Karty sieciowe

Immortal_Daemon [ Konsul ]

Karty sieciowe

ma kroś może coś o kartach sieciowych
najlepiej jakąś historię powstawania

26.11.2004

23:57

[2]

Chupacabra [ Senator ]

W sumie mialem napisac, abys uzyl google, ale jako ze sie nudze i mam duzo materialow na ten tamat:) Tu masz czesc skopiowanych materialow z pierwszego semestru akademii CISCO, bo taki kurs troche kosztuje i materialy tez:) Mam nadzieje ,ze sie przyda




Karta sieciowa, czyli adapter LAN, umożliwia komputerowi osobistemu nawiązywanie i przyjmowanie połączeń sieciowych. W przypadku komputerów biurkowych (typu desktop) jest to płytka drukowana, która znajduje się w gnieździe na płycie głównej i udostępnia interfejs do sieci . W komputerach przenośnych (typu laptop) jest zwykle zintegrowana z komputerem lub ma postać karty PCMCIA (Personal Computer Memory Card International Association), inaczej zwanej kartą PC (PC card) . Karty PCMCIA są niewielkie, o rozmiarach karty kredytowej. Typ używanej karty musi odpowiadać medium oraz protokołowi stosowanemu w sieci lokalnej.

Karta sieciowa komunikuje się z siecią za pośrednictwem łącza szeregowego, zaś z komputerem poprzez magistralę wewnętrzną komputera. Do współpracy z systemem operacyjnym karta sieciowa wykorzystuje żądanie przerwania (IRQ), adres I/O (wejścia–wyjścia) oraz górny obszar pamięci. Wartość żądania przerwania (IRQ) jest przypisanym adresem, gdzie komputer może oczekiwać, że określone urządzenie przerwie mu, kiedy urządzenie to wysyła do komputera sygnały dotyczące jego działania. Na przykład, kiedy drukarka zakończyła drukowanie, wysyła do komputera sygnał przerwania. Sygnał ten chwilowo przerywa działanie komputera, który może podjąć decyzję, co przetwarzać w następnej kolejności. Ponieważ różne sygnały wysłane do komputera na tej samej linii przerwań nie mogłyby być zrozumiane przez komputer, dla każdego urządzenia musi być określona niepowtarzalna wartość oraz ścieżka do komputera. Przed pojawieniem się urządzeń typu Plug-and-Play (PnP) użytkownicy często musieli ręcznie ustawiać wartości IRQ i znać je, kiedy dodawali do komputera nowe urządzenie.

Podczas wyboru typu karty należy wziąć pod uwagę następujące czynniki:

* Protokoły — Ethernet, Token Ring lub FDDI
* Typy mediów — skrętka, kabel koncentryczny, dostęp bezprzewodowy lub światłowód
* Typ magistrali systemowej — PCI lub ISA




Sieci danych:
Zorientowano się, że technika sieciowa może zwiększyć wydajność przy jednoczesnym obniżeniu kosztów. Prędkość wdrażania i upowszechniania się sieci zaczęła dorównywać tempu wprowadzania nowych technologii i produktów sieciowych na rynek. We wczesnych latach 80. XX w. nastąpiło masowe upowszechnienie sieci komputerowych, pomimo tego, że początkowo ich rozwój nie był zorganizowany.

W połowie lat 80. pojawiające się technologie sieciowe były tworzone na bazie różnego sprzętu i oprogramowania. Każda firma produkująca urządzenia i oprogramowanie sieciowe stosowała własne standardy. Tworzenie indywidualnych standardów wynikało z panującej na rynku konkurencji. W wyniku tego wiele technologii sieciowych było ze sobą niezgodnych. Wzajemna komunikacja sieci opartych na różnych specyfikacjach stawała się coraz trudniejsza. Wdrożenie nowego sprzętu często powodowało konieczność wymiany starych urządzeń sieciowych.

