Moje opowiadanie

j-bobo [ Pretorianin ]

Moje opowiadanie

pozwolę sobie przedstawić fragment mojego opowiadania/powieści.
na początek kika informacji:
1. To jest mój pierwszy tekst na taką skalę. Pisany był rok, dwa lata temu, kiedy to jeszcze nie mialem doswiadczenia.
2. ogólna sytuacja przedstawia sie mniej wiecej tak:
farmy w okoloicy miasta zostaly napadniete przez orkow. nie bylo oficjalnej informacji o potencjalnym zagrozeniu wiec w miescie zapanowala panika. wladze poprosily o pomoc w wybijaniu (dobijaniu) "partyzantki" orkowej jednego z dowodcow armii, ktora akurat w tym czasie byla niedaleko, a znana byla ze skutecznosci w takich "atrakcjach". oddzial przybyl, jednak nic nie zechcial zrobic, wiec wymyslili sobie, ze urzadza sobie polowanie-turniej. do polowania zglaszali sie ludzie z okolic, m.in zbigniew. grupa ruszyla w las. zbigniew, poniewaz byl z naury samotnikiem postanowil sie rozlaczyc i isc samemu. jednak kilka chwil po odejsciu grupa zostala zaatakowana przez orkow, co spowodowało ze zbigniew sie wrocil ( w ostatniej chwili, bo orkowie mieli juz zabijac.. tak sie akurat walka potoczyla - mieli po prostu ludzi na jeden strzal...) w nagrode za to dali mu orkowe topory, co mialo byc takim jakby dowodem ze udalo mu sie pokonac orkow, co pozwalalo otrzymac nagrode...
3. przepraszam jesli kogos urazilem iloscia bledow ortograficznych w moich wypowiedziach.
4. IMIĘ BOHATERA SPECJALNIE ZMIENIŁEM, to taka jakby CENZURA
5. jest to szkic roboczy (w wielu miejscach mam duze luki, ktore z czasem bede dopracowywac, a bledy zmieniac...)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(...)Zbigniew szedł ścieżką przez las na zachód. Starał się nie myśleć o wadze niesionych w skórzanym worku trofeów. Jedynie czasami przez głowę przelatywała mu myśl typu: "Jacy ci Orkowie muszą być silni, by mogli unieść taki oręż. Podziwiam żołnierzy, którzy pokonali armie orkową w dwóch wojnach. To musiało być trudne. Ale na szczęście się udało. Ciekawe zresztą, skąd ci Orkowie się tu wzięli. Raczej nie przypłynęli, bo zapewne ich statki nie wytrzymałyby takiego ciężaru. Mam wrażenie ze oni nie są zbyt inteligentni, by wogóle mogli zbudować okręty. Tak czy inaczej, te topory są ciężkie i mam nadzieje ze ich nie pogubię. Tez mi je musieli dać. Sam bym sobie zdobył, a tak musze dźwigać, a oni polują w najlepsze. Ale może to i lepiej".
Nagle poczuł ruch w worku i po chwili drugi fragment trzymanego pod pachą worka wypadł mu z ręki. Mężczyzna odskoczył na odległość kilku stóp, by spadająca broń nie przygniotła mu nogi. Odgłos uderzającego oręża o ziemie odbił się echem pomiędzy drzewami, co spowodowało nagłe poruszenie w lesie. Bohater ujrzał gromadę unoszących się w powietrzu ptaków, spłoszonych dźwiękiem toporów. Ze zdenerwowaniem Zbigniew zabrał się pospiesznie do ponownego zbierania i chowania do worka ekwipunku.
Przypadkiem spojrzał kątem oka na kotlinę rozciągającą się za nim. Popołudniowe słońce oświetlało większy niż wcześniej obszar krainy a spowodowane to było przesunięciem się cienia góry nieco bardziej na wschód. Nie udało się bohaterowi zlokalizować polanki, na której doszło kilka chwil temu do walki. Wśród zielonych koron drzew z trudem dojrzał przestrzeń miedzy nimi gdzie biegła droga do kotliny.
W chwilę później worek był znów zapakowany, wiec bohater ruszył dalej w kierunku miasta. "Mam nadzieje ze ten worek się nie rozleci. Nie mam najmniejszej ochoty nosić tych toporów pojedynczo. Wolę mieć to jak najszybciej z głowy" -pomyślał biorąc worek.
Po kilku kwadransach Zbigniew zobaczył rozpościerające się przed nim mury miasta. Wydało mu się z tej perspektywy większe niż przed południem, kiedy jeszcze był wewnątrz.
Wysokie mury z kamiennej cegły, co kilka, kilkanaście, a może i kilkaset metrów przerywane były większymi od ścian obronnych wieżami zakończonymi ostrymi spiczastymi czerwonymi dachami. Pod nimi na każdej z konstrukcji znajdowały się pomieszczenia, w których byli strażnicy. Zbigniew po wyjściu spomiędzy drzew zauważył okalającą mury fosę. Podążając wzrokiem po ścieżce ujrzał z zadowoleniem wejście do miasta przez Wschodnia Bramę.
(...)
mam nadzieje ze dacie jakos ocene i ewentualne rady...

21.10.2006

00:44

[2]

arthemide [ Prawdziwa kobieta ]

Troche krotki kawalek, ale ciekawie sie zaczyna. Do narzekan nie mam duzo. Brakuje rutyny, ale ta zdobedziesz z czasem :) Pisz, pisz, pisz