Plan

Pan_Zegar [ Legionista ]

Plan

George rozejrzał sie wokół stołu.
- Jak wyglądamy z dostawami na ten miesiąc?
Pytanie zawisło na moment w powietrzu. Dick znał go najdłużej, więc odchrząknął i spojrzał w notatki.
- Powinno wystarczyć, chociaż ostatnie naloty na Zachodnim Wybrzeżu zmniejszyły ciut obroty...
- Sytuacja wróci do normy - wtrącił Stewart. Kołnierzyk u koszuli pił go w szyje. Był odpowiedzialny za działania w tamtym rejonie - Już ich prosiłem, żeby sie uspokoili.
- Miejmy nadzieję - George zatopił wzrok w suficie. Trwało to dokładnie trzy sekundy. Każdy z obecnych odetchnął w myślach z ulgą. Nie powinno być problemów. W przeciwnym razie trwałoby to dłużej.
- Dobrze - Goerge wydął usta do przodu, zmrużył oczy i obrzucił zgromadzonych badawczym spojrzeniem - Jeszcze coś? Jak wyglądamy z dystrybucją?
Howell wyrwał się z odpowiedzią ciut za wcześnie, ale miał powody:
- Znakomicie. Uruchomiliśmy nowy kanał w Miami. Wszystko idzie gładko. W tym miesiącu...
- Wiem - George przerwał mu krótko. Nie trawił tego ambitnego karierowicza - Jakieś problemy na tym odcinku?
- Żadnych, zapewniam - Howell niespokojnie poruszył ramionami.
- I o to chodzi. Ile puszczamy w Sieć?
Tym razem Dick pozwolił sobie na śladowy uśmiech. Odrobił zadanie domowe i czekał cierpliwie, aż zostanie wywołany do tablicy.
- Sugeruję siedemdziesiąt pięć procent. Zaczynają się letnie promocje, powinno zejść bez problemu. Poza tym ostatnie doniesienia o żywym Bin Ladenie wymagają pewnych nakładów...
- Siedemdziesiąt pięć to dużo - stwierdził Howell rozglądając się niepewnie w poszukiwaniu sojuszników przy stole. Dick wiedział dobrze o co chodzi. Z dostaw do Sieci Howell nie miał ani grosza, jego źródłem dochodów były kanały prywatne. Wzruszył ramionami i sparował najprościej jak potrafił.
- Robię to od lat, zaufaj mi. Siedemdziesiąt pięć i ani procenta mniej. Panie Prezydencie...?
George kiwnął głową.
- Zgadzam się z tobą, Dick. W tym miesiącu damy właśnie tyle.
Howell spuścił wzrok i machinalnie zaczął bawić sie długopisem. George odsunał się lekko od stołu i pochylił w stronę interkomu - Poprosimy pana Prezesa - rzucił w mikrofon i po raz pierwszy tego wieczoru na jego ustach zagościł delikatny uśmiech.


Sanchez wystawił spaloną tropikalnym słońcem twarz na popołudniową bryzę i pociągnął zdrowy łyk z butelki. Skierował łódź na północ, obrzucił spojrzeniem znikające powoli za horyzontem kolumbijskie wybrzeże i wyciągnął z kieszeni pomiętą paczkę amerykańskich papierosów. Jego zapasy kończyły się nieubłaganie, ale wiedział, że za parę godzin odnowi je sowicie. Ludzie, którzy płacili zawsze dorzucali pare kartonów Lucky Strike'ów. W stu procentach legalne, z akcyzą. Spojrzał na zegarek i w przypływie dobrego humoru postanowił pozwolić zmęczonej załadunkiem załodze pospać jeszcze godzinę.



Prezes szybkim krokiem skierował się w stronę nieoznakowanych drzwi w sali odpraw. Wartownik powitał go promiennym uśmiechem i wpuścił do środka. Jego ludzie czekali już, pogrążeni w rozmowie. Na widok prezesa poprawili marynarki i uśmiechnęli się jeszcze szerzej niż wartownik przed drzwiami.
- Samolot gotowy do lotu - zameldował Parker robiąc krok w jego stronę. Prezes lubił tego lojalnego grubasa, choć nie raz był o krok od zwrócenia mu uwagi na wagę. Za każdym razem powstrzymywał się jednak. Jak mógłby mu odmawiać mu jedzenia tego, na czym od dziesiątek lat jego poprzednicy budowali światowe imperium?
- Jeszcze moment, wiesz jak nie lubię tych ciasnych toalet na pokładzie.
- Oczywiście, Panie Greenberg. Zaczekamy - uśmiech nie znikał z jego twarzy ani na moment.
Jack zamknął się w kabinie i oparł o przepierzenie. Poluzował krawat. Spotkania w Waszyngtonie za każdym razem były dużym stresem.
Znał ten biznes.
Znał jego zasady.
Znał Plan.
Od pietnastu lat. Ale mimo to każda wizyta na Planowaniu w Białym Domu powodowała pocenie się dłoni. Sięgnął do kieszeni, wyjął małą, plastikową torebkę, ocenił zawartość. Wyciągnął z portfela kartę kredytową i jednodolarowy banknot. Nosił go "na szczęście", jak mawiał zawsze do żony. Nie kłamał. Szczęście było blisko. Przełknął nerwowo ślinę, opuścił klapę od sedesu i kucnął przed nim, zwijając banknot w palcach. "Podstawą budowania biznesu jest zrozumienie zwykłego konsumenta" przypomniał sobie po raz tysięczny reguły wyniesione ze studiów. Postukał brzegiem karty o klapę, jakby dla rozgrzewki i wysypał drżącymi dłońmi zawartość torebki...