Jednym z wczesnych rozwiązań tych problemów było utworzenie standardów sieci lokalnych LAN. Ze względu na to, że standardy LAN zawierały otwarty zbiór wytycznych dotyczących projektowania sprzętu i oprogramowania sieciowego, urządzenia produkowane przez różne firmy mogły stawać się zgodne z systemami konkurencji. Pozwoliło to na ustabilizowanie się implementacji sieci LAN.

W systemie LAN każdy dział firmy jest rodzajem elektronicznej wyspy. Wraz ze wzrostem znaczenia komputerów dla przedsiębiorstw stało się jasne, że sieci LAN nie są rozwiązaniem wystarczającym.

Pojawiła się potrzeba opracowania sposobu szybkiej i wydajnej wymiany informacji nie tylko w ramach jednej firmy, ale także między przedsiębiorstwami. Rozwiązaniem stało się utworzenie sieci miejskich MAN (ang. metropolitan-area network) i sieci rozległych WAN (ang. wide-area network). Ponieważ sieci WAN pozwalały na łączenie użytkowników rozproszonych na dużych obszarach geograficznych, możliwa stała się wzajemna komunikacja na wielkie odległości.




Historia sieci komputerowych:

Historia sieci komputerowych jest złożona. W rozwój sieci w ciągu ostatnich 35 lat było zaangażowanych wielu ludzi z całego świata. W tym miejscu przedstawiono skrócony opis rozwoju Internetu. Procesy tworzenia nowych rozwiązań i ich wprowadzania na rynek są daleko bardziej skomplikowane, ale spojrzenie na podstawy rozwoju jest bardzo pomocne.

W latach 40. XX w. komputery były łatwo psującymi się, ogromnymi urządzeniami elektromechanicznymi. Wynalezienie w 1947 roku tranzystora półprzewodnikowego otworzyło wiele możliwości budowania mniejszych i bardziej niezawodnych komputerów. W latach pięćdziesiątych komputery klasy mainframe, które wykonywały programy zapisane na kartach perforowanych, zaczęły być wykorzystywane przez duże instytucje. W późnych latach pięćdziesiątych wynaleziono układ scalony, który składał się z kilku, później wielu, a obecnie z milionów tranzystorów umieszczonych na małym kawałku półprzewodnika. W latach 60. komputery mainframe z terminalami nie były niczym niezwykłym i upowszechniły się układy scalone.

W późnych latach 60. i w trakcie następnej dekady powstały mniejsze komputery nazywane minikomputerami. Jednak nawet tamte minikomputery były ogromne według współczesnych standardów. W roku 1977 firma Apple Computer Company przedstawiła mikrokomputer nazywany także komputerem osobistym. W roku 1981 firma IBM zaprezentowała swój pierwszy komputer osobisty. Przyjazny użytkownikowi komputer Mac, otwarta architektura komputera IBM PC i dalsza miniaturyzacja układów scalonych doprowadziły do rozpowszechnienia się komputerów osobistych w domu i w biznesie.

W połowie lat 80. XX w. użytkownicy autonomicznych komputerów zaczęli wykorzystywać modemy do łączenia się z innymi komputerami i wymiany plików. Nazywano to komunikacją punkt-punkt lub komunikacją komutowaną (dial-up). Pomysł ten rozwinięto, wykorzystując komputery jako centralne punkty komunikacji w połączeniach komutowanych. Komputery te nazywano biuletynami BBS (ang. bulletin boards). Użytkownicy mogli połączyć się z biuletynem BBS i pozostawić tam lub pobrać stamtąd wiadomości bądź pliki. Wadą takiego systemu było to, że komunikacja bezpośrednia była ograniczona i dotyczyła tylko tych, którzy wiedzieli o danym biuletynie BBS. Inne ograniczenie stanowił fakt, że komputer BBS wymagał jednego modemu do każdego połączenia. Tak więc jednoczesne połączenie pięciu użytkowników wymagało pięciu modemów podłączonych do pięciu odrębnych linii telefonicznych. Wraz ze wzrostem liczby osób chcących korzystać z systemu obsłużenie wszystkich zgłoszeń stawało się niemożliwe. Wystarczy wyobrazić sobie sytuację, w której 500 osób chce połączyć się w tej samej chwili. W latach 60. XX w. Departament Obrony USA rozpoczął tworzenie dużych i niezawodnych sieci WAN do celów wojskowych i naukowych. Ich rozwój był kontynuowany przez trzy następne dekady. Ta technologia różniła się od komunikacji punkt-punkt wykorzystywanej w biuletynach BBS. Umożliwiała wspólne połączenie wielu komputerów przy użyciu różnych ścieżek. Sposób przenoszenia danych między komputerami był określany przez sieć. Wprowadzono możliwość komunikacji między wieloma komputerami przy użyciu tego samego połączenia, podczas gdy wcześniej możliwa była komunikacja z zaledwie jednym komputerem w danej chwili. Sieć WAN Departamentu Obrony USA ostatecznie przekształciła się w Internet.




