--> Archiwum Forum
Mr_Slip [ Vaizard ]
Geografia
otóz mam zadanie z geografii, a praktycznie to dwa zadania:
Wypisz rodzaje osadó i ich charakterystykę.
Gdzie na świecie zanotowano najwieksze opady (chodzi tu oczywiscie o deszcz)
i tu zwracam się do Was drodzy forumowicze z prośbą o pomoc ( linki, rozwiazania itd.)
dziekuje ślicznie z góry :)
Tomus665 [ Legend ]
Rodzaje opadów i osadów
Opadami nazywamy tę ilość wody, która w postaci ciekłej lub stałej spada na powierzchnię ziemi, bądź tworzy się na niej jako rezultat kondensacji pary wodnej. Do pierwszej grupy należą: deszcz, śnieg, krupa i grad, a do drugiej: rosa, szron, sadź, gołoledź. Grupę pierwszą nazywamy opadami, grupę drugą- osadami.
Deszcz. Deszczem nazywamy krople wody spadające z chmur. Spadanie kropel następuje, gdy ich rozmiary przekroczą wielkość, przy której nie mogą się już utrzymać w powietrzu, to znaczy, że nawet siła prądu wstępującego nie może zrównoważyć siły ciężkości spadających kropel. Mechanizm narastania kropel ze stanu mgły do stanu deszczu mżącego nie jest jeszcze dostatecznie wyjaśnione. Najprostszym z przypuszczeń jest to, że krople deszczu powstają przez łączenie się elementów chmury, którymi są albo kropelki mgły, albo kryształki lodowe. Elementarne kropelki mgły otoczone są warstewką powietrza adsorpcyjnego i mogą istnieć zawieszone obok siebie w powietrzu. Aby wytworzyła się jedna kropla deszczu, muszą się połączyć ze sobą tysiące kropelek elementarnych.
Zjawisko łączenia się kropel nie następuje tylko wskutek prostego zlewania się, gdyż oprócz sił, które temu sprzyjają, występują inne siły, które temu wyraźnie przeszkadzają. Tak np. elementarne kropelki chmury zawierają pewien ładunek elektryczny. Jeśli więc kropelki posiadają ładunki o różnym znaku, wówczas się przyciągają, jeśli zaś mają ładunki o jednakowym znaku- odpychają się. Niewątpliwie istotną rolę przy tworzeniu się deszczu odgrywa powiększanie się jednych elementów kosztem drugich. W chmurach złożonych jednocześnie z kropelek przechłodzonej wody i kryształków lodowych kosztem kropelek rosną śnieżynki. Jak wiadomo z fizyki, prężność pary nasycającej powietrze w danej temperaturze jest nad powierzchnią lodu mniejsza niż nad powierzchnią wody; prężność jest mniejsza również nad powierzchnią płaską niż nad wypukłą. Jeśli zatem chmura ma budowę niejednorodną i składa się zarówno z kryształów lodowych, jak i z kropelek wody, to powietrze może być nie nasycone parą wodną w stosunku do powierzchni kropelek, w stosunku zaś do kryształków lodu będzie przesycone. Kropelki będą zatem parowały, kryształki zaś będą ich kosztem narastały, tworząc śnieżynki. Gdy śnieżynki osiągną odpowiednie rozmiary, będą spadały na dół. Podobnie duże krople, mające mniejsze krzywizny, będą rosły kosztem małych kropelek o większej krzywiźnie. Wynika z tego, że chmura jest wtedy najbardziej trwała, gdy składa się z kropelek tej samej wielkości, naładowanych elektrycznością tego samego znaku; taka chmura nie daje opadu.
Według skandynawskiego meteorologa Bergerona, główną przyczyną tworzenia się opadów są kryształki lodowe stale istniejące w atmosferze powyżej pewnej wysokości.
