Z cyklu: oceńcie opowiadanie...

07.01.2006

15:03

[1]

Vegetan [ Leń ]

Z cyklu: oceńcie opowiadanie...

Tytuł: Kartka z pamiętnika zakochanego.

Proszę o szczerą opinię.

Drugi stycznia 2006 roku.
Drogi pamiętniku. Dzisiaj pierwszy raz idziemy do szkoły w nowym roku. Zapewne wszyscy mają z tego powodu tysiące zmartwień i się załamują, ale dla mnie to wielkie szczęście. Ten tydzień wolnego sprawił, że nie miałem okazji zobaczyć mojej ukochanej. Na szczęście szkolne przerwy sprawiają, że znów będę mógł wpatrywać się w nią przez chwile, które są dla mnie przyjemną wiecznością. Pamiętasz, jak mówiłem Ci, że ostatnio się do mnie uśmiechnęła. Dzisiaj sprawa wyglądała tak: jak zawsze tuż przed lekcjami zaczaiłem się przy szatniach, by ją zobaczyć. Jakże cudnie wygląda, gdy zdejmuje kurtkę, odrzucając na bok swoje ciemne, długie włosy, potem jej delikatne dłonie odwieszają kurtkę na haczyk. Ściąga eleganckie kozaczki i zakłada buty zmienne. Mogę wpatrywać się w nią godzinami, a nigdy nie będzie za wiele. Nim zdążyła mnie zauważyć umknąłem z pomieszczenia i poszedłem pod sale pogrążony w marzeniach. Marzenia nie odstępują mnie na krok, prawie cały czas widze siebie i ją, jak chodzimy razem po plaży, obserwujemy zachód słońca, leżymy i patrzymy w gwiazdy, spacerujemy po lasach, łąkach, pare razy nawet wyobrażałem sobie, że unosimy się w objęciach i wędrujemy ku gwiazdom. Moje marzenia są takie wybujałe, ale twarda rzeczywistość jest taka, że nigdy nawet nie odważę się do niej podejść, porozmawiać, umówić… Kolejne lekcje mijały, a ja nie umiałem skupić się na niczym innym, tylko na tych jej słodkich szafirowych oczach, czereśniowych ustach, różanej cerze, ciemnych włosach, świetnej sylwetce. Ehh. Dzwonek oznajmił długą przerwę, a ja spakowałem się i tradycyjnie poszedłem usiąść na ławkach przeciwległych do klasy, w której moja luba miała następną lekcję. Znałem chyba cały jej plan. To nic trudnego spisać go z wielkiego planu lekcji wywieszonego przy drzwiach do gabinetu dyrektora. Tak więc usiadłem i czekałem na przybycie mojej ukochanej. Wokół mnie jak zawsze zebrali się wszyscy kumple i zaczęli gadać o jakichś głupotach. Moje serce zabiło mocniej gdy ujrzałem obiekt moich westchnien. Szła i rozmawiała z koleżanką. W jej pięknych oczach migotały gwiazdy, tak jak migotają odbijane na wszystkich jeziorach świata. Jej cudne usta wypowiadały słowa, które tłumił harmider szkolnej przerwy. Nawet nie wiedziałem, jak ma na imię. Wiedziałem, że nie mam u niej żadnych szans. Była to jedna z najładniejszych dziewczyn w szkole, dla mnie była najładniejsza na świecie. Była niczym anioł, który zstąpił na Ziemię by inni mogli go podziwiać. Właściwie to ją. A ja? Szary zwykły człowieczek, który ginie wśród tłumu innych chłopaków. A jednak los okazał się łaskawy. Moje serce zaczęło bić szybciej, gdy spostrzegłem, że zmierza w moim kierunku i ukazuje swoje białe ząbki. Tak już się uśmiechała, nie miała czego się wstydzić. Byłem pewny, że zaraz skręci w lewo lub w prawo, a ona podeszła do mnie i aksamitnym głosem wypowiedziała: "Cześć Patryk". Skąd ona znała moje imię? Wygrałem raz czy dwa jakiś konkurs w szkole i odbierałem dyplom na jakiejś akademii, ale żeby od razu pamiętąc? Odpowiedziałem troche speszony: "Cześć". "Mieliście już kartkówkę z fizy? Pamiętasz pytania?" - spytała. Kartkówkę mieliśmy lekcję wcześniej, więc z pomocę kumpli powiedziłem jej to, co pamiętaliśmy. Dowiedziałem się też, że ma na imię Martyna. Przyglądałem się jej, jak notuje w małym notesiku jakieś głupie zadania z fizyki. To jej cudne, przenikliwe spojrzenie, charakterystyczny nosek, grzywka spływająca na czoło, duże usta, różowa skóra. Kiedy odchodziła mówiąc "dzięki" uświadomiłem sobie, że teraz wszystko będzie łatwiejsze. To jest jak pierwsza jazda na rowerze. Jak już się przejedzie ten kawałek samemu, to później wszystko wydaje się banalnie łatwe. Kto wie, może będziemy razem w przyszłości? Może spełnią się moje marzenia i będę najszczęśliwszym człowiekiem na świecie? Czy będę mógł patrzeć bez ograniczeń w jej boskie oczy, czy zasmakuję jej ust, poczuje przy sobie jej ciepło? Czas pokaże…

