fragment pierwszego rozdziału powieści Erika Stevensona " Bramy domu umarłych"

10.07.2001

10:33

[1]

leo987 [ Senator ]

fragment pierwszego rozdziału powieści Erika Stevensona " Bramy domu umarłych"

1163 rok snu Pożogi
9 rok panowania cesarzowej Laseen
Rok Czystki

Gdy wyszedł chwiejnym krokiem z Alei Dusz na Rondo Sądu, wyglądał jak groteskowy kłąb much. Rojące się skupiska tych owadów migrowały bezmyślnie po jego ciele, czarne i lśniące, a niekiedy odpadały od niego w oszalałych bryłkach, które eksplodowały lotem, gdy tylko uderzyły o bruk.

Godzina Pragnienia miała się ku końcowi. Kapłan wlókł się jej śladem, ślepy, głuchy i milczący. Sługa Kaptura, Pana Śmierci, uczcił w ów dzień swego boga w ten sposób, że wraz z towarzyszami rozebrał się do naga i wysmarował krwią straconych morderców, którą przechowywano w wielkich amforach ustawionych pod ścianami w nawie świątyni. Potem bracia utworzyli procesję i wyszli na ulice Unty, by przywitać duszki boga i pokierować śmiertelnym tańcem, który oznaczał ostatni dzień Pory Zgnilizny.
Stojący wokół ronda strażnicy rozstąpili się przed kapłanem, a potem odsunęli się od siebie jeszcze bardziej, by przepuścić ruchliwą, brzęczącą chmurę, która podążała za nim. Niebo nad Untą wciąż było raczej szare niż błękitne, jako że muchy, które o świcie zgromadziły się w stolicy Imperium Malazańskiego, zerwały się teraz do lotu i pofrunęły nieśpiesznie nad zatoką ku słonym bagnom i zalanym wodą wysepkom leżącym po drugiej stronie rafy. Pora Zgnilizny zawsze sprowadzała ze sobą robactwo, a w ciągu ostatnich dziesięciu lat nadeszła aż trzy razy, co było czymś niespotykanym.
W powietrzu nad rondem nadal pełno było rozbrzęczanych plamek przypominających latający żwir. Gdzieś na ulicach jakiś pies ujadał rozpaczliwie, jakby był bliski śmierci, ale nie mógł zakończyć życia. Nieopodal centralnej fontanny ronda porzucony muł, który jakiś czas temu padł na ziemię, poruszał jeszcze słabo uniesionymi w górę nogami. Muchy właziły do środka przez wszystkie naturalne otwory ciała zwierzęcia, które wzdęły już gazy. Tak jak wszystkie muły, było ono jednak z natury uparte i zdychało od ponad godziny. Gdy obok przeszedł pozbawiony wzroku kapłan, muchy poderwały się z ciała muła, tworząc ruchomą zasłonę, i dołączyły do całunu owadów spowijającego mężczyznę.
Felisin, która stała razem z innymi, czekając na kapłana Kaptura, nie miała wątpliwości, że zmierza on prosto ku niej. Spoglądał w jej stronę dziesięcioma tysiącami oczu i była pewna, że wszystkie w nią się wpatrują. Nawet narastająca groza nie była jednak w stanie zwalczyć odrętwienia, które spowiło jej umysł tłamszącym kocem.
Zdawała sobie sprawę, że wzbiera w niej przerażenie, lecz przypominało to raczej pamięć o nim niż żywe uczucie.
Niewiele pamiętała z pierwszej Pory Zgnilizny, którą przeżyła, z drugiej jednak zachowała klarowne wspomnienia. Przed niespełna trzema laty spędziła ten dzień bezpieczna w rodzinnej posiadłości, domu o grubych ścianach, w którym okiennice zamknięto i uszczelniono płótnem, na zewnątrz pod drzwiami ustawiono piecyki koksowe, a na wysokich, najeżonych odłamkami szkła murach kłębił się gryzący dym z płonących liści istaarl.
Ostatni dzień Pory Zgnilizny i jego Godzina Pragnienia budziły w niej niesprecyzowaną odrazę, były irytującą niedogodnością, lecz niczym więcej. Nie myślała wówczas zbyt wiele o niezliczonych żebrakach i bezdomnych zwierzętach, a nawet uboższych obywatelach, których potem na wiele dni przymusowo wcielano do brygad sprzątaczy.
To samo miasto, ale inny świat.
Zastanawiała się, czy strażnicy spróbują w jakiś sposób pokierować zbliżającym się do ofiar czystki kapłanem.
Podobnie jak inni stojący w szeregu ludzie była teraz podopieczną cesarzowej i odpowiadała za nią Laseen, a choć mogło się wydawać, że trasą kapłana kieruje ślepy traf i kolizje są efektem przypadku, a nie świadomego zamiaru, Felisin w głębi duszy wiedziała, że tak nie jest. Czy noszący hełmy strażnicy podejdą do kapłana, odciągną go na bok i przeprowadzą bezpiecznie przez rondo?
– Nie sądzę – odezwał się człowiek, który przykucnął po jej prawej stronie. W jego półprzymkniętych, głęboko zapadniętych oczach pojawił się błysk czegoś, co mogło być rozbawieniem. – Widziałem, jak przenosiłaś spojrzenie ze strażników na kapłana, a potem znowu na strażników.
Rosły, milczący drab po jej lewej stronie podniósł się powoli, ciągnąc za sobą łańcuch. Skrzyżował ramiona na nagiej, pokrytej bliznami piersi, szarpiąc gwałtownie okowami, aż Felisin skrzywiła się z bólu. Mężczyzna spoglądał spode łba na nadchodzącego kapłana, lecz nie odzywał się ani słowem.
– Czego on ode mnie chce? – zapytała szeptem dziewczyna. – Czym sobie zasłużyłam na uwagę kapłana Kaptura?
Przykucnięty człowiek kołysał się w przód i w tył, unosząc twarz ku późnopopołudniowemu słońcu.
