Kącik ksiązek fantazy !!

Drak'kan [ Thráin Saphireslinger ]

Niestety czytam tylko serie z fantasy i dlatego nie moge przedstawic tutaj jednej ksiazki. Jak na razie moja ulubiona seria to "Saga o Ludziach Lodu" M.Sandemo. Z serii SF (o ile ktos nie ma nic przeciwko temu) polecam serie "Planeta Smierci", bardzo wciagajace.

01.09.2002

20:44

[4]

Pitol [ Legionista ]

RICHARD A. KNAAK WarCraft Dzień Smoka JEDEN Wojna. Niektórym z członków Kirin Tor, rady magów, która rządziła niewielką krainą Dalaran, zdawało się, że świat Azeroth nigdy nie zaznał niczego innego, jak tylko ciągłego rozlewu krwi. Przed utworzeniem Sojuszu z Lordaeron były trolle, a kiedy w końcu ludzkość poradziła sobie z tym wstrętnym zagrożeniem, pierwsza fala orków spadła na krainy, wydostając się z przerażającego rozdarcia w samej materii wszechświata. Z początku zdawało się, że nic nie będzie w stanie powstrzymać tych groteskowych napastników, jednak co wpierw było straszliwą rzezią, wkrótce przekształciło się w męczącą sytuację patową. Bitwy wygrywano przez zmęczenie. Setki ginęły po obu stronach, bez żadnego, jak się zdawało, powodu. Przez lata Kirin Tor nie było w stanie przewidzieć zakończenia. To jednak wreszcie się zmieniło. Sojuszowi udało się odepchnąć Hordę, a w końcu całkiem ją rozgromić. Nawet wielki wódz orków, legendarny Orgrim Młot Zagłady, nie był w stanie powstrzymać nacierających armii i w końcu skapitulował. Za wyjątkiem kilku klanów-renegatów, ci najeźdźcy, którzy przeżyli, zostali zamknięci w enklawach pilnowanych przez oddziały wojskowe, którymi dowodzili osobiście rycerze Srebrnej Dłoni. Po raz pierwszy w ciągu bardzo wielu lat trwały pokój zdawał się być możliwością, nie tylko słabą nadzieją. A jednak członkowie wewnętrznej rady Kirin Tor wciąż odczuwali niepewność. Dlatego też najwyżsi z najwyższych spotkali się w Komnacie Powietrza, nazwanej tak, gdyż zdawała się być pomieszczeniem bez ścian, pod ogromnym, ciągle zmieniającym się niebem, na którym chmury, słońce, księżyc i gwiazdy pędziły, jakby przyspieszono czas. Szara, kamienna podłoga z błyszczącym rombem symbolizującym cztery żywioły była jedynym materialnym elementem tej sceny. Czarodzieje odziani w ciemne płaszcze, które zasłaniały nie tylko twarze, lecz i figury, wydawali się migotać zgodnie z poruszeniami na niebie, jakby sami również byli jedynie iluzją. Chociaż znajdowali się wśród nich zarówno mężczyźni jak i kobiety, można było to odkryć jedynie wtedy, gdy któreś z nich przemówiło. Wówczas twarz mówcy stawała się częściowo widoczna, choć nie w pełni. Na tym spotkaniu było ich sześcioro. Sześcioro najstarszych rangą, choć niekoniecznie najbardziej utalentowanych. Przywódców Kirin Tor wybierano na różne sposoby, a magia była tylko jednym z nich. - Coś się dzieje w Khaz Modan - oznajmił pierwszy z nich stentorowym głosem. Na chwilę pojawił się niewyraźny zarys brodatej twarzy. Przez jego ciało przepływały tysiące gwiazd. - Niedaleko jaskiń klanu Smoczej Paszczy lub w ich środku. - Powiedz nam coś, czego jeszcze nie wiemy - powiedział zgrzytliwym głosem drugi czarodziej, kobieta, prawdopodobnie w zaawansowanym wieku, ale o silnej woli. Blask księżyca przez chwilę przenikał jej kaptur. - Teraz, kiedy wojownicy Młota Zagłady się poddali, a sam wódz zniknął, to jeden z ostatnich punktów oporu orków. Pierwszy mag najprawdopodobniej poczuł się tym urażony, jednak odpowiadał spokojnie. - Dobrze! Może to was bardziej zainteresuje - uważam, ze Skrzydła Śmierci znów się pojawił. To zaskoczyło pozostałych, nawet starszą kobietę. Noc nagle zmieniła się w dzień, ale czarodzieje zignorowali cos, co dla nich było zwyczajnym zjawiskiem w komnacie. Chmury przepłynęły przez głowę trzeciego maga, który najwyraźniej nie wierzył w to stwierdzenie. - Skrzydła Śmierci nie żyje! - stwierdził. Jego sylwetka, jako jedyna w komnacie, wskazywała na nadwagę. - Spadł do morza wiele miesięcy temu, po tym jak ta właśnie rada i wybrani przez nas najsilniejsi czarodzieje zadali mu śmiertelny cios! Żaden smok, nawet on, nie przeżyłby takiego ataku! Część magów pokiwała głowami, ale pierwszy kontynuował. - A gdzie ciało? Skrzydła Śmierci był inny niż wszystkie smoki. Nawet zanim gobliny przymocowały płyty z adamantium do jego skóry, stanowił zagrożenie większe niż Hor a... - Ale jaki masz dowód na jego dalszą egzystencję? - Pytanie padło z ust młodej kobiety, z pewnością znajdującej się kwiecie życia. Nie była tak doświadczona jak pozostali, ale na tyle silna, by zostać członkiem rady. - Śmierć dwóch czerwonych smoków z miotu Alexstraszy. Rozdartych w taki sposób, że mógł to zrobić tylko ktoś z ich rodzaju, i to ogromny. - Są inne duże smoki. Rozpoczęła się burza, błyskawice i deszcz spadały na czarodziejów, jednak nie dotykały ani ich, ani podłogi. Burza w mgnieniu oka przeminęła i płonące słońce znów pojawiło się na niebie. Pierwsi z Kirin Tor ani trochę się tym nie zainteresowali. - Najwyraźniej nigdy nie widziałaś dzieła Skrzydeł Śmierci, gdyż wtedy byś czegoś takiego nie powiedziała. - Może być tak, jak mówisz - wtrącił piąty mag. Zarys elfiej twarzy pojawił się i zniknął szybciej niż burza. - A jeśli tak, sprawa jest poważna. Jednak nie możemy się tym teraz zajmować. Jeśli Skrzydła Śmierci żyje i atakuje potomków swojego największego rywala, to przynosi nam to korzyść. W końcu Alexstrasza jest wciąż więźniem klanu Smoczej Paszczy i to jej pomiot orki wykorzystują od lat do szerzenia chaosu we wszystkich krainach Sojuszu. Czy już zapomnieliśmy o tragedii Trzeciej Floty z Kuł Tiras? Sądzę, że admirał Daelin Proudmoore nigdy jej nie zapomni. W końcu stracił tam swojego najstarszego syna i sześć wspaniałych statków wraz z załogami, kiedy spadły na nie ogromne czerwone lewiatany. Proudmoore z chęcią dałby medal Skrzydłom Śmierci, gdyby okazało się, że to on odpowiada za te dwa zgony. Nikt nie sprzeciwił się tym słowom, nawet pierwszy mag. Ze wspaniałych okrętów pozostały tylko kawałki drewna i kilka poszarpanych trupów znaczących miejsce całkowitej destrukcji. Trzeba było przyznać admirałowi Proudmoore, że się nie załamał i natychmiast zarządził wybudowanie nowych statków, po czym kontynuował walkę. - A, jak już mówiłem wcześniej, nie możemy się obecnie zajmować tą sytuacją, zwłaszcza że pojawiły się inne problemy, które musimy natychmiast rozwiązać. - Mówisz o kryzysie w Alterac, nieprawdaż? - zagrzmiał brodaty mag. - Czemuż ciągłe utarczki między Lordaeron i Stromgarde miałyby nas bardziej martwić niż możliwość powrotu Skrzydeł Śmierci? - Ponieważ teraz do sporów dołączyło się Gilneas. Ponownie magowie byli poruszeni, nawet milczący szósty. Cień ze śladami nadwagi zbliżył się do elfa. - Dlaczego kłótnia dwóch królestw o ten żałosny kawałek ziemi miałaby interesować Genna Szarą Grzywę? Gilneas znajduje się na końcu południowego półwyspu, dalej od Alterac niż jakiekolwiek inne królestwo Sojuszu! - Naprawdę musisz pytać? Szara Grzywa zawsze chciał być przywódcą Sojuszu, chociaż powstrzymywał swoje armie do chwili, kiedy orki zaatakowały jego granice. Jeśli kiedykolwiek zachęcał króla Terenasa z Lordaeron do działania, to tylko dlatego, żeby osłabić militarną potęgę Lordaeron. Teraz Terenas pozostaje przywódcą Sojuszu tylko dzięki naszej pracy i otwartemu wsparciu admirała Proudmoore. Alterac i Stromgarde, sąsiadujące królestwa, nie zgadzały się ze sobą od początku wojny. Thoras Zguba Trolli wszystkimi siłami Stromgarde wsparł Sojusz z Lordaeron. Ponieważ górskie królestwo bezpośrednio graniczyło z Khaz Modan, zjednoczone działanie leżało w jego interesie. Nikt nie mógł również negować determinacji wojowników Zguby Trolli. Gdyby nie oni, orki w ciągu pierwszych tygodni wojny zajęłyby większą część terytorium Sojuszu, przez co wynik konfliktu mógłby być zupełnie inny i na pewno gorszy. Alterac z kolei, choć jego przedstawiciele mówili wiele o odwadze i słuszności sprawy, nie szafował tak chętnie swoimi oddziałami. Podobnie jak Gilneas zaofiarował jedynie symboliczne wsparcie. O ile jednak Genn Szara Grzywa powstrzymywał się z powodu ambicji, lord Perenolde, jak mówiono, robił tak ze strachu. Nawet członkowie Kirin Tor zadawali sobie pytanie, czy Perenolde nie był gotów zawrzeć ugody z Młotem Zagłady, gdyby Sojusz załamał się pod nieustającym naporem Hordy. Okazało się, że te obawy były uzasadnione. Perenolde rzeczywiście zdradził Sojusz, ale na całe szczęście jego fałszywe poczynania były krótkotrwałe. Terenas, kiedy tylko się o tym dowiedział, wprowadził wojska Lordaeron do Alterac i ogłosił stan wojenny. Ponieważ trwała wojna, nikt nie uznał za stosowne, by przeciw temu protestować, a szczególnie Stromgarde. Teraz jednak, kiedy nadszedł pokój, Thoras Zguba Trolli zaczął twierdzić, że Stromgarde powinno otrzymać jako słuszne zadośćuczynienie za wszystkie ofiary całą wschodnią część swojego zdradzieckiego sąsiada. Terenas widział sprawę w innym świetle. Wciąż wahał się między dwoma możliwościami: mógł albo przyłączyć Alterac w całości do swojego królestwa, albo umieścić na jego tronie nowego, rozsądniejszego władcę... przypuszczalnie z sympatią patrzącego na Lordaeron. Jednak Stromgarde było lojalnym i wiernym sojusznikiem w walce i wszyscy wiedzieli, że Thoras Zguba Trolli oraz Terenas nawzajem się podziwiali. To sprawiało, że cała sytuacja polityczna była jeszcze bardziej przygnębiająca. Tymczasem Gilneas nie miało takich związków z oboma uwikłanymi królestwami, zawsze izolowało się od innych krain zachodu. Zarówno Kirin Tor jak i król Terenas wiedzieli, że Genn Szara Grzywa pragnął się wtrącić nie tylko po to, by podnieść swój prestiż, ale także aby zrealizować swoje marzenia o ekspansji. Jeden z siostrzeńców lorda Perenolde’a uciekł do tego kraju wkrótce po zdradzie wuja i mówiono, że Szara Grzywa popierał jego prawa do sukcesji. Przyczółek w Alterac dawałby Gilneas dostęp do surowców, których południowe królestwo nie posiadało i pretekst do wysyłania swojej potężnej floty przez Wielkie Morze. Wtedy z kolei w równaniu pojawiłoby się Kuł Tiras, gdyż ten morski naród bardzo dbał o utrzymanie władzy nad morzami. - To rozerwie Sojusz - szepnął młody mag. Jego głos nosił ślady akcentu. - Jeszcze do tego nie doszło - zwrócił uwagę elf - ale wkrótce może. Dlatego też nie mamy czasu na zajmowanie się smokami. Jeśli Skrzydła Śmierci żyje i postanowił odnowić wendettę przeciwko Alexstraszy, nie będę mu przeszkadzał. Im mniej smoków na tym świecie, tym lepiej. Ich czas już przeminął. - Słyszałem - stwierdził głos nie noszący śladu akcentu, mogący równie dobrze należeć do mężczyzny jak i kobiety - że kiedyś elfy i smoki byli sojusznikami, nawet szanującymi się wzajemnie przyjaciółmi. Elf odwrócił się do ostatniego maga - szczupłej, nawet wychudzonej postaci niewiele wyraźniejszej od cienia. - To tylko bajki, zapewniam cię. Nie zniżylibyśmy się do współpracy z tak potwornymi bestiami. Słońce i chmury zostały zastąpione przez gwiazdy i księżyc. Szósty mag pochylił się lekko, jakby w geście przeprosin. - Najwyraźniej słyszałem nieprawdę. Mój błąd. - Masz rację, że należy uspokoić sytuację - powiedział brodaty czarodziej do piątego. - I zgadzam się, że powinno być to dla nas najważniejsze. Mimo to nie możemy zignorować tego, co dzieje się wokół Khaz Modan. Nawet jeśli się mylę co do Skrzydeł Śmierci, to i tak, dopóki tamtejsze orki trzymają w niewoli królową smoków, są zagrożeniem dla stabilności kraju. - W takim razie potrzebujemy obserwatora - wtrąciła się starsza kobieta. - Kogoś, kto będzie pilnował spraw i powiadomi nas, kiedy sytuacja stanie się krytyczna. - Ale kogo? W tej chwili nikogo nie możemy poświęcić! - Jest ktoś taki. - Szósty mag przysunął się o krok. Jego twarz pozostawała w cieniu nawet wtedy, gdy mówił. - Rhonin... - Rhonin?! - wybuchnął brodaty mag. - Rhonin! Po ostatniej katastrofie? Nie jest nawet godzien nosić szat czarodzieja! Stanowi większe niebezpieczeństwo niż nadzieję! - Jest niestabilny - zgodziła się starsza kobieta. - Szaleniec... - mruknął mag z nadwagą. - Niegodny zaufania... - Przestępca! Szósty zaczekał, aż wszyscy się wypowiedzieli, po czym powoli pokiwał głową. - Jest to jedyny uzdolniony czarodziej, bez którego możemy się obyć w tym momencie. Poza tym to prosta misja obserwacyjna. Nie zbliży się nawet do potencjalnego punktu zapalnego. Jego obowiązkiem będzie obserwacja i składanie nam raportów, to wszystko. - Kiedy nikt nie zaprotestował, ciemny mag dodał - Jestem pewien, że wyciągnął wnioski z przeszłości. - Miejmy nadzieję - mruknęła starsza kobieta. - Może i osiągnął cel swojej ostatniej misji, ale większość jego towarzyszy kosztowało to życie. - Tym razem wyruszy sam, przewodnik doprowadzi go jedynie do granic ziem kontrolowanych przez Sojusz. Nawet nie przekroczy granicy Khaz Modan. Magiczna kula pozwoli mu prowadzić obserwacje z pewnej odległości. - Wydaje się to bardzo proste - stwierdziła młoda kobieta. - Nawet dla Rhonina. Elf skinął głową. - W takim razie zgódźmy się na to i skończmy z tym tematem. Może, jeśli będziemy mieli szczęście, Skrzydła Śmierci połknie Rhonina i się nim zadławi, przez co uwolnimy się od obu. - Przyjrzał się pozostałym i dodał - Teraz jednak muszę zażądać, żebyśmy skoncentrowali się na obecności Gilneas w konflikcie o Alterac, i roli, jaką możemy odegrać, żeby go załagodzić... * * * Stał z opuszczoną głową, w takiej samej pozycji jak przez ostatnie dwie godziny, i koncentrował się. Komnatę wokół niego oświetlał tylko słaby blask bez żadnego widocznego źródła, ale i tak nie było co oglądać. Z boku stało krzesło, którego nie wykorzystał, a za nim, na grubej, kamiennej ścianie, wisiał gobelin przedstawiający skomplikowany wzór złotego oka na fioletowym polu. Pod okiem trzy sztylety, również złote, skierowane ostrzami do ziemi. Flaga i symbole Dalaranu, które strzegły Sojuszu w czasie wojny, nawet jeśli nie wszyscy członkowie Kirin Tor wypełniali swoje obowiązki z pełnym honorem. - Rhonin - zabrzmiał głos bez śladu akcentu, dochodzący zewsząd i znikąd. Spojrzał w ciemność zaskakująco zielonymi oczami spod czupryny w kolorze płomienia. Kiedyś jakiś uczeń złamał mu nos, a Rhonin, choć miał odpowiednie umiejętności, jakoś nigdy nie znalazł czasu, żeby go wyprostować. Mimo to był całkiem przystojny, miał silną, gładką szczękę i ostre rysy. Stale uniesiona brew nadawała jego twarzy nieco sardoniczny wyraz, jakby wszystko poddawał w wątpliwość. Wygląd ten sprawiał, że często miał kłopoty z mistrzami, w czym nie pomagała jego postawa, która odpowiadała jego minie. Wysoki, smukły, odziany w szatę w kolorze nocnego nieba, wyglądał całkiem imponująco, co musieli przyznać nawet inni czarodzieje. Rhonin nie wyglądał na kogoś opornego, choć jego ostatnia misja kosztowała życie pięciu dobrych ludzi. Stał prosto i wpatrywał się w półmrok, chcąc się przekonać, skąd przemówi do niego mag. - Wezwałeś mnie, więc czekam - szepnął czerwonowłosy czarodziej, nie bez pewnej niecierpliwości. - Nic nie mogłem na to poradzić. Sam musiałem czekać, aż ktoś inny wspomni o tej sprawie. - Z mroku wyłoniła się wysoka postać, odziana w płaszcz z kapturem - szósty członek wewnętrznej rady Kirin Tor. - I tak też się stało. Po raz pierwszy w oczach Rhonina pojawił się ślad zapału. - A moja pokuta? Czy skończył się mój okres próbny? - Tak. Zostaniesz przywrócony do naszych szeregów... pod warunkiem, że natychmiast zdecydujesz się podjąć misję o niezwykłej wadze. - Pozostało im tak dużo wiary we mnie? - Gorycz powróciła do głosu młodego maga. - Po tym jak inni zginęli? - Tylko ty im pozostałeś. - To brzmi bardziej realistycznie. Powinienem był się domyślić. - Weź to. - Ukryty w cieniu czarodziej wyciągnął smukłą, okrytą rękawiczką rękę. Nad dłonią nagle pojawiły się dwa błyszczące obiekty - nieduża szmaragdowa kula i złoty pierścień z pojedynczym czarnym klejnotem. Rhonin w taki sam sposób wyciągnął swoją dłoń... i pojawiły się nad nią dwa przedmioty. Uniósł oba i przyjrzał im się. - Rozpoznaję magiczną kulę, ale nie wiem, czym