Chmura może zachować strukturę płynno-kroplistą nawet w temperaturze znacznie niższej od zera (-20°). Wówczas kropelki wody będą w stanie przechłodzenia. Na pewnej wysokości w atmosferze unoszą się w dostatecznej ilości kryształki lodowe. Nad Europą warstwa ta latem zaczyna się na wysokości 5-6 km, zimą zaś leży stosunkowo nisko nad powierzchnią Ziemi. Jeśli chmura rośnie w kierunku pionowym, może ona dosięgnąć tej warstwy; wówczas następuje zachwianie równowagi. Zaczyna się wtedy dyfuzja pary z kropelek na kryształki i na nich, jako na ośrodkach sublimacji, zaczynają się tworzyć śnieżynki. Śnieżynki powiększają swoją objętość i wreszcie spadają na dół. Latem po drodze topnieją i dają deszcz (niekiedy z chmur kłębiastych (Cb) - grad), zimą zaś spadają nie stopione w postaci śniegu lub krupy.
Z chwilą gdy jedne cząsteczki chmury stały się większe od innych, zaczynają opadać (względem chmury). Dalszy wzrost ich objętości będzie wynikiem zderzenia się z innymi cząstkami. Gdy zwykła kropla deszczu spada przez chmurę, najdrobniejsze kropelki chmury zostają wraz z powietrzem rozsunięte na boki, lecz większe zostają złapane przez przednią powierzchnię spadającej kropli. Również w czasie spadania kropli, wskutek rozrzedzenia powietrza za opadającą kroplą, opór powietrza jest mniejszy, tak że druga kropla, o wymiarach zbliżonych do pierwszej, wpada szybko w rozrzedzoną strugę i dogania wyprzedzającą ją kroplę. Tego rodzaju zjawiska nazywamy wychwytywaniem kropel.
W szerokościach geograficznych wysokich i średnich poziom zamarzania znajduje się tak nisko, że wiele chmur sięga obszaru temperatur ujemnych. Tutaj zarodniki lodowe decydują o zapoczątkowaniu opadu, natomiast zderzenie się kropel następuje później. W niskich szerokościach geograficznych tylko nieliczne chmury sięgają w obszar temperatur zamarzania, więc opad powstaje w nich wskutek różnic wielkości kropel chmury. Aby kropla mogła dalej rosnąć do rozmiarów kropli deszczowych, konieczna jest dostateczna grubość chmury.
Największą chyba z odnotowanych w historii ulewę przeżyli mieszkańcy amerykańskiego stanu Maryland 4 lipca 1954 r. W ciągu jednej tylko minuty spadło na nich 31 mm deszczu. Największe opady dobowe zanotowano 7 i 8 grudnia 1966 w Cilaos na wyspie Reunion na Oceanie Indyjskim - wyniosły one 1825 mm wody i były spowodowane przez cyklon Denise. Z kolei rekord opadów rocznych należy do miejscowości Cherrapunji w Assamie, gdzie w 1861 spadło 26.470 mm wody, z czego 9300 przypadło na czas lipcowego monsunu.
Mr_Slip [ Vaizard ]
amen :D dzieki Ci dobry czlowieku :P wybawiles mnie od brania NP, ktorego i tak juz nie mam :D
waslo [ Manager Ajaxu ]
też to miałem napisac ale tomuś mnie ubiegł
Tomus665 [ Legend ]
Na przyszłośc Muchomorek uważaj na lekcji :P mowiłem Tobie kiedyś , że gegra jest spoko i jak coś to wal do mnie śmiało.
waslo [ Manager Ajaxu ]
to już wiem kto za mnie będzie prace domową z gegry odrabiał :D
Mr_Slip [ Vaizard ]
Tomus--> hej mam opady, ale nie napisałes mi nic o osadach :) wiec jakbyc mógł to bym prosił :)
Tomus665 [ Legend ]
Osady -->ogólne określenie utworów luźnych zgromadzonych na powierzchni Ziemi, powstałych wskutek gromadzenia się materiału w procesie sedymentacji. Geneza osadów jest zróżnicowana, może je tworzyć materiał, będący efektem:
wietrzenia skał;
procesów erozji degradujących powierzchnię Ziemi;
procesów wulkanicznych;
procesów chemicznych i biochemicznych;
organicznego;
kosmicznego
Osady dzieli się ze względu na środowisko, w którym powstawały
* osady kontynentalne (osadzane w obrębie lądów, także w śródlądowych zbiornikach wodnych i ciekach wodnych)
* osady morskie (osadzane w obrębie basenów morskich i oceanicznych.
