Nie sądziłem, że promieniowanie z Czarnobyla sięgało aż do Kaliforni.

Cyanide to wolniejsza wersja koncertowej prezentacji. Za dużo kaczki (nawet w początkowym riffie), dobrze chociaż, że niesamowicie wkurwiająca perkusja wysunięta na przód została cofnięta. A tego najbardziej się na Death Magnetic obawiałem. Na szczęście posadzili Larsa tam, gdzie jego miejsce. Rewelacji niestety nie ma, zresztą wcale się jej nie spodziewałem. Kirk jest naprawdę w dobrej formie, ale chyba już o tym wspominałem. Rozśmieszyło mnie też jedno. Kilka(naście) sekund po solówce James wyskakuje jak Filip z konopi ze swoim charakterystycznym “HYYYY-NA!”. Rozpieprzyło mnie to w drobny mak. Nie sądziłem, że Death Magnetic przyniesie też humorystyczne wstawki.

No i chyba gwóźdź programu, czyli The Unforgiven III. Nie, nie jest to gwóźdź do trumny z okładki. A teraz uwaga, co wrażliwszych poproszę o zaciśnięcie dłoni na poręczy krzeseł/foteli/taboretów (pozdrawiam posiadaczy taboretów z poręczami!). Zaciśnięcie zwieraczy też może być pomocne. A dlaczegóż? Bo będę piał z zachwytów! Nie, żartowałem, możecie przestać już udawać omdlenie. Od samego początku (nie licząc intra składającego się z kilku fajnych instrumentów) kojarzy się to wszystko z Load/ReLoad. Ale - o dziwo - pozytywnie. W The Unforgiven III podoba mi się ta muzyczna stylizacja, zwłaszcza bardzo dobry, chwytliwy i pozytywnie brzmiący refren. Jednego tylko nie rozumiem. Dlaczego ten utwór nazywa się do cholery The Unforgiven III? Bo patrząc na poprzednie części (dla przypomnienia: pochodzą z albumów Black Album i ReLoad) to wydaje mi się, ba - jestem pewien, że chodziło tutaj tylko o marketing i lepsze sprzedanie się płyty. Wracając do samego utworu: bardzo ładnie rozkręca się przy solówce, w tle słychać znowu wsparcie instrumentów smyczkowych i klawiszowych. A więc w skrócie: jeśli patrzysz na tę piosenkę przez pryzmat poprzednich “części”, to jest to kupa. A jeśli zasłonisz sobię ręką tytuł, wychodzi całkiem sympatyczny utwór a’la Load/Reload z elementami Black Albumu. Jedynymi wspólnymi elementami wszystkich części są: tytuł i dobra zawartość tekstowa.

Nie całowałem się nigdy z Judaszem (z języczkiem, zwykłych całusów nie liczę), więc ciężko odnieść mi się do tego utworu. The Judas Kiss to mizerna i nudna zwrotka, ale z zajebiście chwytliwym refrenem. Numer posiada potencjał, szkoda, że niewykorzystany. Solo na duży plus. I ponownie: zdecydowanie za długi.

Bas! Bas! Bas! Po prostu rozkurwia w Suicide & Redemption. Czemu tak dobrze nie słychać Roberta w innych utworach? Jest to utwór instrumentalny, lecz nie da się go porównać do żadnego innego instrumentala Metalliki. Ładne brzmienie gitary Kirka, raz jeszcze rozkurwiający bas (nie da się innego słowa użyć, naprawdę, więc jeśli co wrażliwsi przybrudzili majtki, to przepraszam. Za proszek do prania nie zwracam pieniędzy). I mimo, że jest to najdłuższy utwór na płycie (dziesięć minut bez kilku sekund), naprawdę da się tego słuchać bez znużenia. Początek solówki za bardzo mi tylko przypomina Joe Satrianiego, ale rozumiem, Kirk chciał być poklepany przez “mistrza” (jeśli jest tutaj jakiś fan Satrianiego, to już tłumaczę cudzysłów - nie jestem zwolennikiem gitarowych popisówek do przesady, naprawdę).

My Apocalypse. Wszyscy piali o nim w zachwytach, same “och” i “ach”. Jaki thrash, łojej! A mi najzwyczajniej w świecie numer nie przypadł do gustu i jako jedyny nie pasuje mi do klimatu płyty. Brak konkretnego motywu przewodniego, znowuż st. angerowskie garnki, ale bas fajnie pierdzi w tle. Taka bezsensowna łupanina, ale biorąc pod uwagę jej ciężar, da się tego słuchać momentami z przyjemnością.