jest ten drugi. Wydaje się potężny, ale, jak zgaduję, nie w sposób agresywny. - Jesteś bystry, i właśnie dlatego w ogóle zdecydowałem się bronić twojej sprawy, Rhoninie. Znasz przeznaczenie kuli, pierścień będzie cię chronił. Udajesz się na terytorium, gdzie wciąż można napotkać orczych warlocków. Ten pierścień ochroni cię przed wykryciem przez nich. Niestety, z drugiej strony będzie nam utrudniał monitorowanie ciebie. - A więc będę sam. - Rhonin uśmiechnął się sardonicznie do swojego opiekuna. - Przynajmniej będzie mniej prawdopodobne, że spowoduję niepotrzebne zgony... - Jeśli o to chodzi, nie będziesz sam, przynajmniej dopóki nie dotrzesz do portu. Będzie cię eskortować łowca. Rhonin pokiwał głową, choć najwyraźniej nie podobał mu się pomysł jakiejkolwiek eskorty, a szczególnie łowcy. Magowi nie układała się współpraca z elfami. - Nie powiedziałeś mi jeszcze o mojej misji. Okryty cieniem czarodziej oparł się, jakby usiadł na potężnym fotelu, którego młody mag nie mógł zobaczyć. Splótł przed twarzą palce rąk, zastanawiając się nad wyborem odpowiednich słów. - Nie potraktowali cię łagodnie, Rhoninie. Niektórzy z rady zastanawiali się nawet nad ostatecznym wykluczeniem cię z naszych szeregów. Musisz zasłużyć na powrót i dlatego będziesz musiał wypełnić tę misję co do słowa. - Brzmi to jak niezwykle trudne zadanie. - Są z tą sprawą związane smoki... i tylko ktoś o twoich zdolnościach podoła zadaniu, tak uważa rada. - Smoki... - Oczy Rhonina rozszerzyły się, kiedy usłyszał o lewiatanach. Mimo iż zwykle miał skłonność do arogancji, wiedział, że teraz brzmiał bardziej jak uczeń. Smoki... Samo ich wspomnienie wzbudzało lęk w młodszych magach. - Tak, smoki. - Jego opiekun pochylił się do przodu. - Nie daj się zmylić, Rhoninie. Nikt nie może wiedzieć o tej misji oprócz rady i ciebie. Nawet łowca, który będzie cię eskortować, ani kapitan statku, który wysadzi cię na brzegach Khaz Modan. Gdyby ktoś dowiedział się, wszystkie nasze plany mogłyby znaleźć się w niebezpieczeństwie. - Ale jaka jest moja misja? Zielone oczy Rhonina świeciły. Wyprawa będzie niezwykle niebezpieczna, ale mag jasno widział nagrodę. Powrót do szeregów czarodziejów i oczywiście zwiększenie prestiżu. Nic nie podnosiło pozycji czarodzieja w Kirin Tor szybciej niż dobra reputacja, choć nikt z wewnętrznej rady nigdy nie przyznałby się do tego faktu. - Masz udać się do Khaz Modan - powiedział starszy mag z pewnym wahaniem - a kiedy tam dotrzesz, musisz podjąć kroki niezbędne do uwolnienia królowej smoków, Alexstraszy... DWA Vereesa nie lubiła czekać. Większość ludzi uważała, że elfy cierpliwością dorównywały lodowcom, ale młodsi przedstawiciele tej rasy, tacy jak ona (dopiero rok wcześniej zakończyła naukę) pod tym jednym względem bardzo przypominali ludzi. Czekała trzy dni na jakiegoś czarodzieja, którego miała doprowadzić do jednego ze wschodnich portów na Wielkim Morzu. Zwykle szanowała czarodziejów na tyle, na ile elfy szanowały ludzi, ale ten osobnik zasłużył na jej gniew. Vereesa chciała dołączyć do swoich braci i sióstr, pomóc im w wytropieniu tych orków, które jeszcze walczyły i zadać okrutnym bestiom zasłużoną śmierć. Łowczym nie oczekiwała, że jej pierwszym poważniejszym zdaniem będzie opieka nad jakimś niezdarnym i najwyraźniej zapominalskim starym czarodziejem. - Jeszcze godzina - mruknęła. - Jeszcze godzina i się stąd wynoszę. Jej smukła, kasztanowata, elfia klacz cichutko parsknęła. Wiele pokoleń hodowli stworzyło istoty o wiele doskonalsze niż ich zwyczajni kuzyni, tak w każdym razie uważał lud Vereesy. Klacz była dostrojona do swojego jeźdźca i to co dla większości ludzi zdawałoby się niczym więcej jak tylko prostym chrząknięciem, sprawiło, że łowczyni zerwała się na równe nogi, z naciągniętym łukiem w ręku. A jednak lasy wokół niej były ciche i nic nie świadczyło o jakichkolwiek kłopotach. Tak daleko w głębi Sojuszu Lordaeron nie mogła się spodziewać ataku orków czy trolli. Vereesa spojrzała w stronę niewielkiej gospody, którą wyznaczono na miejsce spotkania, jednak oprócz chłopca stajennego niosącego siano nie zobaczyła nikogo. Mimo to elfka nie opuszczała łuku. Jej koń rzadko się odzywał, jeśli gdzieś w okolicy nie oczekiwały na nią jakieś kłopoty. Może bandyci? Łowczyni obróciła się powoli wokół własnej osi. Podmuch wiatru sprawił, że część długich, srebrnych włosów zakryła jej twarz, nie na tyle jednak, żeby utrudnić jej obserwację. Migdałowe oczy o barwie najczystszego błękitu zauważały nawet najdrobniejsze poruszenia listowia, a długie, spiczaste uszy, które wystawały z gęstych włosów, mogły usłyszeć nawet motyla lądującego na pobliskim kwiatku. I wciąż nie wiedziała, dlaczego klacz ją ostrzegała. Być może odstraszyła to coś, co czaiło się w pobliżu. Jak wszystkie elfy, Vereesa wiedziała, że jej wygląd mógł wywoływać duże wrażenie. Łowczyni była wyższa niż większość ludzi, nosiła wysokie do kolan buty, spodnie i koszulę o barwie leśnej zieleni oraz podróżny płaszcz w kolorze dębowej kory. Sięgające prawie do łokci rękawiczki chroniły jej dłonie, jednocześnie nie przeszkadzając w korzystaniu z haku czy wiszącego u boku miecza. Na koszuli nosiła mocny napierśnik, dopasowany do szczupłej, lecz kobiecej figury. Jeden z miejscowych w gospodzie popełnił duży błąd - zachwycał się kobiecymi aspektami jej wyglądu, jednocześnie całkowicie ignorując wojskowe. Ponieważ był pijany i w innej sytuacji najprawdopodobniej powstrzymałby się od niegrzecznych propozycji, skończył tylko z połamanymi palcami. Klacz ponownie parsknęła. Łowczyni spojrzała wściekle na klacz, na usta cisnęły jej się słowa reprymendy. - Jak sądzę, jesteś Vereesa Córka Wiatru - stwierdził nagle niskim, przyciągającym uwagę głosem ktoś zza jej pleców. Zanim mógł powiedzieć cokolwiek innego, przytknęła grot strzały do jego gardła. Gdyby Vereesa wypuściła strzałę, przeszłaby ona w całości przez szyję przybysza i wyszła po drugiej stronie. Co ciekawe, ta śmiertelnie niebezpieczna sytuacja najwyraźniej nie wywarła na nim najmniejszego wrażenia. Elfica obejrzała go od góry do dołu... co wcale nie było nieprzyjemnym zadaniem... i uświadomiła sobie, że intruz mógł być tylko czarodziejem, na którego czekała. Z pewnością wyjaśniłoby to dziwne zachowanie klaczy i fakt, że nie była w stanie wcześniej go wyczuć. - Jesteś Rhonin? - zapytała w końcu łowczyni. - Nie tego oczekiwałaś? - odpowiedział pytaniem na pytanie, ze śladem sardonicznego uśmiechu. Opuściła łuk i rozluźniła się nieco. - Mówili o czarodzieju. To wszystko, człowieku. - A mnie powiedzieli o elfim łowcy, nic więcej. - Spojrzał na Vereesę w taki sposób, że miała ochotę ponownie unieść łuk. - Czyli jesteśmy kwita. - Nie całkiem. Czekałam tutaj trzy dni! Zmarnowałam trzy cenne dni! - Nic nie mogłem na to poradzić. Musiałem poczynić przygotowania. - Czarodziej nie powiedział nic więcej. Vereesa poddała się. Jak większość ludzi, jej towarzysz przejmował się tylko sobą. Uznała, że i tak miała szczęście -mogła czekać dłużej. Dziwiło ją, że Sojusz mógł w ogóle zatryumfować nad Hordą, mając w swoich szeregach tak wielu ludzi przypominających Rhonina. - Cóż, jeśli chcesz udać się do Khaz Modan, powinniśmy wyruszyć natychmiast. - Elfka popatrzyła za jego plecy. - Gdzie twój koń? Na wpół oczekiwała, iż odpowie jej, że nie ma żadnego i użył swoich ogromnych mocy, żeby przenieść się aż tutaj... ale gdyby tak było, Rhonin nie potrzebowałby jej pomocy w dotarciu do statku. Jako czarodziej niewątpliwie miał imponujące umiejętności, ale również ograniczenia. Poza tym, choć niewiele wiedziała o jego misji, podejrzewała, że Rhonin będzie potrzebował całej swojej mocy, żeby przeżyć. Khaz Modan nie było przyjazne dla obcych. Jak słyszała, czaszki wielu dzielnych wojowników zdobiły namioty orków, a smoki ciągle patrolowały niebo. Nie, w takie miejsce Vereesa nie udałaby się bez armii u boku. Nie była tchórzem, ale nie była również głupcem. - Stoi przywiązany do koryta obok gospody i pije. Przebyłem dzisiaj długą drogę, pani. Użycie tytułu mogłoby pochlebić Vereesie, gdyby nie lekki ton sarkazmu, który zauważyła w jego głosie. Walcząc z irytacją, odwróciła się do konia, umieściła łuk i strzałę na swoich miejscach, po czym zaczęła przygotowywać swojego wierzchowca do odjazdu. - Mojemu koniowi przydałoby się jeszcze trochę odpoczynku - stwierdził czarodziej - mnie zresztą też. - Szybko nauczysz się spać w siodle, a jeśli chodzi o twojego konia, na początku będziemy jechać w tempie, które pozwoli mu wypocząć. Czekaliśmy o wiele za długo. Niewiele statków, nawet tych z Kuł Tiras, z ochotą popłynęłoby do Khaz Modan tylko po to, żeby dostarczyć na miejsce czarodzieja z misją obserwacyjną. Jeśli szybko nie dotrzesz do portu, mogą uznać, że mają ważniejsze i mniej samobójcze sprawy do załatwienia. Ku jej uldze Rhonin się nie sprzeciwił. Odwrócił się tylko z kwaśną miną i poszedł w stronę gospody. Vereesa patrzyła, jak odchodził i miała tylko nadzieję, że zanim uda im się rozstać, nie podda się pokusie przebicia go na wylot. Myślała o jego misji. Oczywiście Khaz Modan wciąż było zagrożeniem ze względu na smoki i ich orczych panów, ale Sojusz miał już innych, lepiej wytrenowanych obserwatorów w samej krainie i wokół niej. Vereesa podejrzewała, że misja Rhonina dotyczyła czegoś o wiele poważniejszego, gdyż inaczej Kirin Tor nie zaryzykowałoby tak wiele dla tego aroganckiego maga. Ale czy rozważyli sprawę, wystarczająco dokładnie, kiedy go wybierali? Z pewnością potrzebny był ktoś bardziej utalentowany... i godny zaufania. Ten czarodziej miał coś w sobie, co świadczyło o pewnej nieprzewidywalności, która mogła doprowadzić do katastrofy. Elfka próbowała zignorować swoje obawy. Kirin Tor zdecydowało, a przywódcy Sojuszu z pewnością się z tym zgadzali, gdyż inaczej Vereesa nie zostałaby wysłana, by mu towarzyszyć. Lepiej zapomnieć o wszystkich troskach. Musiała tylko dostarczyć swojego podopiecznego do statku, a potem mogła już ruszyć w swoją stronę. Co Rhonin mógł albo czego nie mógł zrobić po ich rozstaniu, zupełnie jej nie obchodziło. * * * Wędrowali przez cztery dni, a największym zagrożeniem, na jakie się natknęli, były uciążliwe insekty. W innych okolicznościach taka podróż wydawałaby się niemal idylliczna, gdyby nie fakt, że Rhonin i jego przewodniczka prawie ze sobą nie rozmawiali. Przez większość czasu magowi to nie przeszkadzało, gdyż jego myśli zajmowało niebezpieczne zadanie, które go czekało. Gdy na statku Sojuszu dopłynie do brzegów Khaz Modan, pozostanie sam w krainie opanowanej przez orki i, co gorsza, patrolowanej z powietrza przez ich więźniów - smoki. Choć Rhonin nie był tchórzem, nie miał ochoty stać się ofiarą tortur i powolnej, bolesnej śmierci. Z tego wyłącznie powodu jego dobroczyńca poinformował go o ostatnich poruszeniach klanu Smoczej Paszczy. Klan będzie ostrożny, szczególnie jeśli, jak powiedziano Rhoninowi, czarny lewiatan Skrzydła Śmierci rzeczywiście żyje. Choć wyprawa maga wydawała się niebezpieczna, Rhonin nie zawróciłby. Teraz miał okazję nie tylko odkupić swoje winy, ale też poprawić pozycję w Kirin Tor. Za to będzie na zawsze niezwykle wdzięczny swojemu patronowi, którego znał pod imieniem Krasus. Z pewnością nie było ono prawdziwe, co często zdarzało się wśród członków rządzącej rady. Władców Dalaran wybierano w tajemnicy, o ich wyniesieniu wiedzieli jedynie ich towarzysze, nawet najbliżsi pozostawali nieświadomi. Głos dobroczyńcy Rhonina mógł brzmieć zupełnie inaczej niż jego prawdziwy głos, o ile rzeczywiście był mężczyzną. Tożsamość niektórych członków wewnętrznej rady można było odgadnąć, jednak Krasus pozostawał zagadką nawet dla swojego sprytnego agenta. W rzeczywistości Rhonina przestała obchodzić tożsamość Krasusa, interesowało go jedynie to, że dzięki niemu młody czarodziej mógł spełnić swoje marzenia. Marzenia te pozostaną jednak odległe, jeśli nie zdąży na statek. Pochylając się do przodu w siodle, Rhonin zapytał - Jak daleko jeszcze do Hasic? Nie odwracając się do niego, Vereesa odpowiedziała - Co najmniej trzy dni. Nie martw się, w takim tempie dotrzemy do portu na czas. Rhonin znów pochylił się do tyłu. I tyle przyszło z rozmowy, drugiej tego dnia. Od jazdy z elfką gorsza byłaby chyba tylko podróż z jednym z surowych rycerzy Srebrnej Dłoni. Choć paladyni byli zawsze uprzedzająco grzeczni, to jednak zwykle dawali mu do zrozumienia, że uważali magię za zło konieczne, bez którego w większości wypadków by sobie poradzili. Zachowanie ostatniego, którego Rhonin spotkał, całkiem jasno wskazywało, że wierzył, iż dusza maga zostanie po śmierci skazana na tę samą mroczną otchłań, w której zamieszkiwały pradawne demony. I to niezależnie od tego, jak czysta mogła być dusza Rhonina w każdym innym aspekcie. Popołudniowe słońce zaczęło ukrywać się za koronami drzew, tworząc kontrastujące obszary jasności i głębokiego cienia między drzewami. Rhonin miał nadzieję dotrzeć do krawędzi lasu przed zmrokiem, ale teraz już wiedział, że im się to nie uda. Nie po raz pierwszy w myślach przejrzał mapy, starając się nie tylko zlokalizować ich obecne miejsce pobytu, ale też sprawdzić, czy rzeczywiście uda im się dotrzeć na czas. Nie mógł uniknąć opóźnienia w spotkaniu z Vereesą, gdyż musiał zebrać odpowiednie zapasy i komponenty. Miał tylko nadzieję, że nie naraził przez to na niebezpieczeństwo całej swojej misji. Uwolnić królową smoków... Niektórzy uznaliby to misję za nie do wykonania, większość za pewną śmierć. Jednak Rhonin zaproponował to jeszcze w czasie wojny. Było jasne, że gdy królowa smoków zostanie uwolniona, pozbawi to orki ich największej broni. Jednak okoliczności nigdy nie pozwalały na podjęcie tak poważnej misji. Rhonin wiedział, że większość rady miała nadzieję, iż mu się nie uda. Pozbycie się go wymazałoby coś, co uważali za czarną plamę w swojej historii. Ta misja była jak dwusieczne ostrze: gdyby mu się udało, byliby zdumieni, ale gdyby zginął, odczuliby ulgę. Przynajmniej mógł ufać Krasusowi. Czarodziej pierwszy przyszedł do niego, pytając go, czy wciąż wierzy, że może dokonać czegoś niemożliwego. O ile Alexstrasza nie zostanie uwolniona, klan Smoczej Paszczy będzie mógł w nieskończoność kontrolować Khaz Modan. A tak długo, jak długo tamtejsze orki były częścią Hordy, miejsce to mogło stanowić punkt zbiorczy dla ich pobratymców zamkniętych w strzeżonych enklawach. Nikt nie chciał, żeby wojna rozgorzała na nowo, zwłaszcza że Sojusz był zbyt zajęty konfliktami wewnętrznymi. Krótki grzmot na chwilę przerwał rozważania Rhonina. Mag spojrzał w górę, ale zobaczył tylko kilka wełnistych chmur. Krzywiąc się, czerwonowłosy czarodziej obrócił się w stronę elfki, by zapytać się, czy ona też to słyszała. Kolejny, bardziej przerażający grzmot sprawił, że wszystkie mięśnie Rhonina napięły się. W tym samym momencie Vereesa rzuciła się na niego. Jakimś sposobem udało jej się obrócić w siodle i skoczyć w jego stronę. Otoczenie przykrył ogromny cień. Łowczyni i czarodziej zderzyli się, elfka przeważyła i oboje zsunęli się z grzbietu wierzchowca Rhonina. W pobliżu zabrzmiał ogłuszający ryk, a przez okolicę przeszedł wiatr wiejący z siłą tornada. Czarodziej uderzył z całej siły o ziemię, jednak mimo bólu usłyszał krótki kwik swojego konia, który natychmiast ucichł. - Nie podnoś się! - krzyczała Vereesa głośniej od wiatru i ryku. - Nie podnoś się! Rhonin jednak obrócił się, żeby zobaczyć niebo, lecz zamiast tego ujrzał widok godny piekła. Smok koloru szalejącego pożaru wypełniał przestrzeń nad nimi, w przednich łapach trzymał resztki jego konia i cennych, starannie dobranych zapasów. Szkarłatny lewiatan połknął w całości resztę zwierzęcia, wpatrując się jednocześnie w malutkie, żałosne postaci poniżej. Na grzbiecie bestii siedziała groteskowa, zielonkawa istota z kłami i toporem. Wykrzykiwała rozkazy w jakimś szorstkim języku i wskazywała prosto na Rhonina. Z otwartą paszczą i wysuniętymi pazurami smok zanurkował w jego stronę. * * * - Dziękuję za poświęcenie mi czasu, Wasza Wysokość - powiedział