07.01.2006

15:07

[2]

Piotrek.K [ Cyberdine Systems ]

Najpierw podziel to jakos na akapity, bo jak patrze na tak duzy tekst zbity w jedna calosc odechciewa mi sie czytac...

08.01.2006

14:13

[4]

Vegetan [ Leń ]

Problem w tym, że akapity były, tylko się "zgolowały"

Drugi stycznia 2006 roku.
Drogi pamiętniku. Dzisiaj pierwszy raz idziemy do szkoły w nowym roku. Zapewne wszyscy mają z tego powodu tysiące zmartwień i się załamują, ale dla mnie to wielkie szczęście. Ten tydzień wolnego sprawił, że nie miałem okazji zobaczyć mojej ukochanej. Na szczęście szkolne przerwy sprawiają, że znów będę mógł wpatrywać się w nią przez chwile, które są dla mnie przyjemną wiecznością. Pamiętasz, jak mówiłem Ci, że ostatnio się do mnie uśmiechnęła.
Dzisiaj sprawa wyglądała tak: jak zawsze tuż przed lekcjami zaczaiłem się przy szatniach, by ją zobaczyć. Jakże cudnie wygląda, gdy zdejmuje kurtkę, odrzucając na bok swoje ciemne, długie włosy, potem jej delikatne dłonie odwieszają kurtkę na haczyk. Ściąga eleganckie kozaczki i zakłada buty zmienne. Mogę wpatrywać się w nią godzinami, a nigdy nie będzie za wiele. Nim zdążyła mnie zauważyć umknąłem z pomieszczenia i poszedłem pod sale pogrążony w marzeniach. Marzenia nie odstępują mnie na krok, prawie cały czas widze siebie i ją, jak chodzimy razem po plaży, obserwujemy zachód słońca, leżymy i patrzymy w gwiazdy, spacerujemy po lasach, łąkach, pare razy nawet wyobrażałem sobie, że unosimy się w objęciach i wędrujemy ku gwiazdom. Moje marzenia są takie wybujałe, ale twarda rzeczywistość jest taka, że nigdy nawet nie odważę się do niej podejść, porozmawiać, umówić… Kolejne lekcje mijały, a ja nie umiałem skupić się na niczym innym, tylko na tych jej słodkich szafirowych oczach, czereśniowych ustach, różanej cerze, ciemnych włosach, świetnej sylwetce. Ehh.