Osady kontynentalne:
osady eoliczne;
osady fluwialne
osady fluwioglacjalne lub glacyfluwialne
osady glacjalne
osady limniczne
osady wulkaniczne;
osady deluwialne;
osady koluwialne;
osady proluwialne.
Osady morskie:
osady abysalne;
osady batialne;
osady litoralne;
osady nerytyczne;
osady paraliczne.
osady terrygeniczne.
Mr_Slip [ Vaizard ]
Tomus--> wikipedia rzadzi co :p kurde teraz bede mial problemy z charakterystyka, ale od czego sa google :)
Tomus665 [ Legend ]
Hmm
Osady czwartorzędowe różnią się od osadów trzeciorzędowych ponieważ zawierają one znaczne ilości materiału skandynawskiego przyniesionego przez lodowce: czyli fragmenty pokruszonych skał krystalicznych i osadowych oraz okruch mineralny pochodzący z ich rozkruszenia, a także do kilku procent pyłu węglanowego. Świeżość osadów czwartorzędowych sprawia, że wykazują one zazwyczaj niewielki stopień diagenezy. Cechą charakterystyczną osadów jest frakcja czyli określenie wielkości okruchów skalnych. Wyróżniamy cztery frakcje podstawowe: żwirową ( wielkość powyżej 2 mm, powstaje w środowisku rzecznym i plażowym ), piaskową ( wielkość od 0,1 mm do 2 mm, powstaje w środowisku rzecznym, przybrzeżnym i eolicznym ), mułową ( 0,1 – 0,01 ), iłową ( poniżej 0,01 mm ).
Wśród osadów czwartorzędowych ( szczególnie osady holoceńskie ) możemy wydzielić grupy genetyczne, które różnią się składem mechanicznym, stopniem wysortowania, teksturą, miąższością, a także zasięgiem.
Koluwia czyli pokrywy grawitacyjne. Mają one miąższość do 20 m i występują na obszarach górskich i krawędziach dolinnych. W zależności od rodzaju podłoża, obejmują one szeroką gamę typów :
· pakiety skalne zerw,
· gliny z rumoszem skalnym,
· solifluidalne ułożone języki ilaste.
Osady te są słabo wysortowane. Jedynie usypiskowe stożki piargowe o nachyleniach 35-34° wykazują wzrost frakcji materiału w dół stożka.
Deluwia czyli pokrywy zmywowe, mają słabo widoczne warstwowanie i zmianę frakcji. Miąższość deluwium przekracza niekiedy 5 m. Czasem nadbudowują one dna dolin, szczególnie stożki u wylotu dopływów.
Osady rzeczne są najszeżej rozpowszechnione w całym kraju. W górskich rzekach roztokowych występują słabo wysortowane otoczaki. Najpowszechniej występują osady rzek meandrujących i wydziela się trzy rodzaje osadów:
· osady korytowe – bruk erozyjny bardzo słabo wysortowany natomiast odsypy korytowe na ogół piaszczyste, dobrze wysortowane,
· osady równi zalewowej – wypełnione przez dobrze wysortowane piaski oraz słabo wysortowana frakcja pylasta i ilasta,
· osady starorzeczy – występują tu mady powodziowe, osady jeziorne i torfy.
Wiele rzek deponuje transportowane osady przy ujściach przedłużając w ten sposób bieg na obszar morza, jeziora lub innej rzeki, do której wpływają i tworzą obszar zwany deltą. Akumulacja osadów przebiega szybko w skutek zmniejszania się prędkości rzeki i często lokalnej subsydencji spowodowanej obciążeniem deponowanymi osadami lub eustatycznymi wahaniami poziomu wody w zbiorniku. W przekroju delty występują kolejno od spągu dwa stosunkowo grube zespoły osadów, a ponad nimi cieńszy zespół osadów. W obrębie delty występują niemal wyłącznie osady klastyczne, lecz często towarzyszą im utfory fitogeniczne.
