Anioł w piekle - pierwsze wrażenia z koncertu Björk

13.07.2003

07:23

[1]

Aristos [ Pretorianin ]

Anioł w piekle - pierwsze wrażenia z koncertu Björk

Właśnie wróciłem z koncertu Björk. I kilka pierwszych wrażeń, jeszcze na ‘gorąco’.
Po pierwsze – cena biletu: zabójcza – 80 zł w przedsprzedaży i 100 zł w dniu koncertu. Podobno sprzedano ich ponad 9000 - noo, ładna kasa. Pierwszy nieprzyjemny akcent już na bramce wejściowej na molo – ochroniarze z firmy ‘Patron’ dokladnie przeszukują siatki, plecaki i moją reklamówkę z zapasami koncertowymi. Okazuje się, że muszę zostawić WSZYSTKIE puszki, butelki (tych przewidująco nie wziąłem) – ale najgorsze, że plastikowe też! Po długich negocjacjach z gościem o mniejszych mięśniach i większym mózgu udaje mi się wnieść wodę i puszkę piwa ‘Żywiec’ na teren molo – argument: 2 metry dalej można je nabyć w najlepsze w sklepie (na terenie molo) – więc niewiadomo, czy wniesione czy kupione tu (gościu odpuścił – blokowałem kolejkę ;) ). Aha, jeszcze jeden error organizatorów – na dany bilet nie można wyjśc i wejść z powrotem – np. żeby coś przekąsić (szaszłyk na terenie molo kosztuje np. 16 zł! – poza cena mocno spada). Na przyszłość dostałem dobrą radę od ochrony – brać wszelkie płyny w …kartonikach. O.K. Zapamiętam.
No dobra, w końcu jestem za bramkami, w tyle kończy grać ‘Husky” – całkiem przyjemnie (i sennie :) ). Zdążyłem na ostatni kawałek dj Patricii i Jacka Dojny.. znajduję miejsce na mięciutkiej trawce (nie tej jointowcy ;) ) i chłonę koncercik.
Po nawet krótkiej przerwie technicznej (tylko czemu w absolutnej ciszy?!!) na scenę trafia Smolik i Novika (vocal) – tu się dużo dobrego spodziewałem …i nie zawiodłem się!
Niezłe, cukierkowo-landrynkowe rytmy z vocalem Noviki wręcz idealnie nadawały się dla zakochanych – aż mi się trochę smutno zrobiło, że na koncercie jestem sam :(. Nie zmienia to faktu, że Smolik stanął na wysokości oczekiwań – po prostu niezła muza - ja akurat lubię sobie takiej w domciu lub parkującej bryce posłuchać. Było też kilka typowo tanecznych kawałków – ludzie zaczęli w końcu podrygiwać i w końcu przestałem się wyróżniać ;). Uwagę wszystkich zwrócił ciemnoskóry perkusista Smolika – zachęcał publiczność do tańca i zaśpiewał nawet jeden z utworów – całkiem fajny. Ogólnie ta częśc koncertu była wporzo.
Nastepna po krótkiej (5 min. – znowu w ciszy!) przerwie jest ‘Peaches’ – baaardzo, ale to bardzo niegrzeczna dziewczynka z Kanady (jak ją tam wychowali? ;) )
Uzbrojona w podkład z MC505 Groovebox jedzie ostro (ale chyba z playbacku?), w prawie punkowym klimacie (‘shit, shit, my fuckin’ music…’) – przy okazji robi prawie striptease - co chwila spadają z niej kolejne części garderoby – to chyba najciekawsza częśc jej IMO słabego występu. Aha, trzecie najczęściej używane przez nią słowo (obok ‘fuck’ i ‘ shit’) to dziwnie znajome ‘dzekuja’ – my też już tej pani podziękujemy ;) . Następna ma być oczekiwana przez wszystkich ONA – patrzę na zegarek – jest 21.30. Przepycham się pod scenę – moje skromne 100 kg wyczekiwania (+ łokcie) bardzo się w tej chwili przydaje ;).
