Medal of Honor :AA ; Retrun to castle of Wolfenstain ; Call of Duty ! Czyli zgrupowanie fanów gier wojennych .

11.01.2004

18:59

[1]

davhend [ Garrett ]

Medal of Honor :AA ; Retrun to castle of Wolfenstain ; Call of Duty ! Czyli zgrupowanie fanów gier wojennych .

W tym wątku przedstawiam gry , które są jush wszystkim znane i pewnie więkoszść z was jush w nie grała . Nie wiem czy był jush kiedyś taki wątek ale ja chcaiełem go założyć dla fanów tych gier . Poniżej zamieściłem recenzje z wp/gry , któtr was troche poprzypominają treśc tych gier itp . Założyłem ten wątek z trzech powodów :
1. Chciałem troche urozmajcić pierwszą strone lub nawet drugą czy trzecią :)
2. Założyłem go także aby ci co się nie wypowiadali lub ci co nie powiedzieli wszystkiego aby zrobili to teraz .
3. Zrobiłem to też z nudów .
Chciałbym powiedzieć jeszcze że FPP to jest moj ulubiony rodzaj gier , a te poniższe czyli wojenne są dla mnie poprostu jak skarb :) . Więć myśle , że ten wątek nie pójdzie od razu na śmieci . Chiałbym jeszcze powiedzieć że z tych poniższych gier mam swoja kolejność .
1. Call of Duty ( za nie powtarzalność niesamowite efekty specjalne np ogłuszenie ) , działanie w większych grupach .
2. Medal of Honor :AA była to pierwsza moja gra wojenna jaką grałem na PC i b.b.b. mi się spodobała (przedewszystkim Omaha Beach)
3. Wolfenstain ( ciekawe połączenie zjawisk nadprzyrodzonych i II wojny światowej)
Chciałem jeszcze doadać , że nie jestem zawodowcem w robieniu wątków bo jak widzicie mam dopiero koło 400postów , więc jeśli wam się nie podoba to prosze na mnie nie krzyczeć :/ To wszystko co chcałem powiedzieć teraz czekam na was !

Medal of Honor ; Alied Assaults

Medal of Honor: Allied Assault przenosi nas w czasy II Wojny Światowej, a jeszcze dokładniej w lata 1942-45, gdzie jako porucznik Mike Powell, należący do sił alianckich, będziemy musieli wykonać szereg zadań, mających duży wpływ na to, kto wygra tę najbardziej krwawą i bezwzględną wojnę, jakiej doświadczyła ludzkość. Będziemy więc wykonywali misje, które są wzorowane na autentycznych operacjach wojskowych. Taki "szczegół" sprawia, że teraz możemy niemal na własnej skórze odczuć los żołnierzy podczas tej wojny. Naszym udziałem stanie się lądowanie w Normandii, atak na Port Arzew czy też spotkanie z Ruchem Oporu pod wioską St. LO. Każda z tych misji wymusza na nas użycie zupełnie innej taktyki. W jednych możemy iść przed siebie i rozwalać przy pomocy ołowiu wszystko, co się porusza, w innych natomiast wewnętrzny spokój i rozwaga, a także przebiegłość sprawiają, że jesteśmy w stanie wykonać zadanie zlecone nam przez przełożonych. Dzięki temu Medal of Honor: Allied Assault nie możemy traktować jako kolejnej strzelanki, mającej na celu tylko: zniszcz, zabij, uciekaj. Znajdziemy tu zadania, przy wykonywaniu których musimy najpierw pomyśleć, a potem działać. Już to wyróżnia pozytywnie ten produkt od reszty podobnych, dostępnych obecnie na rynku. Chciałem dodatkowo zaznaczyć, iż nie wszystkie zadania wykonujemy samotnie - mamy do pomocy naszych kumpli z oddziału. Miło jest popatrzeć, kiedy ktoś tak samo ostro jak my walczy o wykazanie się dla swojego narodu. Wiele razy usłyszymy od naszych kompanów rozkazy, krzyki czy ostrzeżenia, że jakiś snajper zajął pozycję w pobliskiej kościelnej dzwonnicy i jak kaczki wystrzeliwuje naszych żołnierzy. Z powyższego opisu widać, że całkiem niezłe piekło panuje w wykonywanych misjach, i strzały, wybuchy czy ranni są tu na porządku dziennym. Wykonywanie powierzonych zadań będą nam utrudniały wojska przeciwnika, ale nie tylko - przyczyni się do tego również pogoda, która sprawi, że będziemy grali podczas deszczu, mgły czy w nocy. Dzięki temu jeszcze bardziej wczuwamy się w akcję. Co do misji, nie mam się do czego przyczepić. Wszystkie zostały wykonane z głową i powodują, że chcemy grać dalej i dalej... Ta gra jednym słowem bardzo wciąga.
Grafika i muzyka