Osady eoliczne są to na ogół dość dobrze wysortowane piaski wydm nadmorskich o znacznych miąższościach ( powyżej 20 m )albo cienkie pokrywy ruchomych wydm sródlądowych z poziomami kopalnych gleb leśnych, odpowiadających okresom stabilizacji wydm.
Osady jeziorne najbardziej rozpowszechnione w północnej Polsce, miąższość ich wynosi 10 – 20 m. Obejmują one bezwapienne iły, kredę jeziorną, gytie, dy ( pelityczny mułek jeziorny ) oraz torf związany z zarastaniem zbiorników jeziornych lub wypełniają znaczną część den dolinnych.
Gytia powstaje w jeziorach eutroficznych, czyli takich których wody powierzchniowe są bogate w tlen i substancje odżywcze. W zależności od przeważającego rodzaju substancji organicznych lub mineralnych lub detrytusu organicznego wyróżnia się wiele odmian gytii: detrytyczną, węglanową
( powyżej 80% węglanu wapnia przechodzi w kredę jeziorną ), piaszczystą i ilastą.
Dy powstaje w zbiornikach dystroficznych, czyli takich których wody są ubogie w substancje odżywcze, natomiast obfitują w związki humusowe. Dy jest zwykle silnie kwaśne i ubogie w wapń
( Ca ), a w obszarach piaszczystych może zawierać dużo związków żelaza ( Fe ).
Torfy powstają w strefie brzegowej jezior i w miejscach wilgotnych. Świeży torf jest porowaty i zawiera do 97% wody, a w jego masie organicznej występuje 30% pierwiastka węgla ( C ). Torfy interglacjalne są bardziej zbite i silniej uwęglone niż holoceńskie. Najwięcej torfowisk występuje na obszarach, które były zlodowacone w plejstocenie.
Osady morskie zbudowane ze skał osadowych nagromadzonych na dnie morza. W pobliżu lini brzegowej występują osady pochodzące z lądu, głównie nieorganiczne: żwiry, piaski, muły, ily.
W okresie czwartorzędu na obszarze Bałtyku stacjonował lądolód i dzięki temu możemy wyróżnić kilka rodzajów osadów. Np. osady rzeczne już nie występują ponieważ w całości zostały przemieszczone przez kolejne lądolody skandynawskie i zostały złożone jako osady moreny dennej. W wielu miejscach w południowobałtyckim obszarze występują przynajmniej dwa pokłady gliny zwałowej rozdzielone kilkunastometrową serią osadów rzecznolodowcowych. Transgresja Atlantyku doprowadziła na tym obszarze do powstania nowego trwającego do dziś, morskiego środowiska akumulacyjnego. Osady lodowcowe i rzecznolodowcowe zostały rozmyte i przemyte, czemu sprzyja ich niewielka miąższość. W wyniku tych procesów ziarno grubsze pozostało na miejscu, a frakcje drobniejsze uległy redepozycji na skutek falowania i prądów morskich. Na dnie Bałtyku duży udział mają, także osady organiczne.
W pokrywie czwartorzędowej dominującą rolę odgrywają utwory związane ze zlodowaceniami, które parokrotnie pokrywały większą lub mniejszą część naszego kraju. Głównym osadem glacjalnym są gliny zwałowe, formujące pasy moren czołowych, wyraźnie zaznaczające się w środkowej i północnej Polsce oraz występujące jako moreny denne i ablacyjne o szerokim rozprzestrzenieniu. Glinom tym towarzyszą osady fluwioglacjalne. Można wśród nich wyróżnić piaski sandrowe, tworzące rozległe płaty, w obrębie których wytworzyły się pola wydmowe, a także piaski i żwiry, które budują takie formy jak ozy i kemy. Miąższość tych osadów w Polsce jest następująca:
· brak lub do 25 m – Karpaty, Sudety, Wyżyna Krakowsko – Częstochowska,
· od 25 – 100 m – centralna część Polski,
· od 100 – 200 m – Polska Północna,
· powyżej 200 m – Północno – Wschodnia część Polski.