I tutaj musze niestety powiedzieć kilka słów krytyki!! Przerwa trwała ku...wa do 22.20 – prawie 50 minut! To już panowie organizatorzy LEKKA przesada.
Atmosfera się zagęszcza – coraz więcej ludzi pcha się do przodu – jest naprawdę ciasno (ja przewidująco ustawiłem się w sąsiedztwie całkiem ładnych dziewcząt – skończyło się niezamówionym masażem pleców (autentycznym!) – nie protestowałem of coz (tylko szkoda, że nie poznałem tych pań nieco wcześniej, przy sexownych kawałkach Smolika :)… TUTAJ POZDROWIENIA - mam podrapane plecki teraz).
Oczekiwanie na gwiazdę wieczoru mija na obserwowaniu i komentarzach na temat techników, którzy wspinają się jak alpiniści po całej scenie, aby ustawic oświetlenie. Widać, że się nie obijają. W tle testowany jest potężny telebim ,wielkości ekranu w ‘Silvescreenie’ – widać jak gościu chodzi po menu całkiem podobnym do monitora: siatka lini, temperatura kolorów, nasycenie, niwelacja zniekształceń itp. – to pozwala zając czymś czas. I tu jedna z ciekawszych ‘nadplanowych’ rzeczy tego wieczoru – muzyczka? idąca ‘w tle’ przez te 50 minut przerwy. Próbki sampli, odgłosy maszyn, zwierzat i natury, przemieszane z starymi francuzkimi (jak z lat 20-tych) kawałkami polaczone z szumem starej gramofonowej płyty. Wchodzący na to dzwięk kapiącej wody, płaczącego dziecka, dalekich śmiechów, radiostacji nadającej alfabetem morsa na tle brzęczących brzęczących niepokojących basów – dało to niesamowity klimat, jakby ktoś zebrał razem najbardziej niesamowite dzwięki świata. A to przecież była taśma techniczna do regulacji nagłośnienia!
Publiczniośc się niecierpliwi – słychać okrzyki ‘szybciej mała’ – skierowane ewidentnie do pani B. widać, że na zapleczu technicy wnoszą tony sprzętu… ludzie zaczynają rytmicznym klaskaniem zachęcać wykonawców do wyjscia…. Po kilkunastu minutach prawdziwa burza oklasków i okrzyków – ekipa Björk wchodzi na scenę :) (w końcu)
Po lewej rozsiada się coś na kształt malej orkiestry symfoniczniej – to ‘The Icelandic String Octet’ - orkiestra, która już towarzyszyła Björk podczas produkcji i tournee płyty Homogenic. Jest nawet wielka harfa – kojarząca mi się od razu z Andreasem Volenveiderem. Po prawej ściana elektroniki i kilku gości wśród tego sprzętu – to stąd będą pobrzmiewać trzęsące fundamentami sopockiego mola elektroniczne basy oraz automaty perkusyjne. Jak dla mnie - wypas. Jest już ciemno – zbiera się na deszcz (oby nie…właśnie teraz?!). Na szczeście zaczęła dmuchać wieczorna bryza od morza i przegania chmury. Scena tonie w delikatnym półświetle – tylko reflektory krzyżują się w centralnym punkcie - w to miejsce wbiega ubrana na biało Björk, z falbankami? – (wygląda prawie jak jak aniołek).