I mimo, że skupiłem się bardziej na wadach niż zaletach (ostrzegałem, że nie będzie głaskania po jajach), to jednak podsumowując powiem, że… Metallica powróciła i nie będzie to na pewno ich ostatnia płyta. Jest dobrze! Rewelacji nie ma, ale jest dobrze! Moje oczekiwania zostały spełnione. Chciałem czegoś, co mógłbym z czystym sumieniem wsadzić pomiędzy Black Album a Load. I tam właśnie Death Magnetic umieszczam. A co z obiecanymi powrotami do korzeni (znaczy się “pod-ziemie” - doceńcie ten kunszt w posługiwaniu się i zabawą słowem, ha!)? Tak, momentami jest thrashowo. Momentami jest też “czarno”, a jeszcze innymi momentami loadowo. Momentami niestety też st. angereowo, ale to się da przełknąć, a czasami - jak już wspomniałem wcześniej - jest to nawet miłe dla uszu. A teraz skrócone wersje recenzji dla trzech obozów:

Recenzja dla zatwardziałych fanów - Wow! O kurwa! Zajebiste! Thrash metal!!!!1111oneone 10/10!

Recenzja dla Meta-sceptyków - Eeee, do dupy, Metallica skończyła się na Kill’em All. 1/10.

Recenzja dla ludzi posiadających mózg - Jest nieźle. Połączenie różnych elementów z różnych płyt pokazuje, że można odnieść się w wielu miejscach do poprzednich, starych dokonań, dodać sporo nowoczesności, grać na dwóch werblach na zmianę i… Będzie dało się tego słuchać z przyjemnością. Ale czy na okrągło jak niegdyś Master of Puppets? Raczej nie. 6.5/10 w kiepski dzień, w dobry - 7/10. I taka jest właśnie moja ocena.

Kruka...

Wstęp zabija. That Was Just Your Life i The End Of The Line naprawdę do siebie pasują i tylko te kawałki mogły otwierać Death Magnetic. Są szybkie i agresywne. Tak jak powinno być w albumie heavy metalowego zespołu (...bo w tych kategoriach należy teraz patrzeć na Metallicę). Broken, Beat & Scarred to niestety nudy. Nie wiem czy mnie w tym kawałku wkurza to, że się w nim nic nie dzieje, czy, że Ulrlich tłucze w nim na garach jak na takim Dirty Window, ale nie podoba mi się. Skoro wywołałem już temat Urlicha to w przekroju całego albumu jestem zaskoczony jego grą na plus. Nic wybitnego, ale całkiem z dupy też nie gra, rzec można, że "ma momenty". Singlowy The Day That Never Comes to z pewnością jeden z lepszych kawałków na płycie. Oparty na patencie, który na ...AJFA wymyśliła Metallica i fajnie się tego słucha, dla mnie to taki One dwadzieścia lat później w wersji heavy metalowej (jasne, że nie ma co porównywać, ale skojarzenie samo przychodzi). Jedyne co mnie przy nim drażni to widok przed oczami gównianego video. W kolejnej fazie słuchania albumu zrobiło się nieco nużąco, bo jak już wspomniałem All Nightmare Long mi się nie podoba. Jest zdecydowanie bardziej przekombinowany niż pozostałe kawałki ^_^ i też mnie niczym specjalnym nie zaskakuje. Do Cyanide nie byłem od dawna dobrze nastawiony, ale wypada nawet nieźle. Kompozycja może wydawać się chaotyczna, ale jak dla mnie to jest bardzo fajnie skonstruowana, w taki sposób, że nie sposób się nudzić przy tym kawałku, a to już dużo. Nie wiem co napisać o trzecim Unforgivenie, bo boję się użyć słowa "przełomowy". Tak jak napisałem - w kategorii "ballady" mistrzostwo. Z powodzeniem można by to było wepchnąć np. na... Black Album i pewno by pasowało. No, jestem pod dużym wrażeniem. Do trylogii pasuje nawet pomimo tylko szczątkowo podobnego wstępu (trzeba się wsłuchać, bo ten motyw znany ze wcześniejszych Unforgivenów pojawia się, ale porozbijany na kawałki). Taki The Judas Kiss to powrót na tory, które były zapowiedziane we wstępie czyli heavy metalowo, agresywnie i szybko. Krótko - dobra rzecz. To co najlepsze (oprócz wstępu i Unforgivena) to oczywiście instrumentalny Suicide & Redemption, który dziełem sztuki nie jest, ale nie wyobrażam sobie wokalu podłożonego pod ten kawałek co oznacza, że musiał to być instrumental czyli utwór wywiązuje się ze swojego zadania znakomicie. Szczególnie podoba mi się jeden riff, ale nie umiem słowami określić który (wyróżnia się on z całego schematu płyty, klimat trochę jak przy WIM Roam). Płytę zamyka mocno przeciętny My Apocalypse, okrzyknięty przez fanów M jako thrash metalowe cudo, a dla mnie ten kawałek idealnie pasuje do konwencji Broken, Beat & Scarred i All Nightmare Long czyli nic specjalnego, ale trzeba mieć na uwadze to, że akurat ten My Apocalypse z tej trójki jest zdecydowanie najlepszy.