Media transmisyjne uzywane w sieciach:



Kable miedziane są wykorzystywane praktycznie w każdej sieci LAN. Dostępne są różne typy kabli miedzianych, z których każdy ma swoje wady i zalety. Prawidłowy wybór okablowania ma istotne znaczenie dla efektywnej pracy sieci. Ponieważ informacje są przenoszone w miedzi za pośrednictwem prądu elektrycznego, podczas planowania i instalowania sieci ważne jest poznanie niektórych zasad rządzących elektrycznością.

Światłowód jest medium najczęściej wykorzystywanym na długich odcinkach szerokopasmowej transmisji danych punkt-punkt, stosowanych w szkieletowych sieciach LAN i w sieciach WAN. W mediach optycznych do transmisji danych poprzez włókno szklane lub plastikowe wykorzystywane jest światło. Sygnały elektryczne powodują generowanie przez nadajnik światłowodowy sygnałów świetlnych wysyłanych przez światłowód. Host odbiorczy otrzymuje sygnały świetlne i przekształca je na sygnały elektryczne na odległym końcu światłowodu. Przez sam kabel światłowodowy nie przepływa jednak prąd elektryczny. W rzeczywistości użyte w kablu światłowodowym szkło jest bardzo dobrym izolatorem elektryczności.

Fizyczne połączenie urządzeń umożliwia zwiększenie produktywności dzięki temu, że pozwala na udostępnianie drukarek, serwerów i oprogramowania. Tradycyjne systemy sieciowe wymagają, aby stacja robocza cały czas pozostawała w tym samym miejscu, zezwalając na ruch jedynie w granicach narzuconych przez długość kabla przyłączeniowego.

Wprowadzenie technologii bezprzewodowych usuwa te ograniczenia i umożliwia prawdziwą mobilność w świecie komputerów. Obecnie technika bezprzewodowa nie oferuje szybkiej transmisji danych ani takich zabezpieczeń czy niezawodności pracy jak w przypadku sieci kablowych. Jednak elastyczność techniki bezprzewodowej stanowi wystarczającą rekompensatę.

Podczas instalowania nowej sieci lub modernizacji istniejącej administratorzy często biorą pod uwagę technikę bezprzewodową. Prosta sieć bezprzewodowa może działać już w kilka minut po włączeniu stacji roboczych. Łączność z Internetem następuje poprzez połączenie kablowe, router, modem kablowy lub DSL i bezprzewodowy punkt dostępu, który pełni rolę koncentratora węzłów bezprzewodowych. W zastosowaniach domowych lub biurowych te wszystkie funkcje są często spełniane przez jedno urządzenie.




Specyfikacja kabla:



Z kablami związane są różne specyfikacje oraz oczekiwania dotyczące wydajności.