– Królowo Snów, czy to, co słyszę z tych pełnych, słodkich usteczek, to młodzieńczy egocentryzm, czy tylko zwyczajna zarozumiałość szlachty, która sądzi, że cały wszechświat obraca się wokół niej? Odpowiedz mi, błagam, kapryśna Królowo!
Felisin skrzywiła się.
– Lepiej było, kiedy myślałam, że śpisz. Albo nie żyjesz.
– Martwi nie kucają, dziewczyno. Leżą na ziemi. Kapłan Kaptura nie idzie po ciebie, lecz po mnie.
Zwróciła się w jego stronę. Łączący ich ze sobą łańcuch zagrzechotał. Mężczyzna przypominał raczej ropuchę o zapadniętych oczach niż człowieka. Był łysy, a na twarzy miał tatuaż złożony z maleńkich, czarnych, wytrawionych symboli, ukrytych wewnątrz większego wzoru, który pokrywał skórę niczym pomarszczony zwój.
Jego nagość zasłaniała jedynie wystrzępiona przepaska biodrowa, koloru wyblakłej czerwieni. Muchy łaziły po całym jego ciele, nie chcąc odlecieć, Felisin zdała sobie jednak sprawę, że nie tańczą w rytm ponurej muzyki Kaptura. Wytatuowane było całe ciało nieznajomego. Na twarzy miał pysk dzika, wzdłuż ramion, ud i goleni wił mu się splątany labirynt kędzierzawego, utkanego z liter futra, a w skórze stóp wytrawiono przedstawione ze szczegółami kopyta. Do tej pory Felisin była zanadto pochłonięta sobą, zbyt odrętwiała z szoku, by zwracać uwagę na skutych z nią łańcuchem towarzyszy. Ten mężczyzna był kapłanem Fenera, Dzika Lata, i wydawało się, że muchy o tym wiedzą, rozumieją to na tyle, by zmienić tok swego oszalałego ruchu. Przyglądała się z chorobliwą fascynacją, jak gromadzą się na końcach kikutów uciętych w nadgarstkach rąk. Pokrywające je stare blizny były jedynymi miejscami na jego skórze, które nie należały do Fenera. Ścieżki, po których duszki zmierzały do owych kikutów, nie dotykały ani jednej linii tatuażu. Muchy unikały ich w swym tańcu, lecz mimo to wydawało się, że bardzo chcą tańczyć.
Kapłan Fenera zamykał szereg. Skuto go w kostce, podczas gdy wszyscy pozostali nosili wąskie żelazne okowy na nadgarstkach. Stopy miał wilgotne od krwi. Muchy krążyły nad nimi, lecz bały się wylądować. Mężczyzna otworzył oczy, gdy nagle coś przesłoniło słońce.
Przybył sługa Kaptura. Łańcuch zakołysał się, gdy drab stojący po lewej stronie Felisin cofnął się tak daleko, jak tylko pozwoliły na to okowy. Ściana za jej plecami była rozgrzana, a płytki, na których namalowano sceny przedstawiające imperialne ceremonie, przez cienki materiał niewolniczej tuniki wydawały się śliskie. Felisin wbiła wzrok w spowitego w muchy stwora, który zatrzymał się bez słowa przed przykucniętym kapłanem Fenera.
Nigdzie nie widziała ani skrawka odsłoniętego ciała. Owady przesłoniły go całkowicie. Pod ich powłoką żył w ciemności i nie docierał do niego nawet słoneczny żar. Otaczająca go chmura rozpostarła się szerzej. Dziewczyna odsunęła się trwożnie, gdy zimne nóżki niezliczonych insektów dotknęły jej skóry i szybko pobiegły w górę po udach. Otuliła się ciaśniej tuniką i zwarła mocno nogi.
– Godzina Pragnienia już minęła, akolito – odezwał się kapłan Fenera. Na jego szerokiej twarzy wykwitł pozbawiony wesołości uśmiech. – Wracaj do świątyni.
Sługa Kaptura nie odpowiedział, wydawało się jednak, że brzęczenie much zmieniło tonację. Muzyka ich skrzydełek wypełniła kości Felisin wibracją.
Kapłan przymrużył głęboko osadzone oczy. Jego głos zmienił tonację.
– No dobrze. W rzeczy samej byłem ongiś sługą Fenera, lecz nie jestem nim już od lat, choć z mojej skóry nie da się zetrzeć dotyku boga. Wydaje się jednak, że choć Dzik Lata mnie nie kocha, ciebie darzy jeszcze mniejszą miłością.
W duszy Felisin coś zadrżało, gdy brzęczenie zmieniło raptownie nutę, tworząc zrozumiałe dla niej słowa.
– Tajemnicę… pokazać… teraz…
– No to mi ją pokaż – warknął były sługa Fenera.
Być może w sprawę włączył się wtedy sam Dzik Lata i uderzyła dłoń rozwścieczonego boga. Felisin dobrze zapamiętała ów moment i w przyszłości często miała o nim myśleć. Możliwe też, że tajemnica była tylko drwiną nieśmiertelnych, żartem dalece wykraczającym poza jej pojmowanie. Tak czy inaczej, w tej właśnie chwili narastająca w dziewczynie fala przerażenia wyrwała się na wolność, druzgocąc skuwające jej duszę okowy odrętwienia. Muchy eksplodowały we wszystkie strony, odsłaniając… pustkę.
Były kapłan Fenera wzdrygnął się jak uderzony. Wybałuszył szeroko oczy. Z gardeł sześciu strażników stojących po drugiej stronie ronda wyrwał się nieartykułowany krzyk. Łańcuchy strzeliły głośno, gdy inni stojący w szeregu więźniowie szarpnęli się nagle, jakby chcieli uciec. Osadzone w murze żelazne kręgi napięły się mocno, wytrzymały jednak, podobnie jak same okowy. Strażnicy pobiegli w stronę więźniów, którzy cofnęli się posłusznie.
– No, to już była przesada – wymamrotał wyraźnie wstrząśnięty wytatuowany mężczyzna.

