Pomóżcie- potrzebuje więcej rąk do znalezienia tych tenmatów

eeewunia [ Pretorianin ]

nie wiem czy ci to pomoże...


DZIECKO JAKO CZŁONEK GRUPY PRZEDSZKOLNEJ
Członkiem tej grupy społecznej dziecko staje się przekraczając próg przedszkolny.
Wiążą się z tym określone , nowe dla dziecka prawa i obowiązki.
Ulega zmianie sytuacja - wzrasta liczba kontaktów z rówieśnikami, ograniczone zostają
kontakty z dorosłymi.
Rola członka grupy przedszkolnej podejmowana jest przez dziecko najczęściej z konieczności i nie zawsze zgodnie z jego potrzebami.
Dotyczy to nie tylko dzieci 3- letnich , u których nie występuje jeszcze potrzeba kontaktu z rówieśnikami
( przynależność do grupy ma charakter zdecydowanie formalny ), ale także dzieci
6 - letnich po raz pierwszy rozstających się z najbliższymi ( myślę tu o dzieciach
6- letnich korzystających z jednorocznego oddziaływania przedszkola
Pożądane jest , by w czasie pełnienia przez dziecko roli członka grupy
przedszkolnej , jego doświadczenia miały charakter pozytywny. Kształtują one
bowiem sylwetkę społeczno - moralną dziecka :
* umiejętność współdziałania w grupie
* dzielenia się radościami i smutkami,
* umiejętność zrozumienia drugiego człowieka
Zabawy i zajęcia organizowane w przedszkolu są terenem gromadzenia
najbogatszych doświadczeń społecznych , które maja wówczas charakter
najtrwalszy. Podczas zabaw i zajęć największą rolę odgrywa system norm regulujących współżycie w zespole i wynikające z nich zasady postępowania.
Dziecko samodzielnie dokonuje wyboru zajęcia , zabawy , kolegów.
Tematyka i rodzaje zabaw poszczególnych czy grup są bardzo zróżnicowane
Wraz z upływem czasu i wzbogacania się doświadczeń dziecka , rozrasta
się i komplikuje system obowiązujących zasad postępowania , które
regularne są poprzez proste zakazy i nakazy oraz " umowy " zawierane
z dziećmi.
Normy , określające zasady współżycia funkcjonują nie tylko w czasie zabaw
i zajęć , lecz pozwalają gromadzić pozytywne doświadczenia także w toku
prac samoobsługowych i użytecznych. Wywierają one istotny wpływ na rozwój moralny dziecka.

eeewunia [ Pretorianin ]

Dzieci zaczynają kłamać gdy tylko nauczą się mówić, a nawet czasem wcześniej. Nie rozumieją one jednak, że kłamstwo nie jest rzeczą dobrą. Choć kłamstwo jest zrozumiałe z rozwojowego punktu widzenia, może stać się problemem, gdy przechodzi w nawyk lub dotyczy spraw istotnych dla dziecka. Wraz z wiekiem dzieci zaczynają rozróżniać i stopniować rodzaje kłamstw, pewne z nich uznając za gorsze. Dzieci przedszkolne najczęściej uciekają się do kłamstwa, aby coś dostać, uniknąć kary, albo uzyskać podziw rówieśników, jednocześnie nie tolerują oszustwa u innych.
Badania wykazują, że dzieci które oszukują i kłamią chronicznie, pochodzą bardzo często z domów, w których rodzice bardzo często uciekają się do kłamstwa.

Oprócz wybuchów złości, gniewu dzieci boją się różnych rzeczy np. lęk przed rozstaniem z rodzicami w przedszkolu, lęk przed zwierzętami, ciemnym pomieszczeniem, lęk przed ocenianiem, krytyką, nieumiejętnością radzenia sobie z daną czynnością. Lęk przed karą popycha dzieci w stronę kłamstwa, a później ucieczek. Przeżywanym lękom towarzyszą reakcje organizmu: bóle brzucha, czerwienienie lub bladnięcie, pocenie się, drżenie rąk. Obserwujemy u tych dzieci nadmierną aktywność lub bierność

eeewunia [ Pretorianin ]

tu masz linkę do wychowania seksualnego w przedszkolu...

24.01.2005

01:56

[6]

darek_dragon [ 42 ]

Człowieku, 1.30 w nocy (NIEDZIELA a włąściwie poniedziałek!!!), a ty chcesz ludzi do pracy umysłowj zapędzać?

