Pożar

Mr. Mojo Risin' [ Pretorianin ]

Pożar

Tak się złożyło, że dzisiaj w nocy posiedziałem dłużej przy komputerze, gadając o jakichś bzdurach z kumplem na gg. Było około godziny 2:00 w nocy. Już chciałem kłaść się spać, kiedy usłyszałem za oknem jadącą na sygnale straż pożarną i karetkę. Mieszkam we Wrocławiu – dużym jak na polskie warunki mieście, gdzie takie rzeczy są na porządku dziennym (w tym wypadku na porządku nocnym). Zerknąłem leniwie przez okno – żadna nowość... pomyślałem, że znowu zapalił się jakiś śmietnik i robią wielkie halo z tego. Kiedy usłyszałem drugi wóz straży pożarnej zacząłem nawet robić sobie z kumplem z gg z tego żarty – że mam na osiedlu jakąś akcje haha hyhy zaraz zjawią się federalni.... Jak się później okazało nie było się z czego śmiać... Kiedy pod blok obok zjechały się już 4 wozy strażackie, 3 karetki, tyleż samo psiarni, pogotowie gazowe oraz energetyczne i jeszcze inne wozy których nie byłem w stanie zidentyfikować, zacząłem podejrzewać, że rzeczywiście coś jest chyba nie tak, że to chyba nie kolejny palący się śmietnik. Próbowałem zlokalizować przyczynę całego zamieszania ale jeszcze nic widziałem. Wiedziałem już, że to coś większego, bo na ulicy, na tym odcinku unosiło się dużo dymu a latarnie potęgowały efekt. Po chwili spojrzałem na najwyższy budynek na moim osiedlu – 16-piętrowy blok po drugiej stronie ulicy. W mieszkaniu na 5. piętrze (wysokość 7. p. w zwykłym 10-piętrowcu) dało się zauważyć szalejące płomienie. Wiedziałem już skąd cała akcja, wiedziałem, że pali się komuś mieszkanie, choć nie wyglądało to jeszcze najgorzej. Po dosłownie minucie od tego momentu popękały szyby w oknach tego mieszkania i wtedy żywioł zaczął naprawdę szaleć: buchające płomienie i tumany siwego, gęstego dymu wydobywały się ze straszną obfitością. W tej chwili strażacy przygotowywali wysięgnik. Do tego momentu liczba wozów ratunkowych wszelkiego rodzaju już się podwoiła. Po pół minuty w oknie pojawiła się kobieta. I to był dla mnie najstraszniejszy moment. Zaczęła machać ręką, w której trzymała jakąś szmatę, na poły próbując bezradnie odgonić dym, na poły zwracając na siebie uwagę służb ratowniczych. Zaczęła krzyczeć „Pomocy! Pomocy!...” Całe zdarzenie oglądałem z mojego mieszkania - z bloku po drugiej stronie ulicy. Do tej kobiety miałem jakieś 30 – 40 metrów. Widziałem jak płomienie smagają ją po plecach. Widziałem jak zaczyna się dusić od dymu. Słyszałem jak beznadziejnie wołała o pomoc, z każdym krzyknięciem coraz słabiej, by po chwili przestać krzyczeć w ogóle... Wiedziałem, że ten człowiek może zaraz umrzeć. I nic nie mogłem zrobić. To było najgorsze – widzisz jak ktoś umiera, patrzysz na jego śmierć i wiesz, że nic nie możesz zrobić. Zaczynasz sobie zdawać sprawę jak marną istotą jesteś. Chociaż ofiara jest, wydawałoby się, na wyciągnięcie ręki, to choćbyś nie wiem jak chciał to nic nie zrobisz. Zastanawiasz się co ty zrobiłbyś na jej miejscu. Jak byś się zachował. Z drugiej strony zaczynasz doceniać to, że jesteś w swoim mieszkanku, gdzie nic ci nie grozi. Po prostu katharsis – litość i trwoga. Oczyszczenie. Jeszcze gorsze doznania musieli mieć sąsiedzi. Widziałem jak na balkonie obok tego mieszkania bez przerwy dreptali od ściany do ściany jacyś ludzie szamocąc się w bezsilności. Oni do ofiary mieli jakieś 3 metry i też nie mogli nic zrobić. Kiedy kobieta znikła już w kłębach dymu i płomieni, dało się jeszcze przez chwilę słyszeć jej