Moje opowiadanie

Bibkowicz [ whore ]

Moje opowiadanie

Witajcie! Chcę wam przedstawić moje opowiadanie, pisałem jakieś 30 minut, natchnęło mnie ;) do oceny ;) Wiem, literówki...



Wejdź tam
Przekroczył próg mieszkania, zataczając się wszedł do sypialni i zapalił światło.
-Do cholery, to ty Fred?
-Ja, a niby kto inny by zajrzał do tej dziury? – wybełkotał
-Nie strasz mnie tak jełopo, kiedyś przez Ciebie zejdę na zawał.
Chłopak nie odpowiedział, tylko powoli podszedł do łóżka i usiadł na jego skraju. Na pościel składały się dwa małe jaśki i kołdra w formie prześcieradła. Ściany były pokryte odłażącą farbą w kolorze łososiowym. Podłogę zdobił brudny dywan w kolorach tęczy. „Czuję się jakbym był na jakiejś paradzie gejów” – przemknęło przez myśl Fredowi.
-Dużo wypiłeś?
-Jakieś 4 piwa, a co? – odpowiedział
-Nie, nic, po prostu chciałam się upewnić że Ci Twoi koledzy nie namówili Cię na nic więcej.
Chłopka westchnął i wyjął z paczki Chesterfielda, po czym położył się na łóżku i odpalił papierosa.
-Masz, jeszcze nas podpalisz pijaczyno – rzuciła Miuriel podając mu popielniczkę – jeszcze tego nam brakuje.
Miuriel i Fred Warringtonowie byli małżeństwem od 12 lat. Obydwoje mieli 36 lat – przez ten czas zdołali dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy o sobie. Fred był rudym, w miarę wysokim chłopakiem (na oko mierzył 180cm). Na osiedlu słynął z zamiłowania do alkoholu i baseballu. Z naciskiem na to drugie. Kibicował Red Soxom. Każdy ich mecz, nie ważne z kim, oglądał w barze za rogiem. Miuriel z kolei była typową amerykańską gospodynią – pracowała w szpitalu jako pielęgniarka od 6:00 do 18:00 (chyba że miała więcej pacjentów, co zdarzało się nierzadko). Po powrocie w oczekiwaniu na męża myła naczynia i prała. Mieszkali w jednorodzinnym domu, chociaż nie wiem jaka rodzina by się tam zmieściła. Mieli jedną sypialnię, a do tego malutką, toaletę i kuchnię („co za kretyn budowałby taki dom?” często myślał Fred). Ich ogródek był nie większy od powierzchni mieszkalnej, ale wystarczający by pomieścić starego grilla i stół. Koledzy Freda byli robolami – pracowali w fabryce długopisów Herlitza, zarabiali grosze. Tak samo jak on, przesiadywali wieczorami przy piwie w barze i lubili baseball, bo niby kto nie lubi tego sportu? Fred zerknął na Miuriel, która już odpłynęła do krainy snów. Zdusił niedopałek, po czym wstał i zgasił światło. Położył się do łóżka, przykrył i zasnął. W śnie był w lunaparku – gdy był dzieckiem zawsze chciał tam pójść, ale rodzice powtarzali „Nie mamy na to pieniędzy, utrzymujemy Cię, a Tobie w głowie tylko ta zabawa!”. Z tego powodu Fred nigdy nie był na diabelskim młynie, rollercoasterze ani nawet w domu strachów. Koledzy za młodu mieli więcej pieniędzy niż on, więc pozwalali sobie na takie rozrywki. Fred tłumaczył sobie że to głupie i zupełnie bez sensu, ale chęć pójścia po odrobinę zabawy zawsze zwyciężała, przez co budził się na zapłakanej poduszce z podkrążonymi oczami. To prawda – pochodził z biednej rodziny. Rodzice mieli bar, ale jak Fred dorósł powstało wiele nowych w okolicy, więc splajtowali. Chłopak szybko znalazł sobie żonę która go utrzymywała i utrzymuje do tej pory. Mieszkali w Phoenix, w Arizonie, przy Dobbis Road 69. „I bardzo dobrze, w centrum jest zgiełk i pełno ludzi” powtarzała Miuriel.
***
Szedł Dobbins Road. Miał na sobie brązową, skórzaną kurtkę i jeansowe, przetarte spodnie. Powłóczył za sobą nogami odzianymi w twarde, Martensowskie glany. Splunął na chodnik i rozejrzał się. Ani żywej duszy. Stał przy domie numer 66.