wysoki, czarnowłosy szlachcic głosem pełnym siły i zrozumienia. - Może jeszcze uda się nam powstrzymać ten kryzys, zanim zniszczy to, co z takim trudem stworzyłeś. - Jeśli tak będzie - odpowiedziała starsza, brodata postać, odziana w eleganckie, biało-złote szaty monarchy - i Lordaeron i Sojusz będą ci wiele zawdzięczać, lordzie Prestorze. Tylko dzięki twojej pracy Gilneas i Stromgarde mogą jeszcze wysłuchać głosu rozsądku. - Choć król Terenas nie był drobnym mężczyzną, czuł się nieco przytłoczony przez swojego wyższego towarzysza. Młodszy mężczyzna uśmiechnął się, pokazując doskonałe uzębienie. Terenas byłby zdziwiony, gdyby udało mu się znaleźć kogoś wyglądającego bardziej królewsko od lorda Prestora. Mężczyzna miał krótkie, zadbane, czarne włosy, gładko wygoloną twarz o ostrych rysach, która wywoływała szybsze bicie serca u wielu kobiet na dworze, bystry umysł i zachowanie bardziej książęce niż jakikolwiek książę w Sojuszu. Nie było więc nic dziwnego w tym, że wszyscy uwikłani w konflikt wokół Alterac polubili go, nawet Genn Szara Grzywa. Prestor miał tak sympatyczny sposób bycia, że władcy Gilneas zdarzało się uśmiechnąć w jego obecności, jak informowali Terenasa zdziwieni dyplomaci. Jak na młodego szlachcica, o którym przed pięciu laty nikt jeszcze nie słyszał, gość króla wyrobił sobie niezłą opinię. Prestor pochodził z najbardziej górzystych i najmniej znanych okolic Lordaeron, ale mógł również wykazać związki krwi z królewskim rodem z Alterac. Jego niewielki majątek został zniszczony podczas wojny przez atak smoków, a sam Prestor przybył do stolicy pieszo i zupełnie bez służby. Jego tragedia i pozycja, jaką później uzyskał, przypominały historię z książki. Co ważniejsze, jego rady pomogły królowi wiele razy, włączając w to mroczne dni, kiedy siwiejący monarcha zastanawiał się, co zrobić z lordem Perenolde. Właściwie to opinia Prestora przechyliła szalę. To on zachęcił Terenasa do przejęcia władzy w Alterac i wprowadzenia stanu wojennego. Stromgarde i inne królestwa rozumiały potrzebę działania przeciwko zdradzieckiemu Perenolde’owi, ale nie ciągłą okupację nawet po zakończeniu wojny. Teraz jednak wydawało się, że Prestor będzie im w stanie wszystko wytłumaczyć i skłonić do przyjęcia ostatecznej decyzji. To sprawiło, że starzejący się monarcha zaczął ostatnio zastanawiać się nad rozwiązaniem, które zaskoczyłoby nawet bystrego mężczyznę stojącego przed nim. Terenas odmówił oddania Alterac siostrzeńcowi Perenolde’a, którego próbowało wspierać Gilneas. Nie uznał też za dobre wyjście podzielenia królestwa między Lordaeron i Stromgarde. To z pewnością wywołałoby gniew nie tylko Gilneas, ale nawet Kuł Tiras. Przyłączenie Alterac w całości również nie wchodziło w rachubę. A gdyby oddał władzę w odpowiedzialne ręce kogoś, kogo wszyscy podziwiali i kto pokazał, że pragnie jedynie pokoju i jedności? Do tego, na ile król Terenas mógł to ocenić, był sprawnym administratorem, nie wspominając już o tym, że z pewnością pozostałby wiernym sojusznikiem i przyjacielem Lordaeron... - Naprawdę, Prestorze! - Król wyciągnął rękę, żeby poklepać dużo wyższego mężczyznę po ramieniu. Prestor musiał mieć prawie siedem stóp, a choć był szczupły, nikt nie mógłby nazwać go chudym. W niebiesko-czarnym mundurze wyglądał jak ucieleśnienie bohatera wojennego. - Powinieneś z wielu rzeczy być dumny... i zostać za nie wynagrodzony! Nie zapomnę o twoim w tym udziale, wierz mi! Prestor wydawał się promieniować radością. Najprawdopodobniej wierzył, że zostanie mu przywrócony jego malutki majątek. Terenas uznał, że pozwoli chłopcu zatrzymać to marzenie. Kiedy władca Lordaeron zaproponuje, żeby Prestor został nowym królem Alterac, z przyjemnością zobaczy wyraz twarzy szlachcica. Bardzo rzadko ktoś zostawał królem... oczywiście o ile nie odziedziczył tej pozycji. Gość honorowy Terenasa zasalutował mu i, skłoniwszy się wdzięcznie, opuścił królewską komnatę. Starszy mężczyzna zachmurzył się, kiedy Prestor wyszedł. Doszedł do wniosku, że jedwabne zasłony, złote kandelabry, a nawet biała marmurowa podłoga nie rozjaśniały komnaty tak jak młody szlachcic. Lord Prestor rzeczywiście wyróżniał się spośród wielu, często odrażających dworzan tłoczących się w pałacu. Był człowiekiem, któremu każdy mógł zaufać, godnym szacunku pod każdym względem. Terenas wolałby, żeby jego syn bardziej przypominał Prestora. Król podrapał się po brodzie. O tak, doskonały człowiek do odbudowania honoru Alterac i przywrócenia harmonii pomiędzy członkami Sojuszu. Nowa i silna krew. Terenas pomyślał teraz o swojej córce Calii. Wciąż jeszcze była dzieckiem, ale z pewnością wyrośnie na piękność. Może któregoś dnia, jeśli wszystko pójdzie dobrze, on i Prestor mogliby wzmocnić przyjaźń i sojusz królewskim małżeństwem. Tak, odwiedzi teraz doradców i przekaże im swoje królewskie zdanie. Terenas był pewien, że zgodzą się z nim w tej sprawie. Nie spotkał jeszcze nikogo, kto nie polubiłby młodego szlachcica. Król Prestor z Alterac. Terenas prawie sobie wyobrażał wyraz twarzy przyjaciela, kiedy ten dowie się o rozmiarze nagrody... * * * - Masz na twarzy cień uśmiechu, czyżby ktoś zginał straszną, okrutną, krwawą śmiercią, o jadowity? - Nie dowcipkuj sobie, Kryllu - odpowiedział lord Prestor, zamykając za sobą wielkie, żelazne drzwi. Powyżej, w starym domku gościnnym oddanym mu przez króla Terenasa, służący specjalnie dobrani przez Prestora pilnowali, żeby do środka nie weszli żadni nieoczekiwani goście. Ich mistrz miał dużo pracy, a nawet jeśli żaden ze służących nie wiedział, co dokładnie działo się w komnatach poniżej, to jednak Prestor uświadomił im, że gdyby ktoś mu przeszkodził, kosztowałoby ich to życie. Prestor nie spodziewał się, by mu ktoś przeszkodził, i ufał, że słudzy będą mu wierni aż do śmierci. Zaklęcie, odmiana tego, dzięki któremu król i cały dwór tak bardzo podziwiali dziarskiego uciekiniera, nie pozwalało im na refleksję. Przez lata poprawił jego efektywność. - Przyjmij me pokorne przeprosiny, o książę dwulicowości ! - powiedziała zgrzytliwie niska, żylasta postać przed nim. W jej głosie były nuty złośliwości i szaleństwa, jak również coś nieludzkiego. Nic dziwnego, gdyż towarzysz Prestora był goblinem. Ponieważ głowa istoty sięgała szlachcicowi zaledwie do pasa, niektórzy mogliby uznać drobną postać o szmaragdowej skórze za prostą i słabą. Usta rozszerzone w szaleńczym grymasie uśmiechu ukazywały jednak bardzo ostre, długie zęby i krwistoczerwony, prawie rozdwojony język. W wąskich, żółtych oczach bez widocznych źrenic pojawiły się iskry rozbawienia. Był to jednak ten rodzaj wesołości, której źródłem jest wyrywanie skrzydełek muchom albo raje obiektom eksperymentów. Pasmo matowego, brązowego futra zaczynało się na karku stworzenia, porastało jego głowę i kończyło swego rodzaju grzebieniem tuż nad jego niskim czołem. - Mimo to mam powód do świętowania. Dolna komnata służyła dawnej do składowania zapasów. W tamtych czasach chłód ziemi utrzymywał rzędy stojaków z winem w idealnej temperaturze. Teraz jednak, dzięki dokonanej przez Krylla przebudowie, w dużym pomieszczeniu było gorąco jak we wnętrzu wulkanu. Lord Prestor czuł się tu jak w domu. - Świętowania, o mistrzu oszustwa? - Kryli zachichotał. Kryli chichotał bardzo często, zwłaszcza jeśli działo się coś złego. Dwoma największymi namiętnościami szmaragdowej istoty były eksperymenty i sianie chaosu. Kiedy tylko było to możliwe, starał sieje łączyć. Tylną część pomieszczenia wypełniały ławy, butle, proszki, dziwne mechanizmy i cała kolekcja makabry, wszystko zebrane przez goblina. - Tak, śśświętowania, Kryli. - Przeszywające spojrzenie Prestora skoncentrowało się na goblinie, który nagle przestał się uśmiechać. - Chciałbyś brać udział w świętowaniu, prawda? - Tak... panie. Odziany w mundur szlachcic przez chwilę wdychał duszące powietrze. Na jego twarzy o ostrych rysach pojawił się wyraz ulgi. - Ach, jak mi tego brak... - Jego rysy stwardniały. - Muszę jednak poczekać. Wyruszę, kiedy będzie to konieczne, co, Kryli? - Jak mówisz, panie. Uśmiech, teraz bardzo złowrogi, powrócił na twarz Prestora. - Najprawdopodobniej patrzysz teraz na kolejnego króla Alterac, wiesz? Goblin skłonił swoje szczupłe, ale umięśnione ciało prawie do ziemi. - Chwała jego królewskiej mości, S... Nagły klekot sprawił, że obaj spojrzeli w prawo. Zza metalowej kraty zamykającej stary przewód wentylacyjny wyłonił się mniejszy goblin. Nieduża istota zgrabnie wysunęła się z otworu i podbiegła do Krylla. Nowo przybyły miał na twarzy wyraz złośliwego rozbawienia, który szybko zniknął pod spojrzeniem Prestora. Drugi goblin wyszeptał coś Kryllowi do dużego, spiczastego ucha. Kryli syknął i odesłał swojego towarzysza niedbałym machnięciem ręki. Przybysz zniknął za kratą. - O co chodzi? - Choć arystokrata mówił spokojnie i gładko, to jednak jasno dawał do zrozumienia, że domaga się natychmiastowej odpowiedzi. - Och, łaskawy - zaczął mówić Kryli, na jego twarzy ponownie pojawił się szalony uśmiech - masz dzisiaj szczęście, na to wygląda! Może powinieneś zastanowić się nad postawieniem na coś pieniędzy. Gwiazdy muszą sprzyjać... - O co chodzi?! - Ktoś... ktoś próbuje uwolnić Alexstraszę... Prestor wpatrywał się w niego. Robił to tak długo i intensywnie, że Kryli skurczył się w sobie. Goblin wyobrażał sobie, że czeka go pewna śmierć. A tyle chciał wykonać eksperymentów, wypróbować tyle nowych środków wybuchowych... W tej chwili stojąca przed nim wysoka, czarna postać zaczęła się śmiać, śmiechem głębokim, mrocznym i nie do końca naturalnym. - Doskonale... - udało się powiedzieć Prestorowi między atakami śmiechu. Wyciągnął ręce, jakby chciał schwytać samo powietrze. Jego palce wydawały się niemożliwie długie i niemal zakończone szponami. - Tak, doskonale! Śmiał się nadał, a kiedy to robił, goblin Kryli usiadł, dziwiąc się niezwykłemu widokowi. Leciutko potrząsał głową. - A to mnie nazywają wariatem - mruknął pod nosem. TRZY Świat wypełnił ogień. Vereesa zaklęła, gdy płomienie niespodziewanie wypuszczone przez opadającego behemota sprawiły, że ona i czarodziej rozdzielili się. Gdyby Rhonin nie opóźnił rozpoczęcia podróży, to by się wcale nie wydarzyło. Już dotarliby do Hasic, a ona rozstałaby się z nim. Teraz jednak wyglądało na to, że oboje wkrótce rozstaną się z życiem... Wiedziała, że orki z Khaz Modan od czasu do czasu wypuszczają smoki, żeby wywoływać chaos w zwykle spokojnych krainach swoich wrogów, ale dlaczego ona i jej towarzysz mieli pecha stać się ofiarami jednego z nich? Liczba smoków zmniejszała się, a Lordaeron było ogromne. Spojrzała w stronę Rhonina, który zaczął uciekać w głąb lasu. Oczywiście. Musiało to mieć coś wspólnego z faktem, że jej towarzysz był czarodziejem. Smoki miały zmysły wyczulone bardziej nawet niż elfy; niektórzy mówili, że mogły w pewnym zakresie wyczuwać magię. W jakiś sposób za tak tragiczny rozwój wypadków musiał odpowiadać czarodziej. Ork i jego smok musieli przybyć po niego. Rhonin najwyraźniej myślał podobnie, gdyż szybciutko zniknął jej z pola widzenia. Pobiegł w las w stronę przeciwną do niej. Łowczyni prychnęła. Czarodzieje nigdy nie stawali na linii ognia. Mogli zaatakować przeciwnika z dużej odległości albo ciosem w plecy, ale gdy trzeba było stanąć z wrogiem twarzą w twarz... Oczywiście, to był smok. Smok podążył za uciekającym człowiekiem. Vereesa nie chciała śmierci czarodzieja, niezależnie od tego, co o nim myślała. Rozglądając się dookoła, nie wiedziała jednak, w jaki sposób mogłaby mu pomóc. Jej wierzchowiec został połknięty razem z koniem maga, a wraz z nim straciła swój ulubiony łuk. Pozostał tylko miecz, a nie była to broń, którą mogła zaatakować szalejącego potwora. Vereesa rozejrzała się, szukając czegoś innego, ale nic nie znalazła. Nie miała wyboru. Była łowczynią i nie mogła pozwolić, żeby czarodziejowi stała się jakaś krzywda, jeśli tylko mogła coś na to poradzić. Vereesa musiała zrobić jedyną rzecz, która przyszła jej na myśl, żeby uratować mu życie. Elfka wyskoczyła z ukrycia, zamachała rękami w powietrzu i wrzasnęła - Tutaj! Tutaj, pomiocie jaszczurki! Tutaj! Smok jednak nie usłyszał jej, gdyż jego (Vereesie w końcu udało się zidentyfikować płeć bestii) uwagę pochłaniał płonący las. Gdzieś w tym piekle Rhonin walczył o życie. Smok próbował się upewnić, że czarodziej przegra tę walkę. Przeklinając głośno, elfia wojowniczka rozejrzała się dookoła i znalazła ciężki kamień. To, co miała zamiar zrobić, dla człowieka byłoby niemożliwością, ona jednak miała pewną szansę powodzenia. Vereesa miała tylko nadzieję, że jej ramię jest nadal tak silne, jak jeszcze kilka lat wcześniej. Przechyliła się do tyłu i rzuciła kamień, celując w głowę szkarłatnego lewiatana. Dobrze oceniła odległość, ale smok nagle się poruszył i Vereesa spodziewała się przez chwilę, że spudłuje. Pocisk jednak, choć nie trafił w głowę, odbił się od czubka bliższego z błoniastych skrzydeł. Vereesa nie spodziewała się nawet, że zrani bestię, gdyż kamień nie mógł przebić twardej smoczej łuski. Miała jedynie nadzieję, że przyciągnie uwagę behemota. Udało się. Potężna głowa natychmiast obróciła się w jej stronę. Smok ryczał ze złości, że mu przerwano. Ork wrzeszczał coś niezrozumiale do swojego rumaka. Wielka skrzydlata istota nagle przechyliła się i skierowała w jej stronę. Udało się odciągnąć uwagę smoka od nieszczęsnego maga. - I co teraz? - łajała się łowczyni. Elfka odwróciła się i pobiegła, choć doskonale zdawała sobie sprawę, że nie ucieknie swemu potwornemu prześladowcy. Korony drzew nad jej głową zapaliły się od oddechu smoka. Płonące listowie opadło przed Vereesą, zamykając drogę ucieczki. Łowczyni bez namysłu skierowała się w lewo, ukrywając się między drzewami, których nie ogarnęły jeszcze płomienie. Umrzesz! - powiedziała siebie w myślach. A wszystko to dla bezużytecznego czarodzieja. Przerażający ryk sprawił, że obejrzała się przez ramię. Czerwony smok dogonił ją i właśnie wyciągał szponiastą łapę, żeby ją pochwycić. Vereesa wyobraziła sobie, jak łapa ta zgniatają albo, co gorsza, wciąga do straszliwej paszczy behemota. Kiedy jednak elfka oczekiwała na zbliżającą się śmierć, smok nagle wycofał łapę i zaczął wić się w powietrzu. Szpony wbijał we własne ciało. Vereesie wydawało się, że lewiatan próbował pazurami podrapać się w każde dostępne miejsce, jakby... jakby cierpiał z powodu ataku niezwykle dokuczliwego świądu. Siedzący na jego grzbiecie ork próbował odzyskać kontrolę nad bestią, ale równie dobrze mógłby być pchłą, która wywołała takie cierpienia smoka, gdyż ten zupełnie nie zwracał uwagi na jego wysiłki. Vereesa stała i patrzyła się, gdyż nigdy wcześniej nie miała okazji zobaczyć czegoś tak zaskakującego. Smok zwijał się i obracał, próbując zmniejszyć cierpienia, a jego ruchy stawały się coraz bardziej gorączkowe. Ork ledwo mógł się utrzymać na grzbiecie bestii. Elfka zastanawiała się, co mogło spowodować, że potwór tak się... - Rhonin? - wyszeptała zdziwiona. Mag nagle pojawił się przed nią, zupełnie jakby wypowiedzenie jego imienia przywołało go jak ducha. Płomieniste włosy były rozczochrane, a ciemna szata brudna i podarta, ale poza tym najwyraźniej nie ucierpiał. - Lepiej stąd odejdźmy, póki jeszcze możemy, co, elfko? Nie musiał dwa razy tego powtarzać. Tym razem to Rhonin szedł pierwszy, używając jakiejś magicznej umiejętności do prowadzenia ich przez płonący las. Nawet Vereesa, choć była łowczynią, nie mogłaby zrobić tego lepiej. Rhonin szedł ścieżkami, których nie była w stanie zobaczyć, dopóki na nich nie stanęła. Przez ten cały czas smok unosił się na niebie i drapał się. Vereesa spojrzała w górę i zobaczyła, że po skórze smoka spływała krew. Własne pazury były jedną z niewielu rzeczy, które mogły przebić jego pancerz. Nie widziała orka, pewnie w którymś momencie stracił równowagę i spadł. Vereesa nie żałowała go. - Co zrobiłeś smokowi? - udało jej się w końcu wykrztusić. Rhonin, usiłujący odnaleźć granicę pożaru, nawet na nią nie spojrzał. - Coś, co nie wyszło tak, jak