wołanie. Na ulicy można było wyczuć charakterystyczny swąd – mieszanina spalenizny i strażackich specyfików. Chwilę wcześniej wyłączono prąd w cały budynku. Strażak na wysięgniku dojeżdżał już do trefnego okna. Porozumiewał się z tymi na dole za pomocą megafonu, także na bieżąco wiedziałem co się dzieje. Strażak wlał do mieszkania pewną ilość wody starając się wstępnie ugasić pożar. Spowodowało to wydobycie niesamowitych ilości pary wodnej zmieszanej z dymem, co miało kolor szaro-siwy. W tym momencie cały 16-piętrowy blok zaczął przypominać jeden wielki słup dymu. Sceneria iście hollywoodzka – kłęby siwego dymu oplatające cały budynek i okolice, i kilkunastu (więcej?) strażaków przeszukujących blok w środku, z silnymi latarkami, może jakimiś reflektorami. Nie chcę mówić, że wyglądało to co najmniej jak odział S.W.A.T. w akcji bo wyjdę na głupka. Jeden ze strażaków na dole zaczął mówić przez megafon do mieszkańców, żeby usunęli samochodu spod budynku... znikły może 3 samochody... Na dole pełen Sajgon – brakowało tylko wojska i helikopterów. Kilku strażaków weszło do mieszkania z wysięgnika, wybijając resztki okien. Po kilku chwilach ugaszono pożar wspólnymi siłami strażaków wchodzących „od wewnątrz” i „z zewnątrz”. Zaczęli szukać ofiar. Po paru minutach usłyszałem, jak jeden ze strażaków mówi przez megafon, że nikogo nie znaleźli. Nie wiem czy to oznaczało, że ofiar nie było, czy wręcz przeciwnie – były, tyle że nie w mieszkaniu... To wszystko trwało jakieś 15 - 20 min. Cała akcja trwała kilka godzin. O 4:00 rano poszedłem spać. Nie wiem kiedy skończyli. Nie wiem czy ktoś zginął. Prawdopodobnie dowiem się dzisiaj z lokalnych serwisów informacyjnych, gazet.
Kiedy teraz patrzę na to samo okno, gdzie 12 godzin temu rozgrywał się koszmar, mam wciąż świeże wspomnienia, dlatego teraz to pisze. Ale człowiek który nie widział tej nocnej tragedii, popatrzywszy na te okna zobaczyłby osmolone ściany w środku i na zewnątrz i właściwie mógłby pomyśleć, że nic wielkiego się nie stało. Dla mnie było to niemiłosierne przeżycie. Wiem, że dla strażaków, lekarzy, policjantów takie akcje to często chleb powszedni i rutyna, ale ja widząc na własne oczy tę tragedię byłem niesamowicie poruszony.
Dlaczego o tym piszę ? Bo człowiek (może nie każdy, ale ja na pewno) potrzebuje od czasu do czasu silnego kopa w dupę, żeby mógł docenić to co ma i żeby się nie rozbestwił za bardzo. Człowiek to taka istota, która jak ma za dobrze to zaczyna jej odbijać. Jak pisałem wcześniej – katharsis. Często życie doprowadza nas do obłędu. Nie mamy już siły dalej tego ciągnąć. Mamy ochotę wszystko rzucić w cholerę. Na niczym nie zależy... Ale dopiero kiedy widzimy taką tragedię, dostrzegamy kruchość życia i jego cenę. I wtedy zawsze powtarzam sobie: „od tego są nogi, by łazić na nich”. Życie nie zawsze jest piękne, ale chyba jednak jest warte życia...

P.S. Jeden „zwykły” pożar a ile emocji... Wolę nawet nie wyobrażać sobie co się działo na Manhattanie we wrześniu 2001.

Beaverus [ Bounty Hunter ]

Zgadzam sie z toba , gdy czlowiek widzi takei zdarzenia dostrzega ze zycie jest kruche, i mozna je szybko stracic , sam bylem swiadkiem pozaru gdzie palily sie 2 mieszkania, ale tam szybk orozlozyli dmuchany materac i ludzie wyskoczyli i sie uratowali , ale sam bylem w takich nerwach jakbym conajmniej te osoby znał , ehhh ludzie szanujcie zycie bo to nie gra, tu mamy jedno zycie, zadnych kodow na niesmiertelnosc !