Google działa 24/7 :P

eeewunia [ Pretorianin ]

majszel---> może napisz z czym masz największe problemy to ci pomoge szukać..nie mam akurat nic do roboty..

24.01.2005

02:03

[8]

Majszell [ Centurion ]

Eeewunia jesteś kochana :) w sumie to z tym pierwszym bo resztę to jakoś ma i od Ciebie i sama coś tam znalazłam
Dziedziny społecznego rozwoju człowieka...

24.01.2005

02:05

[9]

Majszell [ Centurion ]

własnie zobaczyłam to o wychowaniu seksualnym... mam to już ;) chyba nawet ten sam tekst :)

eeewunia [ Pretorianin ]

1. Pojęcie samodzielności.
2. Rozwój samodzielności.
3. Fazy rozwoju samodzielności przedszkolaków.
4. Niekorzystne sytuacje dydaktyczne hamujące rozwój samodzielności.
5. Sytuacje dydaktyczno-wychowawcze rozwijające samodzielność dziecka.
6. Samodzielność, a rozwój dziecka.
7. Literatura.
Samodzielność – jest to cecha osobowości przejawiająca się w działalności, decyzjach. Z punktu
widzenia psychologii – jest to niezależność myśli, działań, inicjatyw, aktywność własna. Z punktu
widzenia pedagogiki – jest to umiejętność stawiania celów, realizowania zadań w stałych, zmiennych
warunkach, umiejętność planowania, realizowania, kontrolowania własnej działalności, umiejętność
kontroli czynników determinujących działanie.

Rozwój samodzielności – proces prowadzący do autonomizacji działań jednostki. Istotą tego
procesu jest stopniowe uniezależnienie się dziecka od poszczególnych czynników determinujących
jego działanie przez nabywanie umiejętności posługiwania się przedmiotami kulturowymi, ich
wytwarzania i tworzenia, zgodnie z potrzebami i warunkami życia w określonej ludzkiej wspólnocie.

Wyróżnia się 2 rodzaje samodzielności: praktyczną i poznawczą. A. Wyszyńska wyróżnia 3 fazy w
rozwoju samodzielności praktycznej:
1) organizacja w strukturze i funkcji przedmiotów,
2) tworzenie stereotypu dynamicznego,
3) funkcjonowanie stereotypu w toku której czynność automatyzuje się i usprawnia.

W fazie pierwszej zadania wychowania powinny sprzyjać poznaniu budowy i funkcji przedmiotów
oraz opanowaniu elementarnych czynności wchodzących w zakres danego działania. W fazie drugiej
chodzi o koordynację tych elementarnych czynności w harmonijną całość. W fazie trzeciej – o
wyrobienie odpowiednich nawyków.

W wieku przedszkolnym do rozwoju samodzielności praktycznej zaliczyć można samoobsługę i
prace społecznie użyteczne. Samoobsługa polega na opanowaniu działań na przedmiotach będących
osobistą własnością dziecka oraz na niektórych przedmiotach ogólnego użytku. Są to rzeczy
składające się na odzież dziecka, przedmioty przeznaczone do utrzymania higieny oraz zabawki.
Niezbędne dla dziecka jest nabycie rozwijanie i udoskonalanie takich umiejętności jak: ubieranie się i
rozbieranie, układanie, zapinanie, rozpinanie, zawiązywanie, rozwiązywanie obuwia, porządkowanie i
czyszczenie garderoby, mycie zębów, czesanie się, itp. Ćwiczenia powinny być prowadzone
w warunkach naturalnych. Nabycie w/w umiejętności pozwala dziecku na samodzielne dbanie o
własny wygląd.

Natomiast do grupy przedmiotów ogólnego użytku zalicza się przedmioty związane ze
spożywaniem posiłków, przedmioty pomocne w dbaniu o estetykę otoczenia, narzędzia, przedmioty
mechaniczne oraz książki jako przedmioty szczególnej wartości. Samodzielność w zakresie
spożywania posiłków przejawiać się powinna w umiejętności prawidłowego korzystania z naczyń
stołowych wraz z posługiwaniem się sztućcami. Sprzątanie ze stołu po posiłku jest bezpośrednio
związana z dbaniem o estetykę czenia. Utrzymanie ładu i porządku w miejscu zabawy i pracy

eeewunia [ Pretorianin ]

Zdobywanie samodzielności w sensie fizycznym i emocjonalnym to proces, który trwa, a rodzice mają ogromny wpływ na jego rozwój i kształtowanie.

Zaczynam wierzyć w swoje możliwości....