Muzyka, która od minuty rozbrzmiewała tajemniczo nagle daje się rozpoznać – to ‘Hunter’ z Homogenic – Björk zaczyna cicho spiewać, a mnie w tym momencie przechodzą ciarki…nie nie z zimna – to TEN głos… . Pierwsze wrażenie – naprawdę niezłe nagłośnienie! A ekipa od smyczków to prawdziwi profesjonaliści – skupieni na grze, smyki im chodzą idealnie równo – żaden się nie spóżni choćby o ułamek sekundy… Dobra dalej – następny jest ‘Pagan Poetry’ – cała Björk – ludzie nie tańczą, tylko stoją jak zahipnotyzowani. Gwiazda z wzruszająco szczerą ekspresją oddaje klimat muzyki – jakby tam nie było wielotysięcznych, zauroczonych tłumów – tylko Ona i jej muzyka… Przy którymś z kolei kawałku ukradkiem ocieram łzy…chyba nie tylko ja. Zaczęło się trochę bardziej tanecznie – nózki same chodzą w rytm elektronicznych bitów. Zanim zapomnę (piszę ‘na świeżo’ i trochę pewnie chaotycznie) – prawie zgubiłem szczękę przy pierwszym filmiku na telebimie. Było to przy kawałku ‘Unravel’ – było trochę problemów problemów ruchomą zasłoną (zacieła się na chwilę) ale w końcu puszczono wizualizację. Tu mała dygresja – miałem do czynienia onegdaj trochę z demosceną, i naoglądałem się roznych cudów – ALE CZEGOŚ TAKIEGO JESZCZE NIE WIDZIAŁEM! To co szlo w tle w trakcie ‘Rozplątanego’ trudno opisać. Jest tam eteryczna Björk z której wysnuwają się coś jak smugi dymu?, nici? które oplatają ekran – wszystko pływa jak w teledysku ‘Teardrop’ Massive Attack – no trudno to opisać – po prostu revelacja!
Potem jeszcze pływają w tle foki? z ogonem jak ludzkie rozczapierzone dłonie? - odlot klimat, mówię wam… - styl zbliżony najbardziej do reżysera teledysku ‘Afrika Shox’ – Cumminghama (lub jakoś podobnie – sorki jego fani). Po tym show oświetlenie zmieniło się na czerwone, i zeszliśmy wraz z Björk do piekieł…;) .
Pomogły w tym wydatnie utwory z płyty ‘Post’ i ‘Homogenic’. Wyobrażcie sobie moi mili basy , które czuć podeszwami butów i żoładkiem…zbuntowany automat perkusyjny i orkiestrę smyczkową która oszalała i produkuje tylko zgiełk – temperatura muzyki sięga szaleństwa i przypomina roztopiony do tysiąca stopni płynny metal, który wciska nam się w uszy – już, już myślisz, że ratunku nie ma i w tym momencie w tym dźwiękowym piekle pojawia się jak wybawienie zimny jak fiord, wprowadzający ukojenie głos Björk. Prawdziwy anioł w piekle – publika szaleje. Kocham ten głos, na scenie wybuchają płomienie na kilka metrów przypominające islandzkie gejzery, smyki dają z siebie wszystko, pani od harfy prawie tańczy pogo, goście od elektroniki drgają w konwulsyjnym pulsie – publika razem z nimi…na telebimie jakiś nagi gość żywcem z teledysku ‘Tool’…MAGIA, prawdziwa MAGIA.
Czas zawinąl się w kollaps ponadgodzinnej ekstazy – czemu tak krótko? Björk jeszcze wraca na finałowy bis, widać,że planowy – w tle sceny obraca się płonące drzewo – specjalny element scenografii, na pożegnanie słyszymy ‘It's in our hands’ – praktycznie a capella, tylko z akompaniamentem harfy. Stoję jeszcze chwilę – nie mogę uwierzyć ,ze to już koniec – ja chcę JESZCZE! No nic – zwijają sprzęt przy tej samej fajnej muzie co w czasie zakladania – a ja wracam do domu w tłumie zaczarowanych.
PS. Zgadnijcie co idzie w tle ja kto piszę? He, he ‘Unravel’ w tym momencie…aha i zgadnijcie co zasysam z P2P? Nie wyłączać mi tam kompów, a ja teraz lulu – pozdrawiam: Aristos

Zdjęcia z koncertu można zobaczyć tu: https://wzone.pl/galeria_foto.jsp?id_gal=23

mORfeOoSH [ NULL ]

Tobie to dobrze:)
trzeba bylo sie przedrzec i zdobyc autograf