Minęła godzina, podczas której straszliwa, szokująca tajemnica, jaką okazał się kapłan Kaptura, zapadła głęboko we wspomnienia Felisin, stając się kolejnym, lecz bynajmniej nie ostatnim, epizodem koszmaru, który zdawał się nie mieć końca. Akolita Kaptura… którego nie było. Brzęczące skrzydełka formujące słowa.
Czy to był sam Kaptur? Czy Pan Śmierci zstąpił między śmiertelników? I dlaczego zatrzymał się właśnie przed byłym kapłanem Fenera? Jaki przekaz niosło w sobie to objawienie?
Powoli jednak wszystkie te pytania ucichły w jej umyśle. Wróciło odrętwienie, a wraz z nim zimna rozpacz.
Cesarzowa przeprowadziła czystkę szlachty, pozbawiła małe i wielkie rody nagromadzonych bogactw. Potem następowało oskarżenie o zdradę i wyrok, który prowadził do zakucia w łańcuchy. Jeśli chodzi o byłego kapłana po jej prawej stronie oraz olbrzymiego mężczyznę o wyglądzie bestii po lewej, który sprawiał wrażenie pospolitego przestępcy, nie ulegało wątpliwości, że żaden z nich nie może się pochwalić szlachetnym urodzeniem.
Roześmiała się cicho, zaskakując ich obu.
– Czyżbyś przeniknęła sekret Kaptura, dziewczyno? – zapytał były kapłan.
– Nie.
– To co cię tak śmieszy?
Potrząsnęła głową.
Liczyłam na to, że znajdę się w dobrym towarzystwie. To ci dopiero zarozumiała myśl. Za tę właśnie postawę nienawidzą nas prostacy. To jest źródło oliwy, do której cesarzowa przytknęła płomień…
– Dziecko! – usłyszała głos jakiejś starej kobiety, wciąż pełen buty, lecz jednocześnie przesycony rozpaczliwym pragnieniem. Zamknęła na chwilę oczy, a potem otworzyła je i spojrzała na stojącą za zbirem wychudłą staruszkę.
Kobieta miała na sobie nocną koszulę, rozdartą i poplamioną. I to szlachecką krwią.
– Pani Gaesen.
Staruszka wyciągnęła do niej drżącą dłoń.
– Tak! Żona pana Hilraca! Jestem pani Gaesen…
Zabrzmiało to tak, jakby nie była pewna własnej tożsamości. Ściągnęła brwi pod pokrywającą zmarszczki powłoką spękanego makijażu, wbijając w Felisin spojrzenie zaczerwienionych oczu.
– Znam cię – wysyczała. – Jesteś z rodu Paranów. Najmłodsza córka, Felisin!
Dziewczynę ogarnął nagły chłód. Odwróciła się i skierowała wzrok przed siebie, na opierających się o piki strażników, którzy podawali sobie nawzajem butelki ale i oganiali się od ostatnich much. Przyjechał wóz po muła.
Zeszło z niego czterech uwalanych popiołem mężczyzn ze sznurami i ościeniami. Za otaczającymi rondo murami widać było malowane wieże i kopuły Unty. Felisin z tęsknotą wspominała biegnące między nimi cieniste ulice, a także luksusy, jakie otaczały ją jeszcze przed tygodniem. Kiedy tresowała swą ulubioną klacz, Sebry ochrypłym głosem wykrzykiwał polecenia. Wykonawszy precyzyjny zakręt, Felisin podnosiła wzrok, by ujrzeć równy szereg ołowiodrzewów o zielonych liściach, które dzieliły parkur od rodzinnych winnic.
Stojący obok zbir chrząknął głośno.
– Na stopy Kaptura, ta dziwka ma niezłe poczucie humoru.
Która? – zadała sobie pytanie Felisin. Jej twarz nic nie zdradzała, mimo że wyrwano ją z dających pociechę wspomnień.
Były kapłan poruszył się lekko.
– Sprzeczka między siostrami, co? – Przerwał na chwilę. – Chyba trochę przesadziła – dodał z przekąsem.
Drab chrząknął po raz drugi i pochylił się lekko. Jego cień padł na Felisin.
– Jesteś byłym kapłanem, zgadza się? Cesarzowa rzadko wyświadcza świątyniom podobne przysługi.