chciałem! Powinien cierpieć bardziej niż tylko z powodu silnego podrażnienia! Wydawał się być zły na siebie, jednak łowczyni czuła, że po raz pierwszy wywarł na niej wrażenie. Zmienił pewną śmierć w możliwość ratunku... o ile uda im się odnaleźć drogę ucieczki. Za nimi smok rykiem oznajmiał całemu światu swoją frustrację. - Jak długo to potrwa? W końcu zatrzymał się i popatrzył jej w oczy. To, co elfka zobaczyła w jego spojrzeniu, nie spodobało jej się. - Za krótko... Podwoili wysiłki. Gdziekolwiek się nie obrócili, otaczał ich ogień, ale w końcu dotarli do jego krawędzi. Uciekli przed pożarem w miejsce, gdzie atakował ich tylko morderczy dym. Krztusząc się i potykając, wędrowali dalej, szukając ścieżki, na której wiatr wiałby im prosto w twarz, dzięki czemu pozostawiliby za sobą płomienie i dym. Po chwili przeraził ich kolejny ryk, gdyż rozbrzmiewało w nim nie cierpienie, lecz wściekłość i pragnienie zemsty. Czarodziej i łowczyni obrócili się i popatrzyli na znajdującą się w pewnej odległości szkarłatną istotę. - Zaklęcie przestało działać - mruknął Rhonin, choć oboje dobrze o tym wiedzieli. Rzeczywiście tak było. Vereesa zrozumiała, że smok doskonale wie, kto jest odpowiedzialny za jego cierpienie. Kierując się dokładnie w ich stronę, lewiatan poruszał potężnymi błoniastymi skrzydłami. Najwyraźniej miał zamiar się im odpłacić. - Czy znasz jakieś inne zaklęcie? - zapytała w biegu Vereesa. - Może! Ale wolałbym go teraz nie używać. Mogłoby zabrać nas ze sobą! Jak gdyby smok nie miał zamiaru zrobić tego samego. Elfka miała nadzieję, że Rhonin zdecyduje się użyć morderczego zaklęcia, zanim oboje skończą jako przekąska dla behemota. - Jak daleko... - Czarodziej z trudem łapał oddech. - Jak daleko stąd do Hasic? - Za daleko. - Są jakieś osady między nami a portem? Próbowała się zastanowić. Tylko jedno miejsce przychodziło jej na myśl, ale nie mogła sobie przypomnieć ani jego nazwy, ani przeznaczenia. - Coś jest, ale... Znów przeraził ich ryk smoka. Nad ich głowami przesunął się cień. - Jeśli masz jakieś zaklęcie, które może zadziałać, to radziłabym, żebyś użył go teraz. Vereesa ponownie żałowała, że nie ma swojego łuku. Wtedy mogłaby przynajmniej celować w oczy i mieć nadzieję na sukces. Szok i cierpienie mogłyby sprawić, że bestia odleciałaby. Prawie się zderzyli, gdyż Rhonin nagle stanął i odwrócił się, by stawić czoło przerażającemu zagrożeniu. Chwycił ją za ramiona bardzo silnymi, jak na czarodzieja, rękami, i odsunął na bok. Jego oczy dosłownie świeciły. Vereesa słyszała, że zdarza się to potężnym czarodziejom, ale nigdy wcześniej nie była świadkiem czegoś takiego. - Módl się, żeby nie odpaliło w naszą stronę - mruknął. Wyprostował ramiona, dłońmi wskazując w stronę smoka. Zaczął wypowiadać słowa w języku, którego Vereesa nie znała, ale który mimo to wywoływał u niej dreszcze. Rhonin złączył ręce i ponownie zaczął mówić... Zza chmur wyłoniły się trzy kolejne skrzydlate kształty. Vereesa wstrzymała oddech, a wysoki czarodziej przestał mówić, blokując zaklęcie. Wydawał się gotowy przekląć niebiosa. Wtedy jednak elfka rozpoznała, jakie istoty wyłoniły się tuż nad ich straszliwym wrogiem. Gryfy... potężne istoty o ciałach lwów i głowach orłów... skrzydlate gryfy z jeźdźcami. Pociągnęła Rhonina za rękę. - Nic nie rób! Spojrzał na nią wściekle, ale pokiwał głową. Oboje popatrzyli w górę, kiedy smok wypełnił ich pole widzenia. Trzy gryfy nagle otoczyły behemota, zaskakując go. Teraz Vereesa mogła zidentyfikować jeźdźców, choć właściwie nie było takiej potrzeby. Tylko krasnoludy z odległych Szczytów Aerie, ponurej, górzystej krainy, leżącej nawet dalej niż kraina elfów Quel’Thalas, jeździły na dzikich gryfach. I tylko ci doskonali wojownicy na swoich wierzchowcach mogli mierzyć się w powietrzu ze smokami. Choć gryfy były dużo mniejsze niż szkarłatny olbrzym, to nadrabiały tę różnicę wielkimi, ostrymi jak brzytwy szponami, które mogły przebić smoczą łuskę, i dziobami, które rozrywały ciało. Do tego poruszały się o wiele szybciej i łatwiej zmieniały kierunek lotu, zawracając pod takimi kątami, że żaden smok nie mógł im w tym dorównać. Krasnoludy zaś nie tylko kierowały swoimi wierzchowcami. Nieco wyższe i szczuplejsze niż ich bardziej przyziemni kuzyni, krasnoludy górskie były równie mocno umięśnione. Choć ich ulubioną bronią w czasie patroli były legendarne młoty burzy, ta trójka miała wielkie topory o podwójnym ostrzu i długiej rękojeści, którymi posługiwała się z łatwością. Ostrza, zrobione z metalu pokrewnego adamantium, mogły przebić nawet kościste, pokryte łuskami głowy behemotów. Opowiadano, że wielki jeździec gryfów Kurdran pokonał kiedyś smoka o wiele potężniejszego niż ten jednym dobrze wycelowanym ciosem podobnego topora. Skrzydlate istoty krążyły wokół wroga, który musiał wciąż obracać się, aby zobaczyć, który z trójki gryfów zagraża mu najbardziej. Orki wcześnie nauczyły się uważać na gryfy, ale bez swojego jeźdźca ten akurat potwór wydawał się nieco zagubiony. Krasnoludy natychmiast to wykorzystały, ich wierzchowce to zbliżały się do smoka, to oddalały, co naturalnie jeszcze zwiększało frustrację bestii. Długie brody i spięte w końskie ogony włosy dzikich krasnoludów powiewały na wietrze, kiedy dosłownie śmiali się olbrzymowi prosto w twarz. Głęboki śmiech jeszcze bardziej rozwścieczał smoka, który rzucał się szaleńczo. Jego bezskutecznym atakom towarzyszyły strumienie ognia. - Zupełnie go zdezorientowali - skomentowała Vereesa, najwyraźniej pod wrażeniem taktyki jeźdźców gryfów. - Wiedzą, że jest młody i ma za duży temperament, żeby atakować z jakąś strategią! - Co oznacza, że możemy spokojnie ruszać - odpowiedział Rhonin. - Mogą potrzebować naszej pomocy! - Mam misję do wypełnienia - stwierdził złowieszczo. - A oni dobrze sobie radzą. To prawda. Wydawało się, że bitwę wygrali jeźdźcy na gryfach, choć jeszcze musieli zadać cios. Trójka krążyła i krążyła wokół smoka, któremu chyba już zakręciło się w głowie. Ze wszystkich sił próbował koncentrować się tylko na jednym napastniku, ale pozostali natychmiast odwracali jego uwagę. Tylko raz prawie udało mu się sięgnąć płomieniem do jednego ze skrzydlatych przeciwników. Jeden z krasnoludów zaczął nagle podnosić potężny topór. Ostrze błyszczało w słońcu późnego popołudnia. Jeszcze raz obleciał smoka, a kiedy znalazł się z tyłu głowy potwora, gryf przybliżył się gwałtownie do lewiatana. Szpony wbiły się w szyję, odrywając łuski. Zanim smok zdążył poczuć ból, krasnolud uniósł potężny topór i mocno zadał cios. Ostrze zagłębiło się. Nie na tyle, żeby zabić, ale aż nadto, żeby smok zaskrzeczał z bólu. Bestia odruchowo odwróciła się i skrzydłem zaczepiła gryfa, co zaskoczyło całkowicie zarówno jego, jak i krasnoluda. Zaczęli koziołkować w powietrzu. Jeźdźcowi udało się utrzymać, ale topór wysunął mu się z ręki i spadł na ziemię. Vereesa instynktownie ruszyła w stronę broni, ale Rhonin zamknął jej drogę wyciągniętą ręką. - Powiedziałem, że musimy ruszać. Elfka kłóciłaby się z nim, ale kiedy spojrzała na walczących, zobaczyła, że i tak by się na nic nie przydała. Ranny smok uniósł się wyżej, wciąż otoczony przez gryfy. Nawet gdyby Vereesa znalazła topór i tak mogłaby nim tylko pomachać, bez żadnego efektu. - Zgoda - mruknęła w końcu. Razem oddalili się od pola walki. Tym razem to Vereesa prowadziła, gdyż wiedziała, gdzie leży ich cel. Za nimi smok i gryfy byli widoczni tylko jako małe punkciki na niebie, częściowo również dlatego, że bitwa przesuwała się w kierunku przeciwnym niż elfka i jej towarzysz. - Dziwne... - szepnął czarodziej. - Co? Drgnął. - A więc te uszy nie są tylko na pokaz, co? Vereesa najeżyła się, choć słyszała już dużo gorsze obelgi. Ludzie i krasnoludy, zazdrośni o naturalną wyższość elfiej rasy, często wyśmiewali się właśnie z długich, spiczastych uszu. Czasem jej uszy porównywano do narządów słuchu osłów, świń albo, co gorsza, goblinów. Choć w reakcji na tego rodzaju komentarze Vereesa nigdy nie wyciągała broni, mimo to żartownisie zwykle bardzo żałowali, że użyli takich akurat słów. Szmaragdowe oczy maga zwęziły się. - Przepraszam, uznałaś moje słowa za obelgę. Nie to miałem na myśli. Wątpiła w prawdziwość tego stwierdzenia, ale wiedziała, że musi przyjąć nieprzekonywującą próbę przeprosin. Usiłując zdusić gniew, zapytała - Co wydaje ci się takie dziwne? - Że ten smok pojawił się akurat w tym momencie. - Jeśli tak myślisz, to równie dobrze możesz zapytać, skąd wzięły się gryfy. W końcu to one go odegnały. Potrząsnął głową. - Ktoś zobaczył bestię i zawiadomił kogo trzeba. Jeźdźcy po prostu wykonywali swój obowiązek. - Zastanawiał się przez chwilę. - Wiem, że klan Smoczej Paszczy jest zdesperowany i próbuje zebrać zarówno inne klany rebeliantów, jak i orki w enklawach, ale nie powinien się zabierać do tego w taki sposób. - Któż może powiedzieć, jak myśli ork? Trafiliśmy najwyraźniej na przypadkowego marudera. Nie byłby to pierwszy taki atak na terenie Sojuszu, człowieku. - To prawda, ale zastanawiam się... - Rhonin nie powiedział nic więcej, gdyż nagle oboje wyczuli w lesie ruch... wszędzie dookoła. Elfka wysunęła miecz z pochwy z łatwością świadczącą o dużej praktyce. Dłonie stojącego za nią Rhonina zniknęły w fałdach jego szaty. Najwyraźniej czarodziej przygotowywał się do rzucenia zaklęcia. Vereesa nic nie powiedziała, ale zastanawiała się, jak użyteczny byłby mag w walce. Lepiej niech stanie z tyłu i pozwoli jej zająć się pierwszymi atakującymi. Za późno. Sześć potężnych postaci na koniach przebiło się przez las, otaczając ich. Srebrzyste zbroje błyszczały mocno nawet w słabym świetle chylącego się ku zachodowi słońca. Elfka zobaczyła, że w jej pierś celuje lanca. Rhoninowi zaś druga wbijała się w plecy, między łopatkami. Rysy napastników zasłaniały przyłbice w kształcie głowy lwa. Łowczyni zastanawiała się, jak ktokolwiek mógł poruszać się w takich zbrojach, a co dopiero walczyć, ale ta szóstka poruszała się w siodłach, jakby zupełnie nic ich nie obciążało. Ich wielkie, szare konie, również opancerzone, zdawały się nie zwracać uwagi na dodatkowy ciężar. Przybysze nie mieli sztandaru, a o ich tożsamości świadczył jedynie wyryty na ich napierśnikach stylizowany obraz dłoni sięgającej do nieba. Po tym znaku Vereesa domyśliła się, kim byli, ale mimo to nie rozluźniała się. Ostatnim razem, kiedy elfka spotkała takich ludzi, nosili inne zbroje i rogate hełmy, a na napierśnikach i tarczach mieli znak Lordaeron. Wówczas z lasu powoli wyłonił się siódmy jeździec. Miał na sobie bardziej tradycyjną zbroję, taką jakiej spodziewałaby się Vereesa. Spod hełmu wyłaniała się silna i, jak na człowieka, mądra twarz okolona przyciętą, siwiejącą brodą. Znaki Lordaeron i zakonu znajdowały się nie tylko na jego tarczy i napierśniku, ale również na hełmie. Srebrna sprzączka w kształcie głowy lwa spinała pas, przy którym wisiał wielki młot z rodzaju używanego przez ludzi takich jak on. - Elfka - mruknął, przyglądając się jej. - Z radością przyjmiemy twe silne ramię. - Mężczyzna, który najwyraźniej był przywódcą, przeniósł z kolei wzrok na Rhonina, stwierdzając w końcu z nieukrywaną pogardą - I przeklęta dusza. Trzymaj dłonie tam, gdzie będziemy je widzieć, abym nie odczuwał pokusy, by je obciąć. Gdy Rhonin walczył z ogarniającą go wściekłością, Vereesa czuła się rozdarta między ulgą z jednej strony, a niepewnością z drugiej. Zostali pochwyceni przez paladynów z Lordaeron, sławnych rycerzy Srebrnej Dłoni. * * * Spotkali się w mrocznym miejscu, do którego mogło dotrzeć tylko niewielu, nawet z ich rodzaju. Raz po raz odgrywały się w nim marzenia z przeszłości, mroczne sylwetki poruszały się we mgle historii. Nawet dwaj, którzy się spotkali, nie wiedzieli, na ile ta dziedzina istniała w rzeczywistości, a na ile tylko w ich myślach, ale mieli pewność, że nikt nie będzie w stanie ich podsłuchać. Tak w każdym razie sądzili. Obaj byli wysocy i szczupli, ich twarze zakrywały kaptury. W jednym z nich można było rozpoznać czarodzieja, którego Rhonin znał pod imieniem Krasus. Drugi, za wyjątkiem zielonkawego odcienia szarych szat, mógłby być jego bratem bliźniakiem. Dopiero kiedy się odezwali, stało się jasne, że w przeciwieństwie do członka Kirin Tor, ta postać była zdecydowanie mężczyzną. - Zupełnie nie wiem, po co tu przyszedłem - powiedział do Krasusa. - Ponieważ musiałeś. Odczuwałeś taką potrzebę. Drugi mężczyzna odetchnął, wyraźnie przy tym sycząc. - To prawda, ale skoro już tutaj jestem, to mogę odejść, kiedy tylko tego zapragnę. Krasus wyciągnął smukłą, okrytą rękawiczką dłoń. - Przynajmniej mnie wysłuchaj. - Dlaczego? Żebyś mógł powtórzyć to, co powtarzałeś już tak wiele razy? - Po to, byś wreszcie zwrócił uwagę na to, co mówię! - Niespodziewana gwałtowność w głosie Krasusa zaskoczyła obu. Jego towarzysz potrząsnął głową. - Za dużo przebywałeś z nimi. Twoje osłony, zarówno magiczne, jak i osobiste, zaczynają się załamywać. Najwyższy czas, żebyś porzucił to beznadziejne zadanie... tak jak my to zrobiliśmy. - Nie wierzę, że jest beznadziejne. - Po raz pierwszy w głosie pojawił się ślad płci. Był on tak głęboki, że członkowie Kirin Tor nie byliby w stanie w to uwierzyć. - Nie mogę, dopóki ona jest więziona. - Jest zrozumiałe, że ona dla ciebie wiele znaczy, Korialstraszu. Dla nas jest tylko wspomnieniem czasu, który minął. - Jeśli ten czas minął, to dlaczego ty i inni wciąż pozostajecie na swoich pozycjach? - odrzekł spokojnie Krasus, który znów zaczął kontrolować emocje. - Gdyż chcielibyśmy, żeby ostatnie lata naszego życia były spokojne, pełne pokoju... - To kolejny powód, dla którego powinniście się do mnie przyłączyć. Jego towarzysz ponownie zasyczał. - Korialstraszu, czy nigdy nie poddasz się nieuniknionemu? Twój plan nie zaskakuje nas, którzy znamy cię bardzo dobrze! Widzieliśmy twą marionetkę na bezowocnej wyprawie... czy naprawdę myślisz, że człowiekowi uda się tego dokonać? Krasus milczał przez chwilę, zanim odpowiedział. - Ma w sobie potencjał... ale on nie jest wszystkim, co posiadam. Nie, sądzę, że przegra. Mam jednak nadzieję, że jego ofiara stanie się częścią mój ego ostatecznego sukcesu, a jeśli przyłączycie się do mnie, sukces ten będzie jeszcze bardziej prawdopodobny. - Miałem rację. - Towarzysz Krasusa wydawał się niezmiernie rozczarowany. - Ta sama retoryka. Te same błagania. Przybyłem tu jedynie z powodu sojuszu, niegdyś bardzo mocnego, który łączył nasze frakcje, ale chyba nie musiałem zadawać sobie tego trudu. Nie masz poparcia ani siły. Jesteś sam i musisz ukrywać się w cieniach - wskazał na otaczające ich mgły - w miejscach takich jak to, zamiast ukazać swą prawdziwą naturę. - Robię to, co muszę... A czy ty coś jeszcze robisz? - Głos Krasusa nabrał ostrości. - Po co w ogóle istniejesz, stary przyjacielu? Druga postać zadrżała, kiedy usłyszała to przenikliwe pytanie, po czym odwróciła się gwałtownie. Mężczyzna zrobił kilka kroków w stronę otaczającej ich mgły, po chwili jednak zatrzymał się i ponownie spojrzał na czarodzieja. Kiedy się odezwał, jego głos był zrezygnowany. - Życzę... życzymy ci powodzenia, Korialstraszu, naprawdę. Po prostu nie wierzę... nie wierzymy, że można powrócić do przeszłości. Tamte dni przeminęły, a my wraz z nimi. - Skoro taką podjąłeś decyzję... - Już prawie się rozstali, kiedy Krasus nagle zawołał - Mam jednak prośbę, zanim powrócisz do pozostałych. - Mów, proszę. Cała postać maga wydała się ciemnieć, a z jego ust wyrwało się syknięcie. - Nigdy nie zwracaj się do mnie tym imieniem. Przenigdy. Nie wolno go wymawiać, nawet tutaj. - Nikt nie mógłby przecież... - Nawet tutaj. Coś w głosie Krasusa sprawiło, że jego towarzysz skinął głową, po czym w pośpiechu odszedł, znikając w pustce. Czarodziej stał w miejscu, które wcześniej zajmował drugi mężczyzna, rozważając skutki tej bezcelowej rozmowy. Gdyby tylko tamci wysłuchali głosu rozsądku! Razem mieli nadzieję. Podzieleni, niewiele mogli zrobić, a wszystko to przynosiło korzyść ich wrogowi. - Głupcy - mruknął Krasus. - Straszliwi głupcy. cdn.