Pierwsze trzy lata życia dziecka to okres bardzo dynamicznego i efektywnego rozwoju, już nigdy później jego umysł nie będzie w stanie przyswajać takiej liczby informacji. Odpowiednie do wieku zachęcanie i kierowanie malucha kształtuje zarówno jego rozwój fizyczny jak i psychiczny.

Za pierwsze przejawy samodzielności dziecka można już uznać opanowanie sztuki siadania (możliwość oglądania świata z szerokie perspektywy), rozwój manipulacji dłoni (chwytanie i „badanie” przedmiotów), czy wreszcie przemieszczanie się we własnym otoczeniu w sobie tylko znanym kierunku. To umiejętności podstawowe opanowywane w 1 roku życia, na ich bazie powstają kolejne: dziecko zaczyna samo pić z kubeczka, próbuje trafić łyżeczką do buzi, uczy się do czego służą przedmioty np. nocnik. W naukę u dziecka zaangażowane są wszystkie zmysły: dobrze sprawdzić czy mleko jest ciepłe czy zimne? czy kubek wytrzyma uderzenie o podłogę? czy tak samo smakuje serek zjedzony łyżeczką i palcami? czy nocnik jest bardziej użyteczny na głowie czy też miło jest, gdy się na nim siada a mama bije brawo.

Ćwiczenie, powtarzanie tych samych czynności, doświadczanie skutków mają ogromną wartość same w sobie, mniej ważne jest jak szybko doprowadzą do perfekcyjnie wykonanej czynności. Pielęgnowanie w dziecku instynktu badacza, podsycanie ciekawości świata, wreszcie zapraszanie do uczestniczenia w prostych czynnościach codziennego dnia (nakrywanie do stołu, zmywanie naczyń, podlewanie kwiatków, sprzątanie zabawek) niejako mimochodem kształtują samodzielność. Dzięki temu pod koniec 3 roku życia koordynacja wzrokowo-ruchowa i poznanie funkcji przedmiotów pozwolą maluchowi osiągnąć elementarny poziom samodzielności w zaspokajaniu własnych potrzeb.


[by pampers:D]

eeewunia [ Pretorianin ]