– To nie było tak. Pobożność odstąpiła mnie już dawno. Cesarzowa na pewno wolałaby, żebym pozostał w klasztorze.
– Akurat ją to obchodzi – burknął zbir z pogardą w głosie, po czym wrócił do poprzedniej pozycji.
– Musisz z nią porozmawiać, Felisin! – trajkotała tymczasem pani Gaesen. – Złożyć apelację! Mam bogatych przyjaciół…
Tym razem chrząknięcie draba przeszło we wściekłe warknięcie.
– Twoi bogaci przyjaciele stoją z nami w rządku, stara wiedźmo!
Felisin tylko pokręciła głową.
Nie rozmawiałam z nią od miesięcy. Nawet gdy umarł ojciec.
Nastała chwila ciszy, która przeciągała się, przypominając panujące przedtem milczenie. Wreszcie jednak były kapłan odkaszlnął i splunął.
– Nie warto szukać ratunku u tych, którzy tylko wykonują rozkazy, pani – mruknął. – To nie ma znaczenia, że ona jest siostrą tej dziewczyny…
Felisin skrzywiła się. Przeszyła byłego kapłana wściekłym spojrzeniem.
– Pozwalasz sobie…
– Na nic sobie nie pozwala – warknął zbir. – Zapomnij o więzach krwi, o tym, jak wy patrzycie na podobne sprawy. To robota cesarzowej. Może ci się wydaje, że to osobista sprawa, może nawet musisz tak myśleć, biorąc pod uwagę, kim jesteś…
– Kim jestem? – Felisin parsknęła ochrypłym śmiechem. – A do jakiego to rodu ty należysz?
Drab wyszczerzył zęby w uśmiechu.
– Do rodu hańby. No i co z tego? Twój wcale nie wygląda w tej chwili lepiej.
– Tak też myślałam – odparła Felisin, z trudem ignorując prawdę zawartą w jego ostatnich słowach. Spojrzała spode łba na strażników. – Co się dzieje? Dlaczego tu siedzimy?
Były kapłan splunął po raz drugi.
– Godzina Pragnienia dobiegła końca. Trzeba teraz zorganizować tłuszczę, która czeka na zewnątrz. – Spojrzał na Felisin spod wydatnych brwi. – Podjudzić motłoch. My pójdziemy na pierwszy ogień, dziewczyno. Trzeba dać przykład. To, co wydarzy się w Uncie, wstrząśnie wszystkimi szlachetnie urodzonymi w imperium.
– Nonsens! – warknęła pani Gaesen. – Potraktują nas dobrze. Cesarzowa musi nam okazać należny…
Zbir chrząknął po raz trzeci. Felisin zdała sobie sprawę, że to ma być śmiech.
– Gdyby głupota była zbrodnią, pani, aresztowano by cię już dawno – stwierdził. – Ten potwór ma rację. Tylko nieliczni z nas dotrą żywi do niewolniczych statków. Parada Aleją Kolumn będzie jedną wielką jatką. Ale… – dodał, spoglądając przymrużonymi oczyma na strażników – staruszek Baudin nie pozwoli, żeby rozszarpała go zgraja prostaków…
Felisin poczuła w brzuchu dotknięcie prawdziwego strachu. Stłumiła drżenie.
– Pozwolisz mi się ukryć w swym cieniu, Baudin?
Mężczyzna spojrzał na nią z góry.
– Jesteś trochę za pulchna jak na mój gust. – Odwrócił się. – Ale możesz zrobić, co zechcesz – dodał.
Były kapłan przysunął się do Felisin.
– Posłuchaj, ten wasz spór to coś więcej niż zwykłe dziewczyńskie plotki i drapanie się pazurami. Twoja siostra na pewno zechce się upewnić, że…
– To przyboczna Tavore – przerwała mu Felisin. – Nie jest już moją siostrą. Wyrzekła się naszego rodu na żądanie cesarzowej.
– Mam jednak wrażenie, że to nadal osobista sprawa.
Felisin skrzywiła się wściekle.
– A co ty możesz o tym wiedzieć?
Mężczyzna odpowiedział jej lekkim, ironicznym pokłonem.
– Kiedyś byłem złodziejem, potem kapłanem, a teraz jestem historykiem. Znam trudną sytuację, w jakiej znalazła się obecnie szlachta.
Felisin rozchyliła wolno powieki, przeklinając własną głupotę. Nawet Baudin, który nie mógł nie usłyszeć tych słów, zwrócił się w stronę byłego kapłana i obrzucił go badawczym spojrzeniem.
