Nowa Epopeja Narodowa

17.09.2010

14:47

[1]

artaban [ swamp thing ]

Nowa Epopeja Narodowa

Nie tak dawno temu, przebywając z kolegą na delegacji w Rumunii, doznaliśmy olśnienia. Otóż przy tak wielu ważnych sprawach, które dzieją się teraz w naszym państwie, zwykły człowiek może czuć się nieco zagubiony. Zwłaszcza nie mając jasnego i prostego podziału na dobrych i złych.

Kiedyś funkcję opisu rzeczywistości pełniły epopeje. Dlatego, skoro tyle narodu wychowało się na Sienkiewiczu i dobrze na tym wyszło, postanowiliśmy nakreślić zarys scenariusza Nowej Epopei Narodowej. Filmowego, bo mamy 2010, a nie 1886. A z Rumunii, jak to zawsze z oddali, pewne sprawy widzieliśmy ostrzej.

Wybaczcie pewne uproszczenia, które przyjęliśmy, ale to dla potomności.

NIEPOKONAN

Smoleńsk. Delagacja polskich przywódców w atmosferze skupienia zbliża się do miejsca kaźni narodu. Pilot zauważa gęstą mgłę. Wspomina swojego dziadka Paszkiewicza, który bił Niemca na angielskim niebie z kolegami z Dywizjonu 303. Pełen wiary we własne siły spogląda na Prezydenta. Ten odkłada różaniec i prawie niedostrzegalnie kiwa głową. Pilot uśmiecha się, podkręca zawadiacko wąsa i w niewiarygodny sposób ląduje starym, posowieckim samolotem na małym, wojskowym lotnisku wśród lasów, w pełnej mgle. Zbliżenie na szklankę czystej, polskiej wody stojącej przed Prezydentem. Jej powierzchnia tylko delikatnie drży, kiedy koła wysłużonego Tu-154M Lux dotykają spękanego asfaltu. Młodszy pilot spogląda z podziwem.

Radość przerywa pojawienie się w drzwiach samolotu rosyjskich soldatów. Pod bronią wyprowadzają polską delegację. Bestialsko wyrywają im różańce. Kluczowe ujęcie: Pan Jezus na krzyżu miażdżony bolszewickim butem.

Polscy przywódcy z godnością znoszą wpychanie ich do opancerzonych samochodów. Ostatni rzut oka na okolicę pozwala im jeszcze zobaczyć rosyjską jednostkę inżynierów, która wyłącza machiny produkujące sztuczną mgłę i rozrzuca po lesie szczątki innego Tu-154 – przygotowanej wcześniej repliki samolotu rządowego. Sam samolot rządowy jest odprowadzany do zamaskowanego hangaru.

Mijają miesiące.

W zauralskiej kopalni uranu Przemysław Gosiewski pracuje na przodku. Miesiące pracy w urągających standardom BHP warunkach zmieniły go nie do poznania. Radioaktywny materiał napromieniował jego ciało, a ciężka, fizyczna praca wyrobiła muskuły. Wygląda jak Pudzianowski (sugerowany aktor) z żelazną maską przykrywającą zdeformowaną twarz.

Gosiewski jest świadkiem, jak dzień po dniu kolejni więźniowie giną od katorżniczej pracy. Pociechy szuka w wybudowanej przez więźniów kapliczce. Tam, w starym, odprawiającym mszę za Ojczyznę księdzu rozpoznaje Popiełuszkę. W prywatnej rozmowie Popiełuszko opowiada Gosiewskiemu, jak sfingowano jego śmierć. Wiedząc, że nigdy nie będzie mu dane samemu zobaczyć rodzinnych stron, Popiełuszko rozkazuje Gosiewskiemu wracać do kraju. Na drogę daje mu uranowy krzyżyk (gadżet do późniejszego wykorzystania w merchandisingu), który wyłupał własnymi rękami w pierwszych dniach swojej niewoli. Chwilę później Pan zabiera duszę swego wiernego sługi.

Po śmierci Popiełuszki Gosiewski odnajduje w sobie ukryte pokłady siły. Z uranowym krzyżykiem wypalającym mu skórę na potężnej piersi ucieka z kopalni. Śledzimy jego długą wędrówkę przez tajgę, widzimy, jak półnagi, z dymiącym krzyżem i w żelaznej masce opędza się od wilków. Otwarte obnoszenie się ze swoją wiarą nie pomaga mu w znalezieniu gościnności wśród ludności tubylczej, dlatego żywi się pragnieniem zemsty.

Gdy dociera do Polski, ucałowuje ziemię przodków, a następnie pierwsze kroki kieruje ku stolicy. Tam trafia na kongres Platformy Obywatelskiej. Z szokiem i niedowierzaniem, ukryty za kurtyną, dowiaduje się o prezydencie Komorowskim i wysokich wynikach sondażowych Tuska. W przypływie szału morduje cały zjazd, nie oszczędzając nawet działaczy terenowych. Każdemu zabitemu wypala na czole znak krzyża (używając uranowego krzyża Popiełuszki). Nuci przy tym potwornym basem dobywającym się spod żelaznej maski "Ojczyzno ma, tyle razy we krwi skąpana".

Na koniec staje przed Komorowskim i Tuskiem. Komorowski tchórzliwie prosi o szybką śmierć, ale Tusk zawzięcie milczy, mrużąc wilcze oczy. Gosiewski zaciska im ręce na gardłach i podnosi obu do góry z potworną siłą. Następnie zwalnia uścisk, i obaj byli przywódcy zwalają się bezwładnie na ziemię.

Niestety! Upadający Tusk zaczepia się o łańcuszek krzyża Popiełuszki i zrywa go. Krzyżyk toczy się pomiędzy ciała delegatów. Oszalały z bólu Gosiewski brodzi wśród ciał, w morzu krwi, na kolanach szukając krzyża (scena symboliczna). Lecz kiedy go znajduje przy ciele Mazowieckiego, nagle dociera do niego ogrom jego czynu. Leżący pod włoskim pantoflem Tadeusza krzyż jak żywo przypomina mu ten miażdżony stopami rosyjskich żołnierzy. Na wspomnienie tej chwili po żelaznej masce spływa radioaktywna łza (zdjęcie na plakat promocyjny).

Szukając przebaczenia, Gosiewski jako zwykły pątnik trafia na Jasną Górę. Tam spowiada się przeorowi klasztoru, prosząc Naród o przebaczenie. Naród nie tylko przebacza, ale i wynosi go na króla Polski. Przeor zdejmuje koronę Czarnej Madonny z Jasnogórskiego Cudownego obrazu Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej i wkłada na głowę Gosiewskiego. Zgromadzeni na Jasnej Górze pielgrzymi pośpiesznie formują bataliony i pod przywództwem nowego władcy ruszają na Kreml.

Cięcie. Gruby, kremlowski mur. Nagle potężna pięść Gosiewskiego roztrzaskuje go na kawałki. Wojska rosyjskie uciekają w panice, a polscy żołnierze brawurowo atakują. Widzimy buty polskich żołnierzy, miarowo uderzające o usłany błękitnym suknem plac Czerwony. Ostatnia scena ukazuje nam stojącego na kremlowskiej kopule Gosiewskiego, który mocarną dłonią wydziera błękit z flagi rosyjskiej, pozostawiając ją biało-czerwoną. Koniec.

17.09.2010

14:58

[2]

gnoll [ Legend ]

Niezły stuff muszą mieć u ciebie...