Podsumowując niezły album. Gdyby Metallica nagrała go po Black Albumie pewno ludzie twierdziliby, że jest słabiej, ale wciąż Metallica daje rade. Byłoby fajnie, bo z tego thrash metalowego okresu lat 80-tych zespół wszedłby w fazę np. heavy metalu lat 90-tych, ale trzeba było się bawić w jakieś rockowo-country wynalazki i efekt mamy taki, że Death Magnetic zamiata Load, Reload i St. Anger razem wzięte. Jestem pozytywnie zaskoczony.

czekitouta...

Chciałem napisać zajebistą reckę płyty, ale niestety odechciało mi się. Mam ważniejsze sprawy. Ale nie omieszkam podzielić się moją opinią na temat DM.

Nowego albumu słucham od dnia pamiętnego, września drugiego. Tak, pokutuję już za te złe piractwo, ale przynajmniej przesłuchałem już nowy album kilkadziesiąt razy. Ba! Nawet pewnego dnia zdążyła mi się znudzić.
W poprzedniej części, po pierwszym przesłuchaniu napisałem, ze płyty nie kupię. Zmieniam zdanie. Zasługuje ona w zupełności na zakup.
Natomiast nie zmieniam ustosunkowania do utworów. Nadal sądzę, że All Nightmare Long to najgorszy utwór na płycie. Ale o tym później.

That Was Just Your Life to świetny kawałek na początek albumu, bo słuchając go myśli się: "O cholera! Oni naprawdę nagrali coś lepszego niż St. Anger. I nawet można to zdefiniować jako trash metal, a nie jakieś numetalowe gówno." Ale niestety są i minusy. Jest nieco nudny. Nic specjalnego. No i te "przebojowe wstawki, jak np. w refrenie, albo pod koniec.

The End Of The Line. Hmmm... Świetny bass. Perkusja nie brzmi jak garnki. Szkoda, że refren trochę śmierdzi Angerem. Bardzo mi się podoba "zwolnienie akcji" pod koniec, bo to dość charakterystyczne dla starej Metalliki, a nie ciągłe napie****anie.

Kolejny utwór, Broken, Beat & Scarred jest IMO słabawy. Jak w przypadku pierwszego TWJYL niczym nie mnie nie ujął. Ma fajne riffy, ale chyba źle jest skomponowany. Można było zrobić to lepiej. Poza tym jest to ciekawy utwór, bo trudno w nim się doszukać powiązań z poprzenimi płytami. Ani to w stylu sprzed Czarnuch, ani to Loadowe, ani Angerowe. Coś nowego.

The Day That Never Comes. To już pisałem o nim nie raz. Jak wrażenia po n-tym odsłuchaniu? Nadal sądzę, że pierwsza połowa ssie paukę, a dopiero druga jest tym czego oczekuję po Metallice. Zbyt Loadowy? Chyba tak. No i jeszcze totalna zrzynka elementów z One jak choćby sama struktura utworu i niektóre riffy. Chyba na siłę chłopaki chcieli z tego zrobić powrót do korzeni/nowe One. No i strasznie kłuje mnie w uszy początek solo Kirka, które brzmi jak solówka Blackmoore'a z jakiegoś utworu Deep Purple (nie chce mi się teraz szukać jaki to). Dziwnie to brzmi.