Z pedagogicznego punku widzenia chodzi o stworzenie warunków umożliwiających wspólne wychowanie i uczenie dzieci zdrowych i tych z deficytami, które:
_ mają trudności w poznawaniu świata i komunikowaniu się z nim na skutek braku analizatorów zmysłowych,
_ mają ograniczoną zdolność do działania, ekspresji i aktywnego udziału w życiu społecznym z powodu uszkodzeń narządów ruchu lub choroby przewlekłej,
_ procesy poznawcze przebiegają w sposób nieprawidłowy, w skutek czego mają obraz poznawczy nieadekwatny do rzeczywistości, zdolność rozumowania ograniczoną poniżej normy i utrudnione przystosowanie do życia społecznego i pracy,
_ wymagających w wyniku zaniedbań i błędów wychowawczych lub nieprawidłowości funkcjonowania systemu nerwowego.
Uczestnictwo w życiu grupy rówieśniczej stymuluje rozwój dzieci niepełnosprawnych, a w szczególności uświadamia dziecku jego możliwości, trudności i ograniczenia, chroni dzieci sprawne inaczej przed izolacją, daje im szansę poznawania siebie, doceniania swoich mocnych stron. Wykształca motywację i umiejętność pracy nad trudnościami, daje szanse przeżycia całej gamy uczuć związanych z życiem i działaniem w grupie oraz umożliwia rozwój samodzielności życiowej oraz szeroko rozumianej stymulacji poznawczej, fizycznej, społeczno- emocjonalnej.
Dzieci zdrowe dostarczają prawidłowych wzorców ruchowych, zachowania, mowy, a więc odgrywają ogromną rolę wspomagającą w stymulowaniu rozwoju swoich niepełnosprawnych kolegów. Poza tym mają okazję, aby w naturalny i niewymuszony sposób nauczyć się właściwego stosunku do niepełnosprawnych rówieśników. Kontakty z nimi uczą tolerancji, wrażliwości i otwartości, głębokiej i trwałej akceptacji dla trudności innych ludzi, szacunku dla chorych i słabości, pomagają pokonać egoizm, rozbudzają świadomość, że wszyscy ludzie mają równe prawa choć mają różne możliwości.
Celm przedszkola integrującego dzieci o obniżonych możliwościach jest stworzenie warunków wychowawczych i edukacyjnych zapewniających wspomaganie i ukierunkowanie rozwoju wszystkich dzieci zgodnie z ich wrodzonym potencjałem i możliwościami rozwojowymi poprzez:
_ zapewnienie opieki, wychowania i edukacji odpowiednich do wieku, tempa i dynamiki rozwoju psychofizycznego od 3 roku życia do rozpoczęcia nauki w pierwszej klasie szkoły podstawowej,
_ realizację zadań określonych w podstawie programowej wychowania przedszkolnego z wykorzystaniem specyficznych metod i środków uwzględniających zróżnicowany poziom rozwoju każdej grupy,
_ współdziałanie z rodzicami lub opiekunami dzieci, wspieranie ich w działaniach wychowawczych,
_ objęcie oddziaływaniem wychowawczym dzieci niepełnosprawnych zgodnie z ich indywidualnymi potrzebami rozwojowymi, edukacyjnymi i społecznymi, stworzenie warunków do korzystania z opieki psychologicznej i specjalnych form pomocy dydaktyczno-terapeutycznej.
Przedszkole wykorzystuje różnorodne programy i metody w taki sposób, aby uwzględniały indywidualne potrzeby i możliwości rozwojowe, emocjonalne i społeczne dzieci oraz aby sprawić im jak najwięcej radości z faktu przebywania z rówieśnikami.
Dzieci sprawne inaczej uczestniczą we wszystkich proponowanych formach zajęć na zasadzie dobrowolności, są zachęcane do udziału w zajęciach porządkowych, higieniczno-plastycznych, konstrukcyjnych i niektórych zajęciach dydaktycznych, uwzględniając czas trwania poszczególnych form działania od możliwości indywidualnych.
Nauczyciel na podstawie wnikliwej obserwacji dziecka i wskazówek specjalistów opracowuje program dla każdego z dzieci, dobierając metody i formy pracy najbardziej wskazane w procesie wychowawczo-dydaktycznym dla danego schorzenia.
Najliczniejszą grupą dzieci niepełnosprawnych, trafiających do przedszkola są dzieci z opóźnionym rozwojem umysłowym. Mała samodzielność, gorsza sprawność ruchowa, złe kojarzenie, trudności w zapamiętywaniu, wolne tempo uczenia się, wolniejsze tempo rozumienia poleceń i instrukcji, zaburzenia mowy – wszystko to powoduje, że dzieci te mają poważne problemy w znalezieniu sobie miejsca w przeciętnej grupie. Nauczyciel skoncentrowany na ich problemach może nie dostrzec pozytywnych cech i potrzeb tych dzieci. Ze względu na gorsze rozumienie mowy szybciej uczą się obserwując i naśladując czynności innych, przebywanie w grupie będzie więc sprzyjało rozwojowi ich samodzielności i umiejętności społecznych. Nastąpi to wówczas, gdy nauczyciel, wprowadzać odpowiednie formy zajęć, pomoże każdemu z dzieci uczestniczyć w życiu grupy.

eeewunia [ Pretorianin ]

linka do :rozwój ocen moralnych

eeewunia [ Pretorianin ]

rozwój współżycia i współdziałania z innymi,no powiedzmy mniej więcej..ale może się przyda..

Majszell [ Centurion ]

24.01.2005

02:41

[16]

KaM1kAzE® [ BeeR GooD! ]

Majszell ---> żebyś wiedzieł ze Ewunia jest kochana :)

sista' ---> :*:*:*:*:*


:)

24.01.2005

02:44

[17]

KaM1kAzE® [ BeeR GooD! ]

[edit]

sory....

(...) żebyś wiedziała (...)
bo ponoć kobietą jesteś (sygnaturka)

eeewunia [ Pretorianin ]

wystarczy ci tyle??


brat-->:*:*:*....

24.01.2005

02:48

[19]

Majszell [ Centurion ]

sorry za to coś co mi wyszło przez przypadek:/

Miałam już Ci bardzo dziękować, ale właśnie dostałam nowe zlecenie :)
Jeszczwe jakiś punkt 3:
Alternatywne- aktywizujące metody nauki czytania w edukacji przedszkolnej
a) metoda dobrego startu- rodzaje ćwiczeń, organizacja przebieg, sposoby praktycznego wykorzystania metody pracy z dziećmi.
b) glottodydaktyka-koncepcja B.Rocławskiego
c)wprowadzenie dziecka w świat pisma- metoda1 Majchrzak
d)zabawa w czytanie- metoda G Domana

