Wojna z 1939 r. - czy polski opór miał sens Czy Anglicy nie pchnęli Pols...

29.09.2006

01:15

[1]

Pole [ Generaďż˝ ]

Wojna z 1939 r. - czy polski opór miał sens Czy Anglicy nie pchnęli Pols...

Swego czasu ("Rzeczpospolita" 17.09.05 Nr 218) prof. P. Wieczorkiewicz postawił ciekawe zagadnienie:

Czy gdyby w Warszawie były znane niemiecko-sowieckie ustalenia (pakt Ribentropp-Mołotow czyli m.in. IV rozbiór Polski), Polsce pozostałoby tylko kapitulować przed Niemcami.?

Wojna w takim układzie nie miałaby bowiem żadnego sensu - dodam od siebie swój komentarz: wszak liczą sie żywi (uderzający w czasie odpowiednim gdy samemu dyktuje sie warunki) a nie martwi bohaterowie

Przytoczę fragment jego wypowiedzi (bo dla wielu z was archiwum "Rzepy" jest niedostępne (jest płatne) - jako przyczynek do ew. dyskusji.

"...Czy rzeczywiście, jak się to na ogół przedstawia, Polska nie miała w 1939 roku żadnego pola manewru?

Kontynuując ten tok myślenia, doszlibyśmy do wniosku, że Rzeczpospolita była skazana na klęskę już w chwili podpisania traktatu wersalskiego, który stworzył dla niej bardzo korzystne, ale trudne do obrony, granice. Pobudził jednocześnie rewanżyzm niemiecki i przy różnicy potencjałów skazywał Polskę na porażkę w konfrontacji, do której prędzej czy później musiało dojść. Odrzuciłbym więc taki punkt widzenia. Skupmy się na wydarzeniach. 24 października 1938 roku Niemcy - podczas rozmowy Lipski - Ribbentrop - przedstawili Polsce swoje żądania, które ja bym nazwał raczej pakietem propozycji, bo nie były one początkowo wysunięte w tonie ultymatywnym. Miały na celu silne związanie Polski z polityką Rzeszy. Przyjmując je, Rzeczpospolita nie poniosłaby żadnego istotnego uszczerbku. Gdańsk nie był bowiem wtedy miastem polskim, a autostrada przez korytarz była, o czym mało kto pamięta, pomysłem naszej dyplomacji, który powstał w latach 30. jako próba unormowania stosunków polsko-niemieckich. W zamian za te ustępstwa Polsce zaproponowano przedłużenie paktu o nieagresji i przystąpienie do paktu antykominternowskiego.

Jaką rolę grała Polska w wojennych planach Adolfa Hitlera?

Kluczową. Aż do wiosny 1939 roku była dla niego antybolszewicką zasłoną na wypadek wojny z Francją, od której zamierzał zacząć konflikt. Po zwycięstwie na Zachodzie miała zaś być cenionym, niezwykle ważnym partnerem w wyprawie na Związek Sowiecki. W ostatniej rozmowie z Beckiem w Berchtesgarden Hitler powiedział wprost, że każda dywizja polska pod Moskwą oznacza jedną dywizję niemiecką mniej. Przywódca Rzeszy proponował nam wówczas udział w podziale Europy.

Dlaczego nie przyjęliśmy tej propozycji?

Politycy polscy, przede wszystkim Beck, trzymali się pewnych wytycznych Piłsudskiego. Podkreślał on, że suwerenność jest najważniejsza i że w razie konfliktu europejskiego Polska powinna zwrócić się w stronę Londynu, bo tylko Londyn będzie w stanie zmusić Francuzów do walki. Beck jednak nie dostrzegł, czy też może zlekceważył, inne ze wskazań Marszałka. Że Polska w żadnym razie nie może wejść do wojny jako pierwsza i że nie można dopuścić, żeby na jej terenie toczyły się działania wojenne. Pójście na konfrontację z Niemcami zaprzeczało obu tym aksjomatom. Sojusz z Rzeszą, być może nawet chwilowy, pozwalał zaś je spełnić. Beck doszedł jednak do wniosku, że nawiązując bliskie stosunki z Brytyjczykami i zacieśniając je z Francuzami, stworzy blok, który okiełzna Hitlera. Było to rozumowanie całkiem poprawne, ale z jedną kardynalną wadą - nie brałopod uwagę osoby Stalina i jego zaborczych planów.

Dlaczego tak mało mówi się o tych błędach?