All Nightmare Long ssie ostro. Wstęp jakiś taki orientalny. Jest to najgorszy utwór z albumu i najbardziej chaotyczny. Ktoś na forum wspominał, że płyta jest chaotyczna, a różne części utworów do siebie nie pasują. Pierdoły. Jedynie przy tym utworze mogę się z nim zgodzić. Pauzy dają wrażenie jakbym słuchał króciutkich kawałków, które jeszcze kompletnie do siebie nie pasują. Brzmi to nieco jak słabe kapele nu-metalowe. Taki styl mi się nie podoba. A refren to nie wiem czym był inspirowany. Chyba jakimiś amerykańskimi, wannabe rockstar, punkowymi/metalowymi zespołami tworzonymi przez nastolatków. Nie podoba mi się.

Cyanide od początku był moim faworytem i nadal jest. Melodyjność, to jest mocna strona tego utworu. Niezły tekst, riffy, nawet wokal. Kawałek ma kopa, ale też są momenty wolniejsze. IMO to jest jeden z nielicznych utworów, które spełniły zadanie powrotu do starego grańska.

Kolejny numer wzbudza wiele kontrowersji. Wstęp jest nieco pedalski(?). Najsłabszy ze wszystkich Unforgivenów. Choć instrumenty dęte niczym z The Beatles są akurat fajne. Trudno ocenić ten utwór, bo z jednej strony sam tytuł stawia wysoko poprzeczkę dla artystów, a IMO ta poprzeczka nie została osiągnięta. Nie będę oryginalny jak napiszę, że bez znaczenia jaki ma tytuł, ta ballada jest zajebista. Nie ma słabych punktów.

The Judas Kiss to najcięższy utwór na płycie. Jest trashowy, ma bardzo fajne melodyczne wstawki i potężny refren. Z tego co piszę wynika, że to najlepszy utwór na DM, ale tak nie jest i nawet nie za bardzo umiem wytłumaczyć czemu. Może dlatego, że są lepsze?

To teraz czas na IMO najlepszy na Death Magnetic, Suicide & Redemption. Świetny instrumental. Choć Metallika nagrała takich mało, to ten dorównuje im jak najbardziej. Klimat jest dość podniosły, napięcie rośnie, wszystko się powoli rozkręca, mocne brzmienie i w końcu solo Hammetta. Nie brzmi Metallikowo z początku, ale ze względu na nazwę utworu, można to wybaczyć. Później jest znacznie lepiej. Miło także, że Rob mógł zaistnieć w S&R bardziej niż w innych kawałkach.

My Apocalypse. Na niego padło najwięcej gromów, ale muszę przyznać, że po kilkukrotnym odsłuchaniu, daje się go zaakceptować. Zdecydowanie za bardzo Angerowy, ale nawet album St. Anger w końcu można przeżyć.

Ogólnie o płycie mogę napisać, że jest dobra. Poniżej średniej ustalonej przez Metallikę, ale niewiele pod kreską. Ocenić mi tę płytę bez patrzenia na poprzednie dokonania zespołu jest mi trudno, gdyż słucham Mety od dzieciństwa. Cieszy mnie to, że odbili się od dna jakim było St. Anger. Z kolei zawiedli mnie tym niby powrotem do korzeni. Samo wykorzystanie starych, dobrze znanych dźwięków to jeszcze nie powrót do przeszłości. Co oni sobie wyobrażali!? Zabrakło im pomysłu, że musieli sięgnąć po zastosowania ze starszych płyt!? A może to taki chwyt marketingowy, aby przyciągnąć słuchaczy, którzy zakończyli swoją przygodę z Metallicą z dniem wydania Black Albumu? Nie wiem, ale nie podoba mi się to. Garnki Larsa, czasami głos Jamesa i lekko przynudzające przedłużania także mnie zawiodły. Tak naprawdę to te wady są znikome. Death Magnetic to dobra płyta, z którą każdy fan Metalliki powinien się zapoznać. Według mnie to także jest jeden z lepszych albumów metalowych tego roku (taka jest moja opinia, bo raczej gustuję w rocku).

W jakim okresie umieścić DM? Nie sądzę jak niektórzy, że pomiędzy Czarnuchem, a Loadem. DM to mieszanka stylu Black Album, St. Anger i przede wszystkim Load/ReLoad. DM to coś zupełnie nowego. Tak jak Black Album był powiewem świeżości i wyznacznikiem nowego kierunku w jakim podążyła Metallica, tak mam nadzieję, że podobnie jest z Death Magnetic.

...To by było na tyle. Kto chce to niech jeszcze umieszcza swoją opinię. Wątek pożegnalny.