Olśnienie? Lśnienie? Błysk? Mistrzostwo? Tandeta?

Misiaty [ The End ]

Olśnienie? Lśnienie? Błysk? Mistrzostwo? Tandeta?

Hmm... Jakby zacząć... Trudna sprawa... Może tak - przeczytałem "Achaję".

Nic nadzwyczajnego. A jednak. Książka rzuciał mnie na kolana. Mnie, który w sumie ceni tylko kilku twórców fantasy... Sapek. Pratchett i Tolkien... Nic ponadto. A jednak po raz drugi. Udało się. Ale może od początku?

"Achaja" w moje ręce trafiła zdaje się we wtorek czy środę. Zdało by się, że dwa tomy są ciut grube, jednak pierwsze spojrzenie na stronę szybko rozprasza tą iluzję - czcionka duża, na stronie znajduje się zadziwiająco mała ilość słów :) No cóż - pewnie i tak nie będzie warta tych kilkudziesięciu złotych które wydałem na oba tomy...

Pierwsze strony - no tak. Znów o jakiejś poszkodowanej przez los księżniczce, którą wywalą z zamku a potem wróci z odsieczą, zabije złą macochę i zacznie panować. Bleee. Jak tysiące innych historyjek, tych "fantastów" z zachodu. Coś jak syf z serii DragonLance czy Forgotten Realms. Czy opłaca się czytać?

Ale dalej... Kilka stron przebrnąłem z myślą taką jak przedstawiłem wyżej i nagle... Scena poniżenia Achaji... Cóż, bardzo realna... taka dziwna! Potem opowieść o Zaanie... I ruszyło. Tom pierwszy padł w piątek nocą. Tom drugi utrzymał swe pozycje do dzisiaj, do siedemnastej. I co? I czekam na tom III!

Cóż takiego jest w tej książce? Może to, że bohater jest tutaj człowiekiem z krwi i kości, że dopiero z czasem Achaja przechodzi taką a nie inną przemianę, że przechodzi przez bagno życia. Może to styl a może po prostu... no właśnie co? Trudno określić to wszystko, trudno dobrać słowa. Ale jedno jest pewne.

Achaja zwyciężyła Wiedźmina. On był tylko Mistrzem. Ona jest Mistrzem Natchnionym...

kiowas [ Legend ]

Sapek, Tolkien i Pratchett - oklepana klasyka, niewielkie masz wymagania :)