Moje pokolenie patrzy na wydarzenia sprzed wojny z perspektywy 1941 czy 1943 roku. Z perspektywy okrutnej polityki niemieckiej uprawianej później w Polsce. Wydaje się rzeczą nie do pomyślenia, że mogliśmy się stać sojusznikami Trzeciej Rzeszy. Należy jednak pamiętać, że wówczas nie wydawała się ona żadnemu europejskiemu politykowi taka okropna. Z Hitlerem, na politycznych salonach, rozmawiali wtedy wszyscy przywódcy, nawet ci o proweniencji lewicowej. Nie było wówczas mowy o niemieckich zbrodniach na większą skalę, w przeciwieństwie do masowego ludobójstwa w Związku Sowieckim.

Większości badaczy nie przeszkadza fakt, że pomimo Katynia i masowego ludobójstwa na Kresach w latach 1939 - 1941 w dalszej fazie wojny podjęliśmy daleko idącą współpracę z drugim naszym wrogiem - Sowietami.

Nie chcieliśmy znaleźć się w sojuszu z Trzecią Rzeszą, a wylądowaliśmy w sojuszu z tak samo zbrodniczym Związkiem Sowieckim. A co gorsza, pod jego absolutną dominacją. Hitler zaś nigdy nie traktował swoich sojuszników tak jak Stalin kraje podbite po II wojnie światowej. Szanował ich suwerenność i podmiotowość, nakładając jedynie pewne ograniczenia w polityce zagranicznej. Nasze uzależnienie od Niemiec byłoby więc znacznie mniejsze niż to, w jakie wpadliśmy po wojnie wobec Związku Sowieckiego. Mogliśmy znaleźć miejsce u boku Rzeszy prawie takie jak Włochy, a na pewno lepsze niż Węgry czy Rumunia. W efekcie stanęlibyśmy w Moskwie i tam Adolf Hitler wraz z Rydzem-Śmigłym odbieraliby defiladę zwycięskich wojsk polsko-niemieckich. Ponurą asocjacją jest oczywiście Holokaust. Jeżeli jednak dobrze się nad tym zastanowić, można dojść do wniosku, że szybkie zwycięstwo Niemiec mogłoby oznaczać, że w ogóle by do niego nie doszło. Holokaust był bowiem w znacznej mierze funkcją niemieckich porażek wojennych.

Czy możliwość polsko-niemieckiego porozumienia ostatecznie pokrzyżowały udzielone nam w marcu 1939 roku brytyjskie gwarancje?

Tak. Do tej pory bowiem Polacy nie chcieli przyjąć niemieckiego pakietu, ale nadal było pole do rokowań. Göring, wielki zwolennik sojuszu z Rzeczpospolitą, powiedział o tym wprost, że kamieniem obrazy dla Hitlera były właśnie angielskie gwarancje. Zaraz po ich przyjęciu wydał rozkaz opracowania planu wojny z Polską. Od tego czasu bowiem, jeżeli chciał myśleć o zaatakowaniu Zachodu, musiał najpierw zlikwidować sprzymierzoną z nim Rzeczpospolitą. Polskie kierownictwo nie zdawało sobie tymczasem sprawy, że Anglia i Francja - o czym powszechnie wiedziano w Europie - nie są przygotowane do wojny. Potrzebowały czasu, żeby dogonić Rzeszę, i były zdecydowane zyskać ten czas za wszelką cenę. Sytuacja Europy wyglądała więc tak, że pędziły sanie z myśliwymi (Francuzami i Anglikami), którzy musieli dopiero składać karabiny, a za nimi leciała sfora wilków. Żeby ocalić skórę, trzeba im było zrzucać kolejne ofiary. Pierwszą była Austria, drugą Czechosłowacja, a trzecią stała się Polska. Z tym że w naszym przypadku optymalnym rozwiązaniem dla Brytyjczyków, którzy już zdecydowali się na wojnę, był taki scenariusz, w którym Polska stawi opór.

Czyli wbrew powszechnemu twierdzeniu to nie Wielka Brytania przystąpiła do wojny w obronie Polski, lecz Polska w obronie Wielkiej Brytanii?