Dzwonek oznajmił długą przerwę, a ja spakowałem się i tradycyjnie poszedłem usiąść na ławkach przeciwległych do klasy, w której moja luba miała następną lekcję. Znałem chyba cały jej plan. To nic trudnego spisać go z wielkiego planu lekcji wywieszonego przy drzwiach do gabinetu dyrektora. Tak więc usiadłem i czekałem na przybycie mojej ukochanej. Wokół mnie jak zawsze zebrali się wszyscy kumple i zaczęli gadać o jakichś głupotach. Moje serce zabiło mocniej gdy ujrzałem obiekt moich westchnien. Szła i rozmawiała z koleżanką. W jej pięknych oczach migotały gwiazdy, tak jak migotają odbijane na wszystkich jeziorach świata. Jej cudne usta wypowiadały słowa, które tłumił harmider szkolnej przerwy. Nawet nie wiedziałem, jak ma na imię. Wiedziałem, że nie mam u niej żadnych szans. Była to jedna z najładniejszych dziewczyn w szkole, dla mnie była najładniejsza na świecie. Była niczym anioł, który zstąpił na Ziemię by inni mogli go podziwiać. Właściwie to ją. A ja? Szary zwykły człowieczek, który ginie wśród tłumu innych chłopaków.

A jednak los okazał się łaskawy. Moje serce zaczęło bić szybciej, gdy spostrzegłem, że zmierza w moim kierunku i ukazuje swoje białe ząbki. Tak już się uśmiechała, nie miała czego się wstydzić. Byłem pewny, że zaraz skręci w lewo lub w prawo, a ona podeszła do mnie i aksamitnym głosem wypowiedziała: "Cześć Patryk". Skąd ona znała moje imię? Wygrałem raz czy dwa jakiś konkurs w szkole i odbierałem dyplom na jakiejś akademii, ale żeby od razu pamiętąc? Odpowiedziałem troche speszony: "Cześć". "Mieliście już kartkówkę z fizy? Pamiętasz pytania?" - spytała. Kartkówkę mieliśmy lekcję wcześniej, więc z pomocę kumpli powiedziłem jej to, co pamiętaliśmy.

Dowiedziałem się też, że ma na imię Martyna. Przyglądałem się jej, jak notuje w małym notesiku jakieś głupie zadania z fizyki. To jej cudne, przenikliwe spojrzenie, charakterystyczny nosek, grzywka spływająca na czoło, duże usta, różowa skóra. Kiedy odchodziła mówiąc "dzięki" uświadomiłem sobie, że teraz wszystko będzie łatwiejsze. To jest jak pierwsza jazda na rowerze. Jak już się przejedzie ten kawałek samemu, to później wszystko wydaje się banalnie łatwe. Kto wie, może będziemy razem w przyszłości? Może spełnią się moje marzenia i będę najszczęśliwszym człowiekiem na świecie? Czy będę mógł patrzeć bez ograniczeń w jej boskie oczy, czy zasmakuję jej ust, poczuje przy sobie jej ciepło? Czas pokaże…

22.01.2006

12:30

[17]

Vegetan [ Leń ]

Ludzie, ludzie, czy Wy nie umiecie zrozumieć prostej rzeczy? To było zadanie domowe pt. "Kartka z pamiętnika zakochanego". Tak, gimnazjum. I co z tego? Napisałem tyle, ile trzeba było, jakbym chciał napisać więcej, to bym to zrobił, bo potrafię (link->Fan works-> Fan Ficki ->Zemsta Saiyan).

Po prostu zrobiłem tyle, ile musiałem i troche więcej.

Mieszanie stylu wysokiego z potocznym? A może mój bohater opowiadania tak mówi i tak myśli? Chyba mu tego nie zabronicie? Ja też czasem mówie stylem wysokim, a czasem potocznym, bo to lubię, a co, zabronicie mi tego?

Zalogowany-> Twoje wypowiedzi są żenujące. To jest fikcja literacka. A, że Ty jesteś jakiś super odważny to gratuluje.

Nie jest to jakieś wielkie arcydzieło, chciałem tylko, żebyście mi to obiektywnie ocenili, a nie od razu najeżdżali, że jest krótkie. Chciałbym, napisałbym dłuższe, ale zadanie było "kartka z pamiętnika" a nie cały pamiętnik. Adrian Mole to to nie jest!

Nie, nie najeżdżam na Was. Tłumacze Wam Wasze błędy w rozumowaniu.