Heh biedak nawet nie ma czasu sobie sam tego poszukać bo kuje na zaliczenie :/

24.01.2005

02:51

[20]

Majszell [ Centurion ]

K@mi----> ja wiem że że Eeewunia jest Twoją siostrą :D z innych wontków na Golu
Ja też się chwale swoją :)

KaM1kAzE® [ BeeR GooD! ]

nom, Ewunia jest moją siostrą, nie siostra :D :D :D

____________

P.S
nie mów do mnie kami proszę bałdzo Cię, bo kami to inna użytkowniczka forum :)
Kamyk jak już :)

eeewunia [ Pretorianin ]

no baaa....pewnie że tak:)
nie iwdac podobieństwa?

majszel--> poprostu ewunia;)

eeewunia [ Pretorianin ]

zabawa w czytanie G. Domana
naturalna nauka języka - program nauki czytania powstały z inicjatywy W. Pye (nowozelandzka).
Przedstawione koncepcje nauki czytania to wybór najczęściej stosowanych i adaptowanych w Polsce rozwiązań. Istnieje wiele możliwości wyboru odpowiedniej metody. Wykorzystujemy nie tylko całą metodę, co wykorzystujemy taki fragment już istniejącej metody, aby w przypadku konkretnego dziecka efekt był najlepszy, a jednocześnie zgodny z kierunkiem jego zainteresowań i uzdolnień.
Odkąd do programu klas "0" wprowadzono naukę czytania "trudności szkolne" mogą pojawić się już w wieku przedszkolnym, tzn. przed podjęciem obowiązku szkolnego. Dzieci, u których mogą pojawić się specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu określa się mianem "dzieci ryzyka dyslekcji". Nasa praca polega nie tylko na stymulowaniu i kształtowaniu rozwoju dziecka, a także na działaniach profilaktycznych i kompensacyjnych.
Prawidłowe i wczesne rozpoznanie zaburzeń jest bardzo ważne dla dalszego rozwoju dziecka i jego przyszłej kariery szkolnej. Ściśle współpracujemy ze specjalistami. A przede wszystkim współpracujemy z rodzicami prowadząc dla nich:

zebrania ogólne, grupowe, kontakty indywidualne, anonimowe lub imienne ankiety, zeszyty otwarte dla rodziców, wspólne świętowanie, rodzinne spotkania popołudniowe, kącik dla rodziców, biblioteczka dla rodziców, konsultacje pedagogiczne,, warsztaty oraz organizujemy spotkania dla rodziców z psychologiem i logopedą.

eeewunia [ Pretorianin ]

glottodydaktyka

24.01.2005

03:07

[25]

Majszell [ Centurion ]

brakuje mi tylko Majchrzaka :)

Dzięki
Eeewunia----> ok ewunia ;)
Kam1kaze----> dobra :) Kamyk

eeewunia [ Pretorianin ]

eeewunia [ Pretorianin ]

W standardowych przedszkolach nauka czytania pojawia się w najstarszej grupie wiekowej. W okresie przedalfabetycznym wprowadzamy wiele ćwiczeń mających na celu budzenie świadomości fonetycznej. W młodszych grupach kontakt dziecka ze słowem pisanym jest ograniczony. Zabawki i pomoce dydaktyczne dobieramy, eliminując wszelkie napisy, cyfry, książeczki z tekstem. Z góry zakładamy, że dziecko trzy-, czteroletnie nie jest wystarczająco dojrzałe, by korzystać z literatury i pomocy zawierających litery i cyfry. W najlepszej wierze stwarzamy przedszkolakowi w placówce przedszkolnej specjalne, „sterylne” warunki, bez pisma, a przecież małe dziecko poza światem przedszkolnym ma stały kontakt z pismem. Nie od dziś zresztą wiadomo, że zainteresowanie daną rzeczą, zjawiskiem wzrasta pod wpływem ciągłego, stałego z nim kontaktu. Podobnie dzieje się z pismem. Opatrzenie się dziecka z kodem literowym wywołuje lawinę pytań. Dziecko, nie mając w najbliższym otoczeniu pisma, po prostu nie będzie o nie pytało.