-Wejdź tam. – powiedział dziecięcy chórek, zupełnie znikąd.
-Co jest kurna? – powiedział do siebie zdziwiony – kto to powiedział?
-Wejdź, no wejdź…
-Gdzie niby mam wejść? I po co?
-Po prostu… wejdź…
Odwrócił się i popatrzył na dom Warringtonów.
-Tam?
-Tak, wejdź…
Max, 23 letni student przekroczył linię chodnika i trawy na ogródku. Nie wiedzieć czemu, czuł że musi tam wejść. Nagle doznał przypływu energii i podszedł do drzwi. Przekręcił klamkę, która okazała się otwarta. Wszedł do przedpokoju bez zapalania światła.
-No dalej – powiedziały głosy – potrzebujesz tego…
Max wszedł do sypialni. Ujrzał Miuriel i Freda. Ręka chłopaka leżała na piersiach kobiety.
-Heh – parsknął Max – słodkie.
Cofnął się i poszedł do kuchni. Wziął z półki dużą rolkę szarej taśmy klejącej, tasak oraz łyżkę.
-Co ja robię? – pomyślał – przecież to jest chore…
Ponownie wszedł do sypialni. Bezszelestnie pochylił się nad parą. Rozwinął kawałek taśmy klejącej, wziął ich dłonie i skleił. Chłopak się obudził i krzyknął wystarczająco by obudzić Miuriel. Teraz krzyczeli obydwoje. Max szybko zakleił im usta, zarzucił sobie maxa na plecy i wyniósł do łazienki. Wrócił do pokoju, uderzył Miuriel w potylicę w celu ogłuszenia. Gdy zobaczył że podziałało, zawrócił i poszedł powrotem.
-Doigrałeś się… - powiedział do Freda z uśmieszkiem, który w blasku lampy wyglądał jeszcze okropniej. Widząc strach w oczach Freda wyszczerzył się jeszcze bardziej, tym samym odsłaniając lśniące zęby. Podszedł do swojej ofiary i zaczął bawić się tasakiem. Przerzucał go z ręki do ręki dłuższą chwilę, po czym, z zaskoczenia, położył rękę ofiary na podłodze i opuścił tasak.
-Cholera jasna – mruknął, widząc że obciął 3 palce – miała być cała ręka…
Fred wił się i sapał z bólu i przerażenia. Max zauważył na jego czole kropelki potu.
-Nie bój się kochany, to długo nie potrwa… - wysapał Max po czym szyderczo zachichotał.
Ostatnią rzeczą jaką widział w swoim życiu Fred, była łyżka wędrująca w stronę jago oka. Max wydłubał mu oczy, po czym spłukał je w muszli klozetowej. Fred zemdlał z bólu, więc nie wiedział co się z nim stało.
-Bardzo dobrze, teraz kolej na nią – wrzasnęły dzieci w głowie Maxa. Wyraz „nią” odbijał się jakby echem w jego głowie.
-Nie ma problemu… - odrzekł Max i wszedł do sypialni. Miuriel dalej była nieprzytomna. Chłopak podszedł, zdarł z niej bluzkę razem ze stanikiem i w amoku wyciął lewą pierś. Po chwili refleksji poderżnął gardło i wybiegł z domu.
-Wróć i dokończ! – wrzasnęły dzieci, wyraźnie zdenerwowane.
Max wrócił. Po około 15 minutach z powrotem stał na ulicy. Z koniuszków palców kapały krople krwi.
-Idź dalej! Idź dalej! – krzyczały.
Tym razem nie odpowiedział, chyba że by wziąć wrzask rozpaczy jako odpowiedź. Krzyczał po środku pustej ulicy. Z jego oczu płynęły łzy, a na czole wystąpiły kropelki potu.
-Dlaczego?! D L A C Z E G O ? ! – Wrzeszczał osuwając się na kolana. Po chwili było słychać tylko szlochanie. Wyjął z kieszeni scyzoryk, pomyślał chwilę i…
***
Zawył policyjny kogut. Spasiony mundurowy podszedł do samochodu i powiedział przez radio:
-3 osoby zabite w bestialski sposób. Jedna to kobieta w wieku na oko 36 lat, bez lewej piersi i z poderżniętym gardłem. Druga to mężczyzna w tym samym wieku, z tym że on był poćwiartowany i jak gdyby nigdy nic leżał sobie na półkach lodówki. Trzeci leżał przed domem z podciętymi żyłami na nadgarstkach, cały we krwi. Około 23 lat. Przyślijcie lekarza. Bez odbioru.
-Wejdź tam… - policjant usłyszał dziecięcy chórek.

08.10.2010

21:08

[2]

polak111 [ Legend ]

Fajne.