– Heboric – stwierdził. – Heboric Lekki Dotyk.
Mężczyzna uniósł ramiona.
– Lekki jak zawsze.
– To ty napisałeś tę zrewidowaną historię – ciągnęła Felisin. – Dopuściłeś się zdrady…
Heboric uniósł gęste brwi, udając zaniepokojenie.
– Bogowie, brońcie! To był tylko filozoficzny spór, nic więcej! Sam Duiker tak powiedział na moim procesie.
Bronił mnie, niech go Fener błogosławi.
– Ale cesarzowa nie chciała go słuchać – wtrącił z uśmiechem Baudin. – Ostatecznie, nazwałeś ją morderczynią, a potem jeszcze miałeś tupet dodać, że schrzaniła robotę!
– Znalazłeś gdzieś nielegalny egzemplarz, co?
Baudin zamrugał.
– Tak czy inaczej – ciągnął Heboric, zwracając się do Felisin – domyślam się, że twoja siostra, przyboczna, chce, byś dotarła na niewolniczy statek cała i zdrowa. Twój brat zniknął na Genabackis i wasz ojciec tego nie przeżył… tak przynajmniej słyszałem – dodał z uśmiechem. – Ale to pogłoski o zdradzie ponagliły do działania twoją siostrę, prawda? Chciała oczyścić wasze nazwisko i tak dalej…
– W twoich ustach brzmi to rozsądnie, Heboric – przerwała mu Felisin. Słyszała gorycz w swym głosie, lecz przestało ją to obchodzić. – Między mną a Tavore doszło do różnicy zdań i teraz widzisz tego skutki.
– Różnicy zdań na jaki temat?
Nie odpowiedziała.
Przez szereg przebiegło nagłe poruszenie. Strażnicy wyprostowali się i zwrócili ku Zachodniej Bramie Ronda.
Felisin pobladła na widok swej siostry – teraz przybocznej Tavore, następczyni poległej w Darudżystanie Lorn – która wjechała na rondo na swym ogierze, pochodzącym, ni mniej, ni więcej, tylko ze stadniny Paranów. U jej boku jechała zawsze jej towarzysząca T’jantar, piękna, młoda kobieta, której długa, płowa grzywa harmonizowała z imieniem. Choć nikt nie wiedział, skąd pochodzi, została teraz osobistą adiutantką Tavore. Za dwiema kobietami zmierzało dwudziestu oficerów oraz kompania ciężkiej kawalerii. Żołnierze sprawiali niezwykłe, egzotyczne wrażenie.
– Cóż za ironia – mruknął Heboric, spoglądając na jeźdźców.
Baudin wysunął głowę przed szereg i splunął.
– Czerwone Miecze. Bezkrwiste sukinsyny.
Były kapłan obrzucił go rozbawionym spojrzeniem.
– Czy to twój zawód pozwolił ci zwiedzić świat, Baudin? Widziałeś nadmorskie wały Arenu?
Zbir zakołysał się niespokojnie, po czym wzruszył ramionami.
– Zdarzało mi się w życiu stać na pokładzie, potworze. Poza tym – dodał – pogłoski o nich krążą w mieście od co najmniej tygodnia.
Kolumna Czerwonych Mieczy poruszyła się nagle jak jeden mąż. Zakute w stalowe rękawice dłonie zacisnęły się na rękojeściach, a hełmy ze szpicami zwróciły się w stronę przybocznej.
Moja siostro Tavore, czy zniknięcie naszego brata zraniło cię aż tak bardzo? – pomyślała Felisin. Jak wielkie musiały być twoim zdaniem jego przewiny, jeśli wymagały aż takiej rekompensaty? A potem, by twa wierność stała się niezachwiana, wybrałaś, którą z nas złożyć w symbolicznej ofierze, mnie czy matkę. Czy nie wiedziałaś, że po obu stronach tego wyboru czeka Kaptur? Przynajmniej matka jest teraz z ukochanym mężem…
Tavore obrzuciła pośpiesznym spojrzeniem swój oddział, a potem powiedziała coś do T’jantar, która skierowała wierzchowca ku Wschodniej Bramie.
Baudin chrząknął po raz kolejny.
– Róbcie wesołe miny! Zaraz się zacznie Bezkresna Godzina.