Wśród osadów interglacjalnych szczególne znaczenie mają torfy i gytie, w których zachowały się szczątki roślin, umożliwiające rekonstrukcję zmian klimatycznych. Podobne osady były akumulowane w kolejnych fazach holocenu. Na obszarach położonych poza zasięgiem lądolodu w czasie trwania glacjałów osadzały się lessy pokrywające Wyżyny Polskie ( Lubelska, Kielecko – Sandomierska, okolice Krakowa i południowa Opolszczyzna ). Największa miąższość osadów lessowych wynosi
38 m na Grzędzie Horodelska.
Do osadów czwartorzędowych należy zaliczyć formy powstałe z budującej działalności człowieka. Zaznacza się ona usypywaniem zwałów, hałd, nasypów kolejowych i drogowych itp. Formy mają różny kształt, a budowa wewnętrzna zależy od materiału, z którego zostały zbudowane.
Osady i formy polodowcowe
Egzaracja skał – zdzieranie skał litego podłoża tarczy bałtyckiej i transportowanie materiału skalnego na południe.
Osady:
 Lodowcowe:
a) Glina zwałowa: – Glina bazalna – niewysortowany osad, składa się z mieszaniny okruchów skalnych. Powsaje w wyniku wytopienia się i osadzenia materiału skalnego pod lodowcem.
- Glina ablacyjna – wewnątrz lub na powierzchni lądolodu
 Polodowcowe:
a) Żwirki
b) Iły wysortowane i warstwowo ułożone osady
c) Piaski Osady glacjofluwialne – w korytach strumieni wód roztopowych
d) Mułki Osady glacjolimniczne – na dnie jezior lodowcowych
Formy :
 Glacjalne (lód):
a) lodowce górskie:
- kotły (cyrki, kemy)
- doliny
- moreny (czołowe, boczne)
b) lądolód:
- moreny (czołowe, denne)
- drumliny – występujące w skupieniach pagórki o okrągłym kształcie
 Fluwioglacjalne:
a) akumulacyjne (wypukłości)
- sandry
- ozy – długie, wąskie, kręte waly lub ciągi wzgórz niejednokrotnie o długości kilku do kilkunastu km.
- Kemy – okrąglawe lub wydłużone pagórki.
b) erozyjne (wyżłobione)
- pradoliny – szeroka dolina o płaskim dnie, biegnie mniej więcej równolegle dokrawędzi ladolodu (np. Toruńsko – Eberswaldzka, Warszawsko – Berlińska)
- rynny
Efekty zlodowaceń:
- Krajobraz młodoglacjalny – cechuje siżywym i urozmaiconym krajobrazem.
- Krajobraz staroglacjalny – obejnuje obszar śr. Polski, który ksztaltował się podczas zlodowacenia Odry. Przeważaja tu równiny urozmaicone łagodnymi pagkami lub wzgórzami m.in. Nizina Śląska, Podlaska, Mazowiecka
- Stefy peryglacjalne – rozwijała siraz z narastaniem czasz lądolodów, na ich przedpolu. Panował w niej klimat subarktyczny
Osady jaskiniowe
Porównując przepływy w jaskiniach do powierzchniowych powinniśmy sobie zdać sprawę, że w kanałach krasowych także dochodzi do transportowania osadów czy to w posta-ci cząstek rozpuszczonych w wodzie czy transportowanych jej siłą motoryczną ( większych okruchów skalnych ) .Jaskinie zawierają osady okruchowe ( klastyczne ) i chemiczne.