Rod zaparkował swego pick-up'a tam gdzie zwykle. N desce rozdzielczej plastikowy Elwis na plastikowej podstawce potrząsnął plastikowymi biodrami i pomachał plastikową miniaturką gwieździstego sztandaru. Rod trzasnął drzwiami auta i poprawił bejsbolówkę. Południowe słońce w Teksasie, mimo że znane mu od prawie czterdziestu lat, nadal wyciskało mokre plamy na jego koszuli. Sunąc płynnym krokiem w stronę wejścia pozdrowił Clintona sprzątającego stoliki na ogródku. Stary murzyn wyszczerzył białe jak śniego zęby. Zgarnął tace z pojemnika na odpadki.
- Wcześnie dzisiaj, Rod...
- Szef wyjechał, a roboty nie było. To żem przyjechał wcześniej.
- Jasne. Co u żony? Korzonki już nie dokuczają?
Rod uśmiechnął się pod wąsem. Czarnuch ma fenomenalną pamięć; pomyślał. Tyle ludzi tu przychodzi, a on zna każdego.
- Wszystko gra, chyba jej przeszło.
- OK. Weź ją kiedyś na kolacje do nas - Clinton otworzył mu drzwi i otarł wierzch dłoni o daszek na czole - W przyszłym tygodniu mamy promocję.
- Na pewno wpadniemy - Rod uśmiechnął się i poklepał go po ramieniu.
Podszedł do lady i zamówił to co zwykle. Stał cierpliwie czekając na posiłek wciągając w nozdrza znajome zapachy. Olej skwierczących frytek, środek do mycia podłóg, farba drukarska z papierowych obrusików na tackach. Zmrużył oczy i łowił dżwięki - brzdęk otwieranych kas, klekotanie kostek lodu w wysokich kubkach, spokojna muzyka sącząca się z głośników, szybkie kroki obsługi. Podążył z tacą na swoje ulubione miejsce przy oknie. Nadszedł czas na ucztę dla tego ze zmysłów, który był tu niekoronowanym królem. Smak. Złapał hamburgera w obie dłonie i zatopił w nim zęby. Tak. Dokładnie tak. Zawsze tak samo. Tak samo dobrze. Przełknął pierwszy kęs i delikatnie chwycił zębami plastikową słomkę. Zimny, orzeźwiający smak coli przemknął mu przez gardło. Odetchnął z ulgą jak po przepłynięciu całego basenu pod wodą. Jeszcze jeden łyk, tym razem spokojnieszy. Przepłukał usta jak po myciu zębów. Uwielbiał to łaskotanie bąbelków w dziąsła. I kolejny gryz. Frytki jak zwykle zostawił na deser. Lubił wybierać po jednej, zgniatając w dłoni opakowanie po hamburgerze w małą kulkę. Rozejrzał się po sali. Ci sami ludzie co zazwyczaj, jakaś grupka młodych turystów, niańki ze swoimi pociechami. Poczuł ogarniające go rozleniwienie i uczucie prostego szczęścia. Uśmiechnął się do siedzącego obok mężczyzny w kraciastej koszuli.
- Dobrze wysmażony dzisiaj, co? - kiwnął głową w stronę leżacego na jego tacy nadgryzionego lekko cheesburgera. Facet lubił zaczynać od frytek. Czerwony kartonik był prawie pusty.
- Dobrze - kraciasty odwzajemnił uśmiech - Cola dobrze gazowana też.
- Zgoda. Ta z puszki tak mi nie smakuje - powiedział Rod i na potwierdzenie swych słów głośno siorbnął z kubka.
- Słyszałeś o Bin Ladenie? Podobno żyje - kraciasta koszula zmienił temat dosiadając się do jego stolika. Położył przed nim lokalny dziennik.
- Bandyta ma dużo szmalu. Ale nasi chłopcy go dopadną - Rod mocniej zgniótł kulkę w dłoni.
- Pewnie. Jak go dopadną, wypalą mu na dupie nasz sztandar. Powoli, po jednej gwiazdce - zarechotał kracisty i pogładził po zaroście oplatającym śniadą twarz.
- He he he he - ramiona Roda zatrzęsły się - Jasne.
Poczuł przypływ energii. Nikt na świecie im nie podskoczy. Ani jego szef, ani komuniści, ani Bin Laden. Dadzą radę każdemu. Amerykański naród jest najsilniejszy. Słyszał to codziennie i wierzył w to. Najważniejsze to myśleć pozytywnie. I wierzyć w Ojczyznę. Wyciągnął dłoń do swojego nowego kompana, a ten bez wahania złapał ją w mocnym uścisku.
- Dołożymy im, stary !
- Tak, dołożymy każdemu !
Rod wstał od stołu, czuł się wspaniale. Uśmiechnął się jeszcze raz w stronę kraciastej koszuli.
- Coś jeszcze dla ciebie, bracie? Ja stawiam.
Nie czekając na odpowiedź ruszył w kierunku lady po następną porcję...



George poczekał aż wszyscy opuszczą pokój. Wstał i podszedł do okna.
"To wspaniały naród" pomyślał. Rzucił po raz setny wzorkiem na oprawioną w proste ramki fotografię ruin World Trade Center. "Nie pozwolę im się załamać. Byliśmy, jesteśmy i będziemy potężni". Odszedł od okna i zdał sobie sprawę, że czuje głód.
Przekąsił by coś.
Do najbliższego MacDonalda miał dwieście metrów. Przycisnął guzik interkomu i poprosił o obstawę i szofera...

Half-org [ Pretorianin ]

co to ma byc , ja sie pytam ?