Co innego oskarżyć cesarzową o morderstwo, a całkiem co innego przewidzieć jej następne posunięcie. Gdyby
tylko posłuchali mojego ostrzeżenia.
Gdy ruszyli, okowy wpiły się w kostki Heborica, który skrzywił się z bólu.
Ludzie cywilizowani uwielbiają odsłaniać miękkie podbrzusze swej psyche. Dekadencja i wrażliwość to symbole wysokiego urodzenia. Mogli popisywać się nimi z łatwością, gdyż niczym im to nie groziło. O to właśnie szło.
Dawali w ten sposób do zrozumienia, że żyją w bezpiecznym dobrobycie. Paliło to gardła biedaków bardziej niż wszelkie ostentacyjne pokazy bogactwa.
Heboric pisał o tym w swym traktacie i mógł teraz przyznać, że darzy gorzkim podziwem cesarzową i przyboczną Tavore, która podczas czystki była narzędziem Laseen. Pierwszy szok wywołała przesadna brutalność nocnych aresztowań. Wyłamywano drzwi i wywlekano z łóżek całe rodziny przy akompaniamencie lamentów służby.
Oszołomionych brakiem snu szlachetnie urodzonych krępowano i zakuwano w kajdany, a następnie kazano im stawać przed pijanym sędzią i ławą przysięgłych składającą się ze zgarniętych z ulicy żebraków. Ta gorzka, jawna parodia sprawiedliwości odzierała ich z ostatnich nadziei na cywilizowane traktowanie, a nawet samej cywilizacji, pozostawiając jedynie chaos i bestialstwo.
Szok następował za szokiem, rozdzierając te ich delikatne podbrzusza. Tavore znała ludzi ze swej warstwy, znała ich słabe strony i bezlitośnie zrobiła użytek z tej wiedzy. Co mogło ją skłonić do podobnego okrucieństwa?
Gdy tylko biedacy o wszystkim się dowiedzieli, wylegli na ulice, wznosząc głośne okrzyki na cześć swej cesarzowej. Dzielnicę Szlachecką ogarnęły starannie sprowokowane zamieszki, którym towarzyszyły grabieże i rzeź. Tłuszcza wyławiała nielicznych, wybranych szlachetnie urodzonych, których nie aresztowano. Było ich wystarczająco wielu, żeby podsycić żądzę krwi motłochu, dać cel jego gniewowi i nienawiści. Potem przywrócono porządek, by miasta nie strawił pożar.
Cesarzowa popełniała niewiele błędów. Wykorzystała tę okazję, by zgarnąć niezadowolonych, a wraz z nimi niezależnych uczonych, zacisnąć na stolicy pięść wojskowej okupacji, podkreślić potrzebę poboru nowych żołnierzy, nowych rekrutów, którzy będą chronili imperium przed zdradzieckimi spiskami szlachty.
Skonfiskowane majątki pokryły wszelkie wydatki. To było mistrzowskie posunięcie, nawet jeśli można się go było spodziewać. Moc Cesarskiego Dekretu rozchodziła się teraz falami po całym imperium. Wszystkie jego miasta ogarnął okrutny gniew.
Gorzki podziw. Heboric ciągle miał ochotę spluwać, czego nie zwykł czynić od czasów, gdy był rzezimieszkiem w Mysiej Dzielnicy Malazu. Widział szok na twarzach prawie wszystkich skutych łańcuchami współwięźniów.
Większość z aresztowanych miała na sobie tylko bieliznę nocną, a ich oblicza pokrywał brud z dołów, w których ich przetrzymywano. Pozbawiono ich nawet osłony, jaką zapewnia zwykłe ubranie. Rozczochrane włosy, zdumione miny, zdruzgotane pozy – wszystko to czekająca pod Rondem tłuszcza gorąco pragnęła ujrzeć i rozszarpać na strzępy…
Witajcie na ulicach – pomyślał Heboric, gdy strażnicy popędzili ich naprzód. Przyboczna wciąż przyglądała się więźniom, siedząc sztywno w wysokim siodle. Jej chuda twarz była tak zapadnięta, że zostały z niej same linie: szczeliny oczu, zmarszczki wokół prostych, niemal pozbawionych warg ust.
A niech to, natura nie obdarzyła jej zbyt szczodrze.
Przyboczna skierowała wzrok na swą młodszą siostrę, dziewczynę, która wlokła się o krok przed Heborikiem.
Były kapłan przyglądał się z ciekawością Tavore, wypatrując czegoś, być może mgnienia złośliwej radości, ta jednak omiotła kolumnę lodowatym spojrzeniem, tylko na krótką chwilkę zatrzymując je na młodszej siostrze. Jej reakcja sprowadzała się do tej pauzy. Poznała Felisin, to wszystko. Spojrzenie powędrowało dalej.
Strażnicy otworzyli Wschodnią Bramę. Początek kolumny skutych łańcuchami więźniów dzieliło od niej jeszcze dwieście kroków. Przez starożytną, łukowatą bramę do środka wpadł ryk, fala dźwięku, która z równą gwałtownością uderzyła w więźniów i w żołnierzy, odbijając się od wysokich murów i wznosząc razem z chmurą przerażonych gołębi, które poderwały się z górnych okapów. Odgłos trzepoczących skrzydeł opadł niczym uprzejmy aplauz, aczkolwiek Heboric odnosił wrażenie, że tylko on jeden docenił tę ironię bogów. Nie potrafił jednak odmówić sobie gestu i pokłonił się płytko.
Niech Kaptur zachowa dla siebie swe cholerne sekrety. Fenerze, ty stara macioro, tego swędzącego miejsca nigdy nie mogłem podrapać. Przyglądaj się teraz uważnie. Patrz, co się stanie z twoim zbłąkanym synem.