Gryffin [ Entil'Zha ]

Jest już jeden podobny watek. I była już tworzona podobna lista. Jakby co, to zapraszam:)

01.09.2002

20:50

[6]

Pitol [ Legionista ]

CZTERY Paladyni doprowadzili ich do fortecy, która musiała być bezimienną osadą, o której Vereesa wspominała wcześniej. Na Rhoninie nie wywarła ona zbyt wielkiego wrażenia. Wysokie, kamienne mury otaczały proste, funkcjonalne budynki, gdzie rycerze zakonni, giermkowie i pewna liczba pospólstwa próbowali żyć prosto i skromnie. Flagi bractwa i Lordaeron wisiały obok siebie, gdyż rycerze Srebrnej Dłoni zawsze aktywnie wspierali Sojusz. Gdyby nie widok zwykłych mieszkańców, Rhonin uznałby, że osada jest w całości wojskowa. Najwyraźniej była w pełni kontrolowana przez zakon. Paladyni odnosili się do elfki z uprzejmością, a niektórzy młodsi rycerze byli wyraźnie oczarowani, gdy Vereesa odzywała się do nich, z czarodziejem jednak nie chcieli utrzymywać więcej kontaktów, niż to było konieczne. Kiedy spytał jednego z nich, jak daleko znajduje się Hasic, Vereesa musiała powtórzyć pytanie, żeby mógł się tego dowiedzieć. Mimo początkowego wrażenia nie byli oczywiście więźniami, lecz Rhonin czuł się wśród nich jak wyrzutek. Traktowali go z minimum grzeczności, gdyż wymagała tego przysięga, jaką złożyli królowi Terenasowi, ale mimo to pozostawał pariasem. - Widzieliśmy smoka i gryfy - zagrzmiał przywódca, Duncan Senturus. - Nasz honor i przysięga wymagały, żebyśmy natychmiast wyruszyli i sprawdzili, czy możemy pomóc. Rhonin pomyślał złośliwie, że walka odbywała się w całości w powietrzu i przez to poza zasięgiem wojowników, co jednak nie osłabiło świętego entuzjazmu rycerzy ani nie wydawało im się sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. W tym akurat przypominali łowczynię. Co dziwne, teraz, kiedy czarodziej nie musiał przebywać sam na sam z elfką, odczuwał pewną zazdrość. W końcu wyznaczono ją na moją przewodniczkę. Powinna spełniać swój obowiązek aż do Hasic. Niestety, jeśli chodziło o Hasic, Duncan Senturus miał swoje plany. Kiedy zsiadali z koni, potężny rycerz podał rękę elfce, mówiąc - Oczywiście byłoby zaniedbaniem z naszej strony, gdybyśmy nie zawiedli was najkrótszym i najbezpieczniejszym szlakiem do portu. Wiem, że jest to twoje zadanie, pani, ale najwyraźniej to siła wyższa doprowadziła was do nas. Doskonale znamy drogę do Hasic, więc jutro niewielka drużyna, prowadzona przeze mnie, wyruszy z wami. Elfce wyraźnie sprawiło to przyjemność, ale Rhonin nie był zachwycony. Wszyscy w fortecy patrzyli na niego w taki sposób, jakby nagle zmienił się w goblina albo orka. Odczuł wystarczająco dużo pogardy ze strony innych magów i nie chciał, żeby paladyni jeszcze dokładali się do jego problemów. - To bardzo miło z waszej strony - wtrącił się Rhonin zza ich pleców - ale Vereesa jest doskonałą łowczynią. Z pewnością dotrzemy do Hasic na czas. Nozdrza Senturusa rozdęły się, jakby poczuł coś obrzydliwego. Z uśmiechem przylepionym do ust stary paladyn powiedział do elfki - Pozwól, że osobiście zaprowadzę cię do twojej kwatery. Spojrzał na jednego ze swoich podwładnych. - Meric! Znajdź coś dla czarodzieja. - Tędy - mruknął niezgrabny młody rycerz z wąsami. Wydawał się gotów wziąć Rhonina za ramię, nawet gdyby oznaczało to połamanie mu kości. Czarodziej mógłby mu pokazać, jaką byłoby to głupotą, ale ze względu na swą misję i współżycie różnych części Sojuszu tylko szybko postąpił krok naprzód i znalazł się obok swojego przewodnika. Milczeli przez całą drogę. Rhonin spodziewał się, że zostanie zaprowadzony do najbardziej wilgotnego i śmierdzącego miejsca, w jakim rycerze zakonni mogliby mu zapewnić nocleg. Zamiast tego znalazł się w komnacie prawdopodobnie nie bardziej surowej niż te należące do ponurych wojowników. Była sucha, czysta, ze ścianami w całości z kamienia za wyjątkiem drewnianych drzwi. Rhoninowi zdarzało się już sypiać w gorszych miejscach. Na całe wyposażenie składały się równo zaścielone drewniane łóżko i niewielki stolik. Stara lampa oliwna była jedynym źródłem światła, gdyż pomieszczenie nie miało nawet malutkiego okna. Rhonin zastanawiał się, czy nie poprosić o komnatę z oknem, ale podejrzewał, że rycerze nie mogli mu zaoferować nic lepszego. Poza tym tutaj przynajmniej nie będą mu się przyglądać ciekawscy. - To mi wystarczy - powiedział w końcu, ale młody wojownik, który go przyprowadził, już zaczął wychodzić, zamykając za sobą drzwi. Czarodziej usiłował sobie przypomnieć, czy na zewnątrz drzwi był jakiś zamek albo zasuwa, ale paladyni bez wątpienia nie posunęliby się tak daleko. Rhonin może i był dla nich potępioną duszą, ale przecież należał do sojuszników. Myśl o psychicznym dyskomforcie, jaki ta świadomość musiała sprawiać rycerzom, nieco rozbawiła Rhonina. Zawsze uważał rycerzy Srebrnej Dłoni za świętoszków. Niechętni gospodarze pozostawili go samemu sobie aż do wieczornego posiłku. Rhonin odkrył, że posadzono go z dala od Vereesy, która miała okazję do rozmowy z dowódcą, czy tego chciała, czy nie. Nikt poza elfką nie wypowiedział więcej niż kilka słów przez cały posiłek. Rhonin miał zamiar odejść tuż po jego zakończeniu, kiedy sam Senturus zaczął mówić o smokach. - W ciągu ostatnich kilku tygodni smoki pojawiały się częściej niż zwykle - poinformował ich brodaty rycerz. - I były bardziej zdesperowane. Orki wiedzą, że ich czas się kończy, więc próbują wywołać jak największy chaos, zanim nadejdzie dla nich dzień sądu. - Pociągnął łyk wina. - Osada Juroon została trzy dni temu podpalona przez dwa smoki i ponad połowa mieszkańców zginęła w tej piekielnej napaści. Potworom i ich jeźdźcom udało się uciec, zanim przybyły gryfy. - To straszne - szepnęła Vereesa. Duncan pokiwał głową, a w jego głębokich, brązowych oczach zapłonęła niemal fanatyczna determinacja. - Wkrótce będzie to przeszłością! Wkrótce pomaszerujemy na Khaz Modan, na samo Grim Batol i zmieciemy z powierzchni ziemi resztki Hordy! Popłynie krew orków! - A dobrzy ludzie zginą - dodał pod nosem Rhonin. Najwyraźniej dowódca miał słuch równie wyczulony jak elfka, gdyż natychmiast przeniósł spojrzenie na maga. - Dobrzy ludzie zginą, prawda! Przysięgaliśmy jednak, że uwolnimy Lordaeron i inne krainy od groźby orków i tak też zrobimy, niezależnie od ceny! Czarodziej, na którym nie wywarło to wrażenia, odpowiedział - Najpierw musicie zrobić coś ze smokami, nieprawdaż? - Zostaną zniszczone, czarodzieju, wysłane do podziemnego świata, gdzie jest ich miejsce. Gdyby ty i tobie podobni, diabelscy... Vereesa delikatnie dotknęła ręki dowódcy i uśmiechnęła się tak pięknie, że czarodziej aż poczuł się zazdrosny. - Od jak dawna jesteś paladynem, lordzie Senturusie? Rhonin przyglądał się ze zdziwieniem, jak łowczyni zmienia się w czarującą młodą damę, podobną do tych, które spotykał na królewskim dworze Lordaeron. Jej przemiana przemieniła z kolei Duncana Senturusa. Elfka bawiła się siwiejącym rycerzem, wydając się wsłuchiwać w każde jego słowo. Osobowość elfki zmieniła się tak bardzo, że przyglądający się jej czarodziej nie mógł uwierzyć, iż jest to ta sama kobieta, która przez ostatnie kilka dni była jego strażniczką i przewodniczką. Duncan opowiadał ze szczegółami o swoich, nie tak znowu skromnych, skromnych początkach. Był synem bogatego lorda, który wybrał zakon, żeby rozsławić swoje imię. Choć inni rycerze bez wątpienia znali tę historię, słuchali uważnie. Z pewnością uważali piękną karierę dowódcy za przykład dla siebie. Rhonin przez chwilę przyglądał się każdemu, zauważając z pewnym niepokojem, że pozostali paladyni prawie nie mrugali, właściwie prawie nie oddychali, pochłonięci przez opowieść. Vereesa w kilku miejscach wtrąciła własne komentarze do historii, sprawiając, że nawet najbardziej przyziemne osiągnięcia starszego mężczyzny wydawały się wspaniałe i odważne. Kiedy Senturus zapytał ją o kształcenie, zmniejszyła wagę swoich osiągnięć, choć mag był pewien, że w wypadku wielu umiejętności łowczyni przewyższała gospodarza. Paladyn wydawał się zachwycony jej zachowaniem i zagłębił się w swą opowieść, ale Rhonin miał już dosyć. Przeprosił wszystkich, na co nikt nie zwrócił zresztą uwagi, i pospieszył na zewnątrz, poszukując powietrza i samotności. Noc zapadła nad fortecą. Bezksiężycowa ciemność otoczyła wysokiego czarodzieja jak miękki koc. Rhonin nie mógł się doczekać, kiedy dotrze do Hasic i wreszcie wyruszy w stronę Khaz Modan. Dopiero wtedy pozbędzie się paladynów, łowców i innych bezużytecznych głupców, którzy tylko przeszkadzali mu w wypełnieniu prawdziwego zadania. Rhonin najlepiej pracował w pojedynkę, co próbował wytłumaczyć wszystkim jeszcze przed ostatnią katastrofą. Nikt go nie słuchał, a potem był zmuszony zrobić to, co było konieczne, żeby osiągnąć sukces. Pozostali członkowie wyprawy nie posłuchali jego ostrzeżeń ani nie zrozumieli konieczności wykonania przez niego ryzykownej pracy. Z całą pogardą pozbawionych talentu zaszarżowali prosto w środek jego wielkiego zaklęcia... i tak zginęli razem z prawdziwym celem - bandą orczych warlocków, którzy chcieli przywrócić do życia coś, co niektórzy uważali za jednego z demonów z legend. Rhonin żałował każdej z tych śmierci bardziej, niż kiedykolwiek przyznał się mistrzom z Kirin Tor. Wspomnienia prześladowały go, zachęcały do podejmowania bardziej ryzykownych działań, a cóż mogło być bardziej ryzykowne niż uwolnienie, bez niczyjej pomocy, samej królowej smoków z niewoli? Musiał to zrobić sam, nie tylko dla chwały, ale również, by, jak miał nadzieję, ułagodzić duchy dawnych towarzyszy, które nie dawały mu nawet chwili spokoju. Nawet Krasus nie wiedział nic o tych cieniach... może i dobrze, gdyż mógłby wtedy nabrać wątpliwości co do psychicznego zdrowia Rhonina i jego wartości. Gdy Rhonin wchodził na szczyt muru otaczającego fortecę, wiatr zaczął nabierać siły. Kilku rycerzy stało na straży, jednak wieści o jego obecności w fortecy bez wątpienia podróżowały szybko, gdyż po tym, jak pierwszy ze strażników rozpoznał go, przyglądając mu się w świetle latarni, pozostali go unikali. Odpowiadało mu to. Wojownicy obchodzili go tak mało, jak on ich. Za murami fortecy niewyraźne cienie drzew nadawały mrocznemu krajobrazowi niemal magiczny charakter. Rhonin odczuwał pokusę, by zrezygnować z wątpliwej gościnności rycerzy i położyć się spać pod jakimś dębem. Tam przynajmniej nie będzie musiał wysłuchiwać pobożnych słów Duncana Senturusa, który, według czarodzieja, wydawał się bardziej zainteresowany Vereesą, niż przystoi to rycerzowi zakonnemu. Oczywiście miała piękne oczy, a jej odzienie podkreślało sylwetkę... Rhonin prychnął, wymazując obraz łowczyni ze swoich myśli. Wymuszone odosobnienie w trakcie odbywania kary najwyraźniej miało na niego większy wpływ, niż mu się wydawało. Magia była pierwszą i najważniejszą kochanką Rhonina, a jeśli już decydował się na towarzystwo kobiet, to stanowczo wolał podatniejsze osóbki, na przykład rozpieszczone młode damy dworu, a nawet łatwowierne służące, które czasem spotykał w trakcie podróży. Z pewnością nie arogancką elfią łowczynię. Lepiej poświęcić uwagę ważniejszym sprawom. Razem z nieszczęsnym koniem Rhonin stracił przedmioty, które dał mu Krasus. Musi więc nawiązać kontakt z czarodziejem i poinformować go o tym, co się stało. Młodszy mag żałował, że zaszła taka konieczność, ale zbyt wiele zawdzięczał Krasusowi, by tego nie zrobić. Rhonin nawet nie pomyślał o tym, by poniechać zadania - to na zawsze pogrzebałoby wszelkie jego nadzieje na odzyskanie twarzy, nie tylko wśród innych czarodziejów, ale też wobec siebie samego. Rozejrzał się wokół - a w ciemnościach widział lepiej niż przeciętny człowiek - nie zauważył jednak żadnego strażnika. Ściana wieży chroniła go przed wzrokiem ostatniego, którego mijał. Najlepsze miejsce, żeby spróbować. Jego pokój też by się nadał, ale Rhonin wolał otwartą przestrzeń, gdyż łatwiej było mu oczyścić umysł z pajęczyn. Z kieszeni ukrytej głęboko wewnątrz szaty wyjął niewielki, ciemny kryształ. Nawiązanie kontaktu na tak dużą odległość przy jego pomocy nie będzie proste, ale nie miał nic innego. Rhonin uniósł kryształ do najjaśniejszej z bladych gwiazd nad głową i zaczął szeptać słowa mocy. Wewnątrz kryształu pojawił się słaby blask, który powoli zaczął narastać, gdy czarodziej kontynuował zaklęcie. Mistyczne słowa spływały z jego języka... W jednej chwili gwiazdy zniknęły... Przerywając zaklęcie w połowie, Rhonin wpatrzył się w niebo. Nie, gwiazdy, na których się koncentrował, nie zniknęły, teraz je widział. Jednak przez krótką chwilę, nie dłużej niż mgnienie oka, mag mógłby przysiąc... Efekt wyobraźni i zmęczenia. Biorąc pod uwagę to, co przeszli tego dnia, Rhonin powinien od razu pójść do łóżka, ale wcześniej chciał wypróbować zaklęcie. W takim razie im wcześniej skończy, tym lepiej. Chciał do rana w pełni wypocząć, gdyż lord Senturus na pewno narzuci mordercze tempo. Rhonin po raz kolejny wysoko uniósł kryształ i zaczął szeptać słowa mocy. Tym razem żadne złudzenie nie... - Co tutaj robisz, czarodzieju? - zapytał głęboki głos. Rhonin zaklął, wściekły z powodu drugiego opóźnienia. Obrócił się do rycerza, który się na niego natknął i warknął - Nic, co... Murem zatrząsł wybuch. Kryształ wysunął się z dłoni Rhonina. Mag nie miał czasu, by po niego sięgnąć, gdyż starał się nie spaść z muru, co oznaczałoby pewną śmierć. Strażnikowi się to nie udało. Kiedy umocnienia zatrzęsły się, poleciał do tyłu. Wpierw oparł się o blanki, lecz później jego ciało przeważyło i wypadł na zewnątrz. Rhonin zadrżał, słysząc jego krzyk, nagle urwany. Wybuch przebrzmiał, ale nie był to koniec zniszczeń nim spowodowanych. Kiedy tylko czarodziejowi udało się stanąć pewnie na nogach, sam mur zaczął