Szata graficzna w Medal of Honor: Allied Assault jest więcej niż bardzo dobra, a to dzięki zastosowaniu silnika z kultowej gry Quake III Arena. Wszystko co nas otacza podczas wędrówki wygląda realistycznie, nawet najmniejsze szczegóły, takie jak dym czy kurz. Animacji żołnierzy i otoczenia również nie można nic zarzucić. Dźwięk stoi na bardzo wysokim poziomie, zarówno broń jak i pojazdy różnią się wydawanymi odgłosami, a do tego cały czas towarzyszy nam muzyka skomponowana przez Michaela Giacchino, która miejscami jest kojąca dla uszu, a czasami wzbudza agresję.

Podsumowując

Medal of Honor: Allied Assault przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Nie sądziłem, że będę miał jeszcze okazję zagrać w tak doskonały produkt. Jest to gra godna polecenia wszystkim wielbicielom wszelkiej maści FPP i nie tylko. Jestem przekonany, że każdy, kto zapozna się z Medal of Honor: Allied Assault, od razu się w nim zakocha, a w zamian otrzyma świetną grywalność i rozrywkę na bardzo długie godziny.

Retrun to castle of Wolfenstain

Jako B.J. Blazkowicz (Polak?:-) powracamy do czasów II wojny światowej (Adolf i te sprawy ;-)), by raz i na zawsze udowodnić, że III Rzesza SUX!!, a także by na dobre rozprawić się ze wszystkimi Her ober firerami (czy jak im tam) i innymi SS'manami, zombiakami, szkieletami... No, tak to jest, jak naziści dokopią się do czegoś, do czego nie powinni. Jakby tego było jeszcze mało, prowadzą eksperymenty, z których wychodzą bardzo upierdliwi żołnierze. Z 'żyjącą' częścią przeciwników może być trochę zabawy, gdyż są nawet niegłupi. Przeładowują za rogiem, chowają się, uciekają, a nawet potrafią przybiec z drugiego końca "korytarza". Jest to już jeden plus. Krotko mówiąc, AI tych postaci stoi na przyzwoitym poziomie. Jednak, jeśli w grę wchodzą zombi, szkielety czy żołnierze pochodzący z nazistowskich eksperymentów, to AI traci tu znaczenie na korzyść sporej odporności i przesadzonej trudności. Wystarczy, że taki jeden zbliży się na kilka kroków i już po tobie - a to jest raczej mało zabawne :-(. Niekiedy 'gorsza' część przeciwników korzysta z elementu zaskoczenia, wychodząc ze ściany zza pleców, co może doprowadzić do łagodnego zawału sreca.
Technicznie rzecz rozpatrując, RTCW pod względem graficznym czasem po prostu rozkłada na łopatki i nie pozwala podnieść szczeki z ziemi, a czasem wygląda, jakby był tworzony przez amatorów. Tak to jest z tym enginem Q3 - można by zrobić wiele, ale trzeba chcieć. A patrząc na RTCW, wnioskuję, że komuś się strasznie spieszyło, a wniosek ten opieram na braku szczegółów w pomieszczeniach (np. w jednym pokoiku mamy dwa krzesełka na krzyż, portret Adolfa, gdzieniegdzie swastyka - to wszystko). Do czego innego przecież przyzwyczaił nas chociażby taki Max Payne, gdzie grafika i wszystkie lokacje były dopieszczona aż do przesady. Zamek Wolfenstein, katakumby, ruiny miast - są to tylko przykłady lokacji, które przyjdzie nam zwiedzać. Można dorzucić do tego jeszcze misje rozgrywające się w lesie. To niby otwarta przestrzeń, ale czuć, że jest się w zamkniętym pomieszczeniu, do którego władowano kilka drzewek. Sytuacja zupełnie inna niż w Ghost Reconie, czego najlepszym dowodem są chyba screeny. No, porównując do dziadzia Wolfa, to RTCW wygląda o niebo lepiej;-). Można dodać, że modele postaci wyglądają zajeb... eee bardzo realistycznie, do tego stopnia, że nasz naczelny ma teraz jakieś dziwne upodobanie do SS'manek :-). Dodam jeszcze, że wszystkich misji jest 26 i ich ukończenie nie zajmie zbyt wiele czasu - jakieś 15 godzin.
Należałoby teraz wspomnieć co nieco o muzyce. Chyba wystarczy, jak powiem, że podtrzymuje mroczny klimat przez cały czas trwania gry. Nie jest to żaden heavy ani soft metal, jak w przypadku Q3, ale wpadająca w ucho orkiestra symfoniczna;-). Niestety utwory często się powtarzają, co niektórych może doprowadzić do nerwicy.
Return to Castle Wolfenstein jest grą dobrą, ale nie doskonałą. Nie wnosi w trybie single player nic nowego i nie jest zbyt wciągająca (jak na przykład Half Life). Delikatnie powiedziawszy, w niektórych momentach jest po prostu nudna. Przeciwników likwiduje się całkiem przyjemnie, chociaż przy niektórych przesadzili z poziomem trudności. Wysokie AI. Ciekawy tryb multiplayer. To wszystko pozwala wystawić nie mniej, nie więcej jak:

Call of Duty
Nie wiem, jakim cudem udało się chłopakom z Infinity Ward uzyskać tak gęstą atmosferę, tak silny emocjonalny przekaz. Gra po prostu wciąga nas w swój krwawy świat (choć krwi nie ma tu wiele, wbrew pozorom), czy tego chcemy, czy nie. Misje są tak skonstruowane, że nie mamy tu czasu na oderwanie się od fikcyjnych realiów i zdanie sobie sprawy, że siedzimy sobie spokojnie w domku, a nie biegniemy zgarbieni kurczowo ściskając w dłoniach karabin, bojąc się wystawić głowę nad resztki tego muru, bo po drugiej stronie Niemcy okopali dwa mordercze MG42... Z pewnością jednym z kluczowych sposobów budowania klimatu jest zachowanie się otaczających nas żołnierzy, zarówno "naszych", jak i wrogów. Bardzo rzadko jesteśmy sami - zwykle towarzyszy nam kilku chłopaków z naszej dywizji, którzy sprawiają wrażenie, że wiedzą co robią. Kryją się za osłonami, prowadzą ogień zaporowy, nie wychodzą jak idioci na otwartą przestrzeń, gdzie zaraz skosiłby ich ogień przeciwnika. Skrypty Sztucznej Inteligencji robią wrażenie, choć muszę przyznać, że kilka razy złapałem chłopaków na zachowaniach odrobinę głupawych, jak na przykład wbieganie do pomieszczenia pełnego zabarykadowanych nieprzyjaciół. U wrogów z SI też nie jest źle, ale to nie ona stanowi o ich głównej sile i o wyzwaniu, jakie stanowi ich pokonanie. Przemyślane rozmieszczenie - to jest to, co czyni z nich naprawdę godnych przeciwników. W tej grze nie ma podejść do celu nie będących pod ostrzałem, nie ma zbyt wielu miejsc, w których moglibyśmy spokojnie przycupnąć na chwilkę. Ba, w wielu momentach zdaje się, że dalsze posuwanie się do przodu jest wręcz niemożliwe - tak doskonale Niemcy kryją ogniem swoje przedpole. W Call of Duty musimy dbać o swe marne życie, wykorzystywać wszelkie osłony, poruszać się skokami, nie zbijać się w grupy. Radosny bieg środkiem ulicy prosto na pozycje wroga z pewnością skończy się przyjęciem na klatę serii pocisków z karabinu maszynowego tudzież kulki w berecik od zaczajonego gdzieś wysoko snajpera (w obu przypadkach oznacza to zgon niechybny). Z tymi ostatnimi, czyli ze strzelcami wyborowymi, nie mamy zresztą aż tak bardzo przerąbane jak w Medal of Honor, choć spotykamy ich wcale wielu, zwłaszcza w Stalingradzie.
No i nadszedł wreszcie czas na końcowe podsumowanie. Call of Duty jest bezsprzecznie najlepszą grą FPS osadzoną w realiach II wojny światowej jaka została do tej pory wydana. Wyprzedza ona w cuglach wszystkich poprzedników i konkurentów, bo jest po prostu najbardziej klimatyczną, najmocniej wciągającą i najlepiej zrobioną komputerową wojną, z jaką mieliśmy przyjemność obcować za pośrednictwem "blaszaka". Oprócz tego rzecz jest "prawie-że-pewniakiem" do nagrody Best Game of the Year w kategorii FPS (a może i w ogólnej...). W tej beczce miodu znajdziemy jednak dwie łyżki dziegciu - pierwsza to relatywnie słaby tryb multiplayer, druga to niedzisiejszy (mimo wszystkich chwalebnych starań autorów) silnik graficzny i brak jakiegoś zaawansowanego modelu fizycznego. Szczęście w nieszczęściu, że dzięki zastosowaniu starego engine'u gra "śmiga" nawet na nieco starszych maszynach...
A teraz czekamy, moi kochani, na dodatki (zapewne wkrótce zostaną zapowiedziane) oraz na Call of Duty 2 oparte na engine DOOM III...

11.01.2004

19:05

[2]

peners [ SuperNova ]

Chciało ci sie tyle pisać bo mi sie tego teraz czytac nie chce ale z tego co widze fajnie ci to wyszło