Jakaś cząstka umysłu Felisin opierała się obłędowi, stawiała wściekły opór szalejącej wokół burzy. Żołnierze otoczyli Aleję Kolumn kordonem złożonym z trzech szeregów, lecz tłuszczy raz po raz udawało się znaleźć słabe punkty w linii zbrojnych. Dziewczyna przyłapała się na tym, że obserwuje motłoch z kliniczną ciekawością, mimo że szarpały ją dłonie i okładały pięści, a z niewyraźnie widzianych twarzy tryskały ku niej krople plwociny.
Zdrowy rozsądek trzymał się jednak mocno, tak samo jak ją podtrzymywała para silnych rąk. Pozbawionych dłoni rąk o ropiejących kikutach, które popychały ją ciągle naprzód. Nikt nie dotknął kapłana. Nikt się nie odważył. A przodem szedł Baudin – bardziej przerażający niż sama tłuszcza.
Zabijał bez wysiłku. Odrzucał ciała z rykiem wzgardy, wzywając gestami następnych. Nawet żołnierze gapili się na niego spod ozdobionych grzebieniami hełmów. Odwracali głowy na jego szyderstwa, zaciskając dłonie na pikach albo rękojeściach mieczy.
Baudin, śmiejący się Baudin. Nos rozkwasiła mu celnie rzucona cegła, kamienie odbijały się od niego, a podarta w strzępy niewolnicza tunika przesiąknęła krwią i plwociną. Każdego, kto znalazł się w jego zasięgu, chwytał, ściskał, skręcał i pozbawiał życia. Zatrzymywał się tylko wtedy, gdy coś działo się przed nim – w szpalerze żołnierzy pojawiała się jakaś luka – albo gdy słabła pani Gaesen. Łapał ją wtedy pod pachy, bez zbytniej delikatności, a potem popychał naprzód, ani na moment nie przestając przeklinać.
Przed nim płynęła fala strachu. Tłum zawracał, porażony grozą. Atakujących było coraz mniej, choć cegły nie przestawały się sypać. Niektóre z nich trafiały w cel, lecz większość chybiała.
Marsz przez miasto trwał. Felisin boleśnie dzwoniło w uszach. Zasłona hałasu tłumiła wszystkie dźwięki, lecz jej oczy widziały wyraźnie, aż za często natrafiając na obrazy, których nigdy nie zdoła zapomnieć.
Kiedy doszło do najgroźniejszego wyłomu, było już widać bramy. Żołnierze nagle gdzieś zniknęli, a na ulicę wylała się fala gwałtownego głodu, która ogarnęła więźniów.
Idący za dziewczyną Heboric popchnął ją z całej siły.
– A więc to teraz – mruknął.
Baudin ryknął wściekle. Został otoczony przez tłum. Szarpały go dłonie, drapały paznokcie. Z Felisin zerwano ostatnie strzępy ubrania. Czyjaś dłoń złapała ją za włosy i szarpnęła brutalnie, odwracając jej głowę w próbie złamania karku. Usłyszała krzyk i zdała sobie sprawę, że wyrwał się on z jej własnego gardła. Ktoś za nią warknął niczym zwierzę. Poczuła, że dłoń zacisnęła się spazmatycznie, a potem zwolniła uchwyt. Uszy dziewczyny wypełniły kolejne krzyki.
Wtem poniosła ich silna fala – Felisin nie wiedziała, czy w przód, czy w tył – i ujrzała przed sobą Heborica, który wypluwał kawałki zakrwawionej skóry. Wokół Baudina pojawiła się nagle pusta przestrzeń. Zbir przykucnął. Z jego okrwawionych warg sypał się potok portowych przekleństw. Prawe ucho wyrwano mu wraz ze skórą, włosami i kawałkiem mięsa. Na jego skroni wilgotno połyskiwała naga kość. Wokół niego ziemię zaścielały ciała.
Tylko nieliczne z nich jeszcze się poruszały. U jego stóp leżała pani Gaesen. Baudin trzymał ją za włosy, tak by tłum widział jej twarz. Wydawało się, że czas się zatrzymał, a cały świat skupił w jednym miejscu.
Zbir odsłonił zęby. Ryknął głośnym śmiechem.
– Nie jestem płaczliwym szlachetką – warknął, spoglądając na tłuszczę. – Czego chcecie? Krwi szlachetnie urodzonej kobiety?
Tłum odpowiedział wyciem. Wyciągnęły się ku niemu chciwe ręce. Baudin roześmiał się po raz drugi.
– Dojdziemy do tej bramy, słyszycie mnie?
Wyprostował się, unosząc głowę pani Gaesen.
Felisin nie wiedziała, czy staruszka jest przytomna. Jej oczy były zamknięte, a pokryta brudem i siniakami twarz miała spokojny – niemal młodzieńczy – wyraz. Być może już nie żyła. Dziewczyna modliła się o to, by tak właśnie było. Coś miało się zaraz wydarzyć, coś, co streści cały ten koszmar w jednym obrazie. Powietrze było pełne napięcia.
– Weźcie ją sobie! – wrzasnął Baudin. Złapał drugą ręką podbródek pani Gaesen i obrócił gwałtownie jej głowę.
Kark złamał się z trzaskiem, a ciało zwiotczało, targane drgawkami. Zbir okręcił kawałek łańcucha wokół jej szyi, zacisnął go mocno, a potem zaczął piłować. Popłynęła krew, która nadała łańcuchowi wygląd zmiętoszonej apaszki.