się zapadać do wewnątrz. Rhonin skoczył w stronę wieży strażniczej, gdyż uznał, że będzie ona bezpieczniejsza. Wylądował tuż przy wejściu i rzucił się do środka, gdy nagle wieża zaczęła się trząść. Rhonin próbował wybiec, ale wejście zapadło się. Został uwięziony w środku. Zaczął wypowiadać zaklęcie, choć był prawie pewien, że jest już na to za późno. Sklepienie spadło na niego... A razem z nim pojawiło się coś przypominającego ogromną dłoń, która ścisnęła czarodzieja tak mocno, że Rhonin zupełnie stracił oddech... i świadomość. * * * Nekros Miażdżący Czaszki rozważał los, który wypadł mu na kościach dawno, dawno temu. Posiwiały ork bawił się jednym ze swoich kłów, przyglądając się jednocześnie trzymanemu w drugiej potężnej dłoni złotemu dyskowi. Zastanawiał się, jak ktoś, kto nauczył się władać mocą tak potężną, mógł zostać skazany na odgrywanie roli strażnika i niańki ponurej samicy, której jedyną funkcją było produkowanie potomstwa. Oczywiście mogło się to wiązać z faktem, że była ona jednym z największych smoków, jak również z tym, że bez jednej nogi Nekros nie miał nadziei na osiągnięcie i utrzymanie pozycji wodza klanu. Złoty dysk zdawał się wyśmiewać z niego. Zawsze tak było, ale kaleki ork ani razu nie pomyślał, żeby go wyrzucić. Dzięki niemu osiągnął pozycję, która zapewniała mu przynajmniej szacunek pozostałych wojowników, nawet jeśli on sam stracił wszelki szacunek do siebie tego dnia, kiedy ludzki rycerz obciął dolną część jego lewej nogi. Nekros zabił człowieka, jednak nie mógł zmusić się do zrobienia tego, czego wymagał honor. Pozwolił innym zabrać się z pola bitwy, wypalić ranę i pomóc w zrobieniu drewnianej nogi. Skierował wzrok na to, co pozostało z kolana i na przyczepiony poniżej drewniany kołek. Nigdy więcej wspaniałych walk, nigdy więcej krwi i śmierci. Inni wojownicy zabijali się z powodu mniej poważnych ran, ale Nekros nie mógł. Sama myśl o zbliżeniu ostrza do własnego gardła lub piersi napełniała go przerażeniem, o którym nigdy nie odważył się wspomnieć pozostałym. Nekros Miażdżący Czaszki bardzo chciał żyć, niezależnie od ceny. Niektórzy z klanu Smoczej Paszczy już mogliby go wysłać w drogę do wspaniałych pól bitewnych życia po śmierci, gdyby nie jego umiejętności jako warlocka. Jego talent został zauważony bardzo wcześnie i Nekros uczył się sztuki od największych. Jednak bycie warlockiem wymagało od niego decyzji, których ork nie chciał podejmować, złych decyzji, które według niego nie służyły Hordzie, lecz ją podminowywały. Opuścił szeregi warlocków i powrócił do życia wojownika, ale od czasu do czasu jego wódz, wielki szaman Zuluhed, kazał mu używać innych talentów. Szczególnie podczas wykonywania zadania, które większość orków uważała za niemożliwe - w czasie pochwycenia królowej smoków, Alexstraszy. Zuluhed posługiwał się rytualną magią starożytnej wiary szamańskiej tak, jak niewielu od czasu powstania Hordy, ale to zadanie wymagało wezwania mroczniejszych sił, co potrafił zrobić Nekros. Zuluhed nigdy nie powiedział swojemu kalekiemu towarzyszowi, w jaki sposób udało mu się odnaleźć starożytny talizman o ogromnych ponoć mocach. Problem polegał na tym, że złoty dysk nie reagował na szamańskie zaklęcia, mimo wszelkich wysiłków, jakie wkładał w to wódz. To sprawiło, że Zuluhed zwrócił się do jedynego warlocka, któremu, jak sądził, mógł zaufać, wojownika lojalnego wobec klanu Smoczej Paszczy. I tak oto Nekros otrzymał Duszę Demona. Zuluhed tak właśnie nazwał gładki złoty dysk, choć kaleki ork z początku nie wiedział, dlaczego. Nekros obracał go w ręce, nie po raz pierwszy dziwiąc się jego prostemu, a jednak robiącemu wrażenie wyglądowi. Czyste złoto ukształtowano na wzór dużej monety z okrągłym brzegiem. Dysk błyszczał nawet w najsłabszym świetle i nic nie mogło go zmatowić. Olej, błoto, krew, wszystko ześlizgiwało się z niego. „To jest starsze niż magia szamanów czy warlocków”, powiedział mu Zuluhed. „Ja nie mogę nic z tym zrobić, ale może tobie się uda...” Choć ork o drewnianej nodze odebrał stosowne wykształcenie, to jednak wątpił, że poradzi sobie lepiej niż legendarny wódz, zwłaszcza że odrzucił mroczną sztukę. Mimo to wziął talizman i spróbował wyczuć jego przeznaczenie, możliwości wykorzystania. Dwa dni później, dzięki swym umiejętnościom i wskazówkom Zuluheda, udało się dokonać tego, w co nikt nie potrafił uwierzyć, szczególnie sama królowa smoków. Nekros chrząknął i powoli wyprostował się. Noga bolała go w miejscu, gdzie kolano stykało się z drewnem, cierpienie zaś pogłębiała potężna tusza orka. Nekros nie łudził się, że potrafiłby dowodzić. W takim stanie z trudem poruszał się po jaskiniach. Czas odwiedzić jej wysokość. Przypomnieć, że musi wypełnić plan. Zuluhed i ci przywódcy klanów, którzy pozostali wolni, wciąż marzyli o ożywieniu Hordy i wznieceniu buntu wśród orków porzuconych przez tego słabeusza, Młota Zagłady. Nekros wątpił w możliwość spełnienia tych marzeń, ale był lojalnym orkiem, a lojalny ork wypełnia polecenia swego przełożonego co do joty. Ściskając w dłoni Duszę Demona, ork pokuśtykał przez wilgotne korytarze. Klan Smoczej Paszczy ciężko pracował, żeby przedłużyć system jaskiń, który już istniał pod tymi górami. Kompleks korytarzy pozwalał orkom lepiej sobie radzić z trudnym zadaniem, jakim było hodowanie i ćwiczenie smoków na chwałę Hordy. Bestie zajmowały dużo miejsca i potrzebowały osobnych udogodnień, które trzeba było wykopać. Oczywiście obecnie było mniej smoków, co Zuluhed i inni ostatnio często wypominali Nekrosowi. Potrzebowali smoków, żeby ich rozpaczliwa kampania miała jakąkolwiek szansę powodzenia. - Jak niby miałbym sprawić, żeby szybciej się rozmnażała? - zamruczał pod nosem Nekros. Minęło go dwóch młodych, potężnych wojowników, wysokich na prawie siedem stóp, a w barach dwa razy szerszych niż ich ludzcy przeciwnicy. Rozpoznając jego rangę, na chwilę pochylili głowy. W uprzężach na plecach nieśli wielkie topory. Obaj byli jeźdźcami smoków, i to nowymi. Jeźdźcy ginęli prawie dwa razy częściej niż ich wierzchowce, zwykle z powodu pechowego upadku. Czasami Nekros zastanawiał się, czy dobrych wojowników nie zabraknie wcześniej niż smoków, ale nigdy nie wspomniał o tym Zuluhedowi. Kuśtykając dalej, ork wkrótce zauważył ślady obecności królowej smoków. Zwrócił uwagę na ciężki oddech rozchodzący się na całą okolicę, jakby para z zaworu gdzieś w głębi ziemi usiłowała wydostać się na zewnątrz. Nekros wiedział, co oznaczał ten ciężki oddech. Przybył na czas. Przed wykutym w kamieniu wejściem do potężnej komnaty smoka nie było widać strażników, lecz mimo to Nekros się zatrzymał. W przeszłości próbowano uwolnić lub zabić ogromną czerwoną smoczycę, ale wszystkie te próby zakończyły się okrutną śmiercią. Oczywiście nie z rąk smoka, gdyż Alexstrasza z ulgą powitałaby zabójców, lecz raczej ze strony nagle ujawniającej się mocy talizmanu Nekrosa. Ork wpatrywał się w coś, co wydawało się otwartym przejściem. - Przybądź! W tej chwili powietrze wokół wejścia zaczęło płonąć. Z początku pojawiały się niewielkie ogniki, które natychmiast zaczynały się łączyć. Humanoidalna postać wypełniła, a później przepełniła wejście. W miejscu, gdzie powinna znajdować się głowa, pojawiło się coś przypominającego ognistą czaszkę. Zbroja z, jak się wydawało, płonącej kości utworzyła ciało olbrzymiego wojownika, przy którym nawet potężne orki wyglądały jak karły. Nekros nie czuł ciepła piekielnych płomieni, ale wiedział, że gdyby istota nawet lekko go dotknęła, przeszyłby go ból gorszy niż wszystko, co doświadczony wojownik potrafił sobie wyobrazić. Inne orki szeptały, że Nekros Miażdżący Czaszki przywołał jednego z prastarych demonów. Nie walczył z tą plotką, choć Zuluhed znał prawdę. Potężna istota strzegąca smoka nie posiadała własnej woli. Próbując ujarzmić siły tajemniczego artefaktu, Nekros uwolnił coś innego, co Zuluhed nazwał ognistym golemem. Być może stwór był rzeczywiście esencją demonicznej mocy, ale na pewno nie należał do mitycznych istot. Niezależnie od pochodzenia i dawnych funkcji, obecnie golem służył jako doskonały strażnik. Nawet najbardziej zajadli wojownicy trzymali się od niego z daleka. Tylko Nekros mógł wydawać mu rozkazy. Zuluhed próbował, ale artefakt, z którego pochodził golem, wydawał się związany z jednonogim orkiem. - Wchodzę - powiedział ognistej istocie. Golem zesztywniał i rozpadł się na tysiące powoli gasnących iskier. Mimo iż Nekros widział to wiele razy, jednak zrobił krok do tyłu i nie odważył się przejść, nim nie zgasła ostatnia iskra. Gdy tylko znalazł się w środku, usłyszał - Wiedziałam... że wkrótce... tu będziesz... Pogarda w głosie uwięzionej smoczycy nie zrobiła najmniejszego wrażenia na strażniku. Przez lata słyszał od niej wiele gorszych rzeczy. Ściskając artefakt, zbliżył się do jej głowy, którą z konieczności przykuto do ściany. W szczękach bestii zginął już jeden dozorca, a nie chcieli stracić kolejnego. Wydawałoby się, że żelazne łańcuchy i obręcze nie byłyby w stanie powstrzymać tak potężnego lewiatana, ale wzmacniała je siła dysku. Alexstrasza mogła starać się ze wszelkich sił, ale nigdy nie udało jej się uwolnić. Co nie znaczy, że nie próbowała. - Czy czegoś potrzebujesz? - Nekros zadał to pytanie nie dlatego, że go obchodziła. Chciał ją tylko utrzymać przy życiu dla potrzeb Hordy. Kiedyś łuski szkarłatnego smoka połyskiwały metalicznie. Alexstrasza wciąż wypełniała całą potężną jaskinię, jednak teraz pod jej skórą zaczęły się pokazywać żebra, a głos miała słaby i niewyraźny. Jednak mimo tak poważnego stanu nienawiść nie znikła z wielkich złotych oczu i ork dobrze wiedział, że gdyby królowej smoków udało się uciec, on pierwszy zostałby połknięty lub przysmażony. Oczywiście szansa na to była tak mała, że nawet jednonogi Nekros się tym nie przejmował. - Nie obraziłabym się na śmierć... Chrząknął i odwrócił się, gdyż uznał tę rozmowę za bezużyteczną. Raz w czasie długiego uwięzienia smoczyca próbowała się zagłodzić, ale prosta taktyka zabrania właśnie zniesionych jaj i rozbicia jednego na jej oczach położyła temu kres. Mimo iż Alexstrasza dobrze wiedziała, że każdy młody smok zostanie wykorzystany do siana terroru wśród wrogów Hordy i prawdopodobnie zginie z tego powodu, wciąż miała nadzieję, że któregoś dnia smoki staną się wolne. Rozbicie jaja było rozbiciem części tej nadziei, było utratą smoka, który pewnego dnia mógł stać się swoim własnym panem. Nekros jak zwykle przyjrzał się kolejnemu miotowi. Tym razem pięć jaj. Całkiem nieźle, mimo że były odrobinę mniejsze niż zwykle. Wódz już wspominał o karłach z poprzedniego miotu, choć nawet karłowaty smok był kilkanaście razy większy od orka. Wsunąwszy dysk w bezpieczną sakiewkę u pasa, Nekros pochylił się i uniósł jedno z jaj. Utrata nogi nie osłabiła jego ramion, więc potężny ork nie miał z tym kłopotów. Stwierdził, że miało dobrą wagę. Jeśli wszystkie jaja były równie ciężkie, to przynajmniej wyklują się z nich zdrowe młode. Lepiej jak najszybciej zawieźć je do komnaty-inkubatora. Ciepło wulkanu utrzyma je w temperaturze odpowiedniej do wyklucia. Gdy Nekros opuścił jajo, smoczyca wyszeptała - To nie ma sensu, śmiertelniku. Wasza wojenka prawie się skończyła. - Możesz mieć rację - wychrypiał, niewątpliwie zaskakując ją swoją szczerością. Posiwiały ork odwrócił się do swojego ogromnego więźnia. - Ale będziemy walczyć do końca, jaszczurko. - W takim razie będziecie musieli poradzić sobie bez nas. Mój ostatni małżonek umiera, wiesz o tym. Bez niego nie będzie więcej jaj. - Jej głos, i tak słaby, był ledwo słyszalny. Królowa smoków oddychała z trudem, jakby rozmowa wymagała od niej zbyt wiele wysiłku. Zmrużył powieki, wpatrując się w jej gadzie oczy. Nekros wiedział, że ostatni małżonek Alexstraszy rzeczywiście umiera. Zaczęli z trzema, ale jeden zginął w trakcie próby ucieczki przez morze, a drugi zmarł w wyniku ran, które odniósł, gdy zaskoczył go smok-renegat, Skrzydła Śmierci. Trzeci, najstarszy z nich wszystkich, pozostał przy boku swojej królowej, ale był o wiele wieków starszy od samej Alexstraszy i teraz te wieki, w połączeniu z dawnymi, niemal śmiertelnymi ranami, zrobiły swoje. - W takim razie znajdziemy innego. Udało jej się prychnąć. - A jak... jak to zrobicie? - zapytała słabym szeptem. - Znajdziemy go... - Nekros nie miał dla niej innej odpowiedzi, ale prędzej by go piekło pochłonęło, zanim dałby jaszczurce tę satysfakcję. Pokuśtykał w jej stronę. - A jeśli chodzi o ciebie, jaszczurko... Nekros odważył się podejść na odległość kilkunastu stóp od królowej smoków, gdyż wiedział, że dzięki zaczarowanym kajdanom nie będzie mogła go spalić ani zjeść. Dlatego też był ogromnie i nieprzyjemnie zaskoczony, kiedy głowa Alexstraszy, razem z obejmującą ją obręczą, nagle zwróciła się w jego stronę, w całości wypełniając jego pole widzenia. Paszcza smoka otworzyła się szeroko i ork miał nieprzyjemność spojrzeć głęboko w gardziel stworzenia, które właśnie miało zamiar go pożreć. I tak by zrobiło, gdyby nie szybka reakcja Nekrosa. Ściskając sakiewkę, w której trzymał Duszę Demona, warlock wypowiedział tylko jedno słowo, pomyślał tylko jeden rozkaz. Ryk bólu zatrząsł całą jaskinią, aż ze sklepienia zaczęły spadać kawałki kamienia. Szkarłatny behemot cofnął głowę najdalej, jak tylko mógł. Obręcz wokół jego szyi płonęła taką mocą, że ork musiał zasłonić oczy. Obok niego natychmiast zmaterializował się ognisty sługa dysku, ciemne oczodoły zwróciły się w stronę Nekrosa w oczekiwaniu na rozkaz. Warlock nie potrzebował jednak stwora, gdyż artefakt sam poradził sobie z sytuacją, która omal nie zakończyła się katastrofą. - Odejdź - nakazał ognistemu golemowi. Kiedy istota odeszła, raz jeszcze wybuchając