* Jakie szybkości transmisji można uzyskać dla różnych typów kabli? Szybkość transmisji bitowej w kablu jest bardzo istotna. Ma na nią wpływ rodzaj użytego przewodnika.
* Jakiego typu transmisja brana jest pod uwagę? Czy transmisja będzie cyfrowa, czy analogowa? Użytkownik może wybrać transmisję cyfrową, czyli transmisję w paśmie podstawowym, albo transmisję analogową, czyli szerokopasmową.
* Jaką odległość może pokonać sygnał przez określony typ kabla, zanim stłumienie sygnału stanie się znaczące? Innymi słowy, czy sygnał ulegnie takiemu osłabieniu, że gdy dotrze do urządzenia odbiorczego, nie będzie ono w stanie poprawnie go odebrać i zinterpretować? Odległość, którą sygnał pokonuje poprzez kabel, ma bezpośredni wpływ na stłumienie sygnału. Osłabienie sygnału jest więc bezpośrednio związane z odległością, która jest przezeń pokonywana oraz z typem użytego kabla.

Niektóre przykłady specyfikacji sieci Ethernet, które odnoszą się do typu kabla, są następujące:

* 10BASE-T
* 10BASE5
* 10BASE2

Specyfikacja 10BASE-T dotyczy transmisji o szybkości równej 10 Mb/s. Transmisja jest dokonywana w paśmie podstawowym (baseband), stąd skrót „Base". Oznaczenie „T" dotyczy skrętki.

Specyfikacja 10BASE5 dotyczy transmisji o szybkości równej 10 Mb/s. Transmisja jest dokonywana w paśmie podstawowym, czyli jest interpretowana cyfrowo. Oznaczenie „5" dotyczy możliwości przesyłania przez kabel sygnału na odległość około 500 metrów, zanim tłumienność wpłynie na możliwość odebrania i odpowiedniego zinterpretowania odbieranego sygnału. Specyfikacja 10BASE5 jest często określana jako Thicknet. Jednak w rzeczywistości Thicknet to typ sieci, podczas gdy 10BASE5 oznacza okablowanie używane w tej sieci.

Specyfikacja 10BASE2 dotyczy transmisji o szybkości równej 10 Mb/s. Transmisja jest dokonywana w paśmie podstawowym, czyli jest interpretowana cyfrowo. Oznaczenie „2” w nazwie 10BASE2 odnosi się do maksymalnej długości segmentu – około 200 metrów, zanim tłumienność wpłynie na możliwość odebrania i odpowiedniego zinterpretowania odbieranego sygnału. Faktycznie maksymalna długość segmentu wynosi 185 metrów. Specyfikacja 10BASE2 jest często określana jako Thinnet. Jednak w rzeczywistości Thinnet to typ sieci, podczas gdy 10BASE2 oznacza okablowanie używane w tej sieci.



Kabel koncentryczny:

3.1
Media miedziane
3.1.7
Kabel koncentryczny



Kabel koncentryczny składa się z miedzianego przewodnika otoczonego warstwą elastycznej izolacji. Z kolei izolacja ta, jest otoczona splecioną miedzianą taśmą lub folią metalową działającą jak drugi przewód w obwodzie oraz ekran dla znajdującego się wewnątrz przewodnika. Ta druga warstwa lub ekran zmniejsza także ilość zewnętrznych zakłóceń elektromagnetycznych. Ekran pokryty jest koszulką izolacyjną. Przewód centralny może być także wykonany, dla zmniejszenia kosztów, z cyny pokrytej aluminium.

Kabel koncentryczny używany w sieci LAN zapewnia kilka korzyści. Może być kładziony na większych odległościach niż skrętka ekranowana (STP), nieekranowana (UTP) oraz kabel ScTP, bez stosowania wtórników. Wtórniki regenerują sygnał w sieci, aby mogła ona objąć większy obszar. Kabel koncentryczny jest tańszy niż kabel światłowodowy, a technologia została dobrze poznana. Była ona używana przez wiele lat do transmisji danych różnych typów, w tym sygnałów telewizji kablowej.

