Saga o Adamusie

20.08.2001

13:22

[1]

Alver [ Generaďż˝ ]

Saga o Adamusie

To byl dlugi dzien, niezaleznie od tego, ze wlasnie nadeszla zima i raczej noce sa teraz wydluzone; w czym nie ma oczywiscie nic zlego, wszak to wlasnie noce obwituja w najciekawsze wydarzenia. Jednak, rycerz Adamus Kharga O'Pellouere de Saint Balzack of Wellishinges mial za soba dlugi dzien i nieprzespana krotka noc, ktora zlosliwie zakonczyla sie w tym akurat momencie, gdy byla najbardziej potrzebna i oczekiwana. Fenomen, rzeklbys, a jednak. Rzecz w tym wlasnie, ze dzisiejszej nocy (tej, ktora byla, a nie tej, ktora zaraz sie rozpocznie) Adamus podazal na spotkanie ze swa kochanka, ktorej imienia nie zdradze, a to z tego wzgledu, iz posada skryby bardzo mi odpowiada, a miejsce honorowe na katowskim pniu - nie. Gdybym zdradzil imie owej kobiety niechybnie skonczylbym zarowno w koszu na sciete glowy, jak i - cala reszta jestestwa - na brudnych deskach szafotu, a dobrze mi w jednym kawalku, choc moze i mniej przez to doswiadcze.

Dosc jednak tych dygresji, pora przedstawic najwazniejsze wydarzenia minionej nocy.
Adamus, ktorego pelne nazwisko rodowe przysparza niewprawnych czytajacych o zawrot glowy, wymknal sie z palacowych komnat w kierunku ogrodu, gdzie umowil sie uprzednio na spotkanie. Wbrew temu, co moznaby sadzic o inteligencji przecietnych rycerzy, nie zabral ze soba pelnej zbroii, a jedynie palasz, z ktorym zazwyczaj sie nie rozstawal, nawet chodzac do wychodka - co przysparzalo mu nieraz wiele niewygody... Ryczerz nasz bystro stwierdzil, ze na spotkanie przy romantycznym blasku ksiezyca nie wypada udac sie w zelaznym opakowaniu. Zastapil je zatem aksamitna tunika, przewiazana w pasie srebrnym sznurem i obcislymi rajtuzami palacowych dwornisiow, ktore bolesnie uciskaly i ocieraly pewien artefakt, z ktorego slyneli wszyscy mescy potomkowie rodu Wellishinges'ow - prawie, ze zasluzenie.

Cale to szykowne ubranie stalo sie nie-szykowne juz za pierwszym zakretem, kiedy to Adamus, przyzwyczajony do tego, iz wszyscy i wszystko schodzi mu z drogi, staranowal swoja osoba zamorski kaktus, podarunek Wezyra Fa'jek-Anghbada dla milosciwie nam panujacego Soul Catch a'Hera III. Byl to kaktus olbrzymi, wielkosci malego zajazdu, a jego zywotnosc obrastala w legendy niczym prosiak w sadlo. Bydle mialo nadpodziw wielkie i twarde kolce i cechowalo sie rownie wielkim uporem co nasz przyjaciel Adamus. Na dokladke zas, zimno nie szkodzilo mu w wiekszym stopniu, co upaly.

Zdziwiony calym zajsciem rycerz zachwial sie na swych krzywych - od konnej jazdy - nogach i odrzucony do tylu usiadl w fontannie ogrodowej, do ktorej oddawaly swoj wodny mocz kammiene satyry. Zniewazony przez jedna z rzezb, ktorej punkt docelowy dla wydostajacego sie z pewnego miejsca zrodla wody znajdowal sie dokladnie tam, gdzie ukazala sie glowa Adamusa, rycerz wstal zlorzeczac. Nie zdawal sobie sprawy jednak, iz pozornie nieszczesliwy zbieg wypadkow uratowal mu wlasnie zycie... Stalo sie bowiem, ze kochanka, do ktorej spieszyl, a ktora juz, juz widzial pomiedzy galeziami krolewskiej jabloni, zostala z nagla odtoczona przez grupe gwardii palacowej. Siedzaca na lawce kobieta zniknela za zaslona szerokich plecow i szkarlatnych plaszczow.
- Gdzie jest ten, z kim mialas sie spotkac Pani? - dobiegl Adamusa wyrazny glos Leo Tung'a, sierzanta gwardii, zaufanego czlowieka samego Imperatora. - Twoj maz wie o wszystkim, powiedz gdzie on, a darujemy mu zycie.
Pech chcial, ze rycerz Leo mowil prawde. Co wiecej, maz tajemniczej kochanki Adamusa obiecal nawet, ze jesli ujrzy swego konkurenta nie uczyni nic za wyjatkiem nakazu opuszczenia stolicy, z napelniona wczesniej kiesa. Jednakze ani tajemnicza pani nie miala pojecia gdzie jest jej spozniony kochanek, ani sam zainteresowany nie mial zamiaru sie ujawniac, majac w zgardzie rzekomy fortel zastosowany aby go wciagnac z ukrycia i zabic. Kazdy rycerz Imperium mial bowiem w sobie instynkt, ktory ostrzegal go przed zdrada. Instykt ow mylil sie nieustannie i nieustannie zdobywal zaufanie obdarzonych nim rycerzy.
- Nie wiem, sierzancie - odparla tajemnicza pani zgodnie z prawda. - Nie stawil sie.
- W takim razie - Leo podrapal sie po glowie zdawajac sie nie zwracac uwagi na stalowy helm, na ktory natrafily jego palce - Hmm... nie wiem. Chyba trza go zabic.
- Kogo? - chciala wiedziec wciaz siedzaca na lawce kobieta.
- Waszego kochanka Pani.
- A kimze on jest?
- My juz wiemy, kim on jest - odparl zupelnie niezgodnie z prawda Leo, jednak Adamus nie mogl wiedziec, ze sierzant nie wie kim jest ten, na ktorego czekala siedzaca na lawce kobieta. Wpadl zatem w panike.
Wlasnie wtedy skonczyla sie dla niego noc, ktora dopiero co miala sie zaczac. Jej miejsce zas, zajal budzacy zgroze mrok i czarna rozpac. Delektujcie sie artystycznym wyrazem ostatniego zdania w oczekiwaniu na kolejna czesc Sagi o Adamusie.