iskrami, kaleki ork odważył się podejść do smoka. Jego brzydka twarz skrzywiła się. Frustracja wywołana świadomością, że służył przegranej sprawie, zwiększyła jeszcze gniew Nekrosa na ostatnią próbę lewiatana. - Wciąż znasz dużo sztuczek, co, jaszczurko? - Spojrzał wściekle na obręcz, nad którą Alexstrasza pracowała na tyle długo, że w końcu wyrwała ją ze ściany. Zaklęcie wzmacniające jej kajdany nie rozciągało się na kamień, do którego je przymocowano, jak uświadomił sobie Nekros. Ten błąd prawie kosztował go życie. Lecz to, że nie udało jej się odebrać mu życia, będzie dużo kosztować Alexstraszę. Nekros spojrzał spod grubych łuków brwiowych na teraz naprawdę cierpiącą smoczycę. - Odważna sztuczka... - prychnął. - Odważna, ale głupia. - Uniósł złoty dysk, aby mogła go zobaczyć szeroko otwartymi oczyma. - Zuluhed nakazał mi utrzymywać cię w jak najlepszym zdrowiu, ale nakazał mi również karać cię, kiedy uznam to za konieczne. - Nekros zacisnął dłoń na artefakcie, który teraz świecił jasno. - Nadszedł... - Wybacz, że przerywa ci ktoś tak żałosny, o łaskawy panie - zabrzmiał zgrzytliwy głos z wnętrza jaskini - nadeszły , jednak wieści, które musisz usłyszeć, musisz! Nekros niemal upuścił artefakt. Obracając się jak najszybciej na zdrowej nodze, potężny ork spojrzał z góry na żałosną postać z uszami jak nietoperz i dużą ilością szaleńczo wyszczerzonych ostrych zębów. - Ty! Jak się tutaj dostałeś? - Pochylił się, chwycił małą istotę za gardło i uniósł do góry. Wszelkie myśli o ukaraniu smoka zniknęły. - Jak? Choć słowa były zduszone, paskudne stworzenie wciąż się uśmiechało. - P-po prostu wszedłem, o łaskawy p-panie! Po p-prostu wszedłem! Nekros zastanowił się. Goblin musiał wejść, kiedy ognisty golem przybył na ratunek swojemu panu. Gobliny były sprytne i często potrafiły dostać się do miejsc uważanych za bezpieczne, ale nawet ten szczwany łotr nie mógłby inaczej dostać się do środka. Pozwolił mu opaść na ziemię. - W porządku! Czemu przybyłeś? Jakie wieści przynosisz? Goblin roztarł szyję. - Tylko najważniejsze, tylko najważniejsze, zapewniam! - Uśmiech pełen zębów rozszerzył się. - Czy kiedykolwiek cię zawiodłem, o wspaniały panie? Choć Nekros w głębi duszy czuł, że gobliny miały mniejsze poczucie honoru niż ślimak, to jednak musiał przyznać, że ten akurat przedstawiciel gatunku nigdy nie dał mu fałszywych informacji. Gobliny były w najlepszym wypadku niepewnymi sojusznikami i zwykle grały w swoje własne gierki, jednak zawsze wypełniały rozkazy Młota Zagłady, a przed nim wielkiego przywódcy Czarnej Ręki. - Mów więc, byle szybko. Piekielny chochlik pokiwał głową kilka razy. - Tak, Nekrosie, tak! Przybyłem, żeby ci powiedzieć, że realizowany jest plan, nawet więcej niż jeden, żeby uwolnić... - Zawahał się, po czym przechylił głowę w stronę zmęczonej Alexstraszy. - ... żeby uniemożliwić spełnienie marzeń klanu Smoczej Paszczy. Ork poczuł, jak ciarki przechodzą mu po plecach. - Co masz na myśli? Ponownie goblin przechylił głowę w stronę smoczycy. - Może gdzie indziej, łaskawy panie? Stwór miał rację. Nekros spojrzał na więźnia, który wydawał się nieprzytomny z powodu bólu i wyczerpania. Teraz jednak lepiej na nią uważać. Jeśli szpieg przyniósł wieści, których się spodziewał, orczy warlock wolałby, żeby królowa smoków nie usłyszała szczegółów. - Bardzo dobrze - wychrypiał. Nekros pokuśtykał w stronę wejścia do jaskini, już rozważając prawdopodobne wieści. Goblin podskakiwał obok niego, szczerząc się od ucha do ucha. Nekros odczuwał pokusę, żeby zetrzeć uśmiech z twarzy swojego towarzysza, ale potrzebował stwora. Mimo to, pod pierwszym lepszym pretekstem... - Lepiej niech to będzie coś ważnego, Kryli! Zrozumiano? Kryli przytaknął, z trudem nadążając za orkiem. Jego głowa podskakiwała jak w zepsutej zabawce. - Zaufaj mi, panie Nekrosie! Po prostu mi zaufaj... PIĘĆ On nie miał nic wspólnego z wybuchem - upierała się Vereesa. - Czemu miałby zrobić coś takiego? - Jest czarodziejem - odpowiedział Duncan głosem bez wyrazu, jakby to wyjaśniało wszystko. - Oni wcale się nie przejmują życiem ani dobrem innych. Vereesa nie próbowała się spierać, gdyż dobrze znała uprzedzenia świętego zakonu wobec czarodziejów. Elfka wzrastała w otoczeniu pełnym magii i nawet sama umiała odrobinkę czarować, dlatego też nie postrzegała Rhonina w aż tak złym świetle jak paladyn. Choć uważała, że młody mag był lekkomyślny, to jednak nie uznawała go za potwora, którego zupełnie nie obchodziło życie innych. Czyż nie pomógł jej w czasie ucieczki przed smokiem? Ryzykował swoim życiem, a przecież mógł samodzielnie dotrzeć do Hasic. - A jeśli nie jest winny - kontynuował lord Senturus - to gdzie się podział? Dlaczego pod gruzami nie ma po nim śladu? Gdyby był niewinny, to jego ciało powinno się tam znajdować razem ze zwłokami dwóch naszych braci, którzy zginęli w trakcie jego zaklęcia... - Mężczyzna pogłaskał się po brodzie. - Nie, to wszystko jego wina, jestem pewien. I dlatego będziecie go tropić jak dzikiego zwierza, pomyślała. Z jakiego innego powodu Duncan miałby wezwać swoich dziesięciu najlepszych ludzi, żeby wyruszyli na poszukiwania zaginionego czarodzieja? Vereesa z początku uznała, iż wyruszyli na ratunek, teraz jednak wiedziała, że jest zupełnie inaczej. Kiedy usłyszeli wybuch i zobaczyli ruiny, żal ścisnął serce elfki. Nie tylko nie udało jej się utrzymać przy życiu swojego towarzysza, ale też on i dwaj inni ludzie zginęli zupełnie bez powodu. Duncan jednak od początku patrzył na to pod innym kątem, szczególnie kiedy pod gruzami nie udało się odnaleźć trupa Rhonina. Z początku elfka pomyślała o goblinach saperach, którzy dobrze znali się na podkradaniu do fortec i zakładaniu śmiertelnie niebezpiecznych ładunków wybuchowych, jednak starszy paladyn twierdził, że ten region oczyszczono ze wszelkich śladów Hordy, a goblinów w szczególności. Choć paskudne stworzenia posiadały kilka fantastycznych i całkowicie nieprawdopodobnych machin latających, to jednak żadnej z nich nie widziano w okolicy. Poza tym taki statek powietrzny musiałby poruszać się z prędkością błyskawicy, żeby uniknąć zauważenia, co w wypadku niezgrabnych maszyn było niemożliwe. Z czego wynikało, że to Rhonin najprawdopodobniej spowodował zniszczenia. Vereesa nie wierzyła, że mógłby to zrobić, zwłaszcza iż był tak bardzo oddany swojej misji. Miała tylko nadzieję, że kiedy już odnajdą młodego czarodzieja, uda jej się powstrzymać Duncana i innych przed zabiciem go, zanim dowiedzą się prawdy. Przeszukali najbliższą okolicę i ruszyli w stronę Hasic. Choć kilku młodych rycerzy twierdziło, że Rhonin przeniósł się przy pomocy magii do celu, Duncan Senturus najwyraźniej nie wierzył w umiejętności czarodzieja w tym względzie i nie wziął sobie do serca tych sugestii. Głęboko wierzył, że będą w stanie wytropić czarodzieja i wymierzyć sprawiedliwość. W miarę jak mijał dzień i słońce znajdowało się coraz niżej, nawet Vereesa zaczęła wątpić w niewinność Rhonina. Czy to on rzeczywiście wywołał katastrofę, a potem uciekł z miejsca zbrodni? - Wkrótce musimy rozbić obóz - ogłosił lord Senturus po jakimś czasie. Przyglądał się gęstniejącym lasom. - Nie spodziewam się kłopotów, ale nie ma sensu wędrować w ciemnościach, gdyż moglibyśmy przejść tuż obok naszego celu i nawet go nie zauważyć. Vereesa zastanawiała się, czy samodzielnie nie kontynuować poszukiwań, gdyż wzrok miała lepszy niż jej towarzysze, ale zmieniła zdanie. Gdyby rycerze Srebrnej Dłoni odnaleźli Rhonina bez niej, czarodziej miałby małe szansę przeżycia. Pojechali kawałek dalej, ale nic nie zauważyli. Słońce zniknęło za horyzontem i tylko słaby blask oświetlał ich drogę. Duncan, tak jak obiecał, niechętnie rozkazał im się zatrzymać, a rycerze natychmiast zaczęli rozbijać obóz. Vereesa zeszła z konia, ale wciąż rozglądała się dookoła z nadzieją, że płomiennowłosy czarodziej nagle się pokaże. - Nie ma go tutaj, pani Vereeso. Obróciła się i spojrzała w górę na starszego paladyna. Jako jedyny z rycerzy był na tyle wysoki, że mógł patrzyć na nią z góry. - Nie mogę powstrzymać się od poszukiwań, panie. - Wkrótce znajdziemy łajdaka. - Najpierw powinniśmy go wysłuchać, lordzie Senturusie. To chyba sprawiedliwe. Odziany w zbroję mężczyzna wzruszył ramionami, jakby nie miało to dla niego najmniejszego znaczenia. - Oczywiście, będzie miał możliwość odbycia pokuty. Po czym albo zakują Rhonina w łańcuchy, albo wykonają wyrok na miejscu. Rycerze Srebrnej Dłoni może i byli zakonem, ale słynęli również z nadgorliwości w wymierzaniu sprawiedliwości. Vereesa przeprosiła paladyna i odeszła, gdyż nie była pewna, czy będzie się w stanie powstrzymać od powiedzenia czegoś, co mogłoby wywołać jego gniew. Doprowadziła konia do drzewa na skraju obozu i sama zniknęła w lesie. Odgłosy obozujących ucichły, gdy elfka głębiej zanurzyła się w swoim żywiole. Ponownie poczuła pokusę, by samodzielnie kontynuować poszukiwania. Poruszanie się po lesie nie sprawiało jej najmniejszych problemów, podobnie jak odszukiwanie rowów czy grubych warstw listowia, w których mogło ukrywać się ciało. „Zawsze tak chętnie pędzisz, by załatwiać sprawy w swój własny, niemożliwy do podrobienia sposób, co, Vereeso?”, spytał jej pierwszy opiekun, wkrótce po tym, gdy została wybrana do specjalnego programu szkoleniowego dla łowców. Tylko najlepsi trafiali w ich szeregi. „Jesteś tak niecierpliwa, że równie dobrze mogłabyś być człowiekiem. Rób tak dalej, a nie pozostaniesz długo wśród łowców...” Pomimo sceptycyzmu więcej niż jednego opiekuna, Vereesa utrzymała się, a nawet została jedną z najlepszych w grupie. Nie mogła teraz zaprzepaścić całego wykształcenia, zachowując się lekkomyślnie. Obiecując sobie, że powróci do obozu po paru minutach relaksu w lesie, srebrnowłosa łowczyni oparła się o jedno z drzew i odetchnęła głęboko. Takie proste zadanie, a prawie mu nie podołała, i to nie raz, a dwa razy. Jeśli nie odnajdą Rhonina, będzie musiała się zastanowić, co powiedzieć swoim mistrzom, o Kirin Tor z Dalaran nie wspominając. Nie była niczemu winna, ale... Nagły podmuch wiatru niemal oderwał Vereesę od drzewa. Elfce w ostatniej chwili udało się przytrzymać pnia, ale w pewnej odległości słyszała wściekłe okrzyki rycerzy i szaleńczy klekot fruwających przedmiotów. Wiatr ucichł równie szybko, jak się zerwał. Vereesa odgarnęła włosy z twarzy i pobiegła w stronę obozu, obawiając się, że Duncan i inni zostali zaatakowani przez jakąś przerażającą bestię w rodzaju smoka, który wcześniej próbował ją zabić. Na całe szczęście, gdy się zbliżyła, usłyszała rycerzy dyskutujących o koniecznych naprawach, a gdy weszła na teren obozu, wszystko wydawało się być w porządku, za wyjątkiem porozrzucanych śpiworów i innych przedmiotów. Lord Senturus podszedł do niej, jego spojrzenie było pełne troski. - Dobrze się czujesz, pani? Nie stała ci się żadna krzywda? - Nie. Wiatr mnie zaskoczył, to wszystko. - Zaskoczył wszystkich. - Potarł porośniętą brodą szczękę i wpatrzył się w ciemny las. - Uderzyło mnie, że żaden normalny wiatr nie wieje w taki sposób... - Odwrócił się do jednego ze swoich ludzi. - Roland! Podwoić straże! To może nie być koniec tej niezwykłej burzy! - Tak, panie! - odkrzyknął smukły, blady rycerz. - Christoff! Jakob! Weźcie... Przerwał tak nagle, że Duncan, który z powrotem odwrócił się do elfki, i Vereesa popatrzyli w jego stronę, by sprawdzić, czy mężczyzny nie przebił nagle bełt albo strzała. Rycerz wpatrywał się w ciemny kształt leżący między śpiworami. Ciemny kształt z wyciągniętymi nogami i rękami splecionymi na piersiach, jakby w pozie wiecznego odpoczynku. Ciemny kształt, w którym po chwili rozpoznali Rhonina. Vereesa i rycerze otoczyli go, jeden z mężczyzn trzymał pochodnię. Elfka pochyliła się, by przyjrzeć się ciału. W migotliwym świetle pochodni Rhonin wydawał się być blady i nieruchomy, zrazu elfka nie była w stanie stwierdzić, czy jeszcze oddycha. Vereesa wyciągnęła rękę, by go dotknąć... ... a wtedy oczy maga otworzyły się szeroko, zaskakując wszystkich. - Łowczyni... jak miło... cię znów zobaczyć. Po wypowiedzeniu tych słów czarodziej ponownie zamknął oczy i zasnął. - Głupcze! - warknął Duncan Senturus. - Chyba nie myślisz, że możesz zniknąć po tym, jak dobrzy ludzie zginęli, a potem nagle pojawić się wśród nas i po prostu pójść spać! - Wyciągnął rękę, żeby potrząsnąć Rhoninem i go obudzić, kiedy jednak dotknął ciemnej szaty, krzyknął ze zdziwienia. Paladyn patrzył na swoją osłoniętą rękawicą dłoń, jakby go coś ugryzło. Twarz miał skrzywioną. - Otacza go jakiś piekielny, niewidzialny ogień! Nawet przez rękawice palił mnie, jakbym chciał podnieść węgielek z ogniska! Mimo ostrzeżenia Vereesa musiała to sama sprawdzić. Rzeczywiście, odczuwała pewien dyskomfort, kiedy dotknęła szaty Roniona, ale nic tak intensywnego, jak opisywał to Senturus. Mimo to łowczyni cofnęła rękę i przytaknęła. Nie widziała powodu, dla którego miałaby powiadomić starszego paladyna o tej różnicy. Z tyłu Vereesa usłyszała zgrzyt miecza wysuwającego się z pochwy. Szybko spojrzała na Duncana, który już potrząsał głową, spoglądając na rycerza. - Nie, Wexfordzie, rycerzowi Srebrnej Dłoni nie wolno zabić przeciwnika, który nie może się bronić. Byłaby to zbyt wielka plama na naszym honorze. Myślę, że powinniśmy wystawić na noc strażników i zobaczyć, co będzie się działo z czarodziejem rano. - Twarz Senturusa zachmurzyła się. - Tak czy inaczej, sprawiedliwość zostanie wymierzona, kiedy się obudzi. - Pozostanę przy nim - wtrąciła się Vereesa. - Nikt inny nie musi. - Wybacz mi, pani, ale twój związek z... Wyprostowała się i popatrzyła paladynowi w oczy. - Wątpisz w słowo łowczyni? Wątpisz w moje słowo? Sądzisz, że pomogę mu ponownie