Pracując z kablem, należy koniecznie wziąć pod uwagę jego rozmiar. W miarę zwiększania grubości kabla trudniej jest z nim pracować. Należy pamiętać, że kabel musi być przeprowadzony przez istniejące przewody i korytka, które mają ograniczony rozmiar. Kabel koncentryczny jest dostępny w wielu rozmiarach. Kabel o największej średnicy znalazł zastosowanie jako kabel sieci szkieletowych Ethernet, ponieważ umożliwia transmisję sygnału na większe odległości i ma lepsze charakterystyki tłumienia szumów. Ten typ kabla koncentrycznego jest często zwany Thicknet. Jak sugeruje nazwa potoczna („gruba sieć"), ten typ kabla może okazać się w pewnych sytuacjach trudny w montażu. Ogólnie, im trudniejszy w montażu jest medium sieciowe, tym droższa jest jego instalacja. Kabel koncentryczny jest droższy w instalacji niż skrętka. Dlatego kabel Thicknet praktycznie nie jest już używany poza instalacjami do specjalnych zastosowań.

W przeszłości kabel koncentryczny Thinnet o średnicy zewnętrznej wynoszącej zaledwie 0,35 cm był używany w sieciach Ethernet. Był on szczególnie przydatny w tych instalacjach kablowych, które wymagały wielu zawinięć i skręceń kabla. Ponieważ sieć Thinnet była łatwa w montażu, była również tańsza. Z tego też powodu określano ją niekiedy mianem Cheapernet. Zewnętrzna warstwa miedziana lub metalowa siatka w kablu koncentrycznym stanowi połowę obwodu elektrycznego. Dlatego też należy szczególnie zatroszczyć się o zapewnienie dobrego połączenia elektrycznego na obu jego końcach, aby możliwe było jego prawidłowe uziemienie. Nieprawidłowe połączenie przewodu ekranującego jest jednym z najczęstszych źródeł problemów z połączeniami, które pojawiają się w instalacjach z użyciem kabla koncentrycznego. Nieprawidłowe połączenie przewodów skutkuje wystąpieniem szumów elektrycznych zakłócających transmisję sygnału w medium sieciowym. Właśnie z tego względu sieć Thinnet nie jest już tak często używana, nie jest również uwzględniana w najnowszych standardach sieci Ethernet (szybkość 100 Mb/s i wyższa).



Kabel STP:



Skrętka ekranowana (STP) łączy w sobie techniki ekranowania, znoszenia i skręcania przewodów. Każda para przewodów jest owinięta metalową folią. Dwie pary przewodów są owinięte metalową siatką lub folią. Jest to zazwyczaj kabel 150-omowy. Kabel STP przeznaczony do zastosowań w instalacjach sieci Token Ring redukuje szumy elektryczne w kablu, takie jak sprzęganie i przesłuch pomiędzy parami żył. Kabel STP redukuje również szum elektroniczny pochodzący z zewnątrz, na przykład interferencję elektromagnetyczną (EMI) i zakłócenia radiowe (RFI). Skrętka ekranowana ma podobne wady i zalety co skrętka nieekranowana (UTP). Kabel STP zapewnia lepszą ochronę przed wszelkiego rodzaju zewnętrznymi zakłóceniami, ale jest droższy i trudniejszy w montażu niż kabel UTP.

Rozwiązaniem hybrydowym, powstałym z połączenia kabla UTP i STP, jest ekranowany kabel UTP (ScTP), znany również jako skrętka foliowana (FTP). ScTP to kabel UTP owinięty ekranem z metalowej folii lub siatki. ScTP, tak jak UTP, jest kablem 100-omowym. Wielu instalatorów i producentów kabli może używać terminu STP do opisania kabla ScTP. Należy pamiętać, że dzisiejsze określenie STP odnosi się do czteroparowego ekranowanego kabla. Mało prawdopodobne by prawdziwy kabel STP był używany w jakiejkolwiek instalacji sieciowej.

