Wyżal się Marcinkiewiczowi...

22.11.2005

14:27

[1]

twostupiddogs [ Generaďż˝ ]

Wyżal się Marcinkiewiczowi...

"Wstydzę się za swojego premiera"



ZOBACZ TAKŻE

• Klaus: Czechy nie są prowincją UE (21-11-05, 12:52)


Piotr Manowiecki, Praga 22-11-2005 , ostatnia aktualizacja 21-11-2005 17:28

Czesi uwielbiają nabijać się ze swych polityków. Czasem żarty przynoszą nawet bardzo poważne konsekwencje polityczne

"Ja już nie wiem, jak się do ciebie dodzwonić. Rozumiem, że denerwują cię te telefony. Nie będziemy już do siebie dzwonić, ale przynajmniej odpisz" - takiego SMS-a otrzymał w sierpniu premier Czech Jirzi Paroubek.

Wiadomość pochodziła od osoby, której premier nigdy nie poznał. Gdy w lipcu czeska policja na polecenie premiera Paroubka rozpędziła widzów festiwalu muzyki techno, dwaj krytycy muzyczni ujawnili numer telefonu komórkowego szefa rządu. Powoływali się przy tym na deklarowaną przez niego chęć częstszego kontaktowania się z wyborcami. Przez kilka kolejnych dni telefon Paroubka nie przestawał dzwonić.

Pół roku temu w 30 punktach Pragi pojawiły się billboardy z twarzami zwykłych ludzi i z hasłem "Wstydzę się za swojego premiera". Chodziło o ówczesnego premiera Stanislava Grossa, którego media oskarżyły o wzięcie łapówki na kupno eleganckiego apartamentu z basenem w najdroższej stołecznej dzielnicy.

Agencja reklamowa, która wpadła na pomysł billboardów, zaprosiła do udziału w kampanii wszystkich Czechów. Każdy za dość niską opłatę, ok. 400 zł, mógł mieć swój własny billboard. Zainteresowanie przerosło oczekiwania organizatorów. Przy skrzyżowaniach, wjazdach do supermarketów i autostradach zaczęły pojawiać się twarze dzieci, dorosłych oraz emerytów, którzy wstydzili się za premiera. Jedna tablica stanęła nawet na ulicy, przy której mieszkał Gross.

Premier wkrótce potem podał się do dymisji. Zmusiły go do tego naciski sojuszników partyjnych, ale billboardy obrony mu nie ułatwiły. Jego partyjny kolega, były premier Milosz Zeman, w swojej bestsellerowej książce "Jak się myliłem w polityce" tak uchwycił jedną z najważniejszych zasad polityki: "Polityk może być kochany, polityk może zostać znienawidzony, ale polityk nigdy nie może stać się śmieszny".

W orędziu telewizyjnym przed dymisją Gross przepraszał za to, że "na początku nie miał ochoty wyjaśniać spraw, które uznawał za prywatne, co w rezultacie doprowadziło do politycznych zawirowań". Wkrótce powstała strona internetowa, na której skruszeni obywatele sami wyznawali premierowi swoje grzechy i przepraszali za nie "z całego serca".

Ludzie żałowali drobnych kradzieży, niewierności małżeńskiej, przechodzenia na czerwonym świetle, a jeden grzesznik przepraszał Grossa za to, że mu na początku zaufał. Wszystkie wyznania były automatycznie wysyłane na adres e-mailowy kancelarii premiera.

Nie był to pierwszy przypadek wykorzystania czeskiego internetu do ośmieszenia polityków. Trzy lata temu Gross, wówczas szef MSW, założył specjalną grupę policyjną "Młyn". Grupa była wyłączona spod kontroli parlamentu. Pojawiły się spekulacje, że zbierała informacje o przeciwnikach politycznych partii Grossa, czyli socjalistów.

Kiedy te informacje przedostały się do mediów, student praskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej Jan Zubiczek zmanipulował internetową wyszukiwarkę Google tak, że po wpisaniu do niej po czesku hasła "Wielki Brat" wyskakiwał link na stronę MSW z dużym zdjęciem przenikliwie wpatrującego się w internautę ministra Grossa.

Celem największej w historii Republiki Czeskiej prześmiewczej kampanii były plakaty wyborcze socjaldemokratów z 2004 r. zawierające slogan: "Jestem socjaldemokratą, wierzę w to, co robię". To niezbyt udane hasło autorstwa Grossa pobudziło niewyczerpane pokłady fantazji Czechów. W miasteczku Trzebicz pojawił się np. billboard, gdzie zamiast Grossa na przechodniów spoglądał Osama ben Laden deklarujący: "Ja również wierzę w to, co robię".

Olbrzymią popularnością wśród młodych Czechów cieszy się płyta z nagraniem jednego z ostatnich przemówień ostatniego sekretarza generalnego KC partii komunistycznej Milousza Jakesza. Latem 1989 r., a więc na kilkanaście tygodni przed aksamitną rewolucją, Jakesz mówił m.in.: - My naradzamy się z tymi członkami partii i ze zwyczajnymi członkami, my znamy ich poglądy. Przecież na ten Komitet Centralny ludzie piszą setki listów. Ja sam dostanę po prostu średnio 25 listów dziennie. Oczywiście, wszystkich nie mogę przeczytać. Znam ich listę. Znam jednym zdaniem, co jest w tym liście. Więc kiedy mnie to zaciekawi, kiedy myślę, że tam będzie coś poważnego, albo kiedy jest tam coś poważnego, to mi ci towarzysze dadzą to przeczytać. Ja na to nie reaguję, reagują na to oni. Tobym nic innego nie robił, niż czytał listy i pisał odpowiedzi, gdybym to miał robić ja. A kto by robił to inne wtedy?!".

Młodzi Czesi chętnie słuchają Jakesza, ale humor skierowany w Paroubka i Grossa jest przyjemniejszy, bliższy sercu, rodem z czeskiej gospody, w której przesiadywał dobry wojak Szwejk. A autorzy dowcipów nie muszą już się obawiać, że ponury sąd skaże ich na karę więzienia. Czeska demokracja ma poczucie humoru.


Czesi zdecydowanie utwierdzają mnie w przekonaniu, że mają specyficzne poczucie humoru. Ciekawe czy u nas dałoby się zrobić Marcinkiewiczowi stronę skarg i zażaleń. Najlepiej na jakimś zagranicznym serwerze. Pytanie tylko czy w tym chorym kraju, w którym takie sprawy ścigane są z urzędu, prokurator by się nie zajął organizatorami.

Mistrz Giętej Riposty [ Zrób koledze naleśnika ]

No i oczywiscie musialo paść "tylko w Polsce" tym razem w nieco zmienionej formule:

"Pytanie tylko czy w tym chorym kraju..."

Chyba w Wyborczej tak nie napisali ? Bylo postawic cudzysłów, tam gdzie konczysz cytowac.