Tezę tę potwierdzają kolejne wydarzenia. O intencjach Brytyjczyków najlepiej świadczy to, że niemal od razu znali oni tajny protokół paktu Ribbentrop - Mołotow, przekazany im przez pracownika ambasady Rzeszy w Moskwie von Herwartha. Oczywiście nie przekazali tej wiadomości Polakom, żeby przypadkiem nie spowodować wstrzymania wybuchu wojny. Wydaje się bowiem, że gdyby w Warszawie były znane niemiecko-sowieckie ustalenia, Polsce pozostałoby tylko kapitulować przed Niemcami. Wojna w takim układzie nie miałaby bowiem żadnego sensu. Oczywiście z polskiego, a nie z angielskiego punktu widzenia. Brytyjczycy i Francuzi, wiedząc, co stanie się 17 września, spisali Polskę na straty. Mimo słabości wojsk Rzeszy pozostawionych na zachodniej granicy francuskie uderzenie na Niemcy - do czego zobowiązywały podpisane z Polską traktaty - byłoby sprzeczne z rozsądkiem. W nowym układzie geopolitycznym wytworzonym przez moskiewski pakt Paryż wolał powstrzymać się od akcji. Poza tym atak na Zachodzie nie tylko stworzyłby szansę na utrzymanie frontu przez Polaków, ale - czego bali się Francuzi - umożliwiałby kontruderzenie niemieckie już jesienią 1939 roku..."

29.09.2006

17:27

[2]

Torn [ Legend ]

Z czystej ciekawości upnę ten wątek, bo lubię czytać takie rzeczy.

04.10.2006

20:47

[20]

Trael [ 24th MEU ]

No a co ja napisałem? Uwaga powtarzam POLITYCZNE NACISKI i przynajmniej nie ze strony reszty naszego narodu. Tego można się dowiedzieć z każdej książki historycznej ba nawet z podręczników do historii. Inna sprawa, że dzięki temu części naszych rodaków udało się wydostać z "wakacyjnych" rejonów ZSRR.

Co do polityki i sojuszów z Brytanią i Francją to słusznie napisał Anoneem, że przegraliśmy już w momencie sprzedaży Czechosłowacji. Niestety nasi politycy przeliczyli się co do wielkości naszego karaju. Byliśmy za duźi dla Czechosłowacji, ale za mali żeby grać z Niemcami, ZSRR, Anglią i Francją. Niestety tego nie zauważono. Należało budować sojusze w naszym regionie.

Co do tego czy potrzebowała Wielka Brytania nas czy nie? Ciekawe pytanie. Powiem tak, potrzebowali nas w takim samym stopniu jak my ich. Zauważ, że w tamtym czasie zostaliśmy samii w tej części Europy. Na sojusze było już za późno bo nie było z kim. Pojawiło się pytanie co teraz zrobi Adolf, czego zarząda. Miał do wyboru nas albo Francję. W takim wypadku złapanie się do takiego sojuszu niż do żadnego było bardzo rozsądnym wyjściem. Nie ważne w którą stronę by się obrócił zawsze ktoś mógł mu stanąc za plecami. Niestety okazało się, że Francuzi nie palą się do walki w ramach wypełnania sojuszy (z resztą bronić własnego kraju także nie chcieli więc nie ma się co dziwić). Wlk. Brytania nie mogła nam pomóc bo potrzebowała czasu na mobilizację i wysłanie wojsk na kontynent (Wojska ekspedycyjne pojawiły się dopiero po miesiąc po rozpoczęciu walk w Polsce). Teraz zastanawia mnie co oni takiego wielkiego ugrali między 39 a 40 rokiem. Wg. mnie nic ba nawet do wojny się nie przygotowali. Więc nie wiem jakie własne gry grali. Może rozwiń to trochę to będzie można prowadzić dalej dyskusję na temat gier. Bo w każdym wypadku byli raczej bezpieczni, nawet gdyby Niemcy w 1939r. zdobyli Francję nie dali by rady od razu z przyłożenia wykonać desantu na wyspy.

To, że instrumentalnie traktowano Polskę wcale mnie nie dziwi. Jak pisałem byliśmy za ciency do gry z wielkimi a jednak staraliśmy się zagrać. Co mieliśmy do zaoferowania Anglikom? Prawie nic, polska armia na zachodzie była umundurowana przez nich, jeździła na ich sprzęcie i walczyła z ich kasę. Ot kolejni alianci w walce z III reszą. Wedle starego powiedzenia wróg mojego wroga jest moim przyjacielem.

Aha i wracając do sprawy czy ktoś kieruje się racją "swojego" państwa itd. To powiem tyle, że wielka polityka nie jest przeznaczona dla przeciętnego obywatela. Czym się ktoś kierował, dlaczego itp. to sprawy, które i tak nie wyjdą na wierzch i prawdopodobnie nigdy ich nie poznamy.