3.1. Osady okruchowe
Osadami okruchowymi są luźne lub spójne cząstki niesione przez wody, od najdrob-niejszych niesionych przez wody w zawieszeniu, przez muły i piaski do żwirów oraz odpada-jące ze ścian i stropu jaskiń gruz i bloki skalne ( obrywy i zawaliska ). Osady te można po-dzielić na autochtoniczne, powstające z materiału występującego w jaskini , i alochtoniczne, złożone z materiału naniesionego do jaskini. Utwory znajdujące się w starszych piętrach ja-skiniowych bywają rozcinane przez powstałe później spływy wód opadowych lub odnowienie przepływu gdy podwyższy się poziom wody w dolinie (może dojść do całkowitego usunięcia osadu ).W jaskiniach położonych wysoko nad dnem doliny dochodzi do zlityfikowania osa-dów ( tworzą się brekcje scementowanych okruchów nacieków i innych klastów ).Analizując pochodzenie okruchów alochtonicznych można prześledzić obszary alimentacyjne, a także określić drogę przepływu.
3.1.1. Osady pochodzenia zwierzęcego
bardzo ciekawymi osadami jaskiniowymi spotykanymi w Tatrach są pozostałości po zwierzętach zamieszkujących te góry w minionych epokach. W jaskini Magurskiej znaleziono kości niedźwiedzia jaskiniowego i wilka jaskiniowego, a w jaskini Jaszczurowskiej szczątki łosia. Znaleziska te wskazują , że jaskinie tatrzańskie były siedzibami drapieżników w trze-ciorzędzie – były dostępne dla dużych zwierząt. Prowadzone na terenie Tatr badania arche-ologiczne nie dowiodły, że jaskinie zamieszkiwał człowiek.
3.2. Osady chemiczne
Osady chemiczne tworzą charakterystyczną dla jaskiń szatę naciekową, wśród której możemy wyróżnić wiele rozmaitych form. Materiałem szaty naciekowej jest węglan wapnia – CaCO3, wytrącający się z wody sączącej się ze szczelin w stropie i ścianach jaskiń. Kryształy czystego węglanu wapnia są bezbarwne, jednak domieszki substancji mineralnych powodują zmianę zabarwienia nacieków z białej na żółtą, czerwoną czy brązową. Najbardziej znaną i rozpowszechnioną formą nacieków są stalaktyty o kształcie „sopli” zwisających ze stropu i stalagmity – stożki na dnie jaskiń, czasami dochodzi do zrostu tych form tworząc w ten spo-sób stalagnaty i kolumny. W Tatrach szata naciekowa jest dosyć uboga, poza niezbyt okaza-łymi stalagmitami tworzą się draperie naścienne, nawisy i makarony czyli cienkie, długie rur-ki zwisające ze stropu. Najpospolitszymi formami w Polskich jaskiniach są polewy kalcyto-we, bułowate „narośla” w kształcie grzybków, powstałe poprzez kapilarne podsiąkanie wody i krystalizowanie z niej drobnych form ( Gradziński `60), oraz miękkie nacieki z „mleka wa-piennego”. „Mleko wapienne” jest bardzo dziwnym naciekiem składającym się głównie z mikrokrystalicznego węglanu wapnia nasyconego wodą i wzbogaconego w substancje orga-niczne(Lis i in. `67). Tworzy ono na ścianach polewy wełniste (Jaskinia Kamienne Mleko ). Osad ten uzupełnia niszę pomiędzy klimatem „czysto jaskiniowym”, gdzie tworzą się nacieki kalcytowe a środowiskiem panującym na zewnątrz.
Niestety warunki panujące dziś na terenie Tatr nie pozwalają na tworzenie bogatych form naciekowych, takich jak chociaż występują u naszych południowych sąsiadów, na Mo-rawach. Na niekorzystne warunki wpływa nie tylko zbyt niska temperatura ale przede wszyst-kim chemizm i agresywność wód. Obecnie zawartość rozpuszczonych węglanów w wodach skupiających się w jaskiniach tatrzańskich wynosi 120 – 150 mg/l, gdy ich zdolność rozpusz-czania sięga 200 – 300 mg/l ( Rudnicki `67 ).