Jaka jest przyczyna ugruntowania się obecnego modelu nauki czytania w przedszkolach?
Do tej pory nauczyciel przedszkola otrzymywał propozycję podstawowych metod stosowanych w nauce czytania. Preferowano określoną metodę analityczno-syntetyczną o charakterze fonetycznym. J. i C. Przyłubscy wprowadzili elementy metody dzwiękowo-barwnej polegającej na budowaniu modelu dźwiękowego słów za pomocą kolorowych „nakrywek”. O wyborze sposobu pracy z dzieckiem decydowała wyprawka „Mam 6 lat” ich autorstwa. Ukazała się szczegółowa instrukcja dotycząca wprowadzania kolejnych liter i czytania tekstów na podstawie materiału zawartego w książce.

Dziś nikt już nie buduje dźwiękowego modelu słowa z kolorowych „nakrywek”, jednak przytoczona metoda wywarła ogromny wpływ na umocnienie się owego standardu. Obecnie ulega ona stałym modyfikacjom, ale pewne elementy niezmiennie pozostają: „głoskowanie”, wyraz podstawowy służący do wprowadzania liter, alfabet obrazkowy i prawie jednakowy materiał czytelniczy dla wszystkich dzieci. Wydawnictwa prześcigają się, oferując nam książki dla dzieci z tekstem na tle obrazka, których wartość literacka pozostawia wiele do życzenia.

Praktykowane sposoby realizacji założeń programowych prowadzą do nadużywania podczas nauki czytania pozycji siedzącej. Rzadko czytanie powiązane jest z ruchem i autentyczną, wesołą zabawą. Czytanie w standardowym przedszkolu to raczej „praca” mająca tylko niekiedy znamiona zabawy.

Najwyższy czas, aby porzucić ten standard! Uświadomienie sobie tkwienia w pewnym schemacie edukacyjnym może prowadzić do twórczych poszukiwań i korzystnych dla wychowanków zmian. Moje poszukiwania nasuwały niezmienne pytanie: czy można uczyć czytania inaczej i uzyskać efekty znacznie wcześniej? Okazuje się, że tak. Alternatywną metodę wprowadzania dziecka w świat pisma proponuje Irena Majchrzak, która imię dziecka uczyniła słowem otwierającym świat pisma. Tym samym podaje ona słowo-klucz, za pomocą którego dziecko może w sposób dla siebie najłatwiejszy i najbardziej naturalny odkryć alfabetyczną strukturę pisma, czyli reakcję znaczeniową między wyrazem napisanym a słowem mówionym oraz reakcję brzmieniową między literą a fonemem.

Akt inicjacji to magiczny gest wprowadzający nawet trzyletnie dziecko w świat pisma. Dziecko doświadcza, że coś może być wyrażone za pomocą pisma. Odbiera przekaz, że ono samo może być niejako napisane i przeczytane, że ono samo w pewnym sensie składa się z liter. W ten sposób zostaje wprowadzone w krąg komunikacji, której narzędziem jest pismo. Kartka z imieniem wprowadza je w świat znaczeń. Akt inicjacji to „skok” w pismo. Nauczyciel odsłania dziecku alfabetyczną istotę jego imienia. Każde dziecko otrzymuje inne słowo, które mu przynależy (Irena Majchrzak nazywa ten moment nie nauką, ale darem pisma, bo darem może być tylko to, co osobiste).

Sama stosując metodę czytania I. Majchrzak, jak dziecko odkrywałam jej zadziwiające możliwości oraz poznawałam wymierne efekty, choć początki były trudne. Pracując do tej pory z dzieckiem przedszkolnym standardowymi metodami, musiałam nie tylko zmienić sposób patrzenia na naukę czytania w przedszkolu, ale również umieć obronić moje poczynania, a tym samym przekonać dyrektora przedszkola do celowości moich działań. Z satysfakcją przyznaję, że znalazłam stosowne argumenty. Obecnie w Miejskim Przedszkolu nr 15 w Oświęcimiu we wszystkich grupach wiekowych wprowadzamy elementy metody I. Majchrzak, a na użytek pracy w grupie dzieci sześcioletnich opracowałam roczny plan czytania z elementami tej metody. Jako doradca metodyczny przeprowadziłam również szereg spotkań z nauczycielami wychowania przedszkolnego w formie zespołów metodycznych, zajęć otwartych, konsultacji zespołowych, propagując czytanie z elementami metody Majchrzak, dzieląc się swoimi doświadczeniami z pracy i wyjaśniając wątpliwości.

eeewunia [ Pretorianin ]

24.01.2005

03:18

[29]

Majszell [ Centurion ]

Dzięki, dzięki, dzięki :) Mam nadzieje że kiedyś i ja się odwdzięczę :)

24.01.2005

03:20

[30]

eeewunia [ Pretorianin ]

nie ma sprawy;)