Nadworny Skryba Jego Wspanialosci Soul Catch a'Hera III-go --- Al Anonim.

---- Adamus. Zgodnie z obietnica rozpoczynam to, do czego nieopatrznie sie zobowiazalem. Czesc druga moze w sobote (o ile nikt nie bedzie protestowal). Jako, iz bede nad druga pracowal dluzej moze sie okazac lepsza od tego czegos, co widzisz powyzej :P Jednak slowo sie rzeklo i nie bede sie troszczyl o swe dobre imie... W koncu mi to wybacza i zapomna...:) -----

Alver

20.08.2001

13:24

[2]

Alver [ Generaďż˝ ]

Faken... mam za dlugi jezor i zawsze musze cos obiecac. Nie mniej... Adamus -> Jak obiecalem tak sie dzieje.

20.08.2001

14:23

[5]

Adamus [ Gladiator ]

No cóż, niezłe, niezłe. Ale widzę że musiałem Ci się nieźle narazić. W zasadzie nie wiem czym, ale cóż wrogów nie sieją, sami się rodzą ;-))). Ani chybi muszę trochę wspomóc Twoje dzieło ;-))). Adamus ciężko westchnął i pomyślał: - Komu w drogę temu kopa, i tak chybam trochę za długo tu zagrzewał miejsca. Trzeba się było stąd wynieść już ze dwa miesiące temu, póki jeszcze sakiewka była pełniejsza. Ciężkim krokiem (zostawiając za sobą mokre ślady i wydłubując resztki kolców z kaftana) ruszył w stronę karczmy gdzie kwaterował wraz z wiernym giermkiem Alver'em de Sandwiczo-Pensetą, istotą mizernej postury, ale obdarzonej hojnie przez naturę wielkim nosem i długimi obwisłymi uszami, z racji iż wspomniany giermek należał do rasy gnomów Hemoroidusów. - Wstawaj Alver, stary łobuzie i szykuj nasze rzeczy, wyjeżdżamy! - Dokąd to panie się udajemy? - Zapytał giermek głośno ziewając, przy której to czynności olbrzymi, zakrzewiony nos niemal zaklinował mu się między wystającymi siekaczami. - Nie pytaj, bo jeszcze sam dobrze nie wiem, ale musimy jak najszybciej opuścić to przeklęte miasto. Alver zerwał się szybko ze swojego posłania i mało nie fiknął koziołka, kiedy to w pośpiechu przydeptał sobie lewe ucho - Niech to komar wybzyka - zaklął szpetnie i uwijając się pakował do podróżnego worka co mu tylko wpadło pod rękę. - Ej, trochę opanowania, nocnik który służył ci za poduszkę i stare Playboye zostaw, nie będziemy ciągać takiej ilości makulatury, chyba że będziesz je niósł na własnych garbatych plecach - powiedział Adamus. - Bierzemy tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Gnom smętnie pociągnął nosem, aż olbrzymia kępka włosów z niego wyrastająca głośno zaszumiała i zafalowała (a muchy tam mieszkające z niepokojem zabrzęczały), i otępiałym wzrokiem popatrzył na nocnik. - Dobrze panie, ale zabiorę przynajmniej te naczynie. Nie dość że znakomicie mi pasuje do kształtu głowy, to jeszcze herbata w nim zaparzona, jest wręcz niezrównana. Szkoda że nie chcesz jej spróbować, też byś się zakochał w jej smaku. - No dobrze, zabierz go ale przytrocz go za ucho do pasa i więcej mi nie proponuj tego napitku, wiesz dobrze że pijam tylko mocne wina i smaczne piwa. Objuczony sporym workiem Alver zszedł po schodach, a jego pan ostrożnie się rozglądając postępował z tyłu. - Zostaw tu bagaże i wyparować mojego konia i swojego osła - przykazał Adamus giermkowi - tylko uważaj, żeby znów cię nie kopnął w czoło, i tak nie można o tobie powiedzieć żeś nie w ciemię bity. Gnom posłusznie kiwnął głową i potykając się o uszy pomaszerował do stajni, skąd po chwili wyprowadził zwierzęta. Obaj podróżnicy dosiedli swoich wierzchowców i szybkim kłusem przejechali bramy miasta, które dopiero niedawno, z nastaniem świtu otwarto. Po krótkim czasie wiatr zasypał ich ślady i nic nie wskazywało że ktoś tędy przejeżdżał. Nie mam czasu na więcej, ale może jeszcze kiedyś...

14.09.2001