GRY-Online.pl --> Archiwum Forum

impresjonizm ??

29.09.2004
21:54
smile
[1]

chira [ Centurion ]

impresjonizm ??

chcialam sie dowiedziec gdzie moge znalezc informacje o impresjonizmie w poezji :| to moj temat na mature ...a w necie szukam i niebardzo...moze macie lepsze 'szukaczki' ? :D

29.09.2004
22:14
[2]

Testosteron^ [ Pretorianin ]

www.google.pl

29.09.2004
22:17
smile
[3]

mortan_battlehammer [ Legend ]


Impresjonizm (< łac. impressio = odciśnięcie, wrażenie)

- kierunek ukształtowany we Francji w 2. połowie XIX w., przede wszystkim w malarstwie, ma swoje odpowiedniki we wszystkich dziedzinach sztuki. Na przełomie XIX i XX w. stanowił istotny komponent większości lit. europejskich. Podstawowym założeniem i. było przedstawianie percepcji świata zewnętrznego przez jednostkę, percepcji o charakterze zazwyczaj biernym. Zbliżało go ono do (-) naturalizmu, który głosił m.in. hasło ukazywania świata przez pryzmat temperamentu artysty.

W zakresie powieści i. wyraził się w rozluźnieniu rygorów kompozycyjnych, w osłabieniu ciągłości czasowej i konstrukcji przyczynowej; pozycję dominującą zajęły względnie wyodrębnione sceny, wiązania między nimi stały się sprawą drugorzędną, każda z nich ukazywała świat przedstawiony tak, jak zarysowuje się w świadomości bohatera. W dziedzinie stylu i. oddziałał szczególnie na opis, doprowadził do ukształtowania opisu zsubiektywizowanego i momentalnego, ukazującego nie stałe, ale ulotne właściwości rzeczy. Bliska i. jest twórczość powieściowa braci Goncourt, A. Daudeta, P. Lotiego, J. Vallčsa, J. Renarda.

W liryce i. wyraził się w luźnej budowie, zacieraniu konturów kompozycyjnych wypowiedzi, pełnym podporządkowaniu przedstawionego świata podmiotowi lirycznemu i w tzw. nastrojowości. Kładł nacisk na walory brzmieniowe, usiłując upodobnić utwór poetycki do dzieła muzycznego (hasło P. Verlaine'a "la musique avant toute chose"), sprzyjał śpiewności i wprowadzaniu (-) onomatopei, uwydatniał rolę (-) instrumentacji głoskowej. W liryce najpełniej doszły do głosu tendencje stylistyczne i., ujawniające się w nagromadzeniach (-) epitetów, częstym używaniu form bezosobowych i rzeczowników odsłownych. Głównym przedstawicielem i. w liryce jest Verlaine; jego twórczość oddziaływała szeroko (również w Polsce), w tym także na reprezentantów symbolizmu. W poezji końca XIX w. elementy i. oraz symbolizmu wchodziły ze sobą w liczne związki. Podobne zjawisko obserwuje się w dramacie. I. wpłynął na rozluźnienie akcji, wprowadzenie elementów lirycznych, kreowanie nastroju (elementy i. w dramatach M. Maeterlincka).

I. jako metoda postępowania w (-) krytyce literackiej stanowił reakcję na scjentyzm, charakterystyczny dla (-) pozytywizmu w badaniach literackich. Krytyk miał przede wszystkim przedstawiać wrażenia powstałe w trakcie lektury utworu, opowiadać o przygodach swej duszy wśród arcydzieł. I. rezygnował zarówno z rygorów naukowych, jak i z formułowania programów lit. Jego najgłośniejszymi przedstawicielami byli A. France i J. Lemaitre. Na przełomie XIX i XX stulecia i. stanowił obiegową metodę postępowania krytycznego.

W Polsce i. był jednym z istotnych komponentów literatury przełomu wieków ((-) Młoda Polska), miał te same objawy i funkcjonował w tych samych dziedzinach co we Francji oraz większości literatur europejskich. Najsilniej oddziałał w obrębie liryki (m.in. K. Przerwa-Tetmajer, M. Wolska), stając się najbardziej rozpowszechnionym stylem twórczości poetyckiej okresu (także drugorzędnej). Elementy i. występują w twórczości najwybitniejszych powieściopisarzy epoki (W. Berent, S. Żeromski, W. Reymont, W. Sieroszewski). Oddziałał także na styl krytyki literackiej. Pogłosy i. ujawniają się w poezji okresu międzywojennego (m.in. J. Tuwim, J. Iwaszkiewicz, W. Broniewski).

© 2000-2024 GRY-OnLine S.A.