Metalowy materiał ekranujący w kablu STP i ScTP musi być uziemiony po obu końcach. Jeśli uziemienie nie będzie właściwe lub jeśli wystąpią jakiekolwiek nieciągłości ekranu, kabel STP i ScTP może stać się bardzo podatny na zakłócenia związane z szumem. Dzieje się tak dlatego, że ekran zachowuje się wówczas jak antena odbierająca niepożądane sygnały. Działa to jednak w obie strony. Nie tylko uniemożliwia zewnętrznym falom elektromagnetycznym tworzenie szumów w przewodach transmisji danych, ale także minimalizuje emisję fal elektromagnetycznych. Fale te mogą powodować szum w innych urządzeniach. Kabla STP i ScTP nie można kłaść bez użycia wtórników sygnału na tak długich odcinkach jak innych mediach sieciowych, takich jak kabel koncentryczny czy kabel światłowodowy. Większa izolacja i ekranowanie powoduje znaczne zwiększenie rozmiaru, wagi i kosztów kabla. Materiały ekranujące sprawiają, że wykonanie zakończeń kabla jest trudniejsze i łatwiej o słabe jakościowo wykonanie. Mimo to kable STP i ScTP wciąż odgrywają ważną rolę, zwłaszcza w Europie, a także w instalacjach gdzie w pobliżu kabli występują silne zakłócenia radiowe lub interferencje elektromagnetyczne.





3.1
Media miedziane
3.1.9
Kabel UTP



Skrętka nieekranowana (UTP) to stosowany w wielu sieciach medium składające się z czterech par przewodów. Każdy z ośmiu miedzianych przewodów w kablu UTP jest pokryty materiałem izolacyjnym. Ponadto każda para przewodów jest ze sobą skręcona. Ten typ kabla bazuje wyłącznie na efekcie znoszenia w skręconej parze przewodów, co ogranicza pogorszenie sygnału spowodowane zakłóceniami EMI i RFI. Aby jeszcze bardziej zmniejszyć przesłuch pomiędzy parami żył w kablu UTP, liczba skręceń poszczególnych par przewodów jest różna. Podobnie jak w wypadku kabla STP, kabel UTP musi spełniać ściśle wymagania opisujące liczbę skręceń lub spleceń dozwolonych na jednostkowym odcinku kabla.

Standard TIA/EIA-568-B.2 zawiera wymagania dotyczące jakości kabla. Mówią one o doprowadzeniu do każdego gniazdka dwóch kabli, jednego przeznaczonego do transmisji głosu, a drugiego do transmisji danych. Jeden z tych dwóch kabli, służący do transmisji głosu, musi być czterożyłową skrętką UTP. Kable kategorii 5 są obecnie najczęściej zalecane i stosowane w instalacjach. Jednakże przewidywania analityków i niezależne badania wskazują, że kable kategorii 6 zajmą miejsce kabli kategorii 5 w instalacjach sieciowych. Fakt, że połączenie w kategorii 6 oraz wymagania kanałowe są wstecz kompatybilne do kategorii 5e sprawia, że klientom bardzo łatwo jest wybrać kategorię 6 i zastąpić kategorię 5e w swych sieciach. Zastosowania, które działają na kategorii 5e, będą działać na kategorii 6.

Skrętka nieekranowana ma wiele zalet. Łatwo jest ją instalować i jest tańsza niż inne typy mediów sieciowych. W rzeczywistości cena metra kabla UTP jest niższa niż innych typów kabli używanych w sieciach LAN. Prawdziwą zaletą jest jednak jej rozmiar. Ponieważ średnica zewnętrzna jest niewielka, kabel UTP nie wypełnia korytek tak szybko, jak inne typy kabli. Jest to bardzo istotny czynnik, który powinien zostać wzięty pod uwagę, szczególnie w przypadku instalowania sieci w starszych budynkach. Ponadto, jeśli kabel UTP jest instalowany ze złączami RJ-45, potencjalne źródła szumów sieciowych zostają znacznie zredukowane, a dobre i trwałe połączenie jest praktycznie gwarantowane. Użycie skrętki nie jest jednak pozbawione wad. Kabel UTP jest bardziej podatny na szum elektryczny i zakłócenia niż inne typy mediów sieciowych, a odległość pomiędzy wzmacniaczami sygnału jest znacznie mniejsza w przypadku kabla UTP niż w przypadku kabla koncentrycznego i kabli światłowodowych.