uciec? - Oczywiście, że nie! - Duncan w końcu wzruszył ramionami. - Jeśli tego rzeczywiście pragniesz, to niech tak się stanie. Masz moje pozwolenie. Jednak pełnić straż przez całą noc, bez możliwości odpoczynku... - To mój wybór. Czy zrobiłbyś mniej dla kogoś powierzonego twej opiece? Lord Senturus nie mógł się z nią nie zgodzić. W końcu potrząsnął głową, odwrócił się do innych wojowników i zaczął wydawać rozkazy. Po kilku chwilach łowczyni i czarodziej pozostali sami pośrodku obozu. Rhonin leżał na dwóch śpiworach, gdyż rycerze nie wiedzieli, jak je wyjąć, nie narażając się na poparzenie. Przyjrzała się śpiącemu najlepiej, jak potrafiła, nie dotykając go jednak. Szata Rhonina była w kilku miejscach podarta, a na twarzy miał niewielkie blizny i siniaki, ale poza tym nie wyglądał na rannego. Twarz jego świadczyła jednak o tym, że był zupełnie pozbawiony energii, wyczerpany. Być może sprawiła to ciemność, ale Vereesa pomyślała, że mężczyzna wyglądał teraz na o wiele bardziej wrażliwego, nawet sympatycznego. Musiała również przyznać, że był przystojny, postarała się jednak, by jej myśli nie szły dalej tym torem. Elfka zastanawiała się, czy w jakiś sposób może ułożyć wygodniej nieprzytomnego maga, ale żeby to zrobić, musiałaby ujawnić, że jest w stanie go dotknąć. To z kolei mogłoby sprawić, że Senturus nakazałby jej związać Rhonina, co łowczyni nie odpowiadało, gdyż czuła się związana z magiem. Nie widząc innej możliwości, Vereesa usadowiła się obok sztywnego ciała i rozejrzała dookoła w poszukiwaniu wszelkich możliwych zagrożeń. Nagłe pojawienie się Rhonina wciąż wydawało jej się dziwne, i Duncanowi prawdopodobnie też, choć nic na ten temat nie powiedział. Rhonin nie wyglądał na zdolnego do przeniesienia się w sam środek ich obozu. Oczywiście taki wysiłek wyjaśniałby, dlaczego teraz leżał nieprzytomny, ale to rozwiązanie nie wydawało jej się prawdopodobne. Vereesie wydawało się raczej, że patrzy na człowieka, który został porwany, a potem wyrzucony, kiedy porywacz zrobił z nim to, co chciał. Pozostawało tylko jedno pytanie - kto mógł zrobić coś tak fantastycznego... i dlaczego? Obudził się ze świadomością, że wszyscy są przeciwko niemu. Cóż, może jednak nie wszyscy. Rhonin nie wiedział, jak stały sprawy z elfią łowczynią. Zgodnie z prawem, skoro przysięgała, że doprowadzi go bezpiecznie do Hasic, to teraz powinna bronić go przed pobożnymi rycerzami. Nigdy jednak nic nie wiadomo. W trakcie ostatniej misji w jego drużynie był elf, starszy łowca bardzo podobny do Vereesy. Tamten jednak traktował czarodzieja podobnie jak Duncan Senturus, i to z mniejszym taktem. Rhonin odetchnął bardzo lekko, aby nikt się nie dowiedział, że już jest przytomny. Mógł zrobić tylko jedno, żeby dowiedzieć się, jak wygląda jego sytuacja, ale potrzebował kilku chwil na zebranie myśli. Jedno z pierwszych pytań będzie z pewnością dotyczyło udziału czarodzieja w katastrofie i tego, co działo się z nim później. O ile na pierwszą część zmęczony czarodziej mógł udzielić pewnych odpowiedzi, o tyle w wypadku drugiej wiedział równie mało jak oni. Nie mógł dłużej czekać. Rhonin odetchnął jeszcze raz i celowo przeciągnął się, jakby się właśnie obudził. Z zaplanowaną niedbałością otworzył oczy i rozejrzał się dookoła. Z ulgą i, co go zdziwiło, przyjemnością przyjął fakt, że to zatroskana twarz Vereesy wypełniła jego pole widzenia. Łowczyni pochyliła się, jej zadziwiające błękitne oczy przyglądały się mu uważnie. Te oczy tak dobrze do niej pasowały, pomyślał przez chwilę... i szybko o tym zapomniał, kiedy brzęczenie metalu ostrzegło go, że inni też już wiedzieli o jego przebudzeniu. - Wrócił do życia, co? - zagrzmiał lord Senturus. - Zobaczymy, jak długo to potrwa... Smukła elfka podniosła się gwałtownie, zamykając drogę paladynowi. - Dopiero otworzył oczy! Dajcie mu czas na dojście do siebie i przynajmniej zjedzenie czegoś, zanim zaczniecie go wypytywać! - Nie pozbawię go żadnego z podstawowych praw, pani, ale będzie odpowiadał na pytania w trakcie śniadania, nie po nim. Rhonin uniósł się na łokciach na tyle, że mógł zobaczyć skrzywioną twarz Duncana i domyślił się, iż rycerze Srebrnej Dłoni uznali go za zdrajcę, być może nawet mordercę. Osłabiony mag przypomniał sobie pechowego strażnika, który spadł z muru, i uznał, że mogło być więcej takich ofiar. Ktoś niewątpliwie wspomniał o obecności Rhonina na murze, a fakty w połączeniu z naturalnymi uprzedzeniami zakonu dały w efekcie fałszywą odpowiedź. Jak zwykle. Nie chciał z nimi walczyć, gdyż wątpił, czy w tym stanie będzie mógł rzucić coś więcej niż jedno czy dwa zaklęcia światła. Jeśli jednak chcieli potępić go za to, co zdarzyło się w fortecy, Rhonin będzie musiał się bronić. - Odpowiem najlepiej, jak potrafię - odrzekł czarodziej. Z trudem podźwignął się na równe nogi, odpychając pomocną dłoń Vereesy. - Ale owszem, tylko zjedzeniem i wodą w żołądku. Racje żywnościowe rycerzy, normalnie pozbawione smaku, od pierwszego kęsa wydawały mu się słodkie i przepyszne. Nawet ciepława woda z jednego z bukłaków bardziej przypominała mu wino. Rhonin nagle uświadomił sobie, że czuł się, jakby głodzono go przez tydzień. Jadł ze smakiem, namiętnie, zupełnie nie przejmując się dobrymi manierami. Niektórzy rycerze patrzyli na niego z rozbawieniem, inni - szczególnie Duncan - z niesmakiem. Kiedy w końcu zaspokoił pierwszy głód i pragnienie, rozpoczęło się przesłuchanie. Lord Senturus usiadł przed czarodziejem, wzrokiem już go sądząc, i warknął - Nadszedł czas spowiedzi, Rhoninie Czerwonowłosy! Napełniłeś brzuch, teraz uwolnij duszę od brzemienia grzechu! Powiedz całą prawdę o swym złym czynie na murze... Vereesa stała obok powracającego do siebie maga, dłoń trzymała na rękojeści miecza. Wybrała dla siebie rolę obrońcy w tym nieformalnym sądzie i to, jak wolał myśleć Rhonin, nie tylko z powodu przysięgi. W końcu po doświadczeniach ze smokiem znała go lepiej niż te gbury. - Opowiem ci wszystko, co wiem, a nie jest tego dużo, panie. Stałem na szczycie muru, ale to nie ja spowodowałem zniszczenia. Usłyszałem wybuch, a jeden z twoich blaszanych żołnierzy miał pecha wypaść na zewnątrz. Przyjmij moje wyrazy współczucia z tego powodu... Duncan nie założył hełmu i teraz przeczesał dłonią siwiejące włosy. Wyglądał, jakby toczył bohaterską walkę ze swoim własnym gniewem. - W twej historii są już dziury wielkie jak przepaść w twym sercu, czarodzieju, a dopiero zacząłeś! Ci, którzy przeżyli mimo twoich wysiłków, widzieli, jak rzucasz zaklęcia tuż przed katastrofą! Twe kłamstwa cię potępiają! - Nie, to ty mnie potępiasz, tak jak potępiasz wszystkich z mego rodzaju za samo istnienie - odrzekł cicho Rhonin. Odgryzł kolejny kęs twardego ciastka i dodał - Tak, mój panie, rzucałem zaklęcie, przeznaczone jednak jedynie do komunikacji na odległość. Potrzebowałem rady jednego ze starszych, dotyczącej mej misji, która została usankcjonowana przez najwyższe władze Sojuszu... co, jak sądzę, może potwierdzić obecna tutaj szlachetna łowczyni. Vereesa odezwała się, kiedy rycerz spojrzał w jej stronę. - To prawda, Duncanie. Nie widzę powodu, dla którego miałby spowodować takie zniszczenia... - Uniosła dłoń, kiedy starszy wojownik zaczął się sprzeciwiać, prawdopodobnie chcąc znów podkreślić, że wszyscy czarodzieje stawali się przeklętymi duszami w chwili, kiedy zaczynali praktykować sztukę. -... i podejmę walkę z każdym, włączając w to ciebie, jeśli będzie to niezbędne, by przywrócić mu wolność i prawa. Lordowi Senturusowi wyraźnie nie spodobała się myśl, że miałby walczyć przeciwko elfce. - Dobrze. Masz lojalnego obrońcę, czarodzieju, i przyjmuję jej słowo, że nie jesteś winien temu, co się zdarzyło. - Gdy tylko skończył wypowiadać to zdanie, paladyn oskarżycielskim gestem wyciągnął palec w stronę maga. - Chciałbym jednak usłyszeć więcej o twych doświadczeniach w tamtym czasie i, jeśli potrafisz odnaleźć to w pamięci, o tym, jakim sposobem zostałeś upuszczony pośrodku obozu jak liść opadły z wysokiego drzewa... Rhonin westchnął ze świadomością, że nie będzie mógł tego uniknąć. - Jak sobie życzysz. Spróbuję ci powiedzieć wszystko, co wiem. Nie było tego wiele ponad to, co powiedział wcześniej. Po raz kolejny zmęczony mag opowiedział im o wędrówce po murze, próbie kontaktu z opiekunem i nagłym wybuchu, który poruszył całym fragmentem muru. - Jesteś pewien tego, co usłyszałeś? - od razu zapytał go Duncan. - Tak. Choć nie mogę tego dowieść bez żadnych wątpliwości, brzmiało to jak odpalany ładunek. Wybuch nie oznaczał, że winne były gobliny, ale przez lata wojny takie oczywiste skojarzenia zadomowiły się nawet w umyśle czarodzieja. Nikt nie widział goblinów w tej części Lordaeron, lecz Vereesa wpadła na pewien pomysł. - Duncanie, może smok, który nas wcześniej gonił, przeniósł na swoim grzbiecie jednego czy dwa gobliny. Są małe, żylaste i z pewnością potrafią się ukrywać przez dzień albo dwa. To by wiele wyjaśniało. - To prawda - zgodził się niechętnie rycerz. - A jeśli tak jest, to musimy być podwójnie czujni. Gobliny nie znają większej rozrywki niż przeszkadzanie i niszczenie. Z pewnością uderzą po raz kolejny. Rhonin kontynuował, opowiadając, jak poszukiwał złudnego bezpieczeństwa w wieży, która jednak zapadła się nad nim. W tej chwili zawahał się, gdyż wiedział, że Senturus może w najlepszym razie podać jego następne słowa w wątpliwość. - A wtedy coś uniosło mnie, panie. Nie wiem, co to było, ale uniosło mnie, jakbym był zabawką i wyniosło mnie ze zniszczenia. Niestety, ściskało tak mocno, że nie mogłem oddychać, a kiedy otworzyłem oczy... - Czarodziej spojrzał na Vereesę. - ... zobaczyłem jej twarz. Duncan oczekiwał na więcej, ale kiedy uświadomił sobie, że czeka bez powodu, uderzył ręką w opancerzone kolano i krzyknął - I to wszystko? Tyle tylko wiesz? - To wszystko. - Na duszę Alonsusa Wilka! - wykrzyknął paladyn, wzywając imię arcybiskupa, którego spuścizna, dzięki jego uczniowi, Utherowi Przynoszącemu Światło, doprowadziła do stworzenia zakonu. - Nie powiedziałeś nam nic, nic wartościowego! Gdybym przez chwilę pomyślał... - Lekki ruch Vereesy sprawił, że przerwał. - Ale dałem słowo i przyjąłem je od innej osoby. Pozostanę przy swej poprzedniej decyzji. -Wstał, najwyraźniej nie był już zainteresowany towarzystwem czarodzieja. - Podjąłem jeszcze jedną decyzję. I tak jesteśmy na drodze do Hasic. Nie widzę powodu, dla którego nie mielibyśmy ruszyć tam jak najszybciej i odstawić cię na statek. Niech oni zajmą się tobą tak, jak uznają to za najlepsze. Ruszamy za godzinę. Przygotuj się, czarodzieju! Powiedziawszy to, Duncan Senturus odwrócił się i odmaszerował, za nim natychmiast podążyli jego wierni rycerze. Rhonin odkrył, że jest sam, za wyjątkiem łowczyni, która usiadła przed nim. Spojrzała mu prosto w oczy. - Czujesz się na tyle dobrze, żeby jechać? - Za wyjątkiem wyczerpania i paru siniaków jestem w jednym kawałku, elfko. - Rhonin uświadomił sobie, że jego słowa zabrzmiały ostrzej, niż chciał. - Przepraszam. Tak, mogę jechać. Zrobię wszystko, żeby dotrzeć do portu na czas. Ponownie wstała. - Przygotuję zwierzęta. Duncan przyprowadził dodatkowego konia, na wypadek, gdybyśmy cię znaleźli. Upewnię się, że będzie na ciebie czekał, kiedy skończysz. Gdy łowczyni odwróciła się, nieznane uczucie przepełniło zmęczonego czarodzieja. - Dziękuję ci, Vereeso Córko Wiatru. Vereesa obejrzała się przez ramię. - Zajmowanie się końmi jest częścią moich obowiązków jako przewodnika. - Chodzi mi o wspieranie mnie w trakcie tego, co mogło zmienić się w inkwizycję. - To również jest część moich obowiązków. Przysięgłam moim mistrzom, że bezpiecznie doprowadzę cię do celu. -Mimo tego, co mówiła, kąciki jej ust uniosły się przez moment do góry, co mogło oznaczać uśmiech. - Lepiej się przygotuj, mistrzu Rhoninie. To nie będzie cwał. Musimy nadrobić dużo czasu. Pozostawiła go samemu sobie. Rhonin wpatrywał się w dogasające ognisko, rozmyślając o tym, co się wydarzyło. Vereesa nie wiedziała nawet, jak blisko była prawdy. Podróż do Hasic nie będzie łatwa, ale nie tylko z powodu czasu do nadrobienia. Nie powiedział im całej prawdy, nawet elfce. Faktycznie nie opuścił żadnej części swej historii, ale nie wspomniał o niektórych wnioskach. Gdy chodziło o paladynów, nie czuł się winny, ale poświęcenie Vereesy wywołało w nim wyrzuty sumienia. Rhonin nie wiedział, kto umieścił ładunek. Najprawdopodobniej gobliny. Nie obchodziło go to. Martwił się raczej tym, o czym tylko wspomniał, a nawet skierował podejrzenia innych w złą stronę. Kiedy opowiadał o uratowaniu z walącej się wieży, nie powiedział im, że czuł się, jakby uchwyciła go olbrzymia ręka. I tak by pewnie w to nie uwierzyli, a Senturus pewnie uznałby to za dowód konszachtów z demonami. Olbrzymia ręka rzeczywiście uratowała Rhonina, ale nie była to ludzka dłoń. Krótka chwila świadomości pozwoliła mu rozpoznać łuskowatą skórę i zakrzywione szpony dłuższe niż całe jego ciało. To smok uratował Rhonina od pewnej śmierci, a on nie miał pojęcia, dlaczego.

Toolism [ JCreator ]

Pitol: ja tylko dam ci malutka rade na przyszlosc:) Kiedy jestes jeszcze rekrutem i bardzo chcesz byc generalem to udzielaj sie w watkach .... nie rob 10 watkow w odstepie 30min-1 godzinki... bo to zawsze denerwuje:))) Sam przez to przechodzilem:)

cookie [ Chor��y ]

Jeśli chodzi o moją skromną osobę to najbardziej lubię Mastertona (nie poradniki), ale fantasy jest spoko. Obecnie czytam trylogię "DRAGON LANCE" Margaret Weis i Tracy Hickman. Pitol >>> Nie myślisz chyba że ktoś będzie czyać książkę z monitora.

Orrin [ Najemnik ]

NIe ma jak stary dobry wiedzmin :)a poza tym przyłanczam sie do Ludzi lodu chociasz przeczytałem tylko 32 tomy to i tak jest super :)