Mr_Slip [ Vaizard ]
masz u mnie browarka :P
Mr_Slip [ Vaizard ]
jeb... tak sobie czytam ksiażke od gery, patrze sie na dział o osadach i widze : "osady atmosferyczne" chyba bede mial esejik nie na temat :|
Tomus665 [ Legend ]
Osad atmosferyczny – produkty kondensacji pary wodnej, osadzania kropelek mgły a także opadu deszczu, pojawiające się na wychłodzonych powierzchniach podłoża (ziemi, roślin, przedmiotów). Za osad atmosferyczny uważa się takie formy, które wytwarzają się dopiero na powierzchni ciał stałych, podczas gdy formy pojawiające się na powierzchniach w wyniku opadu grawitacyjnego nazywane są opadem atmosferycznym. Osad atmosferyczny może pojawić się w wyniku wytrącenia się wody z pary wodnej, lub w wyniku przetworzenia opadu atmosferycznego. Osady atmosferyczne wchodzą w skład zjawisk meteorologicznych.
Najbardziej typowe to:
* osady ciekłe
o nalot ciekły
o rosa
* osady stałe
o gołoledź
o szadź
o szron
o zamroz
Nalot ciekły – nalot pojawiający się na powierzchniach pochyłych i pionowych w postaci łączących się i spływających kropel wody. Powstaje na skutek napływu ciepłego i wilgotnego powietrza na wychłodzone ściany budynków lub skał. Pojawia się od strony nawietrznej.
Rosa – osad w postaci kropel wody powstających na powierzchni skał, roślin i innych przedmiotów w wyniku skraplania się pary wodnej zawartej w powietrzu. Powstaje podczas ochłodzenia się powietrza poniżej punktu rosy, najczęściej wieczorem.
Szron – osad, którego mechanizm powstawania jest podobny do powstawania rosy, różni się tylko warunkami termicznymi – występuje przy ujemnej temperaturze powietrza. Tworzą go drobne lodowe kryształki w postaci igieł. Warunkiem powstania szronu jest obniżenie temperatury podłoża poniżej temperatury punktu potrójnego dla wody oraz ciśnienia parcjalnego pary wodnej w powietrzu poniżej ciśnienia punktu potrójnego wody. Zachodzi wówczas bezpośrednia zamiana pary w ciało stałe czyli resublimacja.
Szadź – osad w postaci rozbudowanej formy szronu, najczęściej przybiera postać lodowych szczotek. Powstaje, gdy przechłodzone, wilgotne powietrze zawierające w sobie drobne kropelki wody (mgła) napływa na obszar o często jeszcze niższej temperaturze. Wtedy na wyeksponowanych powierzchniach zaczynają narastać lodowe igiełki (patrz szron) w kierunku, z którego napływa zimne i wilgotne powietrze. Igiełki te są zlepiane przez zamarzające kropelki wody w wyniku czego tworzą się charakterystyczne szczotki. Przy dużej zawartości kropelek wody w powietrzu oraz gdy woda w kropelkach ma temperaturę niższą od zera stopni Celsjusza (patrz ciecz przechłodzona). Ilość osadu może być tak duża, że powoduje łamanie się gałęzi drzew. W ten sposób powstają, zwłaszcza w górach, tak zwane "drzewa sztandarowe". Są to drzewa, które po jednej stronie zostały pozbawione gałęzi.
Gołoledź – osad w postaci gładkiej, równej, przezroczystej warstwy lodu, pokrywającej podłoże. Powstaje wtedy, gdy deszcz (lub mgła) opada na podłoże o temperaturze mniejszej od zera. Spadające kropelki rozpływają się i zamarzają. Do gołoledzi najczęściej dochodzi wtedy, gdy po mroźnej i suchej pogodzie przychodzi ocieplenie, przynoszące również opady. Jest to zjawisko bardzo groźne, zwłaszcza dla użytkowników dróg.
Tomus665 [ Legend ]
Muchomorek --> I ile dostałeś ?? Pochwal się.
Mr_Slip [ Vaizard ]
nic nie dostałem bo nie sprawdzała zadania... to sie nazywa sprawiedliwosc, jak nie mam sprawdza, a jak sie pomeczyłem przy zakłdaniu watku to akurat jej sie nie chcialo. żenadaaaaaa.. :)
szatan [ Konsul ]
bo w szkole chodzi o to zebys zrobil, a nie o to czy ci sprawdzi, wiec nie marudz.