Felisin gapiła się na to przerażona.
– Fenerze, zmiłuj się – wydyszał Heboric.
Oszołomiona tłuszcza umilkła. Choć płonęła w niej żądza krwi, cofnęła się przed tym widokiem. Skądś pojawił się pozbawiony hełmu żołnierz. Jego młoda twarz zbielała. Wbił wzrok w Baudina, nie mogąc postawić ani kroku naprzód. Za nim widać było lśniące, spiczaste hełmy i wielkie pałasze Czerwonych Mieczy. Oręż błyskał nad głowami tłumu, a jeźdźcy powoli przepychali się ku makabrycznej scenie.
Nie poruszało się nic poza piłującym łańcuchem. Słychać było wyłącznie stękanie Baudina. Choć gdzie indziej wciąż szalały zamieszki, wydawały się one odległe o tysiące mil.
Felisin przyglądała się, jak głowa szlachcianki podskakuje w przód i w tył w parodii życia. Dobrze pamiętała panią Gaesen, wyniosłą, władczą kobietę. Dawno już opuściła ją uroda, którą próbowała zastąpić teraz pozycją. Cóż mogła uczynić innego? Wiele rzeczy, ale to nie miało obecnie znaczenia. Nawet gdyby była kochającą, wyrozumiałą babcią, nic by to nie zmieniło, nie zapobiegło nadejściu tej porażającej grozą chwili.
Głowa oderwała się od tułowia z odgłosem przypominającym łkanie. Baudin popatrzył na tłum, odsłaniając lśniące zęby.
– Zawarliśmy umowę – wychrypiał. – Macie tu to, czego chcieliście. Będziecie mieli pamiątkę po tym dniu.
Cisnął w ciżbę głowę pani Gaesen. Włosy zawirowały, a we wszystkie strony trysnęły strużki krwi. Gdy makabryczny podarunek wylądował w jakimś niewidocznym miejscu, przywitały go krzyki.
Pojawili się kolejni żołnierze, wspierani przez Czerwone Miecze. Posuwali się naprzód powoli, odpychając nadal milczących gapiów. Wzdłuż całego szeregu przywracano porządek. Wszędzie poza tym jednym miejscem czyniono to brutalnie, nie dając pardonu. Gdy ludzie zaczęli ginąć pod ciosami mieczy, reszta uciekła.
Arenę opuściło około trzystu więźniów. Gdy Felisin przyjrzała się teraz szeregowi, po raz pierwszy zobaczyła, co z nich zostało. U niektórych łańcuchów wisiały tylko przedramiona, inne zaś były zupełnie puste. Na nogach trzymało się niespełna stu skazańców. Wielu wiło się na bruku, krzycząc z bólu. Reszta leżała nieruchomo.
Baudin łypnął spode łba na najbliższe skupisko żołnierzy.
– Akurat na czas, blaszane łby.
Heboric splunął gęstą plwociną i skrzywił się, przeszywając zbira wściekłym spojrzeniem.
– Wydawało ci się, że w ten sposób kupisz nam prawo przejścia, Baudin? Dasz im to, czego chcieli? Ale okazało się, że to nie było potrzebne. Żołnierze byli już blisko. Mogła ocalić życie…
Baudin zwrócił się powoli w jego stronę. Twarz pokrywała mu warstewka krwi.
– Ale po co, kapłanie?
– Czy tak właśnie rozumowałeś? Że i tak zginęłaby w ładowni?
Baudin obnażył zęby.
– Nie znoszę zawierać umów z sukinsynami – wycedził powoli.
Felisin wpatrzyła się w trzystopowy odcinek łańcucha, który dzielił ją od zbira. Wzdłuż jego ogniw mogłoby przebiec tysiąc myśli – kim była, kim stała się teraz; więzienie, które odkryła we własnej duszy i w świecie zewnętrznym, wszystko to połączone w jaskrawym wspomnieniu – pomyślała jednak i powiedziała tylko:
– Nie zawieraj już żadnych umów, Baudin.
Przymrużył oczy, spoglądając na nią. Jej słowa i ton dotarły do niego w jakiś sposób.
Heboric wyprostował się nagle i spojrzał na Felisin z twardym błyskiem w oczach. Odwróciła się, na wpół ze wstydu, a na wpół w geście wyzwania.
Po chwili żołnierze, którzy oczyścili już szereg z trupów, popchnęli więźniów ku bramie wychodzącej na Wschodni Trakt, wiodący do portowego miasteczka Niefart. Tam czekała na nich przyboczna Tavore ze swym orszakiem, jak również areńskie statki niewolnicze.
U stojących wzdłuż drogi wieśniaków nie dostrzegało się oznak szału, który ogarnął ich kuzynów z miasta. Felisin widziała w ich twarzach tępy smutek, pasję zrodzoną z innego rodzaju blizn. Nie rozumiała, skąd się on bierze, i zdawała sobie sprawę, że to właśnie ta nieświadomość różni ją od nich. Wiedziała też, dzięki swym siniakom, zadrapaniom i bezbronnej nagości, że jej nauka dopiero się zaczyna.

10.07.2001

10:57

[2]

leo987 [ Senator ]

Przepraszam za pomyłkę. facet nazywa się STEVEN ERIKSON a nie tak jak napisałem w tytule watku (od tych komórek to sie mi juz zupełnie w głowie pomieszało. Komórka prywatna, komórka słuzbowa, Nokia, Eriksson i inne smieci...:))))