Kabel ze skręconymi parami był kiedyś uważany za wolniejszy, jeśli chodzi o transmisję danych niż inne typy kabli. Dziś już się tak nie uważa. Kabel ze skręconymi parami jest obecnie uważany za najszybsze medium miedziane.

Aby komunikacja mogła mieć miejsce, sygnał wysyłany przez źródło musi być interpretowany przez odbiornik. Jest to prawdziwe zarówno z perspektywy oprogramowania, jak i perspektywy fizycznej. Transmitowany sygnał musi być prawidłowo odebrany przez obwód przeznaczony do odbioru sygnałów. Styk nadawczy w punkcie źródłowym musi mieć dobre połączenie ze stykiem odbiorczym w punkcie docelowym. Poniżej opisano typy połączeń kablowych używanych pomiędzy urządzeniami intersieci.

Na rysunku przełącznik sieci LAN jest podłączony do komputera. Kabel łączący port przełącznika z portem interfejsu sieciowego komputera jest nazywany kablem prostym.

Na rysunku dwa przełączniki są ze sobą połączone. Kabel łączący port jednego przełącznika z portem drugiego przełącznika jest nazywany kablem z przeplotem.

Przedstawiony na rysunku kabel łączący przejściówkę RJ-45 w porcie COM komputera z portem konsoli w routerze lub przełączniku nazywany jest kablem do konsoli (rollover).

Kable określa się na podstawie typu połączeń (wyprowadzeń) prowadzących z jednego jego końca na drugi. Patrz rysunek , i . Jeśli kabel nie został jeszcze poprowadzony w ścianie, technik może porównać dwa końce tego samego kabla, umieszczając je obok siebie. Technik porównuje kolory połączeń RJ-45 po umieszczeniu obu końcówek zaczepem skierowanym w kierunku dłoni, a końcówkami kabli skierowanymi od siebie. Kabel prosty powinien mieć taki sam wzór kolorów na obu końcach. W przypadku kabla z przeplotem kolory styków 1 i 2 na drugim końcu pojawią się w stykach 3 i 6 i na odwrót. Dzieje się tak dlatego, że styki transmitujące i odbierające są ze sobą zamienione. W przypadku kabla do konsoli (rollover) kombinacja kolorów od strony lewej do prawej na jednym końcu powinna być odwrotna niż kombinacja kolorów na drugim końcu.





Siec Ethernet:



Standard Ethernet jest najbardziej powszechną techniką, w jakiej realizowane są sieci LAN. Po raz pierwszy został on zaimplementowany przez grupę firm Digital (DEC, Digital Equipment Corporation), Intel i Xerox, którą określa się wspólnym skrótem DIX. Grupa DIX utworzyła i zaimplementowała pierwszą specyfikację lokalnej sieci Ethernet, która stała się podstawą specyfikacji 802.3 instytutu IEEE wydanej w roku 1980. Specyfikacja 802.3 została później rozszerzona przez IEEE o trzy nowe standardy: 802.3u (Fast Ethernet), 802.3z (Gigabit Ethernet over Fiber) i 802.3ab (Gigabit Ethernet over UTP).

Wymagania dotyczące sieci mogą wymuszać aktualizację do szybszych topologii sieci Ethernet. Większość sieci Ethernet obsługuje szybkości 10 Mb/s i 100 Mb/s.

Nowa generacja produktów multimedialnych, związanych z przetwarzaniem obrazu i bazami danych może spowodować szybkie przeciążenie sieci Ethernet działających z tradycyjnymi szybkościami 10 i 100 Mb/s. Administratorzy sieci powinni rozważyć użycie sieci Gigabit Ethernet w różnych zastosowaniach: poczynając od sieci szkieletowej, a kończąc na odcinkach prowadzących bezpośrednio do użytkowników. Koszty instalacji nowego okablowania i kart sieciowych mogą jednak uniemożliwić taką modernizację. Instalacja sieci Gigabit Ethernet aż do